Θα ψοφάγαμε, εννοείται, για μια συνέντευξη με τον Μεταλλικό Θεό –με αφορμή την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Judas Priest (δες στις κριτικές μας). Επειδή όμως στην Ελλάδα τέτοια πράγματα δεν είναι και τα πιο εύκολα, ρίχνουμε μια ματιά στα όσα κουβέντιασε πρόσφατα με τον Alexis Petridis, για λογαριασμό της Guardian. Σε μια συνέντευξη όπου είπε πολλά και σπαρταριστά, μεταξύ άλλων για την απόφασή του ν' αποκαλύψει δημοσίως ότι είναι γκέι, για την αγάπη που έτρεφε στις Bananarama και για το πώς οι Priest μπήκαν κάποτε στο στούντιο με τους... Stock, Aitken & Waterman!
για τις δηλώσεις του Glenn Tipton, ότι το Redeemer Of Souls είναι το αποχαιρετιστήριο άλμπουμ των Judas Priest, αν και μάλλον όχι το τελευταίο τους...
«Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι εννοεί... Είναι αστείο, δεν είναι; Ονομάσαμε την τελευταία μας περιοδεία The Farewell Tour, όμως ακόμα παίζουμε λάιβ. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλαμε να πούμε είναι ότι στο εξής θα το πάμε πιο χαλαρά· δεν θα εμπλεκόμαστε δηλαδή σε γιγάντιες τουρνέ διάρκειας 2 και 3 χρόνων. Γιατί, πολύ απλά, το χέβι μέταλ μπορεί να είναι αθάνατο, αλλά εμείς όχι».
για το αν την ψώνισε αναγορευόμενος σε Μεταλλικό Θεό...
«Καθαρίζω ακόμα ο ίδιος την τουαλέτα μου, σκουπίζω το χαλί και θέλω να είμαι ικανός να σπρώχνω μόνος μου το καρότσι στο σούπερ μάρκετ, ψωνίζοντας στα Morrisons».
για τις πρώτες κριτικές, πριν γίνουν διάσημοι...
«Σε μια κριτική για το Sad Wings Of Destiny, το 1976, ο συγγραφέας έλπιζε να έχουμε ακόμα τις πρωινές μας δουλειές, διότι αυτή η μουσική δεν θα μας έβγαζε πουθενά».
για την υιοθέτηση του ίματζ με τα δερμάτινα και τα καρφιά...
«Το αστείο είναι ότι, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν τη βρήκα με όλα αυτά, ποτέ δεν μου άρεσαν. Δεν έβαλα ποτέ κάτι από τη σεξουαλική μου πλευρά στη ζωή μου με τους Judas Priest».
για το πώς και δεν δημιουργήθηκαν υπόνοιες για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ήδη από τότε...
«Οι γκέι φίλοι μου, φυσικά, το έπιασαν αμέσως κι άρχισαν να ρωτάνε «τι τρέχει εδώ;». Ο υπόλοιπος όμως κόσμος δεν έκανε τη διασύνδεση. Ίσως γιατί γενικά δεν πρόσεχε πράγματα για μας, όπως για παράδειγμα συνέβη με το "Breaking The Law". Δεν έγινε ποτέ αντιληπτό ως ένα μεταλλικό αντίστοιχο του "Ghost Town" των Specials, εμπνευσμένο από την άνοδο της Μάργκαρετ Θάτσερ στην εξουσία κι εκείνον τον χειμώνα της δυσφορίας».
για την απόφασή του να αποκαλύψει δημόσια πως είναι γκέι...
«Όταν αποκάλυψα πως είμαι γκέι σε εκείνη τη συνέντευξη στο MTV το 1998, δεν το έκανα από γενναιότητα. Μου ξέφυγε. Τα είπα όπως μου έρχονταν εκείνη την ώρα στο μυαλό και ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο, γύρισα και είδα ότι το ντοσιέ του παραγωγού τού είχε πέσει από τα χέρια. Όμως ήταν το σπουδαιότερο πράγμα που έκανα για μένα. Ως τότε είχα χτίσει έναν φόβο ότι αν το αποκάλυπτα θα κατέστρεφα τον εαυτό μου, ότι κανείς δεν θα με ξανάβλεπε ποτέ ως μέταλ τραγουδιστή, ότι θα κατέστρεφα τους Judas Priest... Ήταν μια αποκλειστικά δική μου παράνοια, γιατί δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Οι πωλήσεις δίσκων δεν έπεσαν, οι αριθμοί του κοινού στις συναυλίες δεν ελαττώθηκαν. Όταν σε αγαπάνε δίχως όρους, γίνεσαι αποδεκτός για ό,τι είσαι. Κι αυτήν την ευλογία την έλαβα από τους fans μας».
Για το αν η συνεργασία των Judas Priest με τους Stock, Aitken & Waterman –το τρίο των παραγωγών που βρισκόταν πίσω από πολλά ποπ χιτς της δεκαετίας του 1980– λίγο μετά το Turbo ήταν η κυριότερη ένδειξη ότι είχαν χάσει τότε τ' αυγά και τα πασχάλια...
«Όχι, ήμουν τεράστιος fan του Rick Astley και των Bananarama. Και είπα στους υπόλοιπους ότι ίσως θεωρούσαν πως έχω χάσει το μυαλό μου, όμως τι θα έλεγαν να δοκιμάζαμε κάτι με τους Stock, Aitken & Watermen; Το βρήκαν ενδιαφέρον κι έτσι λοιπόν μπήκαμε στο στούντιο μαζί τους και ηχογραφήσαμε μια διασκευή στο "You Are Everything" των Stylistics, σε Judas Priest εκδοχή! Ήταν καταπληκτικό! Ήμουν κατενθουσιασμένος, όμως βαθιά στην καρδιά μου το ήξερα ότι δεν επρόκειτο να κυκλοφορήσει. Θα είχε τρομακτικά αρνητικό αντίκτυπο».
για το χέβι μέταλ...
«Δεν έχει καμία σημασία αν είσαι ζητιάνος ή βασιλιάς. Το μέταλ θα βρει τον δρόμο για την καρδιά σου, εάν το δεχτείς».
Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα. Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στην Guardian στις 3 Ιουλίου 2014 και είναι διαθέσιμο (στα αγγλικά) εδώ
{youtube}L397TWLwrUU{/youtube}
