Μια ωραία βραδιά, κάπου εκεί στην πρώιμη νιότη, άκουσα ανυποψίαστη κάτι που μ' άρπαξε το στομάχι και μου το κόλλησε με βία στην πλάτη. Κι όπως συνήθως συμβαίνει με τους δυνατούς έρωτες (γιατί περί αυτού επρόκειτο στην περίπτωση των Joy Division), δήλωσα έκτοτε αιώνια πίστη και υποταγή. Αρκετά φεγγάρια μετά, κι έχοντας στείλει πολλές αγάπες one way ticket στον παράδεισο, η ευκαιρία να έρθω σε επικοινωνία με έναν έστω από τους 4 ανθρώπους που μου είχαν προκαλέσει κάτι τέτοιο, ήταν το λιγότερο συγκινητική... Όσοι βέβαια έχετε συναντήσει παλιές σας αγάπες μετά από χρόνια, θα ξέρετε πολύ καλά πως τίποτε δεν μένει το ίδιο. Έτσι, μια e-mail επικοινωνία με τον Peter Hook δεν εξελίχθηκε ίσως σε «ιδανικό ραντεβού», ένας πάντως από τους πιο επιδραστικούς μπασίστες στην ιστορία, είχε να πει πολλά. Κι ό,τι ίσως έμεινε κρυφό, κάτω από τύπους ή συμβάσεις, αναζήτησέ το αυτήν την Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου, στη συναυλία του με τους Light στο Gagarin...
Στην ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Light παίζεις ολόκληρο το Movement και το Power, Corruption & Lies. Γιατί λοιπόν επιστρέφεις στο Closer και σε Joy Division εποχές για την επικείμενη εμφάνισή σου στην Ελλάδα;
Ναι, είναι αλήθεια πως τους τελευταίους μήνες τα λάιβ μας επικεντρώθηκαν στις δουλειές των Νew Order, οπότε ξεκινήσαμε τη νέα περιοδεία παίζοντας το Movement και το Power, Corruption & Lies. Αλλά επειδή προτιμούμε να παίρνουμε τα πράγματα με χρονολογική σειρά, δεν νιώθαμε καλά να επιστρέψουμε στην Ελλάδα –όπου έχουμε ήδη παίξει το Unknown Pleasures στην πρώτη μας εμφάνιση το 2011– χωρίς να έχουμε παρουσιάσει το Closer. Με αυτό θα ολοκληρώσουμε λοιπόν τα Joy Division σόου και μετά ποιος ξέρει, αν όλα πάνε καλά, θα μπορούσαμε ίσως να επιστρέψουμε το 2014 με τα δύο πρώτα New Order άλμπουμ. Η αλήθεια πάντως είναι πως το σετ που θα δείτε θα περιλαμβάνει και κάμποσο υλικό από το Unknown Pleasures, καθώς και μερικά από τα γνωστότερα σινγκλ και b-sides του Joy Division καταλόγου. Επίσης, θα παίξουμε support στον... εαυτό μας, «ζεσταίνοντας» το κλίμα με ένα σετ τραγουδιών των New Order! Οπότε ίσως έτσι οι Έλληνες fans να έχουν μια ολοκληρωμένη Joy Division/New Order εμπειρία.
Είναι κάποια άλμπουμ πιο δύστροπα στη λάιβ απόδοσή τους από άλλα;
Ναι, έτσι νομίζω. Το Unknown Pleasures είναι ένα πολύ ροκ άλμπουμ, το οποίο σε στιγμές γίνεται πολύ πανκ και «βγαίνει» πολύ δυνατό στα λάιβ. Έτσι νιώθω άνετα παίζοντάς το ζωντανά, γιατί τα τραγούδια του είναι τεράστια και δεν υπάρχει κανένα σημείο του σετ όπου να γίνεται κοιλιά. Το Closer πάλι είναι πολύ διαφορετικό, έχει μέρη πολύ πιο ατμοσφαιρικά, ενώ υπάρχουν και μερικά τραγούδια που δεν είναι το ίδιο έντονα με τα άλλα, οπότε κάποιες φορές γίνεται δύσκολο να τα αποδώσεις ικανοποιητικά κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Παρ' όλα αυτά ευχαριστιέμαι πραγματικά να παίζω το Closer, γιατί λατρεύω την αίσθηση την οποία δημιουργεί. Για μένα, μερικά από τα πιο αργά κομμάτια του –σαν π.χ. το "Eternal" ή το "Decades"– είναι ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν οι Joy Division.
