Γεννήθηκε στο Ιράν, μεγάλωσε στον Καναδά, κατέκτησε την Αγγλία, όπου τα τελευταία χρόνια φιγουράρει ως πρώτο όνομα στις γαργαντουικών προδιαγραφών παραγωγές του West End. Με αφορμή λοιπόν τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη συναυλία-αφιέρωμα στα τραγούδια των μιούζικαλ που ξεκινάει αύριο Τρίτη 20/12 στο θέατρο Badminton (και θα συνεχιστεί ως και τις 23 του μήνα), ο Ramin Karimloo μας εξομολογείται την αγάπη αλλά και τον κόπο που απαιτεί το είδος. Παράλληλα, απευθύναμε και μερικές σχετικές ερωτήσεις στη μοναδική ελληνική guest παρουσία του αφιερώματος, τη Φωτεινή Δάρρα, η οποία δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για την ευκαιρία να τραγουδήσει αγαπημένες της μελωδίες...
Κύριε Karimloo, ξεκινήσατε ως αυτοδίδακτος, διαβάζοντας βιβλία υποκριτικής, και φτάσατε να ερμηνεύετε με επιτυχία και με πρωτοτυπία μεγάλους ρόλους στο θέατρο. Πώς καλύφθηκε αυτή η απόσταση;
Δεν θα ’λεγα ότι είμαι ακριβώς αυτοδίδακτος, αλλά σίγουρα δεν ακολούθησα τον συμβατικό δρόμο. Έναν δρόμο που θα ’παιρνα αν οι επιλογές μου και οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Στάθηκα όμως τυχερός και συμμετείχα σε μεγάλα έργα, με σπουδαίους σκηνοθέτες, ηθοποιούς και παραγωγούς. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ένα σφουγγάρι –όλοι έγιναν δάσκαλοί μου και συνάδελφοι. Παράλληλα, δούλεψα με τον δάσκαλο υποκριτικής Dee Cannon, στον οποίο θα είμαι για πάντα υπόχρεος. Όταν αναλαμβάνω κάτι, προετοιμάζομαι καλά. Πολύ πριν αρχίσουν οι πρόβες, μαθαίνω τον ρόλο μου, πώς να προσεγγίσω τον χαρακτήρα του και πώς να πω την ιστορία του. Είναι μια διασκεδαστική, δημιουργική διαδικασία, την οποία λατρεύω.
Στο μουσικό θέατρο χρειάζεται κάποιος να είναι εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά και ικανός ηθοποιός. Εσείς πως ισορροπείτε ανάμεσα στην άψογη φωνητική τεχνική και στη ρεαλιστική ερμηνεία;
Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω άψογη φωνητική τεχνική! Αλλά και πάλι όλα κρίνονται στην προετοιμασία. Σε ένα μιούζικαλ, η δημιουργική πρόκληση είναι πώς θα κάνουμε και τα δύο, σε ορισμένες δε περιπτώσεις απαιτείται και χορός. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν μου έχουν ζητήσει να δείξω τα χορευτικά μου προσόντα! Εμπιστεύομαι πολύ τον σκηνοθέτη και τον μουσικό διευθυντή: τους αφήνω να μου πουν πότε ξεφεύγω, ειδικά αν μια παραγωγή παίζεται για πολλούς μήνες. Πάντως κάθε βράδυ εμπιστεύομαι τις σκέψεις και τη δουλειά που έκανα πριν τις πρόβες, εμπιστεύομαι το ένστικτό μου για να πω την ιστορία που έχω προσληφθεί να πω. Το να κάνει κάποιος 6 ή 8 παραστάσεις τη βδομάδα δεν είναι εύκολο. Πιστεύω πως σπάνια είσαι 100% ετοιμοπόλεμος. Με τη βοήθεια της τεχνικής σου, όμως, μπορείς να δώσεις το 100% των δυνατοτήτων σου.
Έχετε δουλέψει με θρύλους του θεάτρου όπως τον Andrew Lloyd Webber και τον μεγαλοπαραγωγό Cameron Mackintosh. Πώς ήταν η συνεργασία σας;
Το λιγότερο που μπορώ να πω, είναι πως υπήρξε μια συναρπαστική διαδρομή. Και οι δύο μου έδωσαν εξαιρετικές ευκαιρίες. Ο Cameron μου εμπιστεύθηκε σπουδαίους ρόλους και θα του είμαι για πάντα υπόχρεος, ειδικά για την ευκαιρία να συμμετέχω στις επετειακές παραγωγές των Άθλιων και του Φαντάσματος της Όπερας, οι οποίες κυκλοφόρησαν και σε DVD.
