Μπουλντζοζιέρηδες από τους λίγους της πιάτσας, οι Pro-Pain έχουν καταθέσει ουκ ολίγες φορές τις απόψεις τους πάνω στον σκληρό ήχο, με μείγματα hardcore, metalcore, 1970s hard rock, punk και ό,τι άλλο μπορούν να βάλουν στο χωνευτήρι των οργάνων τους. Ο τραγουδιστής και μπασίστας τους Gary Meskil είναι η απόλυτη επιλογή για μια κουβέντα πάνω στον καινούργιο τους δίσκο, μιας και η αφορμή έτσι κι αλλιώς υπήρχε: οι εμφανίσεις της μπάντας στις 21 & 22 Οκτωβρίου σε Θεσσαλονίκη (Eightball) και Αθήνα (An Club) αντίστοιχα…
 |
Ταξιδέψατε αρκετά μακριά για να ηχογραφήσετε το καινούργιο σας άλμπουμ. Είμαι σίγουρος ότι εμπιστεύεστε την αμερικάνικη τεχνολογία, γι’ αυτό και η προσγείωση σας στην Ελβετία για ηχογραφήσεις αποτέλεσε έκπληξη…
H απόφαση να ηχογραφήσουμε το Absolute Power στην Ελβετία, βασίστηκε εξ’ ολοκλήρου πάνω στην άποψη να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, να αλλάξουμε ακόμα πιο πολύ όσες μεταβλητές έχει τη δυνατότητα να παρέχει σε εμάς τους ίδιους η μπάντα. Κάναμε οι ίδιοι παραγωγή στους δίσκους μας από το 1996 και καταλήξαμε ότι –σε αυτή τη φάση της καριέρας μας– θα ήταν μια καλοδεχούμενη αλλαγή η είσοδος για άλλη μια φορά ενός παραγωγού στην ομάδα. Η επιλογή του V.O. Pulver έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι χρόνιος φίλος της μπάντας και παράλληλα είχαμε ακούσει πολλές καλές κυκλοφορίες από το στούντιό του, το Little Creek στο Gelterkinden της Ελβετίας. Περάσαμε καλά και πήραμε το αποτέλεσμα που θέλαμε.
Από την πρώτη κιόλας νότα του Foul Taste Of Freedom (σ.σ.: ο πρώτος και θρυλικός δίσκος τους, το 1992) παρουσιάσατε έναν ήχο που, μέσα στη μοναδικότητά του, διατηρούσε κι ένα άρωμα από τα κιθαριστικά σόλο των 1970s, αλλά και από τη μοντέρνα μεταλλική σκηνή. Πώς καταφέρνετε να κρατάτε τη μπάντα ενημερωμένη σε σχέση με τις εκάστοτε ηχητικές προτάσεις;
Είμαι συνδυαστικός καλλιτέχνης σε όλη την πορεία μου, οπότε για μένα η ενσωμάτωση διαφορετικών ακραίων ήχων έρχεται με μία φυσική ροή. Θαρρώ πως αυτό έχει να κάνει με την ανοιχτή ματιά μου, σαν ακροατής και οπαδός τελείως διαφορετικών ειδών. Διυλίζω δηλαδή τις επιρροές μου και, προσθέτοντας τις πολιτικοκοινωνικές παρατηρήσεις μου, προσπαθώ να δώσω πάντα μία ταυτότητα στους Pro-Pain η οποία να είναι κάτι παραπάνω από ηχητική.
 |
Οι Iron Maiden έχουν καινούργιο δίσκο, οι Metallica βρίσκονται και πάλι στην κορυφή. Ο βαρύς ήχος φαίνεται ότι δεν έχει πια όρια. Ποια είναι η γνώμη σας γι αυτή την αναμφισβήτητη δημοτικότητα του metal;
Το metal και το hip hop εξακολουθούν να είναι κορυφές στην αγορά που αφορά το εφηβικό στρες και άγχος. Κατά τη γνώμη μου, μέχρι να έρθει ένα καινούργιο είδος το οποίο θα κάνει καλύτερα τη δουλειά αυτή, να παρέχει δηλαδή στους νέους ανθρώπους τη σωστή δόση από επαναστατικότητα, τα προαναφερθέντα είδη θα παραμείνουν πανίσχυρα. Επίσης πρέπει να θυμόμαστε ότι τα μεγάλα κεφάλαια τείνουν πάντα να υποστηρίζουν πνευματικά προϊόντα που ηθικώς υποτιμούν την κοινωνία μας (βλέπε Χόλλυγουντ). Πού χωράνε οι Pro Pain σε όλα αυτά; Θεωρώ ότι στόχος μας παραμένει πάντα το να είμαστε μέρος της λύσης και όχι ένα (ακόμη) πρόβλημα.
