Οι Appleseed Cast δεν θέλουν να κατηγοριοποιούνται, παρ' όλο που έχουν αφήσει το στίγμα τους τόσο στο emo, όσο και στο post-rock ιδίωμα. Μετά από 16 χρόνια συνεχούς και σταθερά ποιοτικής δισκογραφικής παρουσίας, έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, για μια συναυλία που υπόσχονται ότι θα περιλαμβάνει τραγούδια από όλη την πορεία τους (Τρίτη, 5 Νοεμβρίου, στο Six d.o.g.s.). Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους Christopher Crisci μας μιλάει όμως και για τη μεγάλη τους αγάπη, το κολεγιακό μπάσκετ...
Το ντεμπούτο σας End Of The Ring Wars (1998) θεωρείται –δικαίως– ένας από τους πιο σημαντικούς emo δίσκους. Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεών του, αλλά και για τις αναμνήσεις που σας έχει αφήσει εκείνη η περίοδος;
Ηχογραφήσαμε το End Of The Ring Wars σε δύο μέρη. Έξι από τα τραγούδια ήταν στην ουσία το demo που είχαμε ήδη φτιάξει και τα υπόλοιπα προκύψανε αφού είχαμε υπογράψει στη Deep Elm. Τότε υπήρχε μια πολύ ενεργή και δραστήρια σκηνή, πολλές μπάντες σχηματιζόντουσαν και βοηθούσαν η μία την άλλη. Αυτό είναι που μας έχει μείνει περισσότερο από εκείνη την εποχή: αισθανόμασταν ως μέρος κάτι μεγαλύτερου από εμάς. Όσο για τη διαδικασία γραψίματος των τραγουδιών, ενεργήσαμε όπως κάνουμε σε κάθε μας δίσκο έκτοτε. Όταν γράφουμε προσπαθούμε να εκφράσουμε τις ιδέες μας μουσικά. Δεν το τοποθετώ σε πιο ρομαντικά πλαίσια.
Εκτός από τη Deep Elm, ανά τα χρόνια συνεργαστήκατε και με άλλα πολύ γνωστά labels, για παράδειγμα το Militia Group. Πώς ήταν να αποτελείτε μέρος τέτοιων συνόλων και γιατί μετακομίσατε στη μικρότερη Graveface Records;
Όλα προκύψανε απολύτως φυσικά. Η Deep Elm μας προσέγγισε από μόνη της και οι μέρες μας εκεί ήταν υπέροχες. Έπειτα από τέσσερις δίσκους θέλαμε όμως να δούμε τι άλλο υπήρχε για μας εκεί έξω κι έτσι βρήκαμε τη Tigerstyle, που αποδείχθηκε μία ακόμα όμορφη παρέα. Θα θέλαμε να είχαμε επεκτείνει τη συνεργασία μας, αλλά οι δυσκολίες τους δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο. Το Militia Group ήταν επίσης καλό, ωστόσο εκεί αισθανθήκαμε κάπως εκτός τόπου. Η Graveface τώρα είναι καταπληκτική και απόλυτα ταιριαστή για εμάς! Πρόκειται όντως για μικρό label, διαθέτουν όμως μερικές πολύ καλές μπάντες και όλα γίνονται σε προσωπικό επίπεδο.
Έχετε δημιουργήσει δίσκους που έχουν γίνει ιδιαίτερα αγαπητοί στις τάξεις των οπαδών σας. Ποιο άλμπουμ θεωρείς την πιο ολοκληρωμένη δουλειά σας ή ποιο είναι το πιο προσωπικά αγαπημένο;
Τα δυο πιο αγαπημένα μου άλμπουμ μας είναι το Mare Vitalis και το Illumination Ritual.
Ήσασταν πάντα ένα συγκρότημα που προσπαθούσε να εξελίξει τον ήχο του, αλλά πώς ακριβώς έγινε η μετατόπιση του μουσικού σας προορισμού από το emo στο post-rock;
Δεν είμαι σίγουρος σε ποιο σημείο τελειώνει το ένα και σε ποιο ξεκινάει το άλλο... Δεν ξέρω αν θεωρούμαστε emo ή post-rock, ακόμα και σήμερα. Δεν το σκεφτόμαστε άλλωστε με αυτόν τον τρόπο το όλο θέμα. Απλά γράφω τραγούδια για να εκφράσω τις ιδέες μου. Τα διάφορα είδη μουσικής πάντα μου φαινόντουσαν περισσότερο θέμα marketing, παρά οτιδήποτε άλλο.
