Ποιο είναι το πρόβλημα; Ο hard rocker Joey Tempest – frontman των Europe – ή ο υπογράφων; Ο αρχισυντάκτης υποστηρίζει ότι είναι και των δύο μας... Γιατί οι hard rockers (των 1980s coiffures, όχι γενικά) δεν έχουν να πουν πολλά ολόγυρα από μία μουσική φόρμα εκ της συμβάσεως φτιαγμένη για διασκέδαση και μόνο. Από την άλλη, λέει πάλι ο αρχισυντάκτης, φταίω κι εγώ, γιατί περίμενα κάτι το διαφορετικό από τη συνέντευξη με το χρυσό αγόρι των Europe. Δεν φτάνει ένα ανέλπιστα καλοπαιγμένο άλμπουμ, αντιτάσσω εγώ; Όχι ανταπαντάει αυτός (ο αρχισυντάκτης ντε!) αλλά και η πραγματικότητα μιας βαρετής, όσο και να σπιρούνισα το άλογο, συνέντευξης εντέλει…
 |
Κύριε Tempest, κατ’ αρχήν συγχαρητήρια για το Last Look At Eden, μιας και πρόκειται για έναν πραγματικά καλό δίσκο ορεξάτου hard rock. Εξάλλου δεν νομίζω να περιμένατε τα δικά μου συγχαρητήρια, ο δίσκος έχει ήδη πάρει τα εύσημα από περιοδικά όπως το Kerrang αλλά και το Classic Rock…
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ χαρούμενοι για την αποδοχή του Last Look At Eden. Ναι όντως! Οι πρώτες κριτικές των ακροατών στα blogs, αλλά και των μουσικοκριτικών, αναφέρονται με πολύ κολακευτικά λόγια για τη νέα μας αυτή προσπάθεια.
Κατά τη γνώμη σας που οφείλεται αυτό; Στην υστεροφημία των Europe; Στην παραγωγή του άλμπουμ; Ή σε κάποιο κενό που υπάρχει αυτή την περίοδο στο καθαρόαιμο hard rock;
Πιστεύω ότι το βασικό στοιχείο της επιτυχίας αυτού του άλμπουμ είναι πως πρόκειται για μια πολύ αυθόρμητη δουλειά, κάτι το οποίο μπορεί να το αντιληφθεί εύκολα ο ακροατής. Το όνομα που έχεις πίσω σου φυσικά και βοηθά, αλλά δεν μπορεί να κάνει ευνοϊκότερη μία κριτική (σ.σ.: μα τι λέει;;; Δηλαδή κάποιοι δίσκοι π.χ. των Rolling Stones ή των Judas Priest πήραν καλό βαθμό με την αξία τους και όχι με την ταμπέλα του group από πάνω;!). Η παραγωγή είναι όντως φρέσκια, προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε παλιά αίσθηση με σημερινό ήχο.
Η ηχητική αναφορά που κάνατε σε αγγλικές μπάντες του παρελθόντος, όπως οι Whitesnake, οι Led Zeppelin, ή οι Deep Purple, έγινε ως αποτέλεσμα κάποιας συνιστώσας σκέψης; Ή διαπιστώσατε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ότι οι ιδέες ή ακόμα και ολόκληρες συνθέσεις σας είχαν όχι μόνο ρίζες στα 1970s, μα και λόγο ύπαρξης στο σήμερα;
 |
Δεν υπήρξε τίποτα το προκατασκευασμένο στο Last Look At Eden... (σ.σ.: λες και αυτό τον ρώτησα, ο έρμος... Σημ. αρχισυντάκτη: εμ, τι ιντελεκτουέλ ερωτήσεις κάνεις κι εσύ; Στους Europe τραγουδάει ο άνθρωπος...). Ήταν μία κίνηση και ένας δίσκος ο οποίος βγήκε αυθόρμητα, έχοντας απόλυτη σχέση με το τι ακούγαμε όταν ήμασταν έφηβοι, τόσο συγκεκριμένα συγκροτήματα σαν κι αυτά που αναφέρεις, όσο γενικότερα και τον ήχο που μας διαμόρφωσε (σ.σ.: πάλι στα αυτονόητα το ρίξαμε, λες κι εγώ νόμιζα ότι ο Tempest με τον Norum άκουγαν X Ray Spex και Organum τη δεκαετία του 1970...).