Στηρίζετε ανοικτά τον πολιτικό Ronald Ernest "Ron" Paul, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος στο site σας με εκείνη τη φωτογραφία του αυτοκόλλητου στο πίσω μέρος ενός φορτηγού. Έχετε σκεφθεί ή φοβηθεί ότι οι πολιτικές σας απόψεις ίσως βλάψουν ή επηρεάσουν τις πωλήσεις και τη δημοτικότητά σας;
Το αυτοκόλλητο που αφορά στον Ron Paul είναι ολοφάνερα κολλημένο στο πίσω παράθυρο στο φορτηγάκι του Tom (σ.σ.: Klimchuck, κιθαρίστας της μπάντας). O Ron Paul είναι ένας Τεξανός γερουσιαστής και Συντηρητικός Φιλελεύθερος, ο οποίος ασκεί επικριτικό λόγο στην επίσημη αμερικάνικη εξωτερική πολιτική αλλά και στη μεθόδευση των τραπεζικών για την άνοδο των επιτοκίων στην εσωτερική αγορά. Ήταν υποψήφιος για Πρόεδρος του 2008 αλλά τα εντεταλμένα media τον αντιμετώπισαν ως γραφικό…. Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να αρχίσουμε να ψάχνουμε τα βιογραφικά σημειώματα των υποψηφίων. Και όσο για το αν με νοιάζει μια πιθανή μείωση των πωλήσεων εξαιτίας των πολιτικών μας πεποιθήσεων η απάντηση είναι σαφώς ΟΧΙ!
 |
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ζητήματα όπως η φτώχεια, η ανεργία και η αποξένωση υπάρχουν ακόμα. Για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σας; Η μουσική σε ποιο ακριβώς κομμάτι της ζωής βοηθάει στην επιβίωση;
Στους καιρούς μας βλέπουμε ολόκληρες χώρες να είναι/παραμένουν σκλαβωμένες κάτω από το ζυγό τραπεζών. Οι οποίες νοιάζονται μόνο για να αυξήσουν το κέρδος αποκλειστικά προς όφελος των μετόχων τους. Το ίντερνετ έχει βοηθήσει στο να υψωθεί ένας φράχτης απέναντι στις ορέξεις τέτοιων ανθρώπων και στο να πληροφορηθεί ο μέσος πολίτης τι πραγματικά συμβαίνει –είναι ένας χώρος που δεν μπορεί απόλυτα να τον ορίσει το κατεστημένο, άρα συνιστά και απειλή γι’ αυτό. Ένα από τα προβλήματα είναι το ότι συνεχίζουμε να ψηφίζουμε για γερουσιαστές και Προέδρους ανθρώπους άρρηκτα δεμένους με τους χρηματοδότες τους. Ο Ron Paul εγκαθίδρυσε αρχικώς το Tea Party (σ.σ.: άμεση αναφορά στην περίφημη ρίψη τσαγιού στο λιμάνι της Βοστόνης το 1773, ως αντίδραση στα χαράτσια της Αγγλικής Αυτοκρατορίας επί των αμερικανών εποίκων της/σημερινό κίνημα του 2009 που σκοπό έχει να θέσει εκ νέου τα ζητήματα των στεγαστικών δανείων και του δικαιώματος στην υγεία, μεταξύ άλλων), το οποίο και όρθωσε μια τεράστια αντίδραση στο status quo. Ασχέτως αν μετά κυριολεκτικά το απήγαγαν και το χρησιμοποίησαν άλλοι πολιτικοί φορείς και πρόσωπα, εντούτοις ο Ron Paul έθεσε το ζήτημα της εκπαίδευσης και πληροφόρησης του πολίτη επί τάπητος. Η μουσική μπορεί επίσης να γίνει ένα όπλο. Αλλά δυστυχώς στους δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι φυγαδεύουν τη συνείδηση τους. Αντί να λύνουν ζητήματα και προβλήματα, προτιμάνε να πίνουν και να παραχώνουν τον εαυτό τους σε μηδενικής αξίας ιστορίες.
