Ισορροπώντας μεταξύ ροκ, οργανικής μουσικής για τον κινηματογράφο και προγραμματισμένων ηλεκτρονικών ήχων, η μπάντα από το Σέφιλντ κέρδισε πολυάριθμους φίλους σε πολλές διαφορετικές γωνιές του μουσικού στερεώματος, στα 10+ χρόνια στα οποία δραστηριοποιείται. Δημοφιλείς και στα μέρη μας, οι 65daysofstatic κυκλοφόρησαν πρόσφατα νέα δουλειά με χρηματοδότηση από τους fans τους (το soundtrack για το Silent Running) και έρχονται στην Ελλάδα για διπλή εμφάνιση –την επόμενη Παρασκευή 30 Μαρτίου στο Eightball της Θεσσαλονίκης και το Σάββατο 31/3 στην Αθήνα, στο An Club. Αφορμή λοιπόν για μια συζήτηση σε βάθος με τον Joe Shrewsbury...
Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια που κρύβεται πίσω από το όνομα του συγκροτήματος;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από την αλήθεια.
Η μουσική σας είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και πολυεπίπεδη. Πώς γεννιέται η ιδέα ενός κομματιού και ποια είναι η συνθετική διαδικασία που ακολουθείτε;
Σήμερα, προσπαθούμε ολοένα και περισσότερο να γράφουμε μουσική που να εντυπωσιάζει με την απλότητά της. Τα πάντα υπόκεινται στην καμπύλη της μάθησης. Έτσι, γυρνώντας πίσω στον χρόνο, ήταν νομίζω λάθος μας να ρίχνουμε όλη την ενέργεια και τη γνώση μας σε ένα μόνο κομμάτι, δίνοντας έμφαση στο χαοτικό στοιχείο της μουσικής. Αυτό βέβαια ήταν πολύ συναρπαστικό τότε και λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό. Έγινε όμως εις βάρος της μελωδίας, η οποία πνίγηκε στην πολυπλοκότητα, στην αντι-μελωδία και στον θόρυβο. Σαφώς και δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο σε αυτό, αλλά στο σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα είναι γενναιότερο να προσπαθούμε να δημιουργούμε μουσική βασιζόμενοι στα πιο λιτά και αγνά της στοιχεία. Όλα είναι σχετικά βέβαια, μιας και ποτέ δεν πρόκειται να ακουστούμε σαν τον Phillip Glass!
Λέτε συχνά πως απεχθάνεστε την ταμπέλα του «post-rock», χαρακτηρισμού που ακολούθησε τόσο το We Were Exploding Anyway, όσο όμως και το πρόσφατο σάουντρακ σας για το Silent Running. Τι σκοπεύετε να κάνετε για να τον αποτινάξετε από τα μελλοντικά σας άλμπουμ;
Για να είμαι ειλικρινής, βρισκόμαστε μεγάλο διάστημα στο προσκήνιο για να μας ενοχλεί πια. Ο όρος post-rock ήταν σαφώς ένας χρήσιμος όρος για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Ως ένα σημείο, όμως. Γιατί, τελικά, κατέληξε να είναι ένας στιγματισμένος όρος με τον οποίο δεν αισθανόμαστε καμιά συγγένεια. Σαφώς βοηθά –κυρίως τους δημοσιογράφους– στην ομαδοποίηση παρόμοιας μουσικής, αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί διχαστικά, μιας και οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια της προσκόλλησης σε ορισμούς, είτε ακούνε, είτε κοιτάζουν, είτε παρακολουθούν, είτε διαβάζουν. Η συναρπαστικότερη όμως τέχνη γεννιέται μακριά από ταυτότητες, αψηφώντας τις ταμπέλες και θέτοντας τους δικούς της όρους. Οι 65daysofstatic δεν ισχυρίζονται ούτε για ένα δευτερόλεπτο πως είναι σπουδαίοι ή πως η μουσική μας αψηφά ή αποτελεί την αιχμή ενός μουσικού είδους. Φιλοδοξούμε όμως να δημιουργούμε συναρπαστική μουσική που απαιτεί και αναζητά ανταπόκριση από τον ακροατή. Σημασία, λοιπόν, δεν έχει το όνομα που θα της δώσεις, αλλά τα συναισθήματα τα οποία θα σου προξενήσει.