Γνωρίζω ότι μένετε στη Βρετανία και για την ακρίβεια στο Λονδίνο. Αυτό σε σχέση με το ότι ο κύριος Norum μένει στις Η.Π.Α., πώς επηρεάζει την επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας; Και, κατά δεύτερον, πόσο επιρροή αποτελεί για εσάς το ότι μένετε σε ένα παγκόσμιο κέντρο μουσικής δημιουργίας και αναδιανομής ήχου;
Α, δεν επηρεάζεται καθόλου η επικοινωνία! Ο John Norum έχει μετακομίσει πια πίσω στη Στοκχόλμη, εκεί δε μένουν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, εκτός βέβαια από εμένα όπως είπατε (γελάει). Δεν με εμποδίζει πάντως η απόσταση με τη Στοκχόλμη. Έρχομαι συχνά για πρόβες, promo υποχρεώσεις κ.α. – αυτή τη στιγμή ας πούμε, όπως γνωρίζετε, έχετε τηλεφωνήσει σε σουηδικό νούμερο. Όσο για το Λονδίνο, μου αρέσει πάρα πολύ. Πήγαινα από μικρός με τους δικούς μου και πάντα με μάγευε. Δεν είχα ποτέ τον παραμικρό ενδοιασμό να το επιλέξω σαν μόνιμη κατοικία, από ένα σημείο και πέρα. Βρίσκομαι συνεχώς σε επαφή με ό,τι καινούργιο βγαίνει, μπάντες και μουσικούς από όλο το ηχητικό φάσμα…
 |
Όπως; (σταγόνα φωτός, λέω μέσα μου…)
Με τους Muse και τους Black Cherry, για παράδειγμα. Ειδικότερα οι δεύτεροι έβγαλαν πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον EP, βρίσκω εκπληκτικό τον ήχο τους.
Στα θέματα ήχου όπως λοιπόν καταλαβαίνω είστε προσεκτικός. Το Last Look At Eden είχε πολύ σημερινό ήχο και σαφώς αμερικάνικη προσέγγιση στη μίξη αλλά και στην ηχοληψία...
Μου αρέσουν πολύ νέες μπάντες που έρχονται από την Αμερική, όπως οι Kings of Leon. Τους είδα πρόσφατα μάλιστα. Μου αρέσει ιδιαίτερα ο αμερικάνικος ήχος και πιστεύω ότι ταιριάζει στο προφίλ των τραγουδιών που φτιάξαμε…
Παραμένοντας στο Λονδίνο φαντάζομαι ότι έρχεστε σε επαφή με ένα μεγάλο εύρος ήχου, συγκροτήματα και εκτός του αμιγώς rock ‘n’ roll τυπολογίου...
Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Στο Λονδίνο έρχεσαι εύκολα σε επαφή με οποιοδήποτε είδος επιλέξεις, μια ολόκληρη παλέτα από ήχους. Πήγα και είδα τους U2 πρόσφατα και ήταν τρομεροί. (σ.σ.: α ρε μάνα! Αν δεν με είχες κάνει το 1967, δεν θα είχα γίνει hard rocker κατά 17%, οπότε δεν θα τα τράβαγα αυτά τώρα… Σημ. αρχισυντάκτη: ναι, η μάνα σου φταίει τώρα, τι έχει τραβήξει αυτή με σένα τα ρωτάς;).
Κύριε Tempest υπάρχουν κάποια μαθήματα που να σας έχει μάθει η 30χρονη πορεία σας στη μουσική βιομηχανία; Ποια στοιχεία επιλέξατε να μειώσετε ή να αυξήσετε σε επίπεδο συμπεριφορικής αλλά και οπτικής ζωής, όταν επανενώθηκαν οι Europe μέσα στα ’00s;
Ποτέ δεν είχαμε προβλήματα μεταξύ μας (σ.σ.: γιατί χωρίσατε για καμιά οκτάρα χρόνια θέλω να ρωτήσω, αλλά δεν έχω δύναμη πια…). Είμαστε μαζί πάρα πολλά χρόνια και δεν είχαμε ποτέ ανταγωνιστικότητες ή άλλα τέτοια ζητήματα. Ξέρουμε γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε και για ποιο λόγο ανεβαίνουμε στη σκηνή. Τώρα πια έχουμε απόλυτο έλεγχο της μπάντας, του υλικού και των κινήσεων μας. Αυτό μας δημιουργεί ασφάλεια και ελευθερία…
(…κάπου εκεί τον ευχαριστώ, το ίδιο ευγενικά μου απαντάει ευχόμενος να έρθουν στην Ελλάδα για συναυλία, και η συζήτηση μας τελειώνει…)
