Μια πρώτη επαφή με τη μουσική της Michelle Gurevich αφήνει στη φαντασία μια αινιγματική φύση, τυλιγμένη σε μυστηριακή αύρα και σε μια αίσθηση ομιχλώδη. Δεδομένης της τριπλής εμφάνισής της στη χώρα μας στις αρχές Μαρτίου (έρχεται για μια συναυλία στο Block 33 της Θεσσαλονίκης την Παρασκευή 1 Μαρτίου και ακολουθούν δύο εμφανίσεις στο Six d.o.g.s., Σάββατο 2/3 και Κυριακή 3/3), προσπαθούμε να ξετυλίξουμε –στο μέτρο του δυνατού– το κουβάρι μυστηρίου που περιβάλλει την παρουσία της «Γυναίκας από την Κίνα»...
Πιστεύεις ότι η ρώσικη κληρονομιά στην οποία έχεις εκτεθεί λόγω της καταγωγής σου έχει παίξει ρόλο στον τρόπο που συνθέτεις;
Ναι, τα τρία ακόρντα από τα οποία αποτελείται το 99% των ρώσικων τραγουδιών είναι τα ίδια με τα τρία ακόρντα που χρησιμοποιώ κι εγώ. Επίσης, υιοθέτησα την εορταστική προσέγγιση στην τραγωδία και τις χαρούμενες αποδόσεις της μιζέριας, προσπαθώ συχνά να μεταφέρω τέτοια στοιχεία και στα δικά μου τραγούδια.
Πώς είναι να έχεις για μητέρα μια χορεύτρια των μπαλέτων Kirov; Πιστεύεις ότι έπαιξε τον ρόλο της στο να ασχοληθείς με τη μουσική;
Δυστυχώς ήμουν πολύ κακή μπαλαρίνα, αλλά μέσω των χορευτικών μου σπουδών απόκτησα (και ανέπτυξα με τα χρόνια) μια μουσικότητα. Η μεγαλοπρέπεια, το μελόδραμα και ο συναισθηματισμός που περιέχει αυτό που κάνω, από κάπου πρέπει να προέρχεται.
Δουλεύεις ένα καινούργιο δίσκο των Chinawoman, ο οποίος θα κυκλοφορήσει εντός του έτους. Μπορείς να μας δώσεις μερικά στοιχεία ως προς το πού κατευθύνεται το τρίτο σας άλμπουμ;
Η βερολινέζικη ηλεκτρονική σκηνή έχει επηρεάσει τον ρυθμό κάποιων κομματιών, τα Claves των 1970s κερδίζουν τελευταία την καρδιά μου, ενώ ο σκοτεινός ρομαντισμός εξακολουθεί να βασιλεύει στα νέα τραγούδια. Υπάρχει μια γενικότερη τάση στη μουσική παραγωγή, να γίνονται οι καλλιτέχνες πιο αναλυτικοί και φλύαροι όσο μεγαλώνουν. Εγώ πάλι προσπαθώ –στη συγκεκριμένη περίοδο– να διατηρώ την απλότητα στα πράγματα, να πετυχαίνω το μέγιστο αποτέλεσμα με τα λιγότερα δυνατά στοιχεία∙ να κρατάω τις μελωδίες καθαρές και στο προσκήνιο και να μη παρασύρομαι με πολλά στρώματα ήχων.
Μιας και η μουσική σου συγκεντρώνει στοιχεία από πολλά και διαφορετικά είδη, ποιοι καλλιτέχνες λειτούργησαν για σένα ως εφηβικά ινδάλματα, επηρεάζοντας τη δική σου δημιουργικότητα;
Ξεκίνα να σημειώνεις ονόματα! Alla Pugacheva, Willi Tokarev, Adriano Celentano, Lucio Dalla, Nikolai Slichenko, Joe Dassin, Charles Aznavour, Metallica, Hole, Chopin.
Και πώς προέκυψε η μετακίνηση στο Βερολίνο;
Ζούσα στον Καναδά, αλλά το συγκρότημα κέρδιζε μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στην Ευρώπη –δεχόμασταν απανωτές προσκλήσεις για συναυλίες εκεί. Αποφάσισα λοιπόν να πάω εκεί όπου υπήρχε ήδη μια ζήτηση για αυτό που κάνω και διάλεξα το Βερολίνο ως μια καλή βάση από την οποία θα μπορούσα να περιοδεύω.
Τα τραγούδια σου δημιουργούν μια συγκεκριμένη διάθεση και ατμόσφαιρα, που φέρνει κατά νου παλαιότερες εποχές. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η καλύτερη δεκαετία για τη μουσική και γιατί;
Είμαι οπαδός της παρούσης περιόδου, η οποία χάρη στην τεχνολογία επιτρέπει σε όλους να προσθέσουν τη δική τους άποψη περί μουσικής σε αυτή τη μακρά ιστορία τέχνης. Αλλά συνδέομαι έντονα συναισθηματικά με τις μπαλάντες από τα 1960s και με καλλιτέχνες σα τους Paul Anka, Jacques Brel, Edith Piaf, Nino Rota, Barbra Streisand, Charles Aznavour, Adriano Celentano και Dalida.
Έχεις παραδεχθεί και η ίδια ότι υπάρχει μια κινηματογραφική αύρα στη γραφή σου. Ονόμασε τρεις ταινίες οι οποίες θεωρείς πως θα μπορούσαν να έχουν τους δίσκους σου σαν το επίσημο soundtrack τους...
Δεν έχουν γυριστεί ακόμα! Θα έχουν πάντως σαν τίτλους τους "My Sister, My Wife", "Bathurst Street" και "Everything Is A Big Deal, Nothing Is A Big Deal".
Πώς προέκυψε σαν αρχική ιδέα το “Party Girl”; Περίμενες ότι θα αποκτούσε τη δημοτικότητα που απολαμβάνει σήμερα;
Είχα ένα περίεργο συναίσθημα όταν τελείωσα την ηχογράφηση αυτού του τραγουδιού, σαν να ήξερα ότι θα το αποδεχόταν ο κόσμος. Είχα γράψει τις λέξεις «Party Girl» στο σημειωματάριό μου αρκετούς μήνες προτού φτιάξω το τραγούδι. Δημιουργήθηκε ως η ιστορία για τη φίλη μιας φίλης, μια γυναίκα γύρω στα 40 της, που δοκίμαζε ναρκωτικά για πρώτη φορά. Είπε ότι όλη της τη ζωή ονειρευόταν να γίνει ένα “Party Girl” και επιτέλους το είχε καταφέρει.
Ποια είναι η πιο έντονη μνήμη που έχεις από τις μέχρι στιγμής συναυλίες σας;
Στη Δρέσδη ένα μέλος του συγκροτήματος παράκουσε μια γυναίκα, που ήταν τουλάχιστον 80 χρονών, η οποία είχε έρθει στο ταμείο και ζητούσε «δυο εισιτήρια για τους Chinawoman». Αυτό το περιστατικό έκανε ολόκληρη την περιοδεία να αξίζει τον κόπο και την ταλαιπωρία!
{youtube}ANmL7LvNzdw{/youtube}
