«Αμάν» έχουμε κάνει προ πολλού, αλλά έστω και τώρα οι BaBa ZuLa καταφτάνουν και μάλιστα επί δύο, σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη (αντίστοιχα στο PassPort μεθαύριο Σάββατο 24/11 και στο Θέατρο Γης αύριο Παρασκευή 23/11). Με τα χρυσοποίκιλτά τους, τα ηλεκτρικά τους, τα ψυχεδελικά τους, τα ψυχοτροπικά τους και γενικώς με τα ολοδικά τους. Στο πολίτικο +90 μας απαντάει ο Murat Ertel…
Πες μου ότι θα έρθουν μαζί σας οι χορεύτριες της κοιλιάς...
Μάλλον θα σε απογοητεύσω... Ξέρεις, αυτή η φάση με τις χορεύτριες έχει αρχίσει να μας εκνευρίζει λίγο και την έχουμε αφήσει πίσω μας εδώ και κάποιο καιρό. Μας ρωτάνε συνέχεια επί του θέματος, όχι μόνο δημοσιογράφοι, αλλά αυτό στην ιεράρχησή μας έρχεται πολύ χαμηλότερα. Πρώτα απ’ όλα έρχεται η μουσική. Ωστόσο θα δούμε τι μπορεί να γίνει σε επίπεδο τοπικής φάσης για Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Δηλαδή, πώς να σας αναμένουμε επί σκηνής στο PassPort;
Το βασικό τρίο είναι η ουσία των BaBa Zula. Όλα ξεκινούν από εκεί και όλα εκεί καταλήγουν –κι αν σου αρέσει αυτό που κάνουν οι BaBa Zula, τότε σου εγγυώμαι πως θα το ευχαριστηθείς. Βέβαια θα βρίσκεται μαζί μας κι ο Περικλής Τσουκαλάς, ένας εξαιρετικός ουτίστας απ’ τα μέρη σας, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν και γνωρίζει καλά το υλικό μας. Ξέρεις, νιώθουμε πως οι κουλτούρες των λαών μας βρίσκονται πολύ κοντά: τυχαίνει να μοιραζόμαστε έναν γεωγραφικό χώρο και γενικά νοιώθουμε πολύ ζεστά με τους Έλληνες.
Διακρίνω σωστά μια τάση να περιορίσετε το οπτικό μέρος της μουσικής σας;
Εκείνο που βλέπεις είναι πάντα μέρος εκείνου που ακούς, πάντα το πιστεύαμε αυτό. Τα κοστούμια μας θα είναι εκεί, οι προβολές θα είναι εκεί, πιθανώς και κάποιες τοπικές χορεύτριες. Είναι κομμάτι μας τέτοια πράγματα και δεν τα ξεχνάμε. Απλά θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τον τρόπο με τον οποίον τα ιεραρχούμε.
Είμαι περίεργος, είστε περισσότερο δημοφιλείς εντός ή εκτός Τουρκίας;
Ξεκάθαρα εκτός Τουρκίας. Στο εσωτερικό θεωρούμαστε μια μάλλον καλτ, underground μπάντα και είμαστε γνωστοί σε συγκεκριμένους μόνο κύκλους. Δηλαδή αν ρωτήσεις τυχαία κάποιον στον δρόμο, πιθανότατα δεν θα έχει ιδέα ποιοι είμαστε. Ο κανόνας είναι νομίζω παγκόσμιος: αν δεν βγαίνεις στην τηλεόραση δεν σε ξέρουν. Κι εμείς playback δεν παίζουμε, συνεπώς οι εμφανίσεις μας είναι ελάχιστες. Απ’ την άλλη δίνουμε συναυλίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, απ’ την Ιαπωνία μέχρι τη Λατινική Αμερική.
Σας ενοχλεί να σας αντιλαμβάνονται οι ανά τον κόσμο ακροατές σας ως κάποιου τύπου εξωτικό μουσικό φρούτο;
Είναι σίγουρα μια πιθανότητα αυτό... Παρότι θεωρούμε ότι, αν είσαι εντάξει με το κόλπο σου, αυτό τελικά θα περάσει απέναντι επί της ουσίας. Και να σου πω και κάτι, αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να υπάρξει και να επιβιώσει μια τοπική κουλτούρα ας είναι, έστω και μέσω αυτής της «τουριστικής» οδού, υπάρχουν ψήγματα αλήθειας ακόμα κι έτσι. Τούρκοι μουσικοί με Δυτικά γούστα μας κατηγορούν ως «οριενταλιστές», τους απαντάμε πως ο όρος ενέχει τη μίμηση κάτι ξένου, πρέπει να είσαι επομένως από κάπου αλλού για να χαρακτηριστείς «οριενταλιστής». Εμείς είμαστε γέννημα-θρέμμα της Κωνσταντινούπολης, είμαστε αυτό που παίζουμε, δεν προσπαθούμε να μιμηθούμε κάτι. Οι άνθρωποι μπορούν να μιλάνε όσο θέλουν, τελικά η τέχνη ζει πολύ περισσότερο απ’ τα λόγια.