Για ποιον λόγο θεωρείς αλήθεια ότι το emo άνθισε περισσότερο στις μεσοδυτικές πολιτείες;
Προσωπικά θεωρώ ότι αναπτύχθηκε παντού. Την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ευρώπη για συναυλίες παίζαμε σε μεγαλύτερα ακροατήρια από ότι στην Αμερική. Λένε πράγματι ότι το emo άνθισε στις μεσοδυτικές πολιτείες, δεν είμαι όμως σίγουρος αν είναι ακριβές κάτι τέτοιο.
Στη σελίδα σας στο Facebook, στο πεδίο «about», βρίσκουμε μία μόνο λέξη, το «learning». Τι έχει μάθει το συγκρότημα μέσα σε αυτά τα 16 χρόνια πορείας;
Τόσα πολλά πράγματα! Περισσότερο από όλα όμως το να μη παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο στα σοβαρά. Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να ταξιδεύουμε και να παίζουμε τη μουσική μας. Θέλουμε να το εκτιμούμε αυτό και να μην το παίρνουμε για δεδομένο.
Αρκετοί καλλιτέχνες παραπονιούνται για τη ζωή στις περιοδείες. Εσείς πώς τις συνδυάζετε με τις προσωπικές σας ζωές;
Πάντα μας άρεσαν οι περιοδείες και τα ταξίδια, είναι θαυμάσιο να μπορείς να δεις τον κόσμο και να γνωρίσεις ανθρώπους. Το δυσκολότερο κομμάτι όλου αυτού είναι πράγματι ότι πρέπει να βρίσκομαι μακριά από την οικογένεια μου, μου λείπουν και τους σκέφτομαι συνεχώς. Γι' αυτό τις αμερικάνικες περιοδείες μας τις περιορίζουμε στις 2 εβδομάδες.
Πώς έχει εξελιχθεί η ευρωπαϊκή σας περιοδεία μέχρι στιγμής και τι θα πρέπει να περιμένουμε από τη συναυλία σας στη χώρα μας; Κάποια αγαπημένα τραγούδια από το παρελθόν ίσως;
Έχει πάει πολύ ωραία. Όσο για την επιλογή των κομματιών, θα είναι μια μίξη παλιών και καινούργιων συνθέσεων.
Ζείτε στο Κάνσας και είσαστε οπαδοί των Jayhawks, της κολεγιακής ομάδας μπάσκετ της περιοχής. Μιας και το κολέγιο φέτος έχει στις τάξεις του το κατά γενική ομολογία αδιαμφισβήτητο #1 pick για το επόμενο ΝΒΑ draft, θα ήθελα να μου πείτε πώς είναι μέχρι στιγμής τα πράγματα στην περιοχή σχετικά με τον Andrew Wiggins. Το κολέγιο έχει κατακλυστεί από δημοσιογράφους; Και πώς αντιδρούν οι οπαδοί σε όλο αυτό το πανηγύρι;
Ο Wiggins θα γίνει πολύ καλός, για να σου πω όμως την αλήθεια, με τον τρόπο που προπονεί ο Bill Self, τα πράγματα ποτέ δεν είναι για έναν μόνο παίκτη. Όλη η ομάδα μας φέτος είναι τρομερή και οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία ελπίδα εναντίον μας! Κανονικά θα έπρεπε να μας δώσουν το τρόπαιο από τώρα και να παίζουμε φιλικά παιχνίδια για το υπόλοιπο της σαιζόν!
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να γίνω λίγο οπαδός και να ομολογήσω ότι είμαι φανατικός φίλος του Mare Vitalis! Έτσι θα ήθελα να ρωτήσω πώς σας ήρθε η ιδέα ενός concept album κι αν πιστεύετε ότι το τελικό αποτέλεσμα συνάντησε τις προσδοκίες που είχατε από εκείνο...
Όταν το ακούω τώρα υπάρχουν σίγουρα πράγματα τα οποία θα ήθελα να αλλάξω, όχι όμως πολλά. Συνολικά θεωρώ ότι είναι μια καλή αναπαράσταση των τραγουδιών που παίζαμε τότε.
{youtube}idFHOCvTMNo{/youtube}
