Δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Dead Meadow έχουν κάνει τους απανταχού φίλους του ψυχεδελικού stoner rock να πίνουν νερό στο όνομά τους, θεωρώντας τους ως μια από τις κορυφαίες μπάντες στο ιδίωμα. Οι Αμερικανοί έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε διπλό μάλιστα συναυλιακό «ραντεβού» (το επόμενο Σάββατο, 26 Οκτωβρίου, θα βρίσκονται στο Six d.o.g.s., κι αμέσως μετά, την Κυριακή 27/10 στο Eightball της Θεσσαλονίκης), και με αυτήν την αφορμή τα είπαμε κι εμείς με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα τους, Jason Simon...
Στο ολοκαίνουργιο άλμπουμ βρίσκουμε στα τύμπανα τον αυθεντικό σας ντράμερ, Mark Laughlin. Πώς συνέβη αυτή η αλλαγή στη σύνθεσή σας; Και πώς επηρέασε τη δημιουργία του Warble Womb;
Μετά το Three Kings του 2010, ο Stephen McCarty μας ανακοίνωσε ότι ήθελε να αποχωρήσει. Σταθήκαμε τυχεροί, γιατί την ίδια περίοδο ο Mark μετακόμιζε στο Λος Άντζελες και ήταν πρόθυμος να επιστρέψει στη μπάντα. Το Warble Womb τώρα πήρε κάμποσο καιρό να ολοκληρωθεί, γιατί χρειαζόμασταν κάποιον χρόνο ώστε να κολλήσουμε και πάλι συνεκτικά μετά από τόσο καιρό που είχαμε να παίξουμε μαζί. Έχουμε όμως το δικό μας στούντιο κι έτσι μπορούμε να κάνουμε με την ησυχία μας όσα takes και όσες δοκιμές θέλουμε. Αυτή η άνεση χρόνου είναι σπουδαίο πράγμα, σημαίνει όμως κιόλας ότι κινούμαστε με αργούς ρυθμούς όταν φτιάχνουμε κάτι.
Στις επερχόμενες συναυλίες σας στην Ελλάδα θα είναι το Warble Womb που θα κυριαρχήσει στο σετ; Ή θα μας παίξετε κομμάτια από όλη τη διαδρομή σας μέχρι στιγμής;
Όχι, στην Ελλάδα θα παίξουμε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία μας, όχι μόνο τα καινούργια. Ελάτε να χαθείτε, θα έχουμε σκληρά τζαμαρίσματα και τριπαρισμένα πράγματα τα οποία θα καταδιασκεδάσετε!
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή τους με μας, οι Flying Eyes δήλωσαν ότι οι εναλλακτικές παραγωγές του σήμερα ψάχνουν για έμπνευση στα ψυχεδελικά 1960s ως πράξη αντίστασης κόντρα στην κυριαρχία μιας αδιάφορης ηλεκτρονικής μουσικής. Εσείς βέβαια δεν είστε μια αμιγώς νεο-ψυχεδελική μπάντα, αλλά συμφωνείτε με μια τέτοια οπτική για τα πράγματα;
Δεν δίνουμε δεκάρα. Εμείς φτιάχνουμε μουσική την οποία θεωρούμε κουλ, μουσική που αντιπροσωπεύει όλες τις διαφορετικές μας επιρροές. Και βάζουμε ένα κομμάτι μας σε κάθε τραγούδι. Αν τώρα κάποιοι θεωρούν ότι έτσι συμμετέχουμε σε κάποια αντίσταση ενάντια στη μοντέρνα μουσική, καθόλου δεν μας απασχολεί... Εμείς προτιμούμε να ακολουθούμε τη δική μας διαδρομή και μας νοιάζει να ευχαριστιόμαστε το ταξίδι.
Πότε όμως το ρετρό μπορεί να αποβεί καταστροφικό για έναν καλλιτέχνη του σήμερα; Πού βρίσκεται εκείνη η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του να πιάνεις κάτι από το πνεύμα θρυλικών καλλιτεχνών του παρελθόντος και του να καταλήγεις σαν tribute band;
Κοίτα, είναι πασιφανές ότι λατρεύουμε τους Black Sabbath, τον Hendrix και τους Zeppelin, όμως ποτέ δεν θελήσαμε να ακουγόμαστε ακριβώς όπως κι εκείνοι. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε τους Dead Meadow είχαμε κατά νου πως οι παραπάνω δεν θα αποτελούσαν τίποτα παραπάνω από μια αφετηρία. Και μας θεωρώ τυχερούς, γιατί όλοι μας είμαστε πολύ ιδιοσυγκρασιακοί μουσικοί με μια τεράστια παλέτα επιρροών, διαφορετικών για τον κάθε έναν μας. Έτσι, ακόμα κι αν παρασυρόμασταν να μοιάσουμε σε κάποιο συγκρότημα του παρελθόντος που γουστάρουμε, το αποτέλεσμα θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς διαφοροποιημένο. Στο τέλος δηλαδή, πάλι σαν Dead Meadow θα ακουγόμασταν!
