 |
Καταφτάνουν τον Οκτώβρη! Όλα τα mathcore αρρωστάκια (κι όχι μόνο) της ημεδαπής ας προθερμάνουν σβέρκους, σπονδυλικές και μυαλά… Μέχρι τότε βολευτείτε με τα παρακάτω δια στόματος Greg Puciato, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Option Paralysis…
Δύσκολα συναντά κανείς ακραίες μπάντες που ξεπερνούν τα όρια ενός συγκεκριμένου κοινού δίχως να νερώσουν έστω ελαφρώς τον ήχο τους. Το έχετε σκεφτεί το ζήτημα ή θα καταφύγεις στην στερεότυπη απάντηση –ξέρεις πως εμείς απλά παίζουμε τη μουσική μας κτλ;
Μάλλον θα περιοριστώ στα τυπικά (χα χα χα)… Σοβαρά τώρα, το γεγονός με κάνει να νοιώθω ωραία. Νιώθω ότι υπερβαίνουμε τις ταμπέλες παίζοντας καλή μουσική. Συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι ακούνε rap, jazz ή κλασική και μας εκφράζουν τον θαυμασμό τους δίχως να έχουν σχέση με τον χώρο. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο, σημαίνει πως μπήκαν στον άγνωστο γι’ αυτούς κόσμο μας επειδή ένιωσαν μια επαφή. Στο κάτω-κάτω περί αυτού πρόκειται…
Η σύνθεσή σας έχει υποστεί αρκετές αλλαγές, μα ο ήχος παραμένει αναγνωρίσιμος από χιλιόμετρα. Αναρωτιέμαι ποιος ή τι φταίει;
Κοίτα, τρεις από εμάς είμαστε σταθεροί τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου. Δεκατρία ο Ben, δέκα ο Liam κι εννιά εγώ. Ο πυρήνας, λοιπόν, δεν έχει αλλάξει και τόσο αν εξαιρέσεις τη φυγή του Chris Pennie. Πέραν αυτού νομίζω πως έχουμε κάνει καλή δουλειά εισάγοντας καινούργια μέλη την κατάλληλη στιγμή. Εάν κάποιος παύει να είναι δοσμένος προτιμώ την αποχώρησή του μπροστά στον κίνδυνο να μπει ερωτηματικό στη συνοχή της μπάντας. Το τωρινό line up πάντως είναι εκπληκτικό, ένα βαθύ πηγάδι δημιουργικότητας. Ελπίζω να μείνουμε μαζί για ένα-δυο άλμπουμ ή και περισσότερα… Μακάρι να συνεχίσουμε μαζί.
Το νέο άλμπουμ περιέχει κάμποσα πιο «εναλλακτικά» metal περάσματα, περισσότερα από κάθε προηγούμενο. Πώς κι έτσι;
Όχι πάντως από συνειδητή επιλογή. Γράφουμε, πηγάζει μουσική και απλά προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Κι ό,τι βγει, βγήκε…
 |
Αλλά και τον Mike Garson στο πιάνο!!!
Αυτό ήταν εκπληκτικό. Τι ταλέντο! Τον γνωρίσαμε στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Nine Inch Nails. Περιμέναμε όλοι να ανέβουμε στη σκηνή συζητώντας για jazz πιανίστες και γενικότερα για τη στάση μας απέναντι στη μουσική και ανακαλύψαμε ότι διαθέταμε πολλά κοινά σημεία. Ε, δεν αργήσαμε και πολύ να περάσουμε στην πράξη. Απλά ήρθε και αυτοσχεδίασε τα μέρη του, κι όλοι βιώσαμε όχι μόνο τις τεχνικές του ικανότητες αλλά και το πάθος του. Τέτοιες στιγμές είναι πηγές έμπνευσης.
Γιατί οι μουσικοί συνηθίζουν να ανάγουν το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους στο καλύτερο της πορείας τους; Μάρκετινγκ; Συναισθηματισμοί; Ωραία όλα αυτά αλλά για ποιο λόγο να τεθεί το θέμα πάνω στη βάση της συγκριτικής αξίας; Λοιπόν, είναι το Option Paralysis το καλύτερό σας; Βέβαια μπορείς να μου πεις πως όλα είναι παιδιά σας και λοιπά βαρετά...
