 |
Ο Patrick Blain είναι εδώ και μερικά χρόνια ξανά ενεργός στους Charles De Goal, ένα από τα πιο αγαπητά γαλλικά underground συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980. Μια απόφαση την οποία δεν έλαβε καθόλου επιπόλαια ούτε με σκοπό το χρήμα, όπως μας εξηγεί παρακάτω. Και μάλιστα αποδείχθηκε ιδιαίτερα ομιλητικός στη συνέντευξη την οποία μας παραχώρησε, παρά το απαιτητικό πρόγραμμά του. Μέχρι το live στο 6 D.O.G.S. αυτή την Κυριακή 12 Δεκέμβρη (στα πλαίσια του Modern Mechanix Festival της Dead Scarlet), σας αφήνουμε να διαβάσετε τι μας εκμυστηρεύτηκε…
Ας κάνουμε μια βουτιά στις αρχές της μουσικής καριέρας σου. Τι σε ώθησε να γίνεις μουσικός τότε, στα τέλη της δεκαετίας του 1970;
Πάντα μου άρεσε η μουσική, από την παιδική μου ηλικία. Ξεκίνησα να παίζω, όπως κάθε λάτρης της μουσικής συνήθως επιχειρεί, γύρω στα 15, με φίλους από το κολλέγιο. Αρχικά έπαιζα μπάσο σε συγκροτήματα στα οποία διασκευάζαμε κομμάτια που μας άρεσαν, μετά ήρθε το punk και μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον μπορούσα να παίξω τη δική μου μουσική χωρίς να χρειάζεται να έχω τις εκπληκτικές ικανότητες. Έτσι, ξεκίνησα να ηχογραφώ demos στο σπίτι μ’ ένα φίλο (Philippe Huart), με τον οποίο μοιραζόμουν τα ίδια γούστα στη μουσική (μπάντες όπως οι Wire, oι Devo, oι Television). Δώσαμε τα demos στον ιδιοκτήτη ενός δισκοπωλείου, ο οποίος είχε αποφασίσει να φτιάξει δική του δισκογραφική, και έτσι κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας ΕΡ με το όνομα C.O.M.A. Έπειτα προστέθηκαν άλλα δύο μέλη (Claude Lamamy και Philippe Ross) και γίναμε «κανονικό» συγκρότημα, έως ότου διαλυθήκαμε δυο χρόνια αργότερα, το 1979. Τότε αποφάσισα να συνεχίσω σόλο με το όνομα Charles De Goal, παίζοντας σχεδόν όλα τα όργανα μόνος, με λίγη βοήθεια από τον Philippe Huart και τον Claude Lamamy σε μερικά σημεία. Το βασικό μου κίνητρο στο να παίζω μουσική ήταν –και ακόμα είναι– να περνώ καλά. Ποτέ δεν το είδα ιδιαίτερα σοβαρά το θέμα.
 |
Πώς επέλεξες αυτό το όνομα για το συγκρότημα, έχοντας υπόψη ότι είναι εναλλακτικός τρόπος γραφής του Charles De Gaulle; Ήταν για να εκφράσεις τον πολιτικό αναβρασμό της εποχής;
Την ιδέα για το όνομα την είχε ο Patrick Mathe, ο ιδιοκτήτης της New Rose, ο οποίος σκέφτηκε ότι χρειαζόμουν κάτι που θα το θυμούνταν όλοι εξαρχής, ακόμα και διεθνώς. Απλά άλλαξα το «Gaulle» σε «Goal» για πλάκα. Δεν είχα κανέναν απολύτως πολιτικό σκοπό. Φοβόμασταν λίγο στην αρχή ότι πιθανό να είχαμε προβλήματα, αλλά ευτυχώς αυτό δεν συνέβη.
