Ως το καλοκαίρι του 2008, ήξερα τους Flogging Molly από σποραδικά τους τραγούδια (κυρίως από το Drunken Lullabies). Όταν λοιπόν ανέβηκαν στη σκηνή του Rockwave εκείνης της χρονιάς προτίμησα να μην αφήσω τη βολή μου και τον ίσκιο μου και να τους δω από απόσταση. Αλλά στις πρώτες νότες κατάλαβα ότι τέτοιες μπάντες μπορείς να τις δεις μόνο με έναν τρόπο: στην πρώτη σειρά, έστω κι αν ο ήλιος βαράει κατακούτελα. Ήταν το λιγότερο που μπορούσες να ανταποδώσεις σε μια τόσο ατόφια έκλυση κελτοπάνκικης ενέργειας. Φέτος οι Flogging Molly γιορτάζουν τον τρίτο τους δίσκο που σπάει το φράγμα του αμερικάνικου top-10 και ξανάρχονται στο Rockwave με άλλον αέρα, έτοιμοι να συναγωνιστούν τους Prodigy, τους Kyuss και τους Therapy? για το καλύτερο live act της τρίτης μέρας του φεστιβάλ, την Κυριακή 3 Ιουλίου. Μέχρι τότε είχαν διάφορα να μας πουν δια στόματος Bob Schmidt, και περί της Ταχύτητας του Σκότους και του Βουνού της Ηχούς, αλλά και για τις συγκρίσεις που κάποιοι επιμένουν να κάνουν με τους Dropkick Murphys...
Το νέο σας άλμπουμ Speed Of Darkness ντεμπούταρε στο #9 των αμερικάνικων charts –το τρίτο σας στη σειρά που καταφέρνει να μπει στο εθνικό top-10. Νιώθετε ότι έχετε πλέον μπει για τα καλά σε μια επιτυχημένη φάση καριέρας; Ή δεν σας καίγεται καρφάκι για τους καταλόγους επιτυχιών;
Είναι οπωσδήποτε ένα σπουδαίο συναίσθημα, να ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο top-10. Αλλά για μας κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πια όσα σήμαινε πέντε χρόνια πριν ή στα 2004, όταν είδαμε το Within A Mile Of Home να φτάνει στο #10. Με την άνοδο της πειρατείας και εξ αιτίας κάποιων ακραίων περιπτώσεων πώλησης σε χαμηλή τιμή, μας είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε τι σημαίνει, αν σημαίνει πια κάτι, η οποιαδήποτε θέση σε έναν κατάλογο επιτυχιών. Εμείς πάντως αισθανόμαστε επιτυχημένοι, έχουμε μπει πράγματι σε μια τέτοια φάση.
Το άλμπουμ βγήκε από τη δική σας δισκογραφική, τη Borstal Beat. Τι σας ώθησε να κινηθείτε ανεξάρτητα; Και τι πλάνα έχετε για την εταιρεία; Τη βλέπετε ως ένα «σπίτι» για τις δικές σας κυκλοφορίες, ή σας ενδιαφέρει να υπογράψετε κι άλλους καλλιτέχνες;
Η απόφαση να κινηθούμε ανεξάρτητα δεν είναι καινούργια. Την είχαμε πάρει από το 1997, όταν και ανοίξαμε την 26F. Ο κόσμος βέβαια την ξέρει ως εκδοτική εταιρεία και έτσι έχει όντως λειτουργήσει από τότε, ο πρωταρχικός μας όμως σκοπός ήταν να αποτελούσε δισκογραφική. Η Borstal Beat είναι λοιπόν η πραγμάτωση εκείνης της φιλοδοξίας. Δεν είναι απλά μια ετικέτα για μας, αλλά ένα πλήρες label, το οποίο δεν σκοπεύουμε να περιορίσουμε στις δικές μας μόνο δουλειές –μας ενδιαφέρει να βγάλουμε και δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Να διευκρινίσουμε πάντως ότι η κίνησή μας δεν έγινε από κάποιο παράπονο έναντι της μέχρι τώρα δισκογραφικής μας: η SideOneDummy υπήρξε μια καλή στέγη για μας, για αρκετά χρόνια. Αλλά μας έτρωγε να επιστρέψουμε στις do-it-yourself ρίζες μας και να έχουμε μια ισχυρότερη δυνατότητα παρέμβασης στις μουσικές μας υποθέσεις.
