H Sandra Bang και η Zoë Que είναι δύο ζουρλοπαντιέρες που κινούνται μεταξύ Λονδίνου και Στοκχόλμης με μια αξιαγάπητη καλλιτεχνική λογική, η οποία συνδυάζει τα outtakes των Pet Shop Boys –και την αφρίζουσα μανία στα πλήκτρα των 1980s– με την ελευθεριακή 1960s κουλτούρα/αισθητική των ταινιών του Russ Meyer. Προσοχή, διότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα «κλασικό» μουσικό σχήμα, αλλά με δύο κοράσια που φτιάχνουν ταινίες και ήχους και εφορμούν επί σκηνής. Ας τις αφήσουμε όμως να μας τα πουν οι ίδιες, σ' αυτήν την πρώτη τους συνέντευξη σε ελληνικό μέσο...
Πώς δουλεύουν η Sandra Bang με την Zoë Que και πώς επικοινωνούν στη ζωή;
Zoë Que: Η Sandra ζει στη Στοκχόλμη κι εγώ στο Λονδίνο. Είναι μια σχέση εξ αποστάσεως, όπως λέμε, όμως με τον χρόνο γίνεται φανερό ότι επεκτείνεται, καλύπτοντας όλο και περισσότερα κοινά σημεία. Από την άλλη πρέπει να πούμε ότι γνωριζόμαστε από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που αποτελεί σαφές πλεονέκτημα –απλά τότε το κοινό μας ήταν οι οικογένειες και οι φίλοι μας, όσοι μας παρακολουθούσαν στις οικιακές μας συναυλίες και άκουγαν τις μουσικές τις οποίες φτιάχναμε για ταινίες μικρού μήκους. Με αυτόν τον τρόπο μάθαμε πώς αντιδρά στο κοινό στα καινούργια ή παλαιά στοιχεία που έχεις στα τραγούδια, αλλά και στα επί σκηνής δρώμενα.
Η Sandra γράφει όλη τη μουσική και ύστερα δουλεύουμε τα σχέδια μέσω e-mail. Μετά πετάω στη Στοκχόλμη και γυρνάω τα φιλμ με εκείνη κι εμένα. Η Sandra έχει μια πολύ δυνατή αίσθηση του δεσίματος μουσικής και εικόνας, εξίσου όμως σημαντικό για εμάς είναι και το να υπάρχει ένας συνεπής τρόπος εργασίας, μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε πρόβες, όπως το συντριπτικό ποσοστό των συγκροτημάτων. Εξ αιτίας λοιπόν αυτού, προσπαθούμε να έχουμε δυνατή προσωπική γραφή και πιστεύω ότι η οπτική πλευρά της δουλειάς μας δίνει μια τέτοια δυναμική.
Οι New Order φαίνεται να έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στη μουσική πλευρά του εγκεφάλου σας. Δεν μπορείς όμως να μην προσέξεις κι αυτή τη μίξη αισθητικής –όχι μόνο μουσικής– από τα 1960s και τα 1980s. Έχει να κάνει με κάποια vintagemania ή όντως έχει εμποτιστεί το στυλ σας στις δύο αυτές διαμετρικά αντίθετες (στα βασικά αν μη τι άλλο ζητήματα) μεταξύ τους δεκαετίες;
Sandra Bang: Είναι δύσκολο να οριοθετήσω την έμπνευσή μας αποκλειστικά σε μία δεκαετία. Τα 1960s βέβαια με γαλούχησαν και στα σίγουρα ασκούν δυνατή επιρροή πάνω μου. Αλλά έχω ακούσει πολλή μουσική από κάθε δεκαετία, οπότε περισσότερο περί ενός αρώματος μιλάμε όταν λέμε για επιρροή, όχι για κάποια βασική γραμμή αναφοράς. Πάντως υπάρχει πράγματι αυτή η λατρεία του κλασικού πίσω από μεγάλο μέρος του υλικού μας.
Zoë: Τα πεδία της εικόνας καθορίζονται κάθε φορά ανάλογα με μια κεντρική θεματική που όμως μπορεί να εκφρασθεί τελικώς με μια αφηρημένη λογική· ή και να αποτελεί συρραφή υλικού και να επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη δεκαετία που μας ενδιαφέρει την εκάστοτε περίοδο. Το καλό είναι ότι ακόμα και χωρίς να υπάρχει λεκτική συνεννόηση ή σχεδιασμός έχουμε κοινή οπτική σε κάθε φάση της μπάντας. Οπότε το υλικό μπορεί να αλλάξει και εύκολα και γρήγορα, χωρίς να χρειαστούν πολλές συζητήσεις.Έχετε κάνει ελάχιστες ζωντανές εμφανίσεις. Οφείλεται στο νεοσύστατο της μπάντας ή στην απόσταση Λονδίνου-Στοκχόλμης;
Sandra: Νομίζω έχει να κάνει με το ότι είμαστε μια νέα audio-visual μπάντα. Οπότε είναι σχετικά δύσκολο να κλείσουμε κάποια gigs: απαιτούμε και εξοπλισμό που έχει να κάνει με την εικόνα/προβολή, αλλά παράλληλα και καλά μηχανήματα (όσο και στάνταρ) για DJing.
