Με επιρροές που ξεκίνησαν από τον Michael Jackson και τον Bob Marley και έφτασαν στους Beatles, στη hip-hop σκηνή και στον Silvio Rodriguez, ο Jose Gonzalez άρχισε να χαράσσει την προσωπική του πορεία πριν από 7 χρόνια, με πιο πρόσφατο σταθμό του το άλμπουμ Fields (με τους Junip). Όπως μας είπε στην τηλεφωνική μας συνομιλία, ο Σουηδός τραγουδοποιός λατρεύει να βρίσκεται στον δρόμο –πότε μόνος του και πότε με τη μπάντα του– αρκεί να απομακρύνεται από την κουζίνα και το σαλόνι του σπιτιού του! Για καλή του τύχη, η εν ενεργεία περιοδεία του περιλαμβάνει πολλούς προορισμούς. Μεταξύ αυτών και το Gagarin, αύριο (Τετάρτη) βράδυ…
Κάνατε τα πρώτα σας βήματα σε hardcore μπάντες, όπως οι Back Against The Wall και οι Renascence. Πώς καταλήξατε, λοιπόν, να παίζετε μουσική βασισμένη στην ακουστική κιθάρα και στα απαλά φωνητικά; Ποιες υπήρξαν οι επιρροές σας μεγαλώνοντας;
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα στα 14 μου. Αρχικά όντως συμμετείχα σε hardcore και punk μπάντες, ενώ παράλληλα έκανα μαθήματα κλασικής κιθάρας. Έφτασα, λοιπόν, σε ένα σημείο όπου ασχολούμουν και με τα δύο. Όσον αφορά στις επιρροές μου, υπήρξαν πολλές και διαφορετικές καθώς μεγάλωνα. Όταν ήμουν 12 χρονών, για παράδειγμα, έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη για τον Michael Jackson, ενώ στην ίδια ηλικία άκουγα μαζί με τον αδερφό μου δίσκους του Bob Marley και breakdance. Αργότερα τα ακούσματά μου επεκτάθηκαν στους Dead Kennedys και στη hip-hop σκηνή, με τους NWA και τους Public Enemy. Επίσης, οι Beatles και ο Caetano Veloso συμπεριλαμβάνονταν σε όσα άκουγα τότε. Θα ήθελα, όμως, να κάνω ειδική μνεία στον Silvio Rodriguez, τον οποίο εκτιμούσα σε μεγάλο βαθμό για την κιθάρα και τους συμβολικούς στίχους του.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η δημιουργία του άλμπουμ Fields με τους Junip, δεδομένου ότι είχατε πολύ καιρό να συνεργαστείτε με τους Elias Araya και Tobias Winterkorn; Τι ακριβώς σας έλειψε από τη μπάντα, όσο παίζατε μόνος σας;
Εκείνο που μου έλειψε κυρίως ήταν το να περνάω χρόνο μαζί τους, αλλά κάτι τέτοιο έγινε όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Στην αρχή ήταν κάπως δύσκολο το να γράφουμε και να παίζουμε μαζί, γιατί είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που το κάναμε. Οπότε η δημιουργία των κομματιών πήρε αρκετό χρονικό διάστημα. Στην πορεία, βέβαια, η χημεία επανήλθε, με αποτέλεσμα πλέον η συνεργασία να είναι πολύ πιο εύκολη. Οι πρόβες μας συνήθως ξεκινούν με χαλαρό παίξιμο, το οποίο ηχογραφούμε ώστε να το ακούσουμε όλοι μαζί στη συνέχεια και να κρατήσουμε τα καλύτερα κομμάτια, που θα γίνουν τραγούδια. Τους στίχους τους γράφω συνήθως στο τέλος, ανάλογα με το συναίσθημα του κάθε τραγουδιού.
Ουσιαστικά εκείνο που διαφοροποιεί τη μουσική που γράφετε μόνος σας και τη μουσική με τους Junip είναι τα όργανα που προστίθενται στη δεύτερη περίπτωση…
Ακριβώς! Η διαφορά βρίσκεται καθαρά στον ήχο. Ενώ η μουσική που γράφω μόνος μου είναι πιο απλή και βασίζεται στην κιθάρα, ο ήχος των Junip εμπλουτίζεται με τα πλήκτρα, τα ντραμς, το μπάσο και τα congas –με αποτέλεσμα να είναι τελείως διαφορετικός και πιο γεμάτος. Αυτό, βέβαια, είναι ακόμα πιο εμφανές στις ζωντανές εμφανίσεις μας.