Είναι δύσκολο να ισορροπείτε μεταξύ rock/hardcore, οργανικής μουσικής για τον κινηματογράφο και προγραμματισμένων ηλεκτρονικών ήχων και ρυθμών;
Ναι. Και πάλι, ολόκληρη η ύπαρξή μας έχει μια καμπύλη μάθησης. Σκέφτομαι ότι στο ξεκίνημά μας «σκοντάψαμε» σχεδόν τυχαία πάνω στον ήχο μας. Το να είσαι νέος και να ανήκεις στους 65daysofstatic ήταν ό,τι συναρπαστικότερο κι όλα γίνονταν μέσα σε ένα κλίμα ευτυχισμένης αφέλειας. Και κάπως έτσι προέκυψε το Fall Of Math… Ωστόσο, μεγαλώνουμε. Και δημιουργούμε συνεχώς περισσότερη μουσική, την οποία πρέπει να κάνουμε συναρπαστικότερη και ξεχωριστή. Και βέβαια, να την προωθήσουμε με έναν τρόπο που θα έχει νόημα για μας. Το περίεργο είναι πως όσο περισσότερα νομίζουμε ότι ξέρουμε για τη μουσική, τόσα λιγότερα προσπαθούμε να κάνουμε. Είναι σαν να ξεχνάς για λίγο τους κανόνες που ακολουθούσες για χρόνια, τα αντανακλαστικά σου σε σχέση με το όργανο που παίζεις ή σε συνάρτηση με τον άλλον ο οποίος παίζει δίπλα σου. Σαν να θες να ανακαλύψεις κάτι νέο. Κι αυτό ακριβώς κάναμε με το We Were Exploding Anyway. Απελευθερωθήκαμε, επιτέλους, κι αφεθήκαμε στο να δοκιμάσουμε καινούργιες ιδέες.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το Silent Running. Αν και το συγκεκριμένο project είχε τις δικές του παραμέτρους, τον δικό του καθορισμένο σκοπό και αποτέλεσμα, παρ’ όλα αυτά, είχαμε την απόλυτη ελευθερία να γράψουμε ό,τι θέλουμε. Δεν ξέρω πόσο μπερδεμένο ακούγεται κάτι τέτοιο... Ο συνδυασμός πάντως αυτών των δύο τελείως διαφορετικών projects –του άλμπουμ και του πειραματικού σάουντρακ– μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε και να εκτιμήσουμε εκ νέου τις ικανότητές μας ως ομάδα. Πλέον έτσι λειτουργούμε. Και φαίνεται στον τρόπο με τον οποίον παίζουμε μουσική, στο πώς ακούμε ο ένας τον άλλον, στο πώς αποφασίζουμε ομαδικά πια για τους ήχους και τις ιδέες που θα εντάξουμε στα κομμάτια. Αν ερχόσουν ένα τυχαίο ανοιξιάτικο απόγευμα Τετάρτης στο δωμάτιο όπου κάνουμε πρόβα, ο οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να σε κατατοπίσει για το τι συμβαίνει. Κάτι που δεν ίσχυε στο παρελθόν. Είμαστε λοιπόν πολύ ενθουσιασμένοι με τη νέα αυτή κατάσταση. Το συμπέρασμα είναι ότι, τελικά, δεν θα πρέπει ποτέ να σταματήσεις να μαθαίνεις όταν γράφεις και παίζεις μουσική. Πρέπει να είσαι πάντα ανοιχτός στις νέες προκλήσεις και δυνατότητες. Πρέπει επίσης να πασχίζεις και να μην επιλέγεις τον εύκολο δρόμο. Γιατί η σύνθεση πρέπει να είναι μια επίπονη διαδικασία, η οποία θα σε σπρώξει στα όρια της φαντασίας σου. Αλλιώς η μουσική σου θα είναι βαρετή. Υπάρχει χειρότερο από αυτό;
Μίλησέ μας λίγο για το Silent Running. Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα σάουντρακ εκ νέου;
Οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γλασκόβης μας ζήτησαν να λάβουμε μέρος σε μια σειρά προβολών ταινιών με ζωντανή μουσική συνοδεία. Έτσι, επιλέξαμε το Silent Running τόσο γιατί μας άρεσε ως ταινία, αλλά και λόγω της δομής του, μιας και υπήρχε διαχωρισμός των διαλόγων από τα μουσικά διαλείμματα-αποσπάσματα. Κάτι τέτοιο μας έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε την αφήγηση της ταινίας ανέπαφη, ξαναγράφοντας τη δική μας μουσική, την οποία παίξαμε ζωντανά. Έγιναν δύο προβολές-συναυλίες και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη ώστε αποφασίσαμε –μιας και δεν είχαμε άλλες συμβατικές υποχρεώσεις– να κάνουμε ένα πείραμα χρηματοδότησης από το κοινό μας. Κυρίως για να δούμε τι ανταπόκριση θα είχε κάτι τέτοιο, αλλά και ως αντικείμενο έρευνας πάνω στο πώς η Δυτική κουλτούρα αντιμετωπίζει πλέον το θέμα της χρηματοδότησης, δημιουργίας και προώθησης ενός άλμπουμ. Το αποτέλεσμα υπήρξε θεαματικό κι έτσι κυκλοφορήσαμε τον δίσκο μέσα από τη δική μας εταιρεία. Τα χρηματικά κέρδη δεν αποτέλεσαν κίνητρο: το πραγματικό κέρδος ήταν η εκπληκτική αλληλεπίδραση με τους χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκαν –κι εμείς με τη σειρά μας νιώσαμε πως τους κάναμε χαρούμενους. Μέσα απ’ την όλη διαδικασία μάθαμε να έχουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Υπάρχουν σχέδια για μελλοντικά σάουντρακ; Θα επιλέγατε ξανά μια sci-fi ταινία ή θα προτιμούσατε να πειραματιστείτε με ένα άλλο είδος;
Θα θέλαμε σαν τρελοί να το ξανακάνουμε και η αλήθεια είναι πως το επιδιώκουμε! Έχω την αίσθηση ότι η μουσική μας θα ταίριαζε σε συγκεκριμένα είδη ταινιών, αλλά, μιλώντας θεωρητικά, είμαστε ανοιχτοί στα πάντα!
Με τι ασχολούνται λοιπόν οι 65daysofstatic αυτή την περίοδο;
Δουλεύουμε το νέο μας άλμπουμ, αν και είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό. Μπορώ μόνο να πω ότι προχωρά αρκετά καλά μέχρι τώρα. Κι όπως συμβαίνει σε όλους, βαδίζουμε με σταθερά βήματα σε ένα μέλλον που καταφτάνει τρομερά γρήγορα και συρρικνωμένο.
Είστε ικανοποιημένοι από τη φετινή σας περιοδεία; Έχοντας πλέον στο ενεργητικό σας έναν πολύ μεγάλο αριθμό ζωντανών εμφανίσεων, συνεχίζουν αυτές να σας συναρπάζουν;
Τους τελευταίους 12 μήνες περιοδεύσαμε πολύ λιγότερο απ’ ότι στα τελευταία χρόνια. Χρειαζόμασταν μια ανάσα μετά από 10 χρόνια στα οποία σύρουμε το «καρναβάλι» των 65daysofstatic ανά τον κόσμο. Στις αρχές του 2011 φτάσαμε για πρώτη φορά μέχρι την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη. Φανταστική εμπειρία! Η περιοδεία του Silent Running ήταν επίσης συναρπαστική, μιας και αποδείχθηκε τελείως διαφορετική απ’ ότι κάναμε μέχρι τώρα. Το να παίζουμε ζωντανά δεν έπαψε ποτέ να είναι μια συγκινητική και συνάμα τρομακτική διαδικασία. Οι 65daysofstatic λειτουργούν πάντως καλύτερα όταν παίζουν ζωντανά. Αν σταματούσαμε να αισθανόμαστε έτσι, πιθανότατα να διακόπταμε και τις περιοδείες μας: είναι ανέντιμο να παίρνεις τα χρήματα ανθρώπων που πάνε να δούνε κάτι τύπους οι οποίοι δεν γουστάρουν να βρίσκονται πάνω στη σκηνή...