Στην Αθήνα συμμετέχετε σε ένα γκαλά παρουσίασης τραγουδιών από μιούζικαλ. Πώς αισθάνεται ένας τραγουδιστής απέναντι στο κοινό όταν ερμηνεύει τον ρόλο του εκτός παράστασης, χωρίς σκηνικά και κοστούμια να τον υποστηρίξουν;
Σε μια τέτοια συναυλία, τον πρώτο λόγο έχει η μουσική. Πιστεύω πως στην παρουσίαση έχουμε βρει μια ωραία ισορροπία, ώστε ο τραγουδιστής να υπαινίσσεται λίγο και τον χαρακτήρα που ερμηνεύει το κάθε τραγούδι. Οι στίχοι ούτως ή άλλως βοηθούν σ’ αυτό, οπότε είναι και μια ευκαιρία να απολαύσεις το τραγούδι και να διασκεδάσεις. Νομίζω ότι θα ήταν λάθος να πειραματιστείς περισσότερο σε μια τέτοια παρουσίαση, όπου τα εν λόγω τραγούδια είναι εκτός θεατρικής συνθήκης και δεν υποστηρίζονται από τις σκηνές οι οποίες προηγούνται κι έπονται αυτών.
Στη σκηνή θα σας απολαύσουμε μαζί με τους Simon Bailey και Stephen Rahman-Hughes. Τι έχει να προσφέρει η νέα γενιά ηθοποιών στην παράδοση του West End;
Αν εννοείς τους σημερινούς ηθοποιούς, αυτό που έχουν να προσφέρουν είναι ό,τι ο καθένας έχει προσφέρει από το παρελθόν μέχρι σήμερα, είτε μιλάμε για ηθοποιό είτε για συνθέτη: ακεραιότητα, αλήθεια, πάθος και φιλοδοξία. Όλοι θέλουμε να είμαστε δημιουργικοί, όπως τα είδωλα και οι δάσκαλοι που μας ενέπνευσαν, και προσπαθούμε να είμαστε όσο καλύτεροι γίνεται.
Ως άνθρωπος του χώρου, ποιο βλέπετε να είναι το μέλλον των μιούζικαλ; Υπάρχουν νέοι συνθέτες, καινούργιες ιδέες;
Ναι, υπάρχουν νέοι συνθέτες και καινούργιες ιδέες. Φυσικά! Υπάρχουν μάλιστα πολλές ιδέες, και αρκετές είναι εξαιρετικές. Τώρα, αν υπάρχει διάθεση χρηματοδότησης, υποστήριξης και ρίσκου σ’ αυτές τις νέες ιδέες... Αυτό είναι μια άλλη ερώτηση. Όλοι γνωρίζουν ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και αν κάποιοι από τους «μεγάλους παίκτες» δυσκολεύονται να κρατήσουν τις παραστάσεις τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε πολλές από τις νέες ιδέες δεν θα πραγματοποιηθούν. Παρ’ ολ’ αυτά, οι παραγωγές που ανέβηκαν σε μικρές σκηνές ή σε παμπ του Λονδίνου είχαν μια εξαιρετική χρονιά, με πολύ καλές παραστάσεις και ερμηνείες. Για να μην αναφέρω και κάποιες υποψηφιότητες για θεατρικά βραβεία!
Στην 25η επέτειο του Phantom of the Opera, τιμήσατε με τη χειρονομία σας τον Michael Crawford. Τώρα πρωταγωνιστείτε στους Άθλιους. Πως διαχειριστήκατε το βάρος της διαδοχής παίζοντας τους ρόλους του Φαντάσματος και του Αγιάννη, μετά τους Crawford και Wilkinson;
Σίγουρα δεν το βλέπω ως βάρος. Μπορώ μόνο να θέσω έναν στόχο, σχετικό με τη δική μου συνεισφορά στους χαρακτήρες. Μπορώ μόνο να τιμήσω την αλήθεια μου και την κατεύθυνση η οποία μου δόθηκε. Βρίσκομαι πράγματι σε μια τυχερή θέση να διαδεχθώ αυτούς τους δυο μεγάλους ερμηνευτές, γιατί υπάρχουν ως μια σπουδαία αναφορά που με εμπνέει να κάνω ένα μεγάλο άλμα πίστης σχετικά με το τι μπορώ να προσφέρω. Το να ακούς χιλιάδες απόψεις –ειδικά γι’ αυτούς τους ρόλους– δεν βοηθά. Μπορείς μόνο να ξέρεις τι έχεις στο κεφάλι σου και φυσικά να υπακούς τον σκηνοθέτη. Πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου και να τις υποστηρίξεις. Ό,τι και να επιλέξεις να κάνεις, σε κάποιους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Αν δίνεις προσοχή στις απόψεις ή τις προσδοκίες άλλων, θα οδηγηθείς σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις. Φαντάσου έναν ζωγράφο που ζωγραφίζει έναν πίνακα. Γιατί να ακούσει κάποιον άλλο για να εκφράσει αυτό που θέλει να εκφράσει; Μπορεί μόνο να τελειώσει ό,τι ξεκίνησε και στη συνέχεια να πάρει μια απόσταση. Όπως είπα, σε μερικούς θα αρέσει, σε άλλους δεν θα αρέσει. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει γι' αυτό...
Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει το πρώτο σας άλμπουμ, Ramin. Πέρα από τις άριες του Phantom Of The Opera και τις διασκευές σε Muse και σε Bryan Adams, τι περιλαμβάνει το πρωτότυπο υλικό; Υπάρχει επιστροφή στις ροκ ρίζες σας;
Για μένα το Ramin αποτελεί ένα λυρικό ταξίδι. Είτε πρόκειται για εκείνα που έχω γράψει με άλλους, είτε για τις διασκευές, αυτά τα τραγούδια είναι ένα προσωπικό ταξίδι και αντικατοπτρίζουν τη ζωή μου. Ο John Metcalf έκανε τις ενορχηστρώσεις και η παραγωγή ανήκει στον Tom Nichols. Είναι όμορφα φτιαγμένο άλμπουμ κι ελπίζω να απολαύσετε το πώς τραγούδησα και «είπα» τις ιστορίες του. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.
+ Φωτεινή Δάρρα Q&A
Κυρία Δάρρα, θα μοιραστείτε τη σκηνή του Badminton με δυνατά ονόματα του West End. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανάλογη παράδοση στο είδος. Ποια διέξοδο βρίσκει ένας Έλληνας καλλιτέχνης που αγαπά τα μιούζικαλ;
Όντως η Ελλάδα δεν έχει παράδοση στο μιούζικαλ, όπως συμβαίνει με τις Αγγλοσαξονικές χώρες. Όμως έχει παράδοση στο μουσικό θέατρο, στο βαριετέ και στην επιθεώρηση (έτσι όπως γινόταν μέχρι και τη δεκαετία του 1960). Από παιδί αγαπούσα αυτό το είδος που συνδυάζει θέατρο, τραγούδι και χορό. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν την Judy Garland στον Μάγο Του Οζ να τραγουδάει "Over The Rainbow" και πίστευα πως μια μέρα θα το τραγουδήσω κι εγώ. Γι' αυτό και πάντα συμπεριλαμβάνω τέτοια τραγούδια στο ρεπερτόριό μου. Και να που τώρα ήρθε η στιγμή να ενώσω τη φωνή μου με τους τρεις καλύτερους τραγουδιστές του West End του Λονδίνου και να γίνω η μικρή Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων... Εκεί όπου όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, μέσα από τη μαγεία της μουσικής.
Υπάρχει κάποιος ρόλος σε γνωστό μιούζικαλ, τον οποίον έχετε «ζηλέψει» και θα θέλατε να ερμηνεύσετε;
Της Christine στο Φάντασμα της Όπερας! Αυτόν το ρόλο τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που είδα το έργο στο Λονδίνο. Στο Badminton θα τραγουδήσουμε μαζί με τον Ramin Karimloo το ομότιτλο τραγούδι. Οι νότες του είναι τόσο ψηλές! Ανυπομονώ!
Στην Ελλάδα, οι θεατρικοί παραγωγοί δεν επιλέγουν συχνά να ανεβάσουν ένα μιούζικαλ –παρ’ ολ’ αυτά το κοινό φαίνεται να αγκαλιάζει τις παραγωγές που καταφθάνουν από το εξωτερικό. Είναι θέμα αναγνωρισιμότητας του έργου; Του συνθέτη; Υπάρχει τελικά κοινό για τέτοιες παραγωγές στην Ελλάδα;
Υπάρχει. Απλώς τα μιούζικαλ είναι ακριβές και δύσκολες παραγωγές. Χρειάζονται πολύ κόσμο που να ξέρει να χορεύει, να τραγουδάει και να παίζει το ίδιο καλά –κι εμείς δεν έχουμε παράδοση σε κάτι τέτοιο. Κάποιοι μόνο από αγάπη το προσπαθούμε.