Είσαι επίσης ο βασικός τραγουδιστής των Light. Νιώθεις άνετα στη θέση του Ian Curtis και του Bernard Sumner;
Στην αρχή δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα, η δουλειά μου μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν να είμαι ο μπασίστας, όχι ο frontman! Ακόμα και κάτι που ίσως να φαίνεται μικρό, το να μετακινηθώ δηλαδή στο κέντρο της σκηνής αντί να στέκομαι στο πλάι, το έβρισκα παράξενο, μου δημιουργούσε νευρικότητα. Πλέον, μετά από περίπου 200 συναυλίες σε όλον κόσμο, έχω αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αισθάνομαι άνετα στον ρόλο του τραγουδιστή. Επίσης, παίρνω πολύ στα σοβαρά το ότι παίζω το υλικό των Joy Division, γιατί ο Ian ήταν δίχως αμφιβολία ένα τεράστιο ταλέντο, με σαγηνευτική παρουσία. Δεν προσπαθώ λοιπόν να τον μιμηθώ, ξέρω ότι κανείς δεν θα το μπορούσε. Κάνω απλώς το καλύτερο που μπορώ, ελπίζοντας πως, αν μας παρακολουθεί από κάπου εκεί ψηλά, δεν θα απογοητεύεται.
Στη μπάντα παίζει και ο γιος σου, ο Jack, και μάλιστα παίζει κι εκείνος μπάσο. Να υποθέσουμε ότι τον έμπασες εσύ στα κόλπα;
Ναι, στη ζωντανή εκδοχή των Light παίζει και ο γιος μου μπάσο, δίπλα μου! Είναι πάντως αυτοδίδακτος ο Jack. Πιστεύω πως τον επηρέασε το γεγονός ότι βρισκόταν σε πολλά λάιβ των New Order καθώς μεγάλωνε και ότι ήταν το μπάσο που του τράβηξε το ενδιαφέρον γιατί έβλεπε τον πατέρα του ν' ασχολείται μ' αυτό. Ξεκίνησε να μαθαίνει παίζοντας στα soundchecks, ενώ απόκτησε την πρώτη του κιθάρα στα 12. Αποφασίσαμε όμως πως δεν θα 'ταν κι ό,τι καλύτερο να μάθει από μένα, γιατί θα κατέληγε ν' ακούγεται όπως εγώ! Έτσι έμαθε μόνος του και νομίζω ότι έγινε καλύτερος μπασίστας, γιατί είχε ευρύτερη γκάμα επιρροών και πηγών έμπνευσης.
Κι αν αύριο απαγορευόταν το μπάσο, τι θα έκανες;
Ευτυχώς πλέον έχω κι άλλα ενδιαφέροντα, οπότε υποθέτω πως θα το άντεχα! Έχω ήδη γράψει και εκδώσει δύο βιβλία, ένα για το Hacienda κι ένα για τους Joy Division –υπάρχει κι ένα τρίτο, για τους New Order, θα βγει μάλλον το 2014. Παίζω επίσης πολύ ως DJ, την επόμενη εβδομάδα ας πούμε ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική για να παίξω στην Παραγουάη, στην Κολομβία και στην Κόστα Ρίκα. Άσε που υπάρχει και η άλλη πλήρης απασχόληση, η πιο σημαντική: να είμαι σύζυγος και πατέρας! Καταλαβαίνεις επομένως ότι δεν βαριέμαι ποτέ...
Δήλωσες πρόσφατα στη Belfast Telegraph ότι θα προτιμούσες να έπαιζες με τον Σαντάμ Χουσεΐν ή με τον Αττίλα τον Ούνο, παρά με τους μαλάκες τους New Οrder (τους οποίους μάλιστα αποκαλείς πλέον ως «New Odour»). Αν ήταν στο χέρι σου να λύσεις όλο αυτό το πικρό ζήτημα μακριά από τις αίθουσες των δικαστηρίων, τι θα έκανες;
Ξέρεις κάτι; Το έχω προσπαθήσει ήδη! Καθόλου δεν ήθελα να μπλέξουμε με τα δικαστήρια, αλλά οι υπόλοιποι δεν δέχονταν να με συναντήσουν ώστε να λύσουμε μεταξύ μας τα όποια προβλήματα –απαίτησαν να λυθούν όλα μέσω δικηγόρων... Είναι κάτι ψυχοφθόρο, που κοστίζει πολύ σε χρόνο (μα και σε χρήμα), δυστυχώς όμως δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα.
