 |
H βρετανική καλλιτεχνική πολυπολιτισμικότητα των τελευταίων δύο δεκαετιών έχει δημιουργήσει μία σπουδαία παράδοση από συγκροτήματα που δημιούργησαν με τα τραγούδια τους ένα πολύχρωμο μουσικό γαϊτανάκι. Έτσι και στην περίπτωση των Oi Va Voi. Εβραϊκή παράδοση, χάλκινα, φλαμέγκο –όλα περασμένα από το φίλτρο μιας ροκ μπάντας– δημιούργησαν ένα ιδιοφυές αποτέλεσμα. Το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το οπτικοακουστικό τους υπερθέαμα αυτή την Πέμπτη, 13 Μαΐου, στο Κύτταρο (Αθήνα) και την Παρασκευή, 14 Μαΐου, στον πολυχώρο του Block33, στη Θεσσαλονίκη. Ως τότε, διαβάστε τι μας δήλωσε εκ μέρους της μπάντας ο Nik Ammar...
Πόσο δύσκολο στάθηκε να κρατήσετε τη μουσική σας μακριά από νόρμες και σύνορα;
Πολύ δύσκολο, ειδικά από την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου κι έπειτα. Όταν βλέπεις κυκλοφορήσαμε το Digital Folklore δεν είχαμε συμβόλαιο με κάποια δισκογραφική εταιρεία και έτσι λειτουργούσαμε χωρίς κανένα άγχος. Όταν όμως κυκλοφόρησε το τρίτο μας άλμπουμ μας (το Oi Va Voi), αισθανθήκαμε πνιγμένοι στο άγχος του κυνηγιού των πωλήσεων. Αρχίσαμε δηλαδή να αισθανόμαστε κολοβωμένοι καλλιτεχνικά και τότε ξαφνικά ξυπνήσαμε. Και είπαμε στους εαυτούς μας «γάμησέ τους όλους, ας κάνουμε τη μουσική που γουστάρουμε ΕΜΕΙΣ». Την ημέρα που το είπαμε έγινε και πολύ πιο εύκολο τα τραγούδια μας να ακούγονται κοντά σε ό,τι εμείς φανταζόμασταν για τους Oi Va Voi. Η πίεση, όταν προέρχεται από άλλους παράγοντες εκτός τέχνης, σκοτώνει τη δημιουργικότητα. Γι’ αυτό και δημιουργήσαμε κατόπιν το δικό μας label, ώστε να παράγουμε τέχνη απερίσπαστοι.
 |
Πόσο διαφορετική είναι η καλλιτεχνική σας έκφραση ύστερα από την απομάκρυνση της Sophie Solomon και του Lemez Lovas, ο οποίος έγραφε μουσική και στίχους για το συγκρότημα;
Με την απομάκρυνση των συγκεκριμένων τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αισθανόμαστε ότι μπορούμε να εκφραζόμαστε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία –με τον τρόπο που αισθανόμαστε εμείς, χωρίς καλλιτεχνικές έριδες και διαφωνίες. Όσον δε αφορά στο μουσικό κομμάτι, ειδικά στο τελευταίο μας άλμπουμ Travelling The Face Of The Globe, η αίσθηση που είχαμε στο τέλος των ηχογραφήσεων ήταν ότι πρόκειται για μια πολύ πιο συμπαγή δουλειά και ότι τα τραγούδια «έδεναν» καλύτερα μεταξύ τους. Οι εποχές των μακρόσυρτων σόλο πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τώρα λειτουργούμε ομαδικά και δίνουμε βάση στο τελικό αποτέλεσμα του κομματιού και μόνο. Για πρώτη φορά από όταν ξεκινήσαμε αισθανθήκαμε ότι επιτυγχάνουμε σωστά τις ισορροπίες μας.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήχο σας;
Αυτή είναι η δεύτερη πιο συχνή δημοσιογραφική ερώτηση ύστερα από το τι σημαίνει το όνομα μας! (γέλια). Πέρα πάντως από την πλάκα, είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Είμαστε μία ροκ μπάντα, η οποία απορρόφησε με τα χρόνια την παράδοση των Εβραίων της ανατολικής Ευρώπης (klezmer), της τσιγγάνικης μουσικής των Βαλκανίων και του φλαμέγκο. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος, αλλά και απαιτητικός ενορχηστρωτικά συνδυασμός.