Μήπως τελικά οι πολύμηνες περιοδείες αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίον γράφετε μουσική, όταν πλέον επιστρέφετε στο στούντιο;
Κάποτε ναι, ίσχυε αυτό. Θυμάμαι τις μέρες του One Time For All Time, όπου γράφαμε και ηχογραφούσαμε μεταξύ των ταξιδιών μας. Ευτυχώς ήμασταν καλοί, αλλά και τυχεροί στον προγραμματισμό του χρόνου ηχογράφησης. Μερικές φορές κάνει καλό μια τέτοια εναλλαγή ανάμεσα στην περιοδεία και στην ηχογράφηση. Γράφεις κάτι, το αφήνεις για λίγο κι επανέρχεσαι με διαφορετική ματιά. Ένα πάντως είναι σίγουρο: το καλό υλικό γίνεται καλύτερο, το σκάρτο όχι. Οι ιδέες είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Προφανώς, όλοι κρύβουμε μέσα μας τέτοιου είδους «κελάρια» κρασιού...
Έχετε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα remixes. Τι σας συναρπάζει στο να διασκευάζετε συγκροτήματα όπως οι Esben & The Witch;
O Paul και ο Simon είναι οι 65daysofstatic remixers, οπότε θα ήταν οι καταλληλότεροι για να απαντήσουν. Φαντάζομαι όμως πως θα σου έδιναν δύο απαντήσεις: η μία είναι για να βγάλεις στην επιφάνεια όλους τους μικρούς και άγνωστους θησαυρούς που κρύβει ένα τραγούδι, δίνοντάς του νέα υπόσταση. Η άλλη, ότι παίρνεις ένα ελεεινό τραγούδι από ένα ελεεινό συγκρότημα, το γ.... τόσο μέχρι να το διαλύσεις και ίσως τότε το παραμορφωμένο σώμα του να έχει γίνει κάτι που να αξίζει να ακούσεις! Στη δεύτερη απάντηση το κάνεις βέβαια και για τα χρήματα... Λατρεύω το “Assault on Precinct” remix κι αυτό που έκανε ο Paul στους Dismemberment Plan. Είναι φανταστική μπάντα! Επίσης, το Plaid remix στο “All Is Full Of Love” της Bjork είναι εκπληκτικό.
Πρόσφατα συνεργαστήκατε με τον Robert Smith. Πώς προέκυψε αυτό και πώς είναι να δουλεύεις μαζί του;
Ο κ. Smith τραγούδησε μαζί μας επειδή του το ζητήσαμε, μιας και είχαμε λάβει μέρος στην περιοδεία των Cure το 2008. Έτσι σκεφτήκαμε πως άξιζε τον κόπο να ξαναβρεθούμε μαζί στη σκηνή. Στείλαμε λοιπόν στον Robert το “Come To Me”, μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι έμοιαζε να ήθελε ένα μαγικό άγγιγμα. Κι έτσι έγινε τελικά. Η δουλειά που έκανε ήταν εκπληκτική κι επιπλέον μας άφησε να μεταχειριστούμε τα φωνητικά του με πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Είστε έντονα πολιτικοποιημένοι. Βλέπετε κάποιο τέλος στην οικονομική κρίση που μας βουλιάζει ολοένα και περισσότερο; Τι θα κάνατε αν ήσασταν Έλληνες;
To «έντονα» είναι σχετικό... Δεν είναι αυτονόητο να είμαστε όλοι έτσι; Ίσως όμως όχι, μιας και –θα ακουστεί αλαζονικό αυτό που θα πω– μπορεί να ανήκουμε στη μειοψηφία των Δυτικοευρωπαίων που συνεχίζει να σκέφτεται και να ενδιαφέρεται για την πολιτική κατάσταση. Αν ήμασταν Έλληνες, θα ήμασταν σίγουρα εξοργισμένοι που αφήσαμε τις κυβερνήσεις και το χρηματοπιστωτικό σύστημα να καταχραστούν την εμπιστοσύνη μας και τελικά να μας βιάσουν. Δεν χρειάζεται βέβαια να ζεις στην Ελλάδα για να βιώσεις παρόμοια συναισθήματα.