Οι διασκευές σε ήδη γνωστά και αγαπημένα τραγούδια, όπως κάνατε για παράδειγμα με το “Teardrop” των Massive Attack, θεωρείτε πώς αποτελεί πιο ασφαλή λύση ή καταλήγει μεγαλύτερο ρίσκο, τελικά –σε περίπτωση αποτυχίας;
Τα τραγούδια τα οποία έχω διασκευάσει είναι φυσικά τραγούδια που αγαπώ πολύ. Μία μερίδα του κοινού μπορεί να μην συμφωνήσει με τη δική μου οπτική και να θεωρήσει μάλιστα ότι κατέστρεψα το τραγούδι (γέλια!)… Ωστόσο πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα πρέπει να επιδιώκεται από τους μουσικούς, γιατί για μένα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ακούς διαφορετικές προσεγγίσεις σε κομμάτια που έχεις γνωρίσει κάπως αλλιώς. Αρκεί να μην επεμβαίνεις σε πολύ βασικά στοιχεία. Τουλάχιστον, εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω.
Στο παρελθόν έχετε εμφανιστεί σε ζωντανές τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ τα τραγούδια σας έχουν ντύσει πολλά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών. Αυτό είναι κάτι που βρίσκετε απαραίτητο ώστε να προωθήσετε τη δουλειά σας ή το απολαμβάνετε σε έναν βαθμό;
Η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκω απαραίτητες τις ζωντανές εμφανίσεις. Αλλά τις θεωρώ ως έναν τρόπο ώστε να προσεγγίσεις περισσότερο κόσμο. Με την επιλογή τραγουδιών από τηλεοπτικές σειρές συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Όταν, δηλαδή, κάποιος αποφασίζει να βάλει τη δική σου μουσική σε μία τηλεοπτική σκηνή –άρα ουσιαστικά να τη συνδέσει με ένα συγκεκριμένο συναίσθημα– σημαίνει αυτόματα πως εκτιμάει τη δουλειά σου. Κάτι τέτοιο για μένα είναι κολακευτικό. Εκείνο που δεν θα έβρισκα ούτε απαραίτητο, ούτε κολακευτικό, θα ήταν η χρήση της μουσικής μου σε μία διαφήμιση. Αντιθέτως, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον λυπηρό. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο πλέον και επειδή διαφήμιση από διαφήμιση διαφέρει, αποδέχομαι ότι υπάρχουν περιπτώσεις που θα άξιζε ίσως να το κάνεις. Εξαρτάται, λοιπόν, από το είδος και ύφος της διαφήμισης.
Πώς νιώσατε παρακολουθώντας τη ζωή σας, με εσάς πρωταγωνιστή, στο ντοκιμαντέρ The Extraordinary Ordinary Life of Jose Gonzalez;
Καταρχάς θεωρώ πως το ντοκιμαντέρ είναι μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια από όσους συμμετείχαν σε αυτό. Όσον αφορά στα συναισθήματα τα οποία μου προκάλεσε, σίγουρα ένιωσα άβολα παρακολουθώντας τον εαυτό μου σε κεντρικό «ρόλο». Ταυτόχρονα πάντως σε πολλά σημεία γέλασα με μένα (με την καλή έννοια!) και τελικά το βρήκα απολαυστικό.
Τι απολαμβάνετε πιο πολύ όταν βρίσκεστε σε περιοδεία;
Υπάρχει διαφορά στην περιοδεία που κάνω μόνος μου και στην περιοδεία που κάνουμε μαζί με τους Junip. Όπως καταλαβαίνετε, έχει περισσότερη πλάκα να βρίσκομαι με το γκρουπ, γιατί εκτός του ότι κάνουμε πιο διασκεδαστικά πράγματα όλοι μαζί, γνωρίζω και διαφορετικό κοινό –συγκριτικά με εκείνο στις σόλο περιοδείες μου. Μου αρέσει, επίσης, να παρατηρώ τις διαφορετικές αντιδράσεις που προκαλεί η μουσική μου στα πρόσωπα των ανθρώπων, από μέρος σε μέρος. Σίγουρα απολαμβάνω και το γεγονός ότι για κάποιο καιρό δεν είμαι στο σπίτι μου, στην κουζίνα μου, και στην καθημερινότητά μου!
Κάτι συγκεκριμένο για το οποίο ανυπομονείτε ερχόμενος στην Ελλάδα;
Είναι η δεύτερη φορά που θα επισκεφθώ την Ελλάδα. Ανυπομονώ να έρθω κυρίως γιατί πέρασα πολύ καλά την προηγούμενη φορά. Ένα επιπλέον θετικό της αυριανής συναυλίας μου στη χώρα σας είναι ότι θα με δουν ζωντανά άνθρωποι που δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν το 2008.