Zoë: Τα audio-visual σχήματα όχι μόνο πληθαίνουν, μα πλέον αποκτούν και δημοτικότητα. Ως αποτέλεσμα, πολλά clubs –και γενικότερα διάφοροι χώροι– έχουν μόνιμα εγκατεστημένο έναν προτζέκτορα. Αλλά την ίδια στιγμή το ζήτημα του (εξ)οπλισμού των φώτων, όπως και τα πόντιουμ όπου στέκεσαι και παίζεις, δεν είναι πάντα ιδεατά για VJing.
Sandra: Η μουσική και τα βίντεό μας δεν έχουν συμβιβαστική λογική. Σε καμία δηλαδή περίπτωση δεν θεωρώ ότι είναι φτιαγμένα ώστε να ικανοποιούν το μέσο κοινό. Προσπαθούμε να ξεπερνούμε τα όρια και δεν φοβόμαστε να κάνουμε αυτό που για εμάς είναι καλό και διασκεδαστικό. Μπορεί να χρειαστεί κάποιος χρόνος μέχρι να καταλάβει ακριβώς ο κόσμος το περιεχόμενό μας, θεωρώ όμως ότι, όταν υπάρξει μια τέτοια κομβική στιγμή, θα ανοίξει κατόπιν ένας πιο εύκολος δρόμος για μας.
Διάβασα ότι ηχογραφήσατε τα νομίσματα που ακούγονται στο "Yellow Dwarf", αντί να διαλέξετε την εύκολη λύση των προηχογραφημένων sound effects. Αν και βαράτε μέσω κονσόλας στα λάιβ, αυτό δείχνει κάποια επιλογή σχετικά με τη χρήση samples. Και, ακόμα περισσότερο, και μια προτίμηση προς τον αναλογικό ήχο...
Sandra: Ναι, όντως μου άρεσε η ιδέα να ηχογραφήσω τον ήχο των νομισμάτων! Κατά τ' άλλα, χρησιμοποιώ και αναλογικές και ψηφιακές πλατφόρμες ηχογράφησης. Επίσης είναι πολύ καλύτερο να φτιάχνεις μόνος σου τους ήχους και όχι να βάζεις στις συνθέσεις μοτίβα που μπορεί ο καθείς να διαθέτει αγοράζοντας ένα πρόγραμμα. Χρησιμοποιώ επίσης παλιούς και καινούργιους συνθετήτες –κι εκεί ωστόσο πειράζω μέχρι ολικής παραμόρφωσης τους ήχους. Όσο για τα τύμπανα, προσπαθώ να αποφεύγω digital drum machines· προτιμώ να φτιάχνω ρυθμούς από ήχους τους οποίους ηχογραφώ η ίδια.
Πώς πάνε τα σχέδια και οι συνομιλίες για κάποιο δισκογραφικό συμβόλαιο; Αν βέβαια υπάρχουν και αν σας ενδιαφέρει αυτή η οδός...
Zoë: Ήταν δύσκολο να βρούμε μια φόρμα έκδοσης που να μας ικανοποιεί. Για να καταλάβεις για τι μιλάμε, στην αρχή δεν θέλαμε καθόλου να δείχνουμε τα φιλμ μας χωρίς ζωντανή μουσική –και το ανάποδο. Θέλαμε δηλαδή να εδραιωθούμε εξ αρχής ως μπάντα με audio/visual χαρακτήρα, όχι να φανούμε ως ένα συγκρότημα με προβολές πίσω του κατά τη διάρκεια των συναυλιών. Τελικώς αρχίσαμε να νιώθουμε πιο άνετα όταν ξεκινήσαμε να τα διαχωρίζουμε. Δεν έχουμε ακόμα συμβόλαιο, πάντως σύντομα θα βγει ένα EP (η ακριβής ημερομηνία δεν έχει οριστεί ακόμα).
Έμαθα την ύπαρξή σας μέσω YouTube, χάρη στο τραγούδι "Grandpa Gums Acid" και το συνοδευτικό του βιντεοκλίπ. Οπότε δεν γίνεται να μην κάνουμε μια αναφορά...
Sandra: Το "Grandpa Gums Acid" είναι ένας φόρος τιμής στο Easy Rider!
Zoë: Το ωραίο είναι ότι είχε ως παράλληλο αποτέλεσμα το σενάριο για μια μικρού μήκους ταινία. Όταν έφτιαχνα δηλαδή το βίντεο και βρισκόμουν στο στάδιο του μοντάζ, έγραψα ένα σενάριο που τελικώς κατέληξε να αποτελέσει πιλότο για τη μικρού μήκους ταινία Grandpa Gum. Θα έχει πειραματικό χαρακτήρα τόσο στην εικόνα όσο και στη μουσική, με την υπόθεση ν' αφορά σε δύο κοπέλες που τραβάνε κατ' ευθείαν στον διάβολο με όσα κάνουν. Οι πρωταγωνίστριες είμαστε βέβαια εμείς! Η Sandra γράφει όλη τη μουσική και κάνει τον ηχητικό σχεδιασμό, ενώ είμαστε πια στα τελευταία γυρίσματα. Θα κυκλοφορήσει αφού ολοκληρωθεί και το μοντάζ.
{youtube}yvbUx90XeEE{/youtube}