Είναι δυνατόν να μετρηθεί η Ταχύτητα του Σκότους; Και πώς;
Μοιάζει πολύ δύσκολο, στην καλύτερη των περιπτώσεων! Θα κάνω όμως μια απόπειρα, αν και λέω να αφήσω το πώς στους φυσικούς! Αν λοιπόν μπορεί να μετρηθεί η ταχύτητα του φωτός και συμφωνούμε ότι πρόκειται για γνώριμη ποσότητα, τότε ισχυρίζομαι ότι η ταχύτητα του σκότους είναι ίση ή ίσως κατά τι μεγαλύτερη εκείνης του φωτός. Υποθέτω βέβαια ότι απόλυτο σκοτάδι μπορεί να υπάρξει μόνο εκεί όπου δεν υπάρχει απόλυτο φως. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το θεωρητικοποιήσω περισσότερο!
Πείτε μας κάτι και για το Βουνό της Ηχούς, το μέρος όπου ηχογραφήθηκε το καινούργιο σας άλμπουμ. Είναι πράγματι μια παλιά εκκλησία της Βόρειας Καρολίνα η οποία μετατράπηκε σε στούντιο;
Ναι, είναι όντως μια παλιά εκκλησία η οποία μετατράπηκε σε στούντιο! Το Echo Mountain βρίσκεται σε μια όμορφη κωμόπολη της Βόρειας Καρολίνα, το Ashville, στην περιοχή των Απαλαχίων. Το μεγάλο δωμάτιο μάλιστα, εκεί όπου κάναμε και την περισσότερη δουλειά, ήταν κάποτε το κομμάτι όπου βρισκόταν ο άμβωνας του ναού και το τμήμα που προοριζόταν για τους ιερείς, με υαλογραφήματα και όλα τα σχετικά.
Στη μέχρι τώρα πορεία σας, έχετε τηρήσει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ των ιρλανδικών παραδόσεων και της μοντερνικότητας. Αλλά σε ποιον βαθμό θα λέγατε ότι η μπάντα έχει ρίζες στην παράδοση; Δεν νιώθετε περισσότερο ως ένα σύγχρονο πανκ συγκρότημα;
Δεν νομίζω ότι τα πατήματά μας στην παράδοση είναι πάντα τόσο ισορροπημένα. Άλλοτε υπάρχει αυτή η ισορροπία με τη μοντερνικότητα κι άλλοτε όχι, όμως είναι αυτό το κοντράστ που τελικά φτιάχνει το ξεχωριστό. Δεν είμαστε ούτε φολκ, ούτε πανκ, είμαστε μια ροκ μπάντα με τον δικό της ήχο. Βλέπουμε το μπλέξιμο των ιρλανδικών παραδόσεων με το μοντέρνο ροκ ως έναν κινούμενο στόχο, οπότε το κάθε μας άλμπουμ –ή και το κάθε μας τραγούδι αν θέλεις– είναι πάντα λίγο διαφορετικό.