Ξεναγήστε μας λίγο στην εβραϊκή μουσική. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αλλά και η φιλοσοφία αυτής της μουσικής παράδοσης;
 |
Αυτή είναι καλή ερώτηση! Μπορούν να γραφτούν τόμοι επί τόμων και πάλι η απάντηση δεν θα είναι ικανοποιητική. Ωστόσο υπάρχουν μερικά στοιχεία τα οποία με τον καιρό έμαθα να αναγνωρίζω. Όταν δεν πρόκειται για μουσική κατεξοχήν ορχηστρική, είναι μια παράδοση η οποία τραγουδιέται είτε στην εβραιογερμανική διάλεκτο (yiddish), είτε στην εβραιοϊσπανική (ladino). H διάθεση των στίχων είναι γλυκόπικρη –στα όρια του θλιβερού– την ίδια όμως στιγμή σε γεμίζουν και με ελπίδα και πίστη για το μέλλον.
Πόσο βοήθησε το Λονδίνο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής ταυτότητας των Oi Va Voi;
Η επίδραση του στάθηκε καθοριστική. Όταν ζεις σε μία πολυεθνική πρωτεύουσα γίνεται πιο εύκολο να δημιουργήσεις αυτό το περίεργο εβραιοανατολικοευρωπαϊκό μουσικό μείγμα, στο οποίο εκπέμπει το συγκρότημα μας, αλλά και το να μπορείς να βρεις μέρη να παίξεις χωρίς να αντικρίζεις συνοφρυωμένα πρόσωπα γύρω σου. Η μουσική σκηνή του Λονδίνου είναι από τις πιο ανοιχτόμυαλες στον κόσμο. Κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα καταστήματα δίσκων της πόλης…
Έχω την αίσθηση ότι στη Μεγάλη Βρετανία καλλιεργείται ένα νέο πολυεθνικό μουσικό κίνημα. Αληθεύει; Πώς εξηγείτε το φαινόμενο;
Είναι καθαρά δημογραφικό το ζήτημα. Τα τελευταία 40 χρόνια η Μεγάλη Βρετανία έχει δεχτεί έναν τεράστιο αριθμό μεταναστών στους κόλπους της. Με αποτέλεσμα η μουσική κουλτούρα του κάθε έθνους να μην μείνει στα στενά όρια μίας παρέας ανθρώπων, αλλά να αναγνωριστεί και να αναμειχθεί με τη μουσική κουλτούρα της περιοχής όπου κατοικεί η κάθε μειονότητα. Έτσι έγινε και με το Λονδίνο. Όλες αυτές οι κουλτούρες αναμείχθηκαν, δημιουργώντας μία ενιαία μουσική παράδοση.
Πώς φαντάζει η παγκόσμια οικονομική κρίση στα μάτια ενός μουσικού;
Οι μουσικοί και γενικά οι καλλιτέχνες δεν βγάζουν ούτως ή άλλως πολλά χρήματα, οπότε δεν μας ενοχλεί και πολύ. Αν ρωτάς τη γνώμη μου πάντως, θεωρώ ότι οι τραπεζίτες είναι οι πραγματικοί ένοχοι και αυτοί πρέπει να πληρώσουν.
Τι σκοπεύετε να προσφέρετε στους θεατές των συναυλιών σας στην Ελλάδα;
Ενθουσιασμό, δυναμισμό, ποικιλία. Και όλα αυτά στο 100% των δυνατοτήτων μας, έτσι ώστε ο κάθε θεατής από όσους θα παραβρεθούν στο live μας, να περάσει μαζί με τους Oi Va Voi μία καταπληκτική βραδιά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό! Είμαστε τόσο…φιλικοί, ώστε όποιος θέλει μπορεί να μας πλησιάσει μετά τη συναυλία για να κουβεντιάσουμε –κατά προτίμηση στα αγγλικά, γιατί τα ελληνικά μας δεν είναι και πολύ καλά!
Οι Oi Va Voi είναι περήφανοι για…
Το μουσικό ταξίδι που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, κρατώντας το επίπεδο που ήθελαν, χωρίς να το νοθεύσουν για να γίνει πιο mainstream. Όσο υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν αυτό που κάνουμε θα συνεχίσουμε και εμείς να είμαστε ανήσυχοι καλλιτεχνικά.
Nik, ποια είναι η ερώτηση που θα ήθελες να ακούσεις σε μια συνέντευξη αλλά κανείς δεν έχει…φιλοτιμηθεί να την κάνει;
Έχω στο μυαλό μου μερικές! Αλλά, πίστεψε με, δεν θα ήθελες να σου τις πω, ούτε και να τις δημοσιεύσεις (γέλια!). Τι θα έλεγες π.χ. για το «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις»; Σίγουρα θα την έβρισκα πολύ αστεία!
