Για μια στιγμή νόμιζα ότι βρισκόταν ήδη στην Αθήνα ο Tom Barman, κι ας ξέρουμε ότι οι dEUS αναμένονται την επόμενη εβδομάδα για συναυλίες –την Παρασκευή 16/3 θα παίξουν στο Principal της Θεσσαλονίκης και το Σάββατο 17/3 στο Fuzz. Κι αυτό γιατί, σηκώνοντας το κινητό του για να μιλήσουμε, ένα δαιμονισμένο μηχανάκι πέρναγε κατά πως φαίνεται, αν όχι ξυστά, πάντως από πολύ κοντά του. Ακόμα δε κι όταν απομακρύνθηκε κι ενώ προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε, η φασαρία παρέμεινε αρκετή ώστε να μπορούμε να ακούμε ευκρινώς ο ένας τον άλλο. Πάντως ήταν ευδιάθετος και πολύ πρόθυμος να μιλήσει για όλα –και κυρίως για όσα αφορούν στον τελευταίο δίσκο της μπάντας, Keep You Close…
Μάλλον δύσκολα θα μιλήσουμε σήμερα! Είναι τυχαίο ή έχετε κι εσείς τόσο πολύ θόρυβο στις πόλεις σας, όπως εμείς εδώ στην Αθήνα;
Τυχαίο είναι! Πίστεψέ με όμως, αν και μου αρέσει η αυτοσυγκέντρωση που μπορεί να σου προσφέρει η ησυχία, μερικές φορές ζηλεύω τον πανικό που ζείτε στην Αθήνα.
Κάποτε μπορεί να ήταν αξιοζήλευτος αλλά τώρα πια όχι... Φαντάζομαι ότι ακούς τι γίνεται.
Μπορεί να μην έχουμε επηρεαστεί από την οικονομική κρίση όσο εσείς, αλλά η ενημέρωση έχει φροντίσει να σε βρίσκει ακόμα και την ώρα που κάνεις βόλτα στα βουνά. Αφήνοντάς σε πλήρως λυπημένο με τα μελανά χρώματα τα οποία χρησιμοποιούν συνήθως οι μεταδόσεις, για να πουλήσουν φυσικά περισσότερο...
Στη φύση που ανέφερες έχει και τη σημειολογική του τοποθέτηση το εξώφυλλο του Keep You Close;
Ναι, όντως! Είναι μια φωτογραφία που είδα τυχαία ανάμεσα σε πολλές του Alan [σ.σ.: Alan Gevaert, ο μπασίστας τους] και μου άρεσε, γιατί είχε μια περίεργη λογική. Παρόλο που πίσω τους υπάρχει όλο αυτό το τεράστιο σκηνικό, οι δύο πρωταγωνιστικές μορφές προτιμούν να εστιάσουν στο μικρό πλάσμα το οποίο βρίσκεται από κάτω τους.
Συνδέεται με κάποιον τρόπο η φωτογραφία με τον τίτλο του άλμπουμ;
Μόνο ηχητικά. Η εγγύτητα των μηχανών τους με την εγγύτητα με το δικό μας κοινό, την οποία θέλουμε να επαναπροσδιορίσουμε με το τελευταίο μας άλμπουμ.
Πιστεύεις ότι η σχέση με το κοινό σας έπρεπε να επαναπροσδιοριστεί λόγω των αρκετών χρόνων που είσαστε πια στα μουσικά πράγματα; Ή έχει να κάνει με κάποιες μουσικές αλλαγές εκ μέρους σας;
Δεν έχουμε κάνει και τόσες μουσικές αλλαγές ώστε να χρειάζεται κάποιος να εξασκήσει τα αυτιά του σε νέα ακούσματα για να μας παρακολουθήσει. Έχουμε βέβαια κάποιους που μας λένε –δημοσιογράφοι και οπαδοί– ότι από εμάς περιμένουν πάντα μουσική με εκλεπτυσμένη αίσθηση, αλλά δεν ξέρω αν μου αρέσει το πώς ακούγεται κάτι τέτοιο! (γέλια εκατέρωθεν)
Γιατί;
Πέραν του αστείου, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούν λέγοντας ότι από τους dEUS περιμένουν μουσική με κάποια εκλεπτυσμένη αίσθηση της μελωδίας. Από την άλλη βέβαια έχω ακούσει και διάφορους να λένε –είτε σε σχόλια στο ίντερνετ, είτε ακόμα και σε κριτικές δίσκων μας– ότι έχουμε στοιχεία avant garde. Πάντως αυτό το «εκλεπτυσμένη μουσική» με κάνει να νιώθω όχι μόνο άβολα, μα και πιεστικά. Μπορεί ας πούμε να θέλω να κάνουμε πιο hardcore μουσική κάποια στιγμή. Οι επιρροές έρχονται άλλωστε συνεχώς από το περιβάλλον όπου ζεις και από τα όσα ακούς. Τότε πώς θα μας αντιμετωπίσουν άραγε;
Πάντως με τον τελευταίο δίσκο δεν νομίζω να έχετε κάποιο ανάλογο πρόβλημα. Κινείστε σε γνώριμες ηχητικές τοποθεσίες…
Και ναι και όχι... Νομίζω ότι δοκιμάσαμε κάποια διαφορετικά τρικ και στην ενορχήστρωση αλλά και στις ίδια τη διαδικασία της σύνθεσης. Κάποιες γέφυρες π.χ. είναι γραμμένες με τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συνηθίζουμε.
