Η ορίτζιναλ αληταρία, τα αλάνια από το Μπέρμιγχαμ που μαζί με τους Exploited και τους Discharged ηγήθηκαν της UK 82 σχολής του «πανκ των δρόμων» έχουν νέο δίσκο ενώ καταφτάνουν και στην Ελλάδα –αυτή την Παρασκευή, 10 του Δεκέμβρη, θα παίξουν στο Principal της Θεσσαλονίκης, ενώ την αμέσως επομένη (Σάββατο) θα βρεθούν στο Gagarin. Τι καλύτερη αφορμή για να τα πούμε λίγο με τον frontman τους Colin Abrahall...
 |
Βρίσκεστε σε ευρωπαϊκή περιοδεία αυτό το διάστημα. Έχει μείνει τίποτα όρθιο από το πνεύμα των συναυλιών σας στο 100 Club, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1980; Ή μιλάμε για ένα νέο επίπεδο εμπειρίας;
Κοίτα... Ο κόσμος έχει παγκοσμιοποιηθεί, είναι μια νέα εποχή. Και σε αυτή τη νέα εποχή ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει. Όμως οι GBH προσπαθούν να δίνουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή. Όσο για εμπειρία, δεν είμαστε καθόλου πιο έμπειροι τώρα από ότι τότε. Είμαστε, απλά, πιο...γέροι! (γέλια)
Το πρόσφατό σας άλμπουμ, το Perfume And Piss σας βρίσκει να στεγάζεστε στη Hellcat. Με ποια λογική διαλέγετε τις εταιρείες όπου θα δισκογραφήσετε, από όταν πάψατε να βγάζετε άλμπουμ για λογαριασμό της Captain Oi! και μετά;
Είναι μια απλή ιστορία: μας έκαναν μια προσφορά κι εμείς την αποδεχθήκαμε. Βέβαια ο Lars Fredericksen έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό, υπήρξε θα έλεγα ο άνθρωπος-κλειδί πίσω από το ότι δεχτήκαμε τελικά την πρόταση της Hellcat. Είναι ξέρεις καλός μουσικός, μα ακόμα καλύτερος άνθρωπος.
Και πού ήσασταν όλο αυτό το διάστημα μετά το Cruel And Unusual; Πέρασαν έξι χρόνια ξέρεις...
Ναι, το ξέρω. Όμως με αυτό το άλμπουμ κάναμε μια παγκόσμια περιοδεία, δώσαμε 80 συναυλίες στις Η.Π.Α., στην Ευρώπη και στη Νότια Αμερική. Φέτος δε, με το Perfume And Piss έχουμε φτάσει στα 117 σόου, έχοντας επεκταθεί και σε μέρη όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Όπως βλέπεις, το νέο άλμπουμ μας βοήθησε λίγο περισσότερο.
 |
Και σας περιμένουμε και στην Ελλάδα σύντομα. Πόσες φορές αλήθεια έχετε περάσει από εδώ; Και τι σας έχει μείνει περισσότερο;
Α, η Ελλάδα είναι από τα αγαπημένα μας μέρη για να δίνουμε συναυλίες! Δεν θυμάμαι να σου πω πόσες φορές έχουμε παίξει, όμως μας έχει μείνει το κοινό: οι αντιδράσεις των fans είναι φοβερές, μας δίνουν μεγάλη ώθηση όσο παίζουμε στη σκηνή.
30 χρόνια GBH και προχωράμε. Τι διάολο καθιστά κάποιον άξιο να παίζει πανκ για τόσο καιρό;
Δύο είναι τα στοιχεία: να μένεις νέος στα μυαλά και να έχεις πάθος για τη μουσική.
Ξέρω ότι σας το έχουν ρωτήσει πολύ συχνά, αλλά μπορείτε να μας δώσετε μια σαφή απάντηση για το τι έγινε τότε με το άλμπουμ Church For The Truly Warped, όπου πειραματιστήκατε με το thrash metal; Και γιατί τέτοια πειράματα δεν είχαν συνέχεια;
Για μας τότε –κι εμένα προσωπικά, ιδιαιτέρως– φάνηκε ως μια φυσιολογική εξέλιξη της μουσικής μας. Θέλω να πω, δεν ακούω μόνο πανκ, μου αρέσουν κι άλλα πράγματα. Και πραγματικά θεωρούσα ότι τέτοια γρήγορα και βαριά ριφ θα βοηθούσαν τη μουσική μας, αν με πιάνεις...
Ως γκρουπ σχετιστήκατε με την Oi!/street punk σκηνή, ένα πολύ αμφιλεγόμενο κομμάτι του βρετανικού πανκ. Εσείς αποδέχεστε τις συγγένειες με αυτή τη σκηνή; Σας αρέσει το street punk;
Το πανκ είναι πανκ... Και η πανκ συμπεριφορά είναι πανκ συμπεριφορά. Μας αρέσει και το Oi!, μας αρέσει και το street punk, μας αρέσει και το παλιό, αυθεντικό πανκ, μας αρέσει και το νέο πανκ. Οι δημοσιογράφοι είναι συνήθως που εφευρίσκουν τις ταμπέλες, εμείς δεν πιστεύουμε σε καμία από αυτές.
Έχει πάρει τον στραβό δρόμο το πανκ τα τελευταία 15-20 χρόνια, κατά τη γνώμη σας; Ακούσατε για τον Jello Biafra που επιτέθηκε στις σύγχρονες πανκ μπάντες από την Καλιφόρνια, ονομάζοντάς τις «Eagles με κιθάρες»;
Έχει να κάνει με το αν κοιτάς τη γενικότερη εικόνα των πανκ συγκροτημάτων ανά τον κόσμο. Αν το δεις έτσι, υπάρχουν π.χ. οι Segismundo Toxicomano στην Ισπανία ή οι Frei Wild στην περιοχή του Τιρόλου στην Αυστρία. Και στην Ιαπωνία έχεις τους Cobra... Εντάξει, αυτές οι χώρες δεν έχουν κάποια ισχυρή πανκ παράδοση, όπως έχει η Καλιφόρνια. Αλλά, λίγο-λίγο, τα νεότερα παιδιά τα καταφέρνουν καλά.
