Μας είχε μιλήσει τον Φεβρουάριο, όταν είχε κυκλοφορήσει το Vexations. Όμως τις μέρες που βρισκόταν στην Ελλάδα κλήθηκε να μας λύσει μερικές ακόμα απορίες. Αυτή τη φορά από κοντά, στα πλαίσια της συμμετοχής του στο Synch 2010, και στη σκιά της κρίσης των ελληνογερμανικών σχέσεων, λόγω της οικονομικής κρίσης και των δημοσιευμάτων του Focus για τη χώρα μας. Μέχρι την επόμενη φορά…
 |
Σου αρέσει να δίνεις συνεντεύξεις;
Ενδιαφέρον τρόπος να ξεκινήσεις μια συνέντευξη… Εξαρτάται από τις ερωτήσεις. Εσύ καλά τα πας μέχρι τώρα!
Φέτος εμφανίστηκες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Γιατί οι Έλληνες αγαπούν τόσο πολύ τη μουσική σου;
Ιδέα δεν έχω… Είναι δύσκολο να βρεις γιατί κάποιος αγαπά αυτή ή την άλλη μουσική. Φαντάζομαι πως αυτό είναι το αίνιγμα που πρέπει να λύσει κανείς στον δρόμο για την επιτυχία. Αλλά δεν προσπαθώ. Κάνω αυτό που κάνω, δεν έχω καμία συνταγή.
Τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη άνθηση η ηλεκτρονική μουσική. Τι θα έλεγες σε κάποιον που θεωρεί πως η μουσική σου είναι παλιομοδίτικη;
Κοίτα, η μουσική μου σίγουρα έχει μια νοσταλγικότητα. Υπάρχει κάτι συναισθηματικό και βασίζεται κυρίως σε φυσικά όργανα. Μου αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, αλλά δεν θα συμφωνούσα στο ότι η μη-ηλεκτρονική μουσική είναι παλιομοδίτικη. Αντιθέτως, νομίζω πως το folk είναι ακόμα αρκετά στη μόδα.
Το εξώφυλλο του δίσκου σου είναι εξαιρετικό. Ποια είναι η ιστορία του;
Πρόκειται για δουλειά του Ρουμάνου καλλιτέχνη Αντριάν Τζένι. Μόλις το είδα το ερωτεύτηκα. Είναι κάπως σκοτεινό, ίσως και ενοχλητικό εκ πρώτης όψεως, αλλά κατά βάθος είναι χιουμοριστικό. Ζωγράφισε πάνω σε ένα παλιό ασπρόμαυρο φιλμ, το οποίο έδειχνε έναν τουρτοπόλεμο του Τρίο Στούτζες, δίνοντάς του έναν δραματικό τόνο. Μου άρεσε η ειρωνεία του.
Ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το “We Are Ghosts”. Είναι για τη διαφθορά της εκκλησίας;
Αναφέρεται περισσότερο στην πολιτική εξουσία της εκκλησίας. Τελευταία κερδίζει ξανά δύναμη, κάτι που για μένα δεν είναι θετική εξέλιξη. Το τραγούδι μιλάει για τα φαντάσματα του Διαφωτισμού, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε.
 |
Ενημερώνεσαι για τα πολιτικά; Πριν από λίγο καιρό υπήρξε μια σχετική ένταση στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, λόγω των εξωφύλλων του περιοδικού Focus...
Ενημερώνομαι γενικώς, δεν θα διάβαζα όμως ποτέ το Focus. Έχουν όλοι πανικοβληθεί από την κρίση αυτές τις μέρες και θέλουν να ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Σίγουρα το χάος δεν προκλήθηκε από την εργατική τάξη ή από μία χώρα. Η δικιά μου γνώμη είναι ότι ο καπιταλισμός είναι η ρίζα του κακού. Πάντα θα οδηγεί σε κρίσεις, αργά ή γρήγορα.
Η τέχνη πρέπει να μπερδεύεται με την πολιτική;
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο καλλιτέχνη, αλλά δεν είμαι κι απολιτίκ άνθρωπος. Πιστεύω πάντως πως όταν η μουσική ή η τέχνη προσπαθεί να μπλεχτεί με την πολιτική, απλουστεύει το πρόβλημα. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να ενθαρρύνει τους ανθρώπους ώστε να δράσουν πολιτικά.
Γεννήθηκες το 1982. ‘Έχεις μνήμες από το Τείχος του Βερολίνου;
Γεννήθηκα στο νότιο μέρος της Γερμανίας. Θυμάμαι όμως τα ταξίδια στο Βερολίνο. Σου έπαιρνε ώρες να περάσεις τα σύνορα. Στέκονταν εκεί φρουροί, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια. Σήμερα υπάρχει στη Γερμανία μια τάση να ρομαντικοποιήσουμε την εποχή εκείνη. Αλλά σε τελική ανάλυση ήταν μια στρατιωτική δικτατορία, τουλάχιστον όπως τη θυμάμαι εγώ.
Τι ήταν αυτό που σε είχε κάνει τότε να θέλεις να γίνεις μουσικός;
Μεγάλωσα με μουσική. Σχεδόν αποκλειστικά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος μουσικής, οπότε υπήρχε στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Το πρώτο σου άλμπουμ κυκλοφόρησε διεθνώς αφού είχε πουλήσει πολλά αντίτυπα στη Γερμανία. Αυτό δεν συμβαίνει στους Άγγλους και στους Αμερικάνους καλλιτέχνες. Νιώθεις κάποια αδικία;
Ναι, είναι άδικο. Όχι ειδικά για ’μένα ειδικά, αλλά αποτελεί γεγονός ότι κάθε αγγλική μπάντα με δισκογραφικό συμβόλαιο βλέπει τη δουλειά της να κυκλοφορεί σε όλη την Ευρώπη και ξεκινά περιοδείες –ασχέτως αν έχει στ’ αλήθεια κάτι να πει. Απ’ την άλλη, συγκροτήματα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ελλάδα και κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα δυσκολεύονται να βγουν απ’ τη χώρα τους. Η Γερμανία βγάζει μπύρα και αμάξια, η Γαλλία κρασί και τυρί και η Αγγλία γκρουπάκια. Έτσι δουλεύει η παγκοσμιοποίηση.
Πώς νιώθεις δυο λεπτά πριν ανέβεις στη σκηνή;
Η δικιά μου αγωνία μεταφράζεται σε κούραση. Νιώθω μια τεράστια κούραση πριν βγω στη σκηνή. Όμως μόλις ανέβω μου περνάει. Συνήθως…