Όμως καταφέρατε και έγινε πλατινένιος ο δίσκος στην πατρίδα σας και μάλιστα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του.
Με ευχαριστεί, αλλά μεταξύ μας δεν αποτελεί και κανά σπουδαίο κατόρθωμα. Είναι πολύ μικρή πια η πλατφόρμα για κάτι τέτοιο…
Στα 20.000 αντίτυπα δεν είναι ο πλατινένιος δίσκος στο Βέλγιο, αν δεν κάνω λάθος;
Ναι σωστά! Έχει πέσει απίστευτα τα τελευταία 10 χρόνια, εξαιτίας του downloading. Τα γνωστά ζητήματα...
Πάντως οι περιοδείες σας σε Βέλγιο, Ολλανδία και Γαλλία παραμένουν ακόμα και στις μέρες μας επιτυχημένες. Κάνετε εύκολα sold-out, ακόμα και σε σχετικά μεγάλες αίθουσες.
Οι χώρες που προανέφερες είναι κι εκείνες που έχουν στηρίξει τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, από την αρχή της πορείας μα. Πραγματικά νιώθουμε ευγνωμοσύνη.
Φαντάζομαι βέβαια ότι δεν έχετε παράπονα και από την Ελλάδα…
Δεν έχουμε κανένα! Μη φανεί ότι σας ξέχασα... (γέλια) Σοβαρά τώρα, θα ήμουν τουλάχιστον αγνώμων να ξεχνώ την αποδοχή μα και τις στιγμές τις οποίες έχουμε ζήσει στη χώρα σας. Είσαστε ευδιάθετοι άνθρωποι κι αυτό μετράει ξέρεις για τους Ευρωπαίους του κεντρικού τμήματος της ηπείρου. Θυμάμαι ειδικά εκείνη την απίστευτη συναυλία σε ένα φεστιβάλ [σ.σ.: μετά από μικρή συνεννόηση συμφωνούμε ότι πρόκειται για το Rockwave του 1998], όταν σταματήσαμε και παροτρύναμε έναν τύπο…
Να πηδήξει από το μπάντζι τζάμπινγκ, αλλιώς δεν θα συνεχίζατε, σωστά;
Ναι! Χαχαχχα! Πού το θυμάσαι; Ήσουν στο κοινό;
Όχι, δούλευα τότε στην παραγωγή του φεστιβάλ. Είχες μάλιστα και μια Ελληνίδα φίλη, η οποία σε πήγαινε σε όλα τα clubs της πόλης τις 2-3 μέρες που μείνατε στην Ελλάδα και θυμάμαι ότι έδειχνες ευτυχισμένος αν και λίγο χαομένος…
Μμμμ! Ναι! Μα πού το θυμήθηκες τώρα κι αυτό; Όντως, ήμουν περίεργα τα τελευταία χρόνια των 1990s…
Και γι’ αυτό φαντάζομαι ότι συνεννοήθηκες άψογα και με τον άλλο περίεργο που επίσης ήταν σε εκείνο το φεστιβάλ, τον Greg Dulli, ο οποίος συμμετέχει τώρα στο Keep You Close…
Ο Greg είναι απίστευτος. Τη μία μέρα πίναμε μαζί στο μπαρ…
Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά διόλου περίεργο αν μιλάμε για τον Dulli και για έναν άνθρωπο με το δικό σου επώνυμο...
Χαχαχα! Έχω κάνει τα πάντα για να εκπληρώσω αυτό που υπόσχεται το επίθετό μου! Τα πίναμε λοιπόν με τον Dulli και του είπα να περάσει από το στούντιο όπου ηχογραφούσαμε. Ήρθε και κυριολεκτικά μας θάμπωσε. Είναι ασύλληπτη η ευκολία με την οποία χειρίστηκε και την ερμηνεία του αλλά και τις ίδιες τις νότες. Έχει ένα περίεργο κράμα φωνής που του επιτρέπει να μπαινοβγαίνει από το rock στη soul με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο.
Αυτό τουλάχιστον μπορεί να το χρεώσει κάποιος και σε σένα. Έχεις φωνή που είναι αναγνωρίσιμη, λόγω του ένρινου στοιχείου της…
Ευχαριστώ! Αν και προσπαθώ να το αλλάξω. Όχι επειδή δεν μου αρέσει, μα επειδή πρέπει να αλλάζεις και να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνεις όχι μόνο στην επιφάνεια, αλλά και να προοδεύσεις σαν μουσικός και καλλιτέχνης.
