Δηλώνει ορκισμένος Νεοϋορκέζος, έχει ζητηματάκι με τους ταρίφες και στην περιοδεία του στην Ευρώπη όχι μόνο θα παρουσιάσει νέο υλικό, μα υπάρχει και η πιθανότητα μιας ζωντανής ηχογράφησης! Αυτά μας αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, ο Milo Z, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του στο Half Note (αυτή την Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου)...
Milo Z, το όνομα που ανήκει τόσο στον frontman, όσο και στη μπάντα. Σύμφωνα με το βιογραφικό σου, αναλαμβάνεις ο ίδιος την ενορχήστρωση των τραγουδιών σου, όπως και τη χορογράφησή τους. Δεν σε πνίγει το να κάνεις τα πάντα μόνος; Δεν σκέφτεσαι ποτέ «χρειάζομαι ένα διάλειμμα»;
Περίεργη ερώτηση, αλλά και πολύ καλή! Στην πραγματικότητα μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό –ίσως με μοναδική εξαίρεση όταν κάνω πρόβες με κάποιον μουσικό εντελώς από την αρχή. Αυτό που γίνεται κάπως βαρετό, είναι η οργανωτική πλευρά του πράγματος. Το να κλείνω δηλαδή συναυλίες, να προγραμματίζω, τέτοια πράγματα.
Έχουν περάσει κάποια χρόνια από την τελευταία συνέντευξη που μας έδωσες, οπότε οφείλω να σε ρωτήσω: Πώς σου προέκυψε το να ηχογραφήσεις ζωντανά μια συναυλία στην Αθήνα (σ.σ.: αναφέρομαι στο Up On The Hill);
Όταν έμαθα ότι θα εμφανιστώ στο θέατρο του Λυκαβηττού, απλώς ήξερα ότι θα είναι κάτι το ξεχωριστό κι έτσι αποφάσισα να ηχογραφήσω και βιντεοσκοπήσω όλη τη βραδιά. Και, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ήταν μια απίστευτη βραδιά και χαίρομαι πάρα πολύ που το έκανα! Έχω επίσης και πολύ καταγεγραμμένο υλικό από τις ετοιμασίες της μπάντας για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, από τις πρώτες πρόβες στη Νέα Υόρκη, μέχρι και την ώρα της συναυλίας. Έχω ξεκινήσει να το μοντάρω και παίζω πολύ με την ιδέα να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την όλη εμπειρία. Μέχρι στιγμής δείχνει αρκετά ενδιαφέρον –αν και τελικά μου παίρνει πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζα. Θα έλεγα ότι βρίσκομαι κάπου στα μισά...
Υποστηρίζεις ότι η τελευταία σου δουλειά, το Throwback, είναι η καλύτερή σου. Πιστεύεις ότι η μουσική σου ωριμάζει με το πέρασμα του χρόνου;
Θέλω να πιστεύω έτσι. Νομίζω ότι έχω γράψει κάποιο καλό υλικό στο παρελθόν, αλλά πιστεύω ότι μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει ένα στουντιακό άλμπουμ, αυτή τη φορά το πέτυχα σωστά. Ο ήχος, η αίσθηση και η «αύρα» του Throwback διαθέτουν κάτι παραπάνω από μια συνέχεια για μένα. Έχουν μια γεύση παλιάς σχολής. Κι ελπίζω ότι ο κόσμος θα το σκαλίσει αρκετά σαν άλμπουμ.
Πέρα από τις επερχόμενες περιοδείες σου, έχεις σχέδια για κάποιο ακόμα άλμπουμ;
Υπάρχει κάτι στα σκαριά για το καλοκαίρι στην Ευρώπη με την πιθανότητα να ηχογραφήσουμε ακόμα ένα ζωντανό άλμπουμ –αλλά δεν μπορώ να πω ακόμα κάτι στα σίγουρα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι θα έχω κάποιες νέες μουσικές στην επερχόμενη τουρνέ, για να φρεσκάρω λίγο τα πράγματα. Ένα από τα νέα τραγούδια θα είναι ένα ραπ με την ονομασία “Taxi Cab Driver”, εμπνευσμένο από τις μέρες όταν ήμουν ένας ποδηλάτης κούριερ μπλεγμένος μέσα στο μποτιλιάρισμα και προσπαθούσα να βγάλω τα προς το ζην. Πιστεύω ότι οι Αθηναίοι θα ταυτιστούν περισσότερο με το τραγούδι, μια και οι Αθηναίοι ταξιτζήδες είναι το ίδιο τρελοί (σ.σ.: το «τρελοί» το είπε στα ελληνικά!) με τους Νεοϋορκέζους!
Μια και είσαι γεννημένος Νεοϋορκέζος, τι πιστεύεις για την κατάσταση εκεί; Εξακολουθεί να είναι η «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ»;
Ω, σίγουρα! Ειδικά στη γειτονιά μου, το East Village (επίσημη ονομασία Lower East Side). Στην πραγματικότητα, μερικές φορές είναι υπερβολικά έντονα τα πράγματα, επειδή το μέρος είναι τόσο δημοφιλές τώρα που όλοι θέλουν να είναι εκεί, ώστε η κατάσταση ξεφεύγει ώρες-ώρες! Όταν μεγάλωνα εκεί ήταν πολύ πιο επικίνδυνα και είχε κακή φήμη, οπότε απωθούσε αρκετό κόσμο. Τότε θεωρούσα ότι ήταν πολύ πιο «κουλ» η περιοχή, αλλά ακόμα και τώρα είναι πολύ όμορφα.
Έχεις κάνει τουρνέ λίγο-πολύ σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει κάποιο άλλο μέρος που θα ήθελες να ζήσεις για κάποιο διάστημα, για παράδειγμα κάπου στην Αυστραλία ή την Ευρώπη;
Το έχω σκεφτεί από καιρό σε καιρό για την Ευρώπη και μου το έχουν προτείνει κιόλας, επειδή η μπάντα έχει πολύ καλή ανταπόκριση στους Ευρωπαίους. Το θέμα είναι, όμως, ότι είμαι τόσο Νεοϋορκέζος ώστε θα μου έλειπε η ενέργεια και η ένταση που έχει αυτή η πόλη... Σίγουρα γίνεται εξαντλητικό και αγχωτικό το να είσαι εδώ κάποιες στιγμές. Θα μπορούσα να ξεφύγω για λίγο, αλλά ποτέ να φύγω ολοκληρωτικά. Η Νέα Υόρκη είναι κομμάτι μου. Είναι επίσης το μέρος όπου αποδίδω τα μέγιστα.
Όταν ξεκίνησες να γράφεις μουσική, αποφάσισες να μην ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος και επινόησες την ταμπέλα «Razzamofunk». Ποια είναι η γνώμη σου, τα «κλασικά» είδη μουσικής έχουν μέλλον;
Δύσκολο να το πει κανείς... Το ελπίζω, επειδή έχουν είδη όπως τα μπλουζ, η τζαζ και η soul έχουν αξία. Το ζήτημα είναι ότι η πλειονότητα θα ακούσει, κάνει και πει ό,τι τελικά της ταΐσουν. Πρέπει κάποιος λοιπόν να ψάξει και να βρει τι είναι αληθινό και έχει αξία για εκείνον, όχι να του το πουν.
Τέλος, αν κάποιος νέος μουσικός ζητούσε τη συμβουλή σου, τι θα του έλεγες;
Να μην ακολουθεί τις μόδες. Να γράψει τη δική του ιστορία!