Το τραγούδι “Hell On Earth” καταγίνεται στους στίχους του με το πώς η πραγματικότητα ενός καθημερινού ανθρώπου μπορεί να μεταβληθεί σε κολαστήριο, σωστά;
Ναι, απόλυτα σωστή η κρίση σου. Αναμφισβήτητα υπάρχουν ένα μάτσο συντεταγμένες στη ζωή του καθενός μας τις οποίες δεν ελέγχουμε, αλλά μπορούν να καθορίσουν ανεπιστρεπτί το υπόλοιπο του βίου μας. Κοντολογίς όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όμως διάφοροι δίποδοι αρουραίοι έχουν σα συνήθειο να κατουράνε πάνω στις προσδοκίες μας… Έτσι σκέφτηκα ότι πολλοί ακροατές θα καταλάβαιναν αμέσως για ποιο πράγμα μιλάω σε αυτό το τραγούδι.
 |
Υποθέτω ότι, όσο μεγαλώνετε, οι ευθύνες ως οικογενειάρχης θέτουν κάποια σύνορα στη χρονολωρίδα ενασχόλησης με το συγκρότημα. Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε αυτούς τους δύο πυλώνες της ζωής σας;
Υπάρχει μία ρήση: «Όσο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο παραμένουν τα ίδια». Αυτό μου ήρθε στο μυαλό με αυτή την ερώτηση. Απολαμβάνω την ισορροπία. Όπως καταλαβαίνεις, κάποια στιγμή οι Pro-Pain θα φτάσουν στον τελευταίο τους σταθμό. Αλλά, μέχρι τότε, έχουμε ακόμα μερικές στάσεις!
Πολλές φορές οι στίχοι σας αναπτύσσονται γύρω από μιλιταριστικά θέματα, ειδικότερα περί της παρουσίας Αμερικάνικων στρατευμάτων στο Ιράκ. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα ήταν κάλλιστα μια καλή πηγή έμπνευσης ή προτιμάτε να αναφέρεστε σε σημερινές ιστορίες;
O πόλεμος ενυπάρχει και στο “Hell On Earth” που αναφέραμε παραπάνω. Οι πολεμικές συρράξεις παραμένουν οι πλέον κερδοφόρες επιχειρηματικές κινήσεις. Όταν ψάχνεις για απαντήσεις σε κάποια θέματα, απλά ακολουθείς τη ροή των χρημάτων. Προσπαθούμε να δείξουμε μέσω των στίχων μας τι συμβαίνει λάθος στην κοινωνία μας (και στον κόσμο μας) –και ειδικότερα γι’ αυτό το τόσο συγκεκριμένο και σοβαρό θέμα. Γι’ αυτό και επιλέγουμε τη λογική «Ας γράψουμε και ας μιλήσουμε γι’ αυτό… Συμφωνείτε; (κατά πρώτο λόγο στο να συζητήσουμε)».
Ποια είναι η θέση σου αλήθεια απέναντι στον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία οικογένεια που δεν ήταν αφοσιωμένοι Χριστιανοί. Το προσωπικό μου σύστημα πίστης δεν προέρχεται επομένως από διδασκαλίες μα από ένα σύνολο παρατηρήσεων και εμπειριών. Κατ’ εμέ το τι πιστεύει ο καθένας δεν έχει σημασία για το κοινωνικό σύνολο, έχει όμως απόλυτη σημασία η ελευθερία του να πιστεύει ο καθένας αυτό που επιθυμεί –όπως και ο απόλυτος διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Κι εγώ ευχαριστώ για τη συνέντευξη! Θα τα πούμε επί ελληνικού εδάφους…
