O Brendan Angelides, ή κατά κόσμον Eskmo, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας φουρνιάς παραγωγών οι οποίοι –ρίχνοντας σε ένα μπλέντερ τον ήχο του J-Dilla, τα bleeps και τα glitches της Warp και την πρόσφατη ιστορία της UK bass scene– δημιουργούν ένα ηλεκτρονικό χαρμάνι με πολλές και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εκφάνσεις. Ερχόμενος στη χώρα μας την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου (στο 6 D.O.G.S.) και υποσχόμενος μια όχι μόνο ακουστική αλλά και οπτική εμπειρία, ο Eskmo μας απάντησε σε ερωτήσεις γύρω από τη σχέση του με τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες του χώρου, τον καινούργιο του δίσκο και το περιεχόμενο αυτού αλλά και τις διαφορές μεταξύ Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο…
Το να δουλέψεις μαζί με τον Amon Tobin πάνω σε κοινά σας κομμάτια ήταν κάτι σαν όνειρο για σένα; Υπάρχει κάτι που σε εντυπωσίασε ιδιαιτέρως από αυτήν τη συνύπαρξη;
Οπωσδήποτε ήταν κάτι σαν όνειρο! Τον θαύμαζα εδώ και χρόνια, από τότε που πρωτάρχισα να ασχολούμαι με την ηλεκτρονική μουσική. Το πιο εντυπωσιακό πράγμα στη συνύπαρξή μας ήταν που τον γνώρισα σαν προσωπικότητα και είδα από πρώτο χέρι για πόσο ταπεινό χαρακτήρα πρόκειται. Ο Amon Tobin είναι ερωτευμένος με τη μουσική κι αυτό είναι κάτι που σέβομαι πολύ.
Ποιοι θα έλεγες ότι ήταν οι παραγωγοί που σε επηρέασαν περισσότερο και διαμόρφωσαν το προσωπικό σου στυλ στη δημιουργία ήχων;
Πέρα από τον Amon Tobin, ήταν ονόματα όπως ο Aphex Twin, οι πρώιμοι Prodigy, ο πολύ πρώιμος Moby, οι 187, ο Photek και οι Boards Of Canada.
Όντας οπαδός, είσαι ενθουσιασμένος για τον καινούργιο δίσκο του Tom Waits;
Οπωσδήποτε!
Πώς θα περιέγραφες τον νέο σου δίσκο υπό το όνομα Welder; Είναι μια αναχώρηση από τις αρχικές σου κυκλοφορίες ή προσπαθεί να εξελίξει τον ήχο που ήδη έχεις διαμορφώσει σαν μουσικός;
Θα έλεγα ότι είναι ένα πιο οργανικό άλμπουμ, με ήχο κοντά στον ζωντανό. Υπάρχει μια έμφαση στις ενορχηστρώσεις και στις ατμοσφαιρικές μελωδίες, σε αντίθεση με, ας πούμε, το «χτίσιμο» γιγαντιαίων τοίχων από ήχους. Είναι ακόμα ο ίδιος Welder ήχος, αλλά με έναν πιο διακριτικό χαρακτήρα, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Εκεί που ο Eskmo είναι περισσότερο για hi-fi αναζητήσεις, o Welder είναι πιο εστιασμένος στον περιβάλλοντα χώρο και σε μια προσωπική έκφανση, πάνω σε πιο ζεστά lo-fi συναισθήματα.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει να δίνεται όλο και περισσότερη έμφαση στον παραγωγό ως ξεχωριστό καλλιτέχνη, σε αντίθεση με τον συμπληρωματικό ρόλο που αυτός είχε παλιότερα δίπλα σε έναν τραγουδιστή ή έναν MC. Είναι σημάδι της εποχής;
Ίσως να ’ναι κι έτσι... Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Για να πω την αλήθεια, δεν σκεφτόμουνα ποτέ τους παραγωγούς ως συμπληρωματικά κομμάτια σε ένα τραγούδι. Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα –καθώς για εμένα ο τύπος που χοροπήδαγε μπροστά στις κάμερες ήταν πάντα το αναλώσιμο μέρος.
Όταν μεγάλωνες και ξεκινούσες να γράφεις μουσική, φανταζόσουνα ποτέ ότι τα τραγούδια σου θα κυκλοφορούσαν υπό τη σφραγίδα μερικών τόσο σημαντικών labels όπως οι Planet Mu, Warp, Cyberfunk και Ninja Tune;
Όταν ήμουν μικρός δεν ενδιαφερόμουν καθόλου για τις δισκογραφικές εταιρείες. Όταν ξεκίνησα να παθιάζομαι με συγκεκριμένους καλλιτέχνες ήταν που άρχισα να ψάχνω και σε ποιες δισκογραφικές ηχογραφούσαν. Τώρα απλά αισθάνομαι ευγνώμων που υπήρξα κομμάτι σε ορισμένες από αυτές τις οποίες είχα αγαπήσει με τα χρόνια. Ελπίζω να έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου στο να προχωρήσει μπροστά το όλο πράγμα.