Κοίτα, το πράγμα λειτουργεί όπως κάθε σχέση. Τείνεις να τα δίνεις όλα σ’ αυτή στην οποία βρίσκεσαι. Το δυνατόν αντικειμενικά, νομίζω πως ως σύνολο το Option Paralysis πράγματι είναι το καλύτερό μας. Επίσης νομίζω πως η σύγκριση της παραγωγής σου με τέτοιους όρους είναι λίγο χαζή. Κάθε άλμπουμ αποτελεί μια οντότητα, η οποία αντιπροσωπεύει μια περίοδο της ζωής του δημιουργού. Ο σκοπός του δεν είναι να συμπληρώσει το προηγούμενο, υπό μία έννοια το καθένα είναι το πρώτο και το τελευταίο την ίδια στιγμή. Δεν είναι αναγκαία κάποιου τύπου ιεράρχηση.
Γιατί αφήσατε τη Relapse; Τι συμβαίνει με τη μουσική βιομηχανία; Πνέει τα λοίσθια, όπως λένε;
Δεν φύγαμε, συνεργαστήκαμε δέκα χρόνια, το συμβόλαιό μας έληξε κι επιλέξαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Νομίζω πως ήταν καιρός να τεστάρουμε τη γνώση που αποκτήσαμε και να τρέξουμε το πράγμα λίγο διαφορετικά. Όσο για τη μουσική βιομηχανία, πολύ αμφιβάλλω πως πεθαίνει. Απλά μεταλλάσσεται και μένει να δούμε τη μορφή θα πάρει. Εγώ λέω ότι ετοιμάζει επιστροφή. Πιο μαζεμένη ίσως αλλά δυναμική. Αν οι άνθρωποι είναι σε κάτι καλοί αυτό είναι να βρίσκουν τους τρόπους οι οποίοι οδηγούν στο χρήμα.
Θεωρώ την τελευταία δεκαετία μια ασταμάτητη εκδίκηση της σκληρής μουσικής ενάντια σ’ όσους τη βάφτισαν ρηχή, μονοδιάστατη και παιδιάστικη. Θες να τοποθετηθείς;
Πράγματι τα τελευταία δέκα χρόνια ο χώρος παράγει αξία και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν στο μέλλον. Όσο οι πιτσιρικάδες βρίσκουν κουλ την κιθάρα, τα ντραμς και γενικότερα τη συμμετοχή σε μπάντες, εγώ θα δηλώνω αισιόδοξος. Μόλις κάποιοι απ’ αυτούς κάνουν τη μετάβαση απ’ το Guitar Hero στις πραγματικές κιθάρες, αισιοδοξώ πως θα ’χουν πράγματα να πουν. Συμφωνώ λοιπόν, έχουμε πράγματι ακούσει ωραία σκληρή μουσική και το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.
Υπάρχει άνω όριο στον αριθμό των συνεχόμενων συναυλιών σας; Το ρωτάω γιατί κάθε φορά πρέπει να εκλύσετε παραπάνω κι από σεβαστές ποσότητες ενέργειας.
Μπα, δεν υπάρχει επίσημο όριο, πάμε με φουλ ταχύτητα μέχρι να νιώσουμε πως φτάνουμε στα όριά μας –νάτο το όριο! Προσπαθούμε να μην ξεπερνάμε τις δέκα, αν και στην πράξη υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις. Όσο για την ενέργεια, νομίζω πως έχουμε ήδη ελευθερώσει ενέργεια αντίστοιχη μιας ολόκληρης ζωής του μέσου ανθρώπου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το ανθρώπινο σώμα διαθέτει πεπερασμένη ποσότητα ενέργειας προς απελευθέρωση. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο ισχύει, δεν με βλέπω να τη βγάζω ζωντανός για πολύ ακόμα!
Τι θα λέγατε για μια εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους με τον Δημήτρη Μινακάκη (σ.σ.: ο ιδρυτικός τραγουδιστής ο οποίος πλέον τους κάνει τα artwork) και σένα στα φωνητικά; Μα και πέραν της θεωρίας, σκοπεύετε να έρθετε απ’ τα μέρη μας κάποια στιγμή;
Σας έχουμε στο πρόγραμμα, εκεί προς το τέλος του χρόνου. Γύρω στον Οκτώβρη νομίζω… Καιρός ήταν! Περιμένω ελληνική σαλάτα και τεράστιες ποσότητες φέτας! (σ.σ.: …τα συρτάκια και τις φέτες μου μέσα).