Ας υποθέσουμε ότι στην πόλη μου εμφανίζονται την ίδια βραδιά και οι Light και οι New Order! Πώς θα έπρεπε ν' αντιμετωπίσει το δίλημμα ένας φανατικός οπαδός;
Ε λοιπόν θα 'χε πλάκα κάτι τέτοιο, ε;! Το σχήμα που εμφανίζεται πλέον ως New Order έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί κάνει το εξής απαράδεκτο: κοροϊδεύει τους fans, προσφέροντάς τους ελάχιστα σε μια συναυλία. Παίζουν το ίδιο σετ τραγουδιών κάθε βραδιά, πάντα τα greatest hits, αγνοώντας πολλά σημαντικά κομμάτια της ιστορίας τους, αλλά και τις επιθυμίες του κοινού! Το οποίο, μην ξεχνάς, πληρώνει κι ένα τσουχτερό εισιτήριο για ν' ακούσει τελικά 15 το πολύ τραγούδια. Μ' εμάς, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτή τη στιγμή τα δικά μας σετ περιλαμβάνουν γύρω στα 30 τραγούδια, για ένα μικρό μόνο τμήμα της τιμής που συνήθως ζητάνε οι άλλοι. Επίσης, κάνουμε support στους εαυτούς μας, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε βράδυ παίζουμε γύρω στις 3 ώρες, απλά επειδή το γουστάρουμε. Πιστεύω επίσης πως παίζουμε με μεγαλύτερο πάθος από εκείνους, ενώ μας αρέσει να αλλάζουμε τις setlist μας, ώστε να κρατάμε τα πράγματα ενδιαφέροντα. Σ' έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν σίγουρα ωραίο για τους fans να μπορούσαν να απολαύσουν και τα δύο σχήματα: η αντιπαλότητα έχει κουράσει πολλούς.
Βιβλία, μια ταινία, ένα συγκρότημα που παίζει αποκλειστικά και μόνο υλικό από τις δύο μεγάλες μπάντες οι οποίες σημάδεψαν την καριέρα σου... Τι θα απαντούσες σε όσους έκαναν λόγο για απουσία έμπνευσης και για εύκολους τρόπους να «στύβεις» μια ιστορική πορεία;
Δεν αισθάνομαι καμία απουσία έμπνευσης, είμαι πάντα απασχολημένος με κάτι κι έχω πολλά πράγματα με τα οποία καταπιάνομαι παράλληλα. Έτσι μου αρέσει, δεν γουστάρω να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα. Είμαι ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος, μου αρέσει να είμαι διαρκώς απασχολημένος, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το πώς θα καλύψω έναν ήδη φουλ χρόνο!
Μιας και μιλάμε για το παρελθόν, προσπάθησες να επανεφεύρεις τον εαυτό σου μουσικά με τους Revenge, τους Monaco και τους FreeBass; Ή αποτελούσαν εξ αρχής side projects;
Με τους Revenge ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό ηχητικά σε σύγκριση με τους New Order. Ίσως με τους Monaco να συνέβη περισσότερο αυτό που περιγράφεις, γιατί ο τελευταίος New Order δίσκος –το Republic– δεν με είχε ικανοποιήσει καθόλου: δεν αναγνωρίζω καν τη δουλειά μου στο μπάσο μέσα σ' αυτό... Με τους Monaco ξαναβρήκα λοιπόν τον ήχο μου ως μπασίστας και πιστεύω έτσι ότι ορισμένες μπασογραμμές στον πρώτο δίσκο μαζί τους, είναι απ' τις καλύτερες που έχω γράψει ποτέ. Οι Freebass, από την άλλη, είχαν ενδιαφέρον αποκλειστικά λόγω των ανθρώπων που αποτελούσαν τη μπάντα, στο τέλος όμως αποδείχθηκε πραγματικά δύσκολο να λειτουργήσουν όπως έπρεπε. Παραμένω πάντως περήφανος για το άλμπουμ που βγάλαμε, θεωρώ ότι είναι μια στιβαρή δουλειά.
Στα 57 σου, παραμένεις ένας δραστήριος υπηρέτης του ροκ εν ρολ. Πιστεύεις πως ένας μουσικός πρέπει κάποια στιγμή να αποσύρεται;
Αποκλείεται, στο υπογράφω! Αμφιβάλλω ότι θα αποσυρθώ, γουστάρω πολύ αυτό που κάνω. Μπορεί να είμαι 57, αλλά νιώθω 37 κι ελπίζω ότι ο κόσμος μπορεί να το διακρίνει στις ζωντανές μας εμφανίσεις!
Αν σου δινόταν η ευκαιρία, τι θα προτιμούσες να γράψεις; Τον ύμνο της εθνικής ομάδας της Αγγλίας με αφορμή το επόμενο Μουντιάλ, ή τον νέο ύμνο της πολυαγαπημένης σου Manchester United;
Εννοείται της Manchester United! Αυτή τουλάχιστον με αποζημιώνει συχνά! Γιατί δεν πιστεύω πως όσο ζω θα ευτυχίσω να δω την Εθνική Αγγλίας να πετυχαίνει κάτι σημαντικό. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
{youtube}1iej2_FXESw{/youtube}
