Η Lisa Isaksson είναι γνωστότερη από το project Lisa O Piu (το οποίο μεταφράζεται περίπου ως Η Λίζα & Οι Άλλοι), αν και οι πιο προσεκτικοί ίσως έχουν δει το όνομά της και στα credits των δύο μέχρι τώρα δίσκων των Lüüp. Εξ αιτίας άλλωστε του εγχώριου αυτού σχήματος είναι που έρχεται στα μέρη μας, για μια συναυλία μαζί τους –την Πέμπτη, 7 Φεβρουαρίου, στο six d.o.g.s. Λίγο πριν, βρήκαμε την ευκαιρία για μια κουβεντούλα…
Πώς θα παρουσίαζες τους Lisa O Piu σε κάποιον που δεν σας έχει καν ακουστά;
Θα έλεγα πως είμαστε μια μπάντα που παίζει ονειρική και ψυχεδελική ακουστική μουσική. Αλλά είναι πάντοτε δύσκολο... Σε ρωτάνε και θέλουν να τους πεις τι είδος μουσικής παίζεις, αλλά εγώ δεν ξέρω ακριβώς. Απλώς απαντώ ότι θα πρέπει να ακούσουν και να αποφασίσουν μόνοι πώς θα το ονομάσουν.
Αν δεν απατώμαι, οι Lisa O Piu ξεκίνησαν αρχικώς ως δικό σου σόλο project, πριν εξελιχθούν σε μπάντα. Πώς και γιατί έγινε η μετάβαση;
Για την ακρίβεια ξεκίνησε ως μπάντα, έγινε σόλο project και μετά ξαναέγινε μπάντα! Όταν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια ήμουν αρκετά άπειρη στο να παίζω μαζί με άλλους ή στο να παίζω μουσική γενικώς. Ένας φίλος με βοήθησε να φτιάξω ένα γκρουπ, το οποίο ονομάσαμε Piu. Κάναμε κάποιες συναυλίες και βγάλαμε κι ένα demo. Αργότερα, όταν έφυγα από τη Στοκχόλμη για έναν χρόνο –για να σπουδάσω μουσική– οι Piu έγιναν περισσότερο σόλο project. Τότε έμαθα να παίζω και περισσότερα όργανα, οπότε έγραφα διαρκώς μόνη μου τραγούδια, κάνοντας και τις ενορχηστρώσεις. Παρ' όλα αυτά, η μπάντα εξακολουθούσε να υφίσταται, κυρίως για τα live. Γενικώς έχω κάνει μερικές συναυλίες και με μικρότερα format, αλλά αυτό με κάνει να αισθάνομαι κάπως γυμνή. Έτσι όταν ήρθε η ώρα για τον πρώτο δίσκο (σ.σ.: το When This Was The Future, 2009), ηχογραφήσαμε μαζί τα περισσότερα τραγούδια. Νομίζω πως η μουσική χρειάζεται όλα τα συστατικά της μπάντας και έτσι, αν και μαζί με τον David Svedmyr (σ.σ.: ο κιθαρίστας του γκρουπ που εμφανίζεται μαζί της στη φωτογραφία από την Ακρόπολη, θα εμφανιστεί κι αυτός στη συναυλία της Πέμπτης στο 6 D.O.G.S.) γράφουμε μερικές φορές πράγματα μόνοι μας, βλέπω τους Lisa O Piu περισσότερο ως γκρουπ. Έπειτα είμαστε όλοι καλοί φίλοι –είναι κι αυτό σημαντικό.
Θεωρείς εαυτόν ως μέρος αυτής της folk/psych αναβίωσης;
Ναι, νομίζω ότι αποτελούμε μέρος της. Όταν βέβαια ξεκίνησα να γράφω τραγούδια δεν ήξερα για αυτή την αναβίωση. Συνέβη απλώς να «σκοντάψω» σε τέτοια συγκροτήματα και σε μουσικές που έβρισκα εξαιρετικές. Αρχικά ανακάλυψα κάποια βρετανικά prog σχήματα και από εκεί οδηγήθηκα κατόπιν σε είδη όπως το prog-folk, το psych folk και εν γένει στη βρετανική folk παράδοση.
Γενικότερα πώς βλέπεις το όλο θέμα με τις αναβιώσεις στις μέρες μας;
Προσωπικά το βρίσκω θαυμάσιο αυτό που γίνεται με τις αναβιώσεις. Μερικές φορές διαβάζω μουσικοκριτικούς οι οποίοι θεωρούν τέτοιες νέες psych-folk μπάντες βαρετές, λέγοντας ότι απλώς φτιάχνουν ρεπλίκες του παλιού ήχου, ή ότι προσπαθούν να κάνουν τον ήχο τους να μοιάζει παλιός. Αλλά αν σου αρέσει η μουσική των 1960s, φυσικά και κάτι τέτοιο θα φαίνεται στη μουσική σου. Μπορεί για κάποιους να φαίνεται ένας ήχος παλιός ή παρωχημένος, αλλά νομίζω πως ακόμα μπορεί να είναι σπουδαίος και ν' ακούγεται ως κάτι φτιαγμένο από καρδιάς.