Αν μπορούσαμε να δώσουμε λύση σε όλα τα προβλήματα, τότε σίγουρα θα ήμασταν αλλού και όχι σε συγκρότημα. Μπορώ όμως να σου πω με σιγουριά αυτό: υπήρχαν κάποτε εποχές όταν οι παροχές του κράτους προς την κοινωνία ήταν δεδομένες. Το χρήμα και η απόκτησή του δεν ήταν η υπέρτατη επιβράβευση. Αν κάτι δεν ήταν κερδοφόρο –όπως ας πούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, ή ένα μέσο μετακίνησης– δεν θεωρούταν αυτόματα και κακό, γιατί προσέφερε στους ανθρώπους καλύτερη ποιότητα ζωής. Τώρα έχουν δαιμονοποιήσει τα πάντα στον βωμό του χρήματος. Μπορεί οι ιδέες αυτές να μοιάζουν αφελείς και ρομαντικά ιδεαλιστικές, αλλά ο ιδεαλισμός είναι το μοναδικό μας όπλο απέναντι στην ανεξέλεγκτη λαιμαργία των συμφερόντων. Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι, τόσο στη χώρα σας όσο και αλλού. Οι υπαίτιοι των παραπάνω έχουν ξεχάσει ότι λειτουργούν για λογαριασμό μας και ήρθε η ώρα να τους το θυμίσουμε. Στο κάτω-κάτω, υπερτερούμε αριθμητικά. Σωστά;
Για να επιστρέψουμε στη μουσική. Οι δισκογραφικές εταιρείες καταρρέουν. Θα μπορέσουν να σωθούν με όλα αυτά τα τρ0κ των bonus discs και των πολυτελών εκδόσεων;
«Life finds a way» – Jurassic Park.
Ποιες είναι οι επιρροές σας και τι σας παρακινεί τροφοδοτώντας σας με ιδέες αυτή την περίοδο;
Όλοι προερχόμαστε από διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα και έχουμε τελείως διαφορετικά ακούσματα. Όταν όμως λειτουργούμε ως 65daysofstatic, συνήθως ανταλλάζουμε μεταξύ μας οργανική μουσική, σάουντρακ ή σύγχρονη κλασική μουσική. Έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί, αν και είμαστε συγκρότημα το οποίο κυρίως παίζει οργανική μουσική, δεν είχαμε ακούσει ιδιαίτερα τέτοια μουσική. Πολύ πρόσφατα ξεκινήσαμε να το κάνουμε! Στο ξεκίνημά μας ακούγαμε μόνο θυμωμένες κιθάρες... At The Drive In, And You Will Know Us By The Trail Of Dead, Atombombpocketknife, Refused, αλλά και Orbital ή Underworld. Γενικά ακούμε τόση μουσική, ώστε έχει πλέον κατακλύσει τη μουσική ενδοχώρα μας. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για τη λέξη κίνητρο. Σε ένα πολύ αγνό επίπεδο, η μουσική είναι αντίδραση: κάτι που σε γαργαλάει και πρέπει να το ξύσεις. Κάτι που καλύπτει μια πραγματική ανάγκη. Κάτι στο οποίο μπαίνεις χωρίς να ξέρεις το γιατί. Υπό αυτή την έννοια, βρισκόμαστε εδώ γιατί πρέπει να είμαστε οι 65daysofstatic. Πώς βρεθήκαμε εδώ ατομικά και γιατί παραμείναμε; Ίσως από ένα μείγμα τυχαίων συγκυριών κι επιμονής...
Άκουσες κάτι τελευταία που σου έκανε μεγάλη εντύπωση;
Ναι! Τη μουσική που έγραψε ο Ernst Reijseger για το ντοκιμαντέρ του Werner Herzog Cave Of Forgotten Dreams. Επίσης το νέο single της M.I.A.
Κλείνοντας κι αφού σ’ ευχαριστήσω για τον χρόνο σου, θα ήθελα να μας δώσεις ένα μικρό teaser για τις εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη...
Αν μου προσφέρετε αρκετό ούζο, μπορεί και να εμφανιστώ γυμνός!
{youtube}WneDU-K3Sww{/youtube}