Αν υποθέσουμε πως ο Fatih Akin γύριζε μια τωρινή εκδοχή του Under The Bridge, θα υπήρχαν νέες μπάντες πλάι σας;
Δυστυχώς όχι, μάλλον θα έπρεπε να βολευτεί με τους ίδιους. Και το λέω αυτό με στεναχώρια.
Δοθείσης της ευκαιρίας, σε τι φάση βρίσκεται η τούρκικη ροκ σκηνή; Αυτή η μείξη εντοπιότητας και παγκοσμιότητας έχει πάψει να αποτελεί ζητούμενο;
Το κυρίαρχο παράδειγμα είναι πλέον οι αμιγώς Δυτικές μουσικές φόρμες. Όπως και στην Ελλάδα φαντάζομαι, αν και εδώ οι στίχοι κατά κύριο λόγο παραμένουν στα Τούρκικα.
Διαθέτεις εξήγηση;
Νομίζω πως ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός –κυρίως των Αμερικάνων– έχει εδώ και καιρό εισέλθει σε μια πολύ επιθετική φάση. Αν θες αποτελεί πλέον την πιο ακραία εκδοχή του Δυτικού ιμπεριαλισμού, υπό την έννοια πως επηρεάζει πιο άμεσα την καθημερινότητά μας σε σχέση με το οικονομικό ή με το στρατιωτικό μέρος του. Ειδικά το σινεμά, αλλά και η μουσική βιομηχανία, κάνουν τη μάχη μεταξύ των Δυτικών ηρώων και των αντίστοιχων τοπικών χαμένη από χέρι. Πάρε για παράδειγμα την Ελλάδα: δεν είναι συναρπαστικός ο Αγγελόπουλος, ο Όμηρος, το μπουζούκι, τα ρεμπέτικα και γενικότερα η πολιτιστική παρακαταθήκη της χώρας σας; Κι όμως…
Η έκφραση της εντοπιότητας μέσω της μουσικής είναι ζήτημα επιλογής ή ύπαρξης;
Η δική μας αντίληψη επί των πραγμάτων επιτάσσει να παίζεις εκείνο που ζεις. Όχι μόνο σε επίπεδο ηχητικών προτιμήσεων, μα και στα πλαίσια της καθημερινότητας του καθενός –και προφανώς όχι κατόπιν κάποιου υψηλού σχεδιασμού... Αν τρως ή δεν τρως πρωινό είναι ένα καθημερινό παράδειγμα του πώς λειτουργεί μια κουλτούρα. Αν στο διαιτολόγιό σου κυριαρχεί το ελαιόλαδο είναι άλλο ένα, κι υπάρχουν τόσα ακόμα. Η μουσική πάντα συνδεόταν μ’ όλα αυτά τα φαινομενικά πεζά πράματα. Είναι πιο συναρπαστική έτσι…
Μήπως είναι και καιρός να ξαναμπείτε στο στούντιο;
Το νέο άλμπουμ είναι σχεδόν έτοιμο σε πληροφορώ! Όπως σου είπα συμμετέχει ο Περικλής Τσουκαλάς, υπάρχουν τραγούδια για τους ουρανοξύστες που καταλαμβάνουν την πόλη μας, για τον αγέννητο γιο μου και γενικότερα για τις ζωές μας. Βέβαια θ’ αργήσουμε να το κυκλοφορήσουμε, πρώτα θα βγουν μερικά τραγούδια σαν σινγκλάκια, γυρίζουμε και κάποια βιντεοκλίπ. Έχουμε επίσης σκοπό να ηχογραφήσουμε τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα με σκοπό να κυκλοφορήσουν σε βινύλιο.
Κάτι τελευταίο, η ελληνική τηλεόραση έχει πλημμυρίσει τούρκικες σαπουνόπερες, το ήξερες; Μάλιστα κάποιοι θεωρούν το φαινόμενο τούρκικη προπαγάνδα. Τι έγινε, πάτε να μας διαφθείρετε;
Μάλλον συμφωνώ για τα περί προπαγάνδας! Αν και φαντάζομαι ότι δεν γίνεται με κάποια πρόθεση ή στόχο. Πριν κάποια χρόνια οι Τούρκοι έβλεπαν σωρηδόν βραζιλιάνικα, τώρα η τηλεόραση εδώ κατασκευάζει τα δικά της και τα εξάγει. Αλλά ξέρεις, ακόμα κι αυτός είναι ένας τρόπος να πλησιάσουμε, να γνωριστούμε, να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί.
Να ’σαι καλά, σας αναμένουμε…
Επίσης και επίσης!
{youtube}281FLJR0730{/youtube}