Με την ευκαιρία, πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Dave Davies; Καμιά ενδιαφέρουσα ιστορία;
Μπα, δεν θα το έλεγα... Όπως και τα περισσότερα πάρε-δώσε στους ψυχρούς μοντέρνους καιρούς μας, όλα έγιναν μέσω ίντερνετ. Βέβαια και πάλι ήταν πολύ κουλ για μας όλο αυτό, γιατί είμαστε και οι τρεις τρελαμένοι fans των Kinks. Και πρέπει να δώσω ένα κρέντιτ στον Dave Davies, γιατί μας έστειλε ξέρεις κάτι πολύ περίεργα πράγματα! Κι ό,τι του στείλαμε πίσω ήταν πολύ πιο κουλ και τριπαριστό από εκείνο που τελικά ακούστηκε στον δίσκο. Δεν ξέρω, ίσως να κυκλοφορήσουμε και τη δική μας μίξη...
Αλήθεια, σκόπιμα ονομάσατε εκείνη τη ζωντανή σας ηχογράφηση στο Maxwell's Hoboken Got Live If You Want It!; Είναι βεβαίως ο τίτλος ενός διάσημου λάιβ των Rolling Stones, έχετε κρατήσει ακόμα και το θαυμαστικό...
Αυτός ο δίσκος έγινε με υλικό από ένα πρώιμο λάιβ μας, όταν παίζαμε support στους Brian Jonestown Massacre. Ο Anton Newcombe αγόρασε την ηχογράφηση από τον μηχανικό ήχο στο Maxwell's Hoboken και κάτι μήνες μετά θέλησε να το κυκλοφορήσει μέσω της Bomp! Records –μας το έπαιξε βασικά από το τηλέφωνο κι εμείς του δώσαμε το ΟΚ. Έτσι τα πάντα τα έκανε εκείνος, και το όνομα και το εξώφυλλο τα αποφάσισε εκείνος. Για μας είναι ένα επίσημο bootleg, το οποίο βγήκε από μια σπουδαία καλιφορνέζικη εταιρεία, δεν είχαμε όμως παρά ελάχιστη ανάμειξη.
Σε εκείνα τα πιο πρώιμα χρόνια γινόταν εμφανές και το πόσο αρεσκόσασταν στις ιστορίες τρόμου και φαντασίας. Τι σας τραβάει ιδιαίτερα σε συγγραφείς όπως ο Tolkien ή ο Lovecraft; Σας αρέσουν οι κινηματογραφικές εκδοχές των βιβλίων τους;
Πράγματι, το στοιχείο του φανταστικού κυριαρχούσε σε κάμποσα από τα τραγούδια της πρώιμης περιόδου μας. Παραμένω φανατικός αναγνώστης του είδους, λατρεύω μια καλοειπωμένη ιστορία –και τόσο ο Tolkien, όσο και ο Lovecraft είχαν πολλές τέτοιες. Απολαμβάνω ό,τι μπορεί να πυροδοτήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, ό,τι μπορεί να με οδηγήσει σε νέες σκέψεις ή ιδέες. Κι ελπίζω τα τραγούδια μας να είναι αρκετά ανοιχτά ώστε να εμπνέουν κάτι ανάλογο στον ακροατή. Οι κινηματογραφικές τώρα εκδοχές... Γενικά νομίζω ότι όταν ένα βιβλίο μεταφέρεται στο σινεμά χάνει, αν και υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις.
Τελειώνοντας, μια πιο προσωπική ερώτηση, για τη σόλο δουλειά σου. Εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς εκεί επιρροές από τον Leonard Cohen και τον Bob Dylan, που δεν θα κόλλαγαν εύκολα στο δεδομένο προφίλ των Dead Meadow. Είναι ανάλογα ιντριγκαδόρικο λοιπόν για σένα το μοτίβο κιθάρα + φωνή;
Α, για μένα το μοτίβο αυτό αποτελεί μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση! Και πιστεύω ότι, αν το κάνεις σωστά, μπορεί να έχει όσο εκτόπισμα διαθέτει και η πιο δυνατή μπάντα στον κόσμο. Όσο κι αν αγαπώ τα ψυχεδελικά τζαμαρίσματα, τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα τραγούδι. Και η σόλο δισκογραφία μου επέτρεψε να εστιάσω ακριβώς σ' αυτό, να δουλέψω ως τραγουδοποιός. Βέβαια τέτοια πράγματα, στο τέλος, έρχονται να προστεθούν με τους δικούς τους τρόπους σε όσα κάνουμε με τους Dead Meadow. Τα αισθάνομαι ως διαφορετικές οπτικές πάνω στη μουσική την οποία θέλω να δημιουργήσω.
{youtube}gTXf0Rtp98s{/youtube}
