Οι Echo & The Bunnymen μετράνε πολλά χιλιόμετρα πίσω τους, κάποιες απώλειες και αρκετές επιτυχίες. Οι κριτικές και ο μουσικός τύπος συνεχίζουν να μην αποτελούν το φόρτε τους, ενώ έχει πια αλλάξει εκείνη η έννοια της συμμορίας που συνέδεε κάποτε το γκρουπ. Ο Will Sergeant έχει φτάσει στα 53, όπως μας είπε στην τηλεφωνική μας συνομιλία, αλλά ακόμα νιώθει 20 χρονών –και θα σταματήσει την ενεργό δράση όταν πάψει να ψάχνεται και να είναι δημιουργικός. Δεν μας ετοιμάζουν κάποια συγκεκριμένη έκπληξη για το live τους στο Gagarin στις 28 Απριλίου, οπότε μάλλον θα απολαύσουμε τα greatest hits τους…
Η λίστα με τις μουσικές επιρροές κάθε καλλιτέχνη αυξάνεται όσο επεκτείνει τη δουλειά του. Ποια ήταν τα κύρια ονόματα για εσάς και ποιοι εκείνοι που συνειδητά αποφύγατε;
Οι πρώτες μου επιρροές ήταν αυτά που άκουγα σαν παιδί: Taste, Black Sabbath, Led Zeppelin, Jethro Tull... Μεγαλώνοντας άρχισα να γίνομαι πιο επιλεκτικός και να ακούω Velvet Underground, Lou Reed, Talking Heads, Television, Suicide. Δεν κάνεις κάτι συγκεκριμένο, απλώς δίνεις σημασία σε ό,τι καλό υπάρχει και, όπως είπες, αποφεύγεις όσα δεν θεωρείς αξιόλογα. Όπως τις Bananarama, για παράδειγμα, και άλλες τέτοιου είδους αηδίες... Ήθελα να ακούω πράγματα που θα μπορούσαν να μου μάθουν κάτι. Το progressive rock, ας πούμε, μπορεί να ανοίξει το μυαλό κάθε ακροατή παραπάνω από ένα τρίλεπτο ποπ τραγούδι.
Πόσο πιστεύετε ότι ο μουσικός τύπος επηρέασε την πορεία των Echo & The Bunnymen;
Την περίοδο των 1980s ήμασταν ανεβασμένοι. Βρισκόμασταν συνεχώς στις εφημερίδες και τα περιοδικά, αλλά δεν μας πολυένoιαζε. Ήμασταν π.χ. συχνά στο NME ή στο Sounds, όμως αντιμετωπίζαμε τέτοια έντυπα σαν εχθρό. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν εμπιστευόμουν κανένα από αυτά, δεν σήμαιναν δηλαδή κάτι για μένα.
Και τώρα; Δίνετε κάποια περισσότερη σημασία στις κριτικές;
Δεν μας ενδιαφέρει, αλήθεια! (γέλια) Εντάξει, θα δώσω σημασία αν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως οι κριτικές δεν συμπεριλαμβάνονται στις ανησυχίες μου. Δηλαδή, είμαι πολύ μεγάλος για να ανησυχώ για τέτοια πράγματα. «Κάποιος έγραψε κάτι κακό, θα πεθάνω»! Όχι, δεν το βλέπαμε έτσι ούτε τότε, ούτε τώρα.
Ποιο από τα άλμπουμ της μπάντας είναι το αγαπημένο σας και ποιο θεωρείτε ως το καλύτερο δείγμα του ήχου σας;
Μου αρέσουν πολύ τα τέσσερα πρώτα, αλλά και τα Siberia και Evergreen. Για την ακρίβεια το Evergreen είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ, αλλά πιστεύω πως το Ocean Rain είναι το καλύτερο. Ήταν μια ώθηση για εμάς, ξέρεις, γιατί εξερευνούσαμε καινούργια πράγματα και μας πήγε κάπου αλλού.