Οπότε πώς θα απαντούσατε σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι οι Flogging Molly αδιαφορούν για την εξέλιξη του ήχου τους, αρκούμενοι να βρίσκονται κοντά στους Dropkick Murphys στιλιστικά;
Θα απαντούσαμε ότι, όποιος νομίζει πως μοιάζουμε στους Dropkick Murphys, είναι μάλλον θεόκουφος ή δεν έχει πραγματικά ασχοληθεί με τη μουσική μας. Φανταστείτε ας πούμε να σας έλεγαν ότι η Μαρίκα Καναροπούλου και η Γεωργία Μηττάκη είναι πολύ κοντά στιλιστικά επειδή και οι δύο τραγουδούσαν ρεμπέτικα... Στα δικά μου πάντως αυτιά δεν ηχούν παρόμοιες (σ.σ.: τα αυτιά του Bob Schmidt είναι σίγουρα πιο ενημερωμένα από εκείνα των Ελλήνων μουσικόφιλων). Ειδικότερα τώρα για το θέμα της εξέλιξης του ήχου μας, θα πρότεινα σε όσους τα λένε αυτά να ακούσουν πρώτα το Alive Behind The Green Door, που ηχογραφήσαμε το 1997 στο Molly’s Malone, και να πάρουν κατόπιν τα άλμπουμ μας με χρονολογική σειρά. Μοιάζει απλό, όμως είμαι σίγουρος ότι όποιος ακούει προσεκτικά θα κατανοήσει ότι οι Flogging Molly δεν είναι μια μπάντα που αδιαφόρησε για τη μουσική καινοτομία και την εξέλιξη του στιλ της –ειδικά αν μιλάμε για δίσκους όπως το Float ή το Speed Of Darkness.
Μιας και αποδειχθήκατε ανέλπιστα ενημερωμένοι στο θέμα της δικής μας παράδοσης, θα σας ξαναγυρίσω στις δικές σας καταβολές. Πώς ακριβώς προσεγγίζετε το πιο παραδοσιακό κομμάτι όταν γράφετε τραγούδια; Με ποια διαδικασία διαλέγετε τι θα κρατήσετε/ανανεώσετε και τι θα πετάξετε; Και πόσο βαθιά κατανόηση των ριζών προαπαιτεί;
Οπωσδήποτε είναι μια διαδικασία η οποία έχει να κάνει και με την έμπνευση αλλά και με το ένστικτό μας ως μουσικών –ειδικά όταν αναφερόμαστε στους στίχους του Dave King. Άλλωστε ο Dave γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Δουβλίνο, έτσι η δική του σχέση με την ιρλανδική λεξιπλασία είναι βιωματική. Από εκεί και πέρα, συνθετικά μιλώντας, ο καθένας μας φέρνει τις δικές του επιρροές στο αποτέλεσμα, λάβετε όμως υπόψη ότι και ο Bridget Regan –ο βιολιστής μας– αλλά και ο Matt Hensley είναι οργανοπαίχτες βουτηγμένοι στην ιρλανδική folk. Κάπως έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μας, δεν μπαίνουμε σε μια διαδικασία όπου διαλέγουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε.
Σύντομα σας περιμένουμε στην Αθήνα. Ελπίζουμε να έχετε καλές μνήμες από την προηγούμενή σας φορά στα μέρη μας, γιατί εμείς έχουμε σίγουρα τις καλύτερες! Αλλά τι θα κάνετε έπειτα; Τι άλλο υπάρχει στα πλάνα σας, έξω από την περιοδεία για το Speed Of Darkness;
Να είστε βέβαιοι ότι τη λατρέψαμε τη μέρα εκείνη που παίξαμε στο Rockwave το 2008 –η υποδοχή σας και η αντίδρασή σας στη μουσική μας δεν έχει ισοφαριστεί από κανένα κοινό! Έχω πάντως και προσωπικές αναμνήσεις από τη χώρα σας, καθώς έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα το 1987 και παντρεύτηκα μια Ελληνοαμερικανίδα το 2005, στην Κρήτη! Δεν ξέρω να σου πω για άλλα πλάνα πέραν της περιοδείας για το Speed Of Darkness, γιατί σκοπεύουμε να την τραβήξουμε για δύο ή τρία χρόνια ακόμα. Μπορώ πάντως να σου πω ότι ελπίζουμε πως θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα ως headliners, για μια συναυλία στην Αθήνα κι άλλη μία στη Θεσσαλονίκη.