Ποιος είναι λοιπόν ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης από το roster της δισκογραφικής σου εταιρείας, Ninja Tune;
Πιο κοντά σε προσωπικό επίπεδο θα έλεγα πως βρίσκομαι με τον Amon Tobin αλλά καλλιτεχνικά μου αρέσουν όλοι τους –καθώς είναι δεμένοι μεταξύ τους κι έχουν μια αίσθηση συλλογικότητας. Επίσης, τον παράγοντα του καλλιτεχνικά αναπάντεχου.
Κρίνοντας από το επώνυμό σου, θα μάντευα ότι έχεις ελληνικές ρίζες. Είναι αληθές κάτι τέτοιο; Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις, η οποία να σχετίζεται με την ελληνική κληρονομιά;
Για την ακρίβεια, ένας γάμος ήταν η αιτία –οπότε δεν είμαι τυπικά Έλληνας! Αλλά η μία πλευρά της οικογένειας μου είναι και αρκετά μάλιστα. Οι πιο ζωηρές πάντως αναμνήσεις είναι η υπέροχη περίοδος του Πάσχα, όπως και ο μπακλαβάς της γιαγιάς μου!
Πρόσφατα μετακόμισες στο Λος Άντζελες. Πώς είναι η ζωή εκεί μέχρι στιγμής και τι διαφορετικό έχεις εντοπίσει σε σύγκριση με το Σαν Φρανσίσκο;
Μέχρι στιγμής είναι καταπληκτικά, αλλά τα πάντα υπήρξαν φρενιτιώδη μέχρι στιγμής –με τη μετακόμιση και όλα τα συναφή. Η ζωή είναι διαφορετική σε όλους τους τομείς σε σχέση με το Σαν Φρανσίσκο, δεν υπάρχει σχεδόν καμία ομοιότητα!
Ποιοι καλλιτέχνες του σήμερα θεωρείς πως είναι πρωτοπόροι και με ποιον ακριβώς τρόπο;
Με μια πρόχειρη εκτίμηση θα σου έλεγα τους εξής:
- Η St. Vincent, γιατί κανένας δεν ηχεί έστω και κοντά σε αυτήν μουσικά. Πολύ ωραία και πρωτότυπη προσωπική γραφή.
- Οι Future Islands με το έντονο πάθος στη φωνή του τραγουδιστή τους, Samuel Herring.
- Ο Amon Tobin καθώς με το live σόου της τωρινής του περιοδείας θα επηρεάσει κόσμο για πολλά χρόνια από τώρα (κάποιοι έχουν ξεκινήσει ήδη να τον αντιγράφουν σε αυτό το κομμάτι).
Μίλησε μας λίγο όμως για το οπτικό μέρος του «οπτικοακουστικού σόου» που περιγράφει το δελτίο τύπου της δικής σου συναυλίας. Τι να περιμένουμε ότι θα αντικρίσουμε μπροστά μας;
Είναι εικόνες που έχω κολλήσει μεταξύ τους για να προκαλέσω συγκεκριμένα συναισθήματα και ιδέες. Γενικά μου αρέσει να δουλεύω με εικόνες από τη φύση καθώς και να παίζω με απλές μεταφορικές έννοιες. Στο live ελέγχω επί τόπου τόσο το οπτικό όσο και το ηχητικό κομμάτι της συναυλίας.
Το βίντεο για το “We Got More” είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό, τόσο σαν ιδέα όσο και σαν αποτέλεσμα. Είχες καθόλου συμμετοχή στη δημιουργία του οπτικού κομματιού αυτού;
Όχι, δεν είχα καθόλου ανάμειξη. Έπαιξα τον ρόλο μου στο βίντεο για το “Cloudlight” αλλά στο “We Got More” απλά αφήσαμε τον Cyriak (σ.σ.: ο Βρετανός freelance animator που ήταν υπεύθυνος για το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ) ελεύθερο να κάνει τα «μαγικά» του!
Ποιο είναι το καθημερινό σου πρόγραμμα σε μια εργάσιμη ημέρα;
Ξύπνημα, φαγητό, δουλειά, φαγητό, δουλειά, τζόκινγκ, ύπνος.