Ποιος είχε την ιδέα για το «έμβλημά» σας, τον άνθρωπο με την τηλεόραση στο κεφάλι; Φαίνεται πως έχετε ανθρώπους με καλυμμένα κεφάλια σε κάμποσα εξώφυλλα δίσκων σας. Τι εκφράζει αυτό;
Αυτό το σχέδιο σαν ιδέα πρωτοεμφανίστηκε σε ένα single, το “Technicolor”, που υπήρξε προάγγελος του τρίτου μου άλμπουμ. Ήταν η συνέχεια ενός οπτικού concept, το οποίο χρησιμοποιούσαμε για τους Charles De Goal από την αρχή, ονόματι «ανωνυμία». Σκεφτήκαμε πως θα ήταν πολύ πιο ισχυρό και ενδιαφέρον αν δεν μαθευόταν το ποιος είμαι από την αρχή. Και δούλεψε! Είχε επίσης σχέση με το γεγονός ότι είμαι κάπως ντροπαλός και δεν ένιωθα τότε έτοιμος να εμφανιστώ στην πρώτη σειρά, ακόμα και live. Μετά έγινε σήμα κατατεθέν των Charles De Goal. Νομίζω πως είναι καλή ιδέα. Πραγματικά δεν μου καίγεται καρφί για να βάλω τη φωτογραφία μου στο εξώφυλλο ενός δίσκου και πάντα θεωρούσα πως ένα εξώφυλλο είναι πολύ σημαντικό. Όλα τα εξώφυλλα που αναφέρεις, τουλάχιστον κατά την πρώτη περίοδο των Charles De Goal, τα έχει φτιάξει ο Philippe Huart.
Για ποιους λόγους αναγκάστηκες να αφήσεις τους Charles De Goal στη δεκαετία του 1990 και πώς προέκυψε η μεγάλη επανασύνδεση και το άλμπουμ Restructuration;
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, έφτιαξα έναν δίσκο που μου πήρε τρία χρόνια για να τον τελειώσω. Κανείς δεν θα έπρεπε να γράφει δίσκους σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις ηχογραφήσεις. Μουσικά ήμουν τελείως χαμένος εκείνο τον καιρό. Έπαιζα με νέους μουσικούς, που ήταν μεν πολύ καλοί αλλά δυστυχώς δεν καταλάβαιναν το ύφος των Charles De Goal. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν απαίσιο και κανείς δεν ήθελε να το εκδώσει (ευτυχώς). Δεν είχα λόγο να συνεχίσω, είχα βαρεθεί τους Charles De Goal.
 |
Προς το τέλος του 2005, κυκλοφόρησε μια remastered έκδοση του πρώτου μου άλμπουμ, Αlgorythmes. Η δισκογραφική μού ζήτησε να κάνω μια συναυλία για τον εορτασμό της επανακυκλοφορίας. Αρχικά δεν ήθελα: όλες αυτές οι επανενώσεις συγκροτημάτων γίνονται συνήθως για το χρήμα. Αλλά μετά γνώρισα τον Thierry Leray, που έπαιζε στους End Of Data και ήταν μεγάλος φαν των Charles De Goal, και αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε. Έτσι, με τον Thierry, τον Jean-Philippe και τον Etienne κάναμε αυτή τη συναυλία, η οποία δεν είχαμε σκοπό να επαναληφθεί. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και οι αντιδράσεις του κοινού εκπληκτικά θερμές. Αλλά το πιο βασικό ήταν ότι είχα βρει τη σωστή μπάντα για να παίξει live τα τραγούδια μου, όπως πάντα ήθελα να ακούγονται!
Αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας μάς προσφέρθηκε να κάνουμε κι άλλα live στην Ευρώπη. Αποφάσισα να το δοκιμάσω και είμαι ακόμα χαρούμενος γι’ αυτή την απόφαση. Η ηχογράφηση του νέου δίσκου, Restructuration, ήρθε για να το αποδείξει. Το άλμπουμ αυτό φτιάχτηκε σαν άλμπουμ συγκροτήματος και όχι σαν project ενός μόνο ατόμου. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Και όσο για τα ενδιάμεσα χρόνια μέχρι την επανένωση, με τι ασχοληθήκατε στο μεταξύ;
Εγώ είχα πάντα και μια «κανονική» δουλειά, παράλληλα. Την είχα ακόμα, οπότε μπορούσα να συνεχίσω να παίζω μουσική για τη διασκέδαση και μόνο. Ξεκίνησα να παίζω με φίλους σε ένα συγκρότημα του οποίου το τελικό όνομα ήταν Monkey Test. Ήταν καθαρό rock ‘n’ roll χωρίς τίποτα το καλλιτεχνικό. Μέσα απ’ αυτή τη μπάντα γνώρισα δύο από τους μουσικούς που παίζουν σήμερα στους Charles De Goal (τον Jean-Philippe Brouant και τον Etienne Lebourg). Έπαιξα πολύ καιρό σ’ αυτό το συγκρότημα και, παρότι φτιάξαμε άπειρα demos, δεν κυκλοφορήσαμε ποτέ τίποτα επαγγελματικό. Ο Philippe Huart σταμάτησε να ασχολείται με τη μουσική και είναι τώρα ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Ο Claude Lamamy δουλεύει τώρα ως δάσκαλος μουσικής και παίζει ενίοτε στους Magma (ένα θρυλικό γαλλικό συγκρότημα).