Μίλησες πριν για την αγάπη σου στον βρετανικό ήχο. Στη μουσική σου όμως «ακούγεται» και η επιρροή σου από την Αμερική. Ή κάνω λάθος;
Δεν θα έλεγα ότι με τρελαίνει τόσο πολύ ο ήχος του αμερικανικού folk των 1960s ή 1970s... Προτιμώ και είμαι περισσότερο επηρεασμένη από τον βρετανικό ήχο και όσα είδη σου είπα πριν. Βέβαια, μου αρέσουν όντως και καλλιτέχνες όπως οι Crosby, Stills & Nash, οι Jefferson Airplane, οι Love, η Joni Mitchell ή η Linda Perhacs.
Ποιο θα έλεγες ότι είναι το στοιχείο που σε τράβηξε σε αυτή τη μουσική;
Είναι δύσκολο να σου το θέσω με ακρίβεια... Νομίζω πάντως ότι ένας βασικός άξονας είναι το τι γινόταν τότε πολιτικά και πνευματικά· αυτό το κίνημα ελευθερίας και επανάστασης που σάρωσε όλο τον Δυτικό κόσμο. Οι άνθρωποι άρχισαν να πειραματίζονται και να φτιάχνουν μουσική εκτός των «πλαισίων», πολύ ελεύθερα και από καρδιάς. Μου φαίνεται πως, γενικά, είχαν πολύ καλό γούστο και ήταν ικανοί στο να συνθέτουν και να ηχογραφούν ενδιαφέροντα τραγούδια. Φυσικά και σήμερα υπάρχει αντιστοίχως καλή μουσική, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές μου φαίνεται πολύ «καθαρή». Απ’ την άλλη, τα περισσότερα από αυτά που παίζει σήμερα το ραδιόφωνο δεν έχουν και τόσο ενδιαφέρον…
Όπως και στη μουσική σου, διακρίνω κι εδώ μια τάση ρομαντισμού. Πιστεύεις όμως πως σήμερα, με τα όσα συμβαίνουν γενικώς, υπάρχει αρκετός χώρος για μια ρομαντική προσέγγιση των πραγμάτων;
Φυσικά και υπάρχει! Το πεδίο της μουσικής και των τεχνών γενικότερα είναι τόσο μεγάλο, ώστε νομίζω πως υπάρχει χώρος σχεδόν για τα πάντα. Και θεωρώ ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ψάχνουν για την πιο ρομαντική και ονειρική πλευρά του κόσμου.
Στο ρεφρέν του “Simplicity” τραγουδάς πως η «απλότητα είναι ό,τι ζητάς». Πιστεύεις ότι εν τέλει η ομορφιά βρίσκεται εκεί;
Ναι. Τα πιο όμορφα πράγματα είναι συχνά τα πιο απλά. Ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα, είναι όταν ξαφνικά αισθάνεσαι ευφορία απλώς και μόνο επειδή ο ήλιος χτυπάει τη φάτσα σου…
Τι σε εμπνέει περισσότερο όταν γράφεις τους στίχους σου;
Είναι κυρίως συναισθήματα φόβου, ελπίδας ή μελαγχολίας. Συχνά είναι απλώς αντανακλάσεις του χρόνου που περνάει, πράγματα που παίρνουν μια τροπή την οποία δεν είχες προβλέψει, σκοτεινά συναισθήματα για τα οποία με το ζόρι τολμάς να μιλήσεις ή μία ιστορία που διάβασα και γυρνάει στο μυαλό μου. Άλλες φορές, πάλι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα βγει, παρά μόνον όταν έχω ήδη γράψει τις πρώτες γραμμές.
Έρχεσαι στην Αθήνα για τη συναυλία των Lüüp στο six d.o.g.s., έχεις μάλιστα συμμετάσχει και στις δύο μέχρι τώρα δουλειές του Στέλιου Ρωμαλιάδη μαζί τους. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας;
Με τον Στέλιο είχαμε βρεθεί μέσω του MySpace, όταν ακόμα ήταν αρκετά δημοφιλές. Η εκτίμηση για τη μουσική που έφτιαχνε ο καθένας ήταν αμοιβαία και κάποια στιγμή με ρώτησε αν θα ήθελα να συμμετάσχω στο project του.
Και στο live τι να περιμένουμε;
Δεν μπορώ να σου πω πολλά. Λίγο από αυτό, λίγο από εκείνο…
{youtube}YYH5rD8Jngc{/youtube}