Υπάρχει κάποια περίεργη ή αστεία ιστορία σχετικά με κάποιο άλμπουμ ή τραγούδι της μπάντας;
Υπάρχουν πολλές ιστορίες, αλλά δεν τις θυμάμαι όλες! Λοιπόν, η αρχή του “Killing Moon” δημιουργήθηκε κατά τύχη. Πριν ξεκινήσει το κάθε τραγούδι, εκεί που αυτοσχεδιάζεις λίγο με την κιθάρα σου, κάνεις έναν συγκεκριμένο ήχο όσο γρατζουνάς τις χορδές (σ.σ.: αναπαράγει τον ήχο). Ήταν κάτι που έκανα λοιπόν εγώ και, όταν αρχίσαμε την ηχογράφηση, μου λέει ο παραγωγός μας: «Ξανακάν’ το»! Και κάπως έτσι φτιάξαμε αυτό το intro και τελικά μας άρεσε πολύ. Βέβαια, δεν θυμόμουν ακριβώς τι είχα παίξει πριν, οπότε τελικά ήταν κάτι τυχαίο (γέλια). Ήταν ενδιαφέρουσα αυτή η ιστορία;
Αρκετά...
Αρκετά;! (γέλια)
Όχι, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα! Πείτε μου κάτι άλλο: δεδομένου ότι τα live άλμπουμ σας είναι σχεδόν ισάριθμα με τα στούντιο, θεωρείτε ότι μια ζωντανή εμφάνιση είναι από τους πιο σημαντικούς τρόπους προώθησης μιας μπάντας; Ή απλώς σας άρεσαν οι συγκεκριμένες εμφανίσεις και αποφασίσατε να τις κυκλοφορήσετε;
Είναι μια πάρα πολύ απλή διαδικασία, οπότε είναι πολύ εύκολο για μια μπάντα να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι κάτι μικρό, το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι μέσα στα πράγματα χωρίς να χρειάζεται να ηχογραφείς συνεχώς κάτι καινούργιο. Παλαιότερα, η ιδέα της μαγνητοσκόπησης μου δημιουργούσε πολύ άγχος κατά τη διάρκεια του live, αλλά έμαθα σταδιακά να αφήνομαι στη συναυλία και να μην το σκέφτομαι. Είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε εύκολα και γρήγορα.
Όσον αφορά στη συναυλία σας στην Αθήνα, να περιμένουμε κάποια έκπληξη; Ετοιμάζετε κάτι συγκεκριμένο, όπως για παράδειγμα στην τελευταία σας περιοδεία στην Αγγλία, όπου παίξατε αποκλειστικά τα δύο πρώτα σας άλμπουμ;
Δεν νομίζω να κάνουμε κάτι παρόμοιο τώρα, δεν ξέρω βέβαια κιόλας... Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί το κάναμε αυτό τότε. Συνήθως κάνουμε μια επιλογή και παίζουμε τα καλύτερα τραγούδια μας. Σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία και από τα δύο πρώτα άλμπουμ, αλλά δεν νομίζω να κάνουμε το ίδιο πράγμα.
Υποθέτω πως σας αρέσουν οι ζωντανές εμφανίσεις. Έχετε σκεφτεί ποτέ μέχρι πότε θα το κάνετε;
Ναι, είναι από τα πιο ωραία πράγματα! Είμαι 53 ετών, τα έκλεισα πριν λίγες μέρες, αλλά δεν νιώθω τόσο μεγάλος. Νιώθω όπως όταν ήμουν περίπου στα 20, δηλαδή ακόμα θέλω να ανακαλύψω καινούργια πράγματα. Ασχολούμαι με την τέχνη αυτήν την περίοδο. Φαντάζομαι, λοιπόν, πως κάτι τέτοιο θα συμβεί όταν πάψω να είμαι δημιουργικός. Και στη μουσική και σε ό,τι άλλο κάνω. Δεν θα είναι ακριβώς δική μου επιλογή...
