Ετούτη την Αυστριακή την άκουσα κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες: το ντεμπούτο άλμπουμ της ήταν το μοναδικό CD που έμεινε έξω από τις κούτες σε μια μετακόμιση και έμεινε έτσι να παίζει στο φορητό CD player που εγκατέστησα πριν αρχίσουν να βγαίνουν στοίβες οι δίσκοι και τα στερεοφωνικά. Το Lovetune For Vacuum μου κράτησε μια ιδιότυπη συντροφιά με τη μοναχικότητά του και έτσι, όταν άκουσα ότι η Anja Plaschg έρχεται Ελλάδα (την Κυριακή 14 Οκτώβρη, στο Gagarin 205), αμέσως έστειλα αίτημα για συνέντευξη. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, έγινε πάντως τελικά η συνέντευξη, έστω κι αν η Soap & Skin υπήρξε λιγομίλητη…
Ξεκινάω λοιπόν και με τρώει να τη ρωτήσω περί της επιτυχίας της στα αυστριακά charts. Ερωτώ και δεν ξέρω τι σόι μανιασμένη (ή όχι) απάντηση μπορεί να πάρω:
Πρέπει να ομολογήσω ότι, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, ξάφνιασε η είδηση ότι ο δίσκος σας μπήκε στο top-10 της Αυστρίας. Γιατί ο ιδιοσυγκρασιακός χαρακτήρας του σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με εύκολο ποπ άκουσμα. Έχετε εσείς κάποια εξήγηση, πέραν της ποιότητάς του;
Μου απαντάει ότι, όχι, δεν μπορεί να το εξηγήσει… Άσχημα αρχίσαμε, λέω εγώ, κι ένα άγχος θες δεν θες σε πιάνει όταν η πρώτη απάντηση είναι των 5 λέξεων. Χτυπάω έτσι εκεί που ξέρω ότι μπορεί να αφυπνίσω μέσα της τον οπαδό:
Η λυρικότητα των ήχων και στίχων σας, εκτός των μουσικών επιρροών, ποια λογοτεχνικά θεμέλια έχει;
«Η δουλειά του Georges Bataille ήταν για μένα ένας ανεξάντλητος πόρος, για πολλά χρόνια. Επίσης μπορώ να αναφέρω τα ονόματα των Rimbaud, Baudelaire, Rolf Dieter Brinkmann, John Cage, Sylvia Plath και Roland Barthes».
Σχεδόν αυτονόητα θα έλεγα (ειδικότερα ο Bataille), επιμένω όμως διότι η εικόνα που παρουσιάζει σε φωτογραφήσεις και βιντεοκλίπ έχει παίξει σημαντικό ρόλο –όχι μόνο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής της περσόνας αλλά και στην αναγνωρισιμότητά της: Οι διθύραμβοι που περιβάλλουν τις εκδόσεις σας, σε ποιον βαθμό σας έφεραν σε αμηχανία; Έχετε μία εικόνα φυσικής συστολής προς τα έξω, χωρίς ακραίες τάσης αυτοπροβολής…
«Το να συνειδητοποιείς τι πραγματικά σημαίνει ένα πρόσωπο το οποίο έχει αναγνωρισιμότητα έξω στον δρόμο, είναι διαδικασία που δεν έχει τέλος. Ίσως επειδή δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την αξία αυτού του πράγματος δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω και το τι σημαίνει πραγματικά για μένα... Αποφάσισα εξ αρχής να δουλέψω με το ζήτημα των εσωτερικών τραυμάτων κι αυτό συμπεριλαμβάνει ακόμα και το γεγονός ότι παίζω μπροστά σε ακροατήριο. Βρίσκω δύσκολο να ξεγελάσω και να πείσω το συνειδητό μέρος του εαυτού μου. Δεν νομίζω ότι μπορεί να λειτουργεί έτσι. Αντιθέτως, το υποσυνείδητό μου λειτουργεί συνεχώς».
Τη ρώτησα στη συνέχεια αν εξασκείται καθημερινώς στο πιάνο και στη σύνθεση, για να λάβω μια μονολεκτική, αρνητική, απάντηση. Στρέφομαι έτσι προς χαρακτηρισμούς τύπου «αλαφροΐσκιωτη», «αερικό», «υπερβατικό φάντασμα» τους οποίους της έχουν κατά καιρούς προσδώσει. Πώς αντιδρά σε αυτούς; Η απάντησή της αποδεικνύεται στα όρια του αποτρεπτικού για περαιτέρω συζήτηση: «Δεν καταλαβαίνω τις έννοιες αυτές».
Μπαίνοντας σε πιο προσωπικά μονοπάτια, αποφασίζω να τη ρωτήσω για την άποψή της για τα ζήτημα του θανάτου, πέραν των στίχων της. Δεν μπορώ να μην της κάνω μια τέτοια ερώτηση, αυτή κι αν έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα: Η θλίψη ανήκει σε εμάς του μένοντες πίσω και θρηνώντες, ο ίδιος όμως ο άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, ποια πράγματα αφυπνίζει μέσα του για να τον αντιμετωπίσει;
«Όταν αντικρίζω το αδύνατο/απίθανο, ακριβώς τότε, όταν τίποτα δεν φαίνεται ως πιθανό, σημαίνει για μένα ότι ζω κάτι το θεϊκό αλλά παραμορφωμένο. Η μέγιστη ακρότητα, το να γλιστράς ανάμεσα στα όρια, νομίζω είναι κάτι που όλοι θέλουμε και όλοι φοβόμαστε».
Το ότι δεν ήθελε support act στη συναυλία της στο Gagarin την Κυριακή, το περίμενα –δεν το συνηθίζει έτσι κι αλλιώς. Θέλω να μάθω όμως από την ίδια το γιατί. Η απάντηση σχεδόν επιβεβαιώνει την εικόνα της εύθραυστης προσωπικότητας που έχουμε για τη Soap & Skin: «Νιώθω πιο ασφαλής με το να μην υπάρχει support». Η κατακλείδα δεν θα μπορούσε να αριθμεί παραπάνω από 2-3 λέξεις από το στόμα της, που εκφράζουν για ακόμα μια φορά αυτή τη διφορούμενη γραμμή στην οποία βαδίζει. Φανερή η αγάπη της για τον κινηματογράφο και τις εικόνες, κινούμενες και μη. Ρωτώ έτσι περί της ενασχόλησής της με άλλες τέχνες στον ελεύθερο χρόνο της. Ασχολείται με κάτι; «Κατά κάποιον τρόπο, ναι…».
Είπαμε, είναι διφορούμενη και στα νοήματα μα και στην εικόνα της η Αυστριακή καλλιτέχνιδα. Καλά που δεν ρώτησα τα περί Nico που της γράφουνε στις τελευταίες κριτικές, σκέφτομαι! Γιατί τότε ακόμα κι αυτές οι λίγες λέξεις που διαβάσατε μπορεί και να μην είχαν βγει από το στόμα της...
{youtube}GmJqdISO9Bk{/youtube}