 |
Τι είδους εξοπλισμό χρησιμοποιείτε σήμερα στις ηχογραφήσεις και στις ζωντανές εμφανίσεις; Συνεχίζετε αναλογικά, όπως κάνουν κάμποσες new wave μπάντες, ή έχετε συμφιλιωθεί με την ψηφιακή εποχή;
Σήμερα βασιζόμαστε τελείως στα ψηφιακά όργανα, εκτός της κιθάρας, αλλά χρησιμοποιούμε ήχους οι οποίοι αναπαράγουν τον παλιό αναλογικό ήχο. Στη σκηνή αυτούς τους ήχους τους παίζουμε με laptop, αλλά τίποτα δεν είναι αυστηρά περιορισμένο και προγραμματισμένο. Χρησιμοποιούμε τον υπολογιστή μόνο για να εισάγουμε συγκεκριμένους ήχους και για το «παλιό» rhythm box. Πάντα προσπαθούσα να χρησιμοποιώ την πιο πρόσφατη διαθέσιμη τεχνολογία, αλλά μπορώ να πω ότι μου λείπει ο τυχαίος παράγοντας των παλιών αναλογικών συνθετητών.
Ποια είναι η σχέση σου με τα σύγχρονα γαλλικά darkwave και coldwave συγκροτήματα;
Το πρώτο πράγμα που θα έλεγα είναι ότι ποτέ δεν αισθάνθηκα κοντά στο cold ή darkwave κίνημα. Πάντα θεωρούσα τη μουσική μου μία μίξη punk, ηλεκτρονικής και κάποιες φορές πειραματισμού, κι ας έχω και τις σκοτεινές μου στιγμές. Δεν αισθάνομαι μέρος κάποιας σκηνής. Δεν νιώθω κοντά σε άλλα συγκροτήματα, με μια εξαίρεση: τους Frustration. Πρόκειται για μια εκπληκτική μπάντα και μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα για τη μουσική, κι ας παίζουμε διαφορετικά πράγματα. Είμαστε πλέον πολύ κοντινοί φίλοι. Χωρίς να σημαίνει κάτι τέτοιο ότι δεν μ’ αρέσουν άλλα (γαλλικά) συγκροτήματα. Για να πω την αλήθεια, πιστεύω ότι τώρα υπάρχουν πολύ περισσότερα ενδιαφέροντα συγκροτήματα στη Γαλλία απ’ ό,τι τη δεκαετία του 1980.
Κατά πόσο άλλαξε τα πράγματα για το συγκρότημα η νέα σας δισκογραφική, Self Control; Έχετε ήδη στα σκαριά το νέο άλμπουμ;
Μας επέτρεψε πλήρη ελευθερία για να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Δεν πιστεύω ότι το να είσαι σήμερα σε μια μεγάλη δισκογραφική ή ακόμα και το να έχεις ένα συμβόλαιο διανομής οδηγεί σε περισσότερες πωλήσεις για το είδος της μουσικής που παίζουμε. Αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ απασχολημένοι με την ηχογράφηση διασκευών για 3-4 συλλογές, αλλά ετοιμάζουμε και το καινούργιο άλμπουμ. Ευελπιστώ να είναι έτοιμο προς το τέλος της άνοιξης που έρχεται.
Πώς είναι το προσκήνιο για τους Charles De Goal σήμερα; Ας μαντέψω: περισσότεροι fans, διεθνώς, αλλά λιγότερες πωλήσεις δίσκων λόγω του ίντερνετ; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σου έχει λείψει από τις περασμένες δεκαετίες;
Το πέτυχες! Εκτός του ότι δεν πιστεύω ότι το ίντερνετ είναι η αληθινή αιτία. Η σχέση των νέων με τη μουσική έχει απλά αλλάξει –το λέω επειδή οι νέοι ήταν πάντα οι βασικοί αγοραστές δίσκων. Είμαι παλιομοδίτης και για μένα η μουσική δεν είναι μόνο ψυχαγωγία, αλλά και τέχνη. Εμείς υπήρξαμε λάτρεις αντικειμένων (δίσκοι, βιβλία κλπ.), οι τωρινοί δεν είναι. Δεν τους κατηγορώ. Ποιος θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει για «δυνητική» μουσική; Εγώ όχι!... Για κάμποσα χρόνια μου είχαν λείψει τα παλιά καλά βινύλια αλλά όχι πια, τώρα έχουν επιστρέψει για να εκδικηθούν... Αυτά είναι καλά νέα!