Ως προς τη μπάντα, κατά πόσο θεωρείτε πως οι αποχωρήσεις και επανασυνδέσεις επηρέασαν το γκρουπ κι εσάς συγκεκριμένα;
Προφανώς, άλλαξαν πολλά... Ο Pete (σ.σ.: de Freitas, ο ντράμερ τους) σκοτώθηκε πριν πολλά χρόνια, πράγμα που συνέβαλλε στις αποφάσεις μας και στο πώς συνεχίσαμε. Πλέον ο καθένας μας κάνει και τα δικά του πράγματα και έχουμε συνεργαστεί και με αρκετό διαφορετικό κόσμο. Κάπως δηλαδή έχει χαθεί αυτή η έννοια της συμμορίας η οποία υπήρχε παλιά. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Τότε νιώθαμε σαν να είμαστε εμείς εναντίον όλου του κόσμου και ότι δεν μπορεί να μας συμβεί τίποτα. Όμως, αλλάζουν αυτά τα πράγματα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό...
Δηλαδή, πλέον το βλέπετε πιο επαγγελματικά και όχι τόσο συναισθηματικά;
Δεν το εννοούσα τόσο σοβαρά! (γέλια) Εντάξει, αν κάποιος παίξει μια λάθος νότα, δεν θα τον διώξουμε κιόλας! (γέλια) «Απολύεσαι! Έπαιξες λάθος το “Killing Moon”!». Όχι, δεν είναι έτσι... Όλοι είμαστε επαγγελματίες κι έχουμε άλλοτε τις καλές κι άλλοτε τις κακές στιγμές μας.
Αν δει κάποιος το blog σας, αντιλαμβάνεται τις καλλιτεχνικές ανησυχίες σας, αλλά και την τάση σας να βοηθάτε τον κόσμο (σ.σ.: έκανε έναν πλειστηριασμό για τον σεισμό στην Ιαπωνία). Από την άλλη δεν έχετε πρόβλημα να ποστάρετε μια φωτογραφία στην οποία κοιμάστε όρθιος! Τι σημαίνει αυτό το blog για εσάς;
Βασικά, είναι σαν όλα τα άλλα blogs και sites, απλώς ο κόσμος δίνει περισσότερη σημασία! Το θέμα με το βίντεο συγκεκριμένα (υπάρχει και βίντεο εκτός από τη φωτογραφία) έγινε ως εξής: με πήρε ο ύπνος, με τράβηξε η γυναίκα μου και όταν το βρήκα έβαλα μουσική. Μας φάνηκε αστείο, γιατί προσπαθούσα να παραμείνω κοιμισμένος σε αυτή την άβολη στάση, και το κρατήσαμε. Όσο για τη φωτογραφία μου στο blog (σ.σ.: κάθεται σε μια καρέκλα σκηνοθέτη και κοιτάει την κάμερα), πρέπει να σου πω ότι είναι τραβηγμένη σε ένα στούντιο στην Αθήνα!
Τι έχετε ακούσει τελευταία που σας άρεσε;
Μου αρέσουν οι Soundcarriers και οι Black Angels. Οι δεύτεροι έβγαλαν ένα καινούργιο άλμπουμ, το Phosphene Dream, το οποίο είναι αρκετά ψυχεδελικό. Είναι πολύ καλοί. Επίσης οι Black Rebel Motorcycle Club. Τέτοια πράγματα περίπου ακούω. Αλλά ακούω και όλα εκείνα τα οποία άκουγα όταν ήμουν 12, 13, 14 –κυρίως progressive rock δηλαδή. Πράγματα όπως οι Yes ή οι Jethro Tull που σου είπα και πιο πριν. Αυτά τα ακούσματα πιστεύω πως μπορούν να σου ανοίξουν το μυαλό, όχι σκουπίδια σαν την ποπ. Κι αν έχεις μπει στο δρόμο του progressive rock, δεν ξαναγίνεσαι κανονικός. Δύσκολα μπορεί μετά να σου αρέσουν συγκροτήματα σαν τους ABBA.
Μελλοντικά σχέδια;
Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τα έργα μου. Τους πίνακες με τα πουλιά και όλα αυτά... Επίσης, δεν έχω παίξει ποτέ ακουστικά όργανα, οπότε αποφάσισα να κάνω ένα άλμπουμ που τελείως ακουστικό. Το είδα σαν μια πρόκληση... Σήμερα, πάντως, θα πάω να ζωγραφίσω!
Χάρηκα πολύ για την κουβέντα! Καλό απόγευμα.
Κι εγώ χάρηκα!
