Έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να έρθουν οι Nektar από τα μέρη μας, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με κάμποσα αξιόλογα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι Βρετανοί υπήρξαν κατά τα 1970s από τις σταθερές και ποιοτικές progressive rock μπάντες και συνεχίζουν να αποτελούν ένα καλό live act. Θα το διαπιστώσετε πιστεύω και όσοι κινηθείτε προς το ανανεωμένο Rodeo στις 4 και 5 Σεπτέμβρη. Ως τότε να τι είχε να δηλώσει στο Avopolis ο Roye Albrighton...
Γιορτάζετε 40 χρόνια παρουσίας στα πράγματα και, ως μέρος των εορτασμών, βγάλατε πρόσφατα και το διπλό live Fortyfied. Θεωρείτε ότι ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ προσφέρεται καλύτερα για τέτοιες επετείους, αντί ενός με καινούργιο στούντιο υλικό;
 |
Η κυκλοφορία του Fortyfied πετυχαίνει αρκετά πράγματα ταυτόχρονα. Πρώτα-πρώτα, υπήρξε τέλειο όχημα ώστε να συστήσουμε στους fans μας τα δύο νέα μέλη της μπάντας, τους Klaus Henatsch και Peter Pichel. Δεύτερον, όπως επισημαίνεις, κάνει μια κατάλληλη για τα 40 χρόνια της μπάντας αναδρομή στο παρελθόν. Παράλληλα όμως αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές από τις συνθέσεις του Fortyfied δεν έχουν ποτέ ακουστεί ζωντανά. Όσοι fans έχασαν έτσι τη μπάντα στα 1970s έχουν την ευκαιρία να τα ακούσουν τώρα. Οι Nektar είναι πλέον ένα group πιο δυναμικό από ποτέ – και πιστεύω ότι η νέα μας live κυκλοφορία το πιστοποιεί.
Σε λίγες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να σας δούμε επιτέλους στην Ελλάδα, για πρώτη φορά. Στη δική σας περίπτωση, ποια είναι η μικρή ιστορία πίσω από το γεγονός ότι δεν παίξατε ποτέ εδώ, παρά τη μακρά σας πορεία ως συγκρότημα;
Μας έκαναν ξέρεις την ίδια ερώτηση και στη Βραζιλία, όταν εμφανιστήκαμε για πρώτη φορά εκεί, το 2006. Πίσω στα 1970s η δισκογραφική μας εταιρεία δεν μας ενημέρωνε για τις χώρες όπου οι δίσκοι μας έβρισκαν ανταπόκριση, πουλώντας καλά. Δεν ξέρω βέβαια πόσο καλά πήγαιναν στην Ελλάδα, αλλά αν υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον για τους Nektar κάπως πιστεύω θα είχαμε καταφέρει να οργανώσουμε μια επίσκεψη. Πάντως, χάρη στην Alterground, η δυνατότητα αυτή υπάρχει πλέον. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ...
Αρκετοί τοποθετούν το Journey To The Center Of The Eye και το A Tab In The Ocean ανάμεσα στα πιο σημαντικά άλμπουμ της ασαφούς progressive/space rock κατηγορίας. Συμμερίζεστε τα αισθήματά τους; Το live σετ που θα μας παρουσιάσετε θα επικεντρώνει σε αυτά;
Τα σετ μας διαρκούν 2 ώρες και 20 λεπτά, οπότε σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα παίζουμε υλικό από κάθε σχεδόν άλμπουμ μας! Αν και οι δύο αυτοί δίσκοι υπήρξαν οι πρώτες μας κυκλοφορίες – και όντως συμμερίζονταν τις space rock τάσεις της εποχής – στις επόμενες δουλειές μας αναδείξαμε μια διαφορετική μας πλευρά. Όπως ξέρεις, κάθε άλμπουμ μας από εκεί και πέρα δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα και γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να τα τοποθετήσω συλλήβδην κάτω από μια ταμπέλα. Δεν παραβλέπω πάντως ότι τελικά φέρουμε τη στάμπα του progressive rock.
 |
Αλήθεια, πίσω στα 1969, τι δουλειά είχαν πέντε Άγγλοι στο Αμβούργο; Ποια είναι η πιο ζωντανή σου μνήμη από εκείνες τις μέρες;
Στα 1969 η rock σκηνή στο Αμβούργο ήταν πολύ ενεργή. Όχι ίσως τόσο όσο στις μέρες των Beatles μια δεκαετία πριν, αλλά παρέμενε ανθηρή. Άλλωστε νέα μουσική ξεπηδούσε διαρκώς στον απόηχο των Beatles και σχεδόν όλες οι βρετανικές μπάντες τότε έκαναν ένα πέρασμα από το Αμβούργο, σε κάποιο στάδιο της πορείας τους. Νομίζω ότι η ζωντανότερη μνήμη μου είναι από όταν ζούσαμε όλοι μαζί σε ένα χωριό στα περίχωρα της πόλης και περνούσαμε τον περισσότερο χρόνο μας γράφοντας το Journey To The Center Of The Eye... Ήταν σπουδαίοι καιροί...
Και πώς πήρατε την απόφαση να χρησιμοποιήσετε ένα τόσο θεαματικό light show στις ζωντανές σας εμφανίσεις στα 1970s; Υπήρχε κάποια φιλοσοφία για το πώς φανταζόσασταν το ιδανικό rock κονσέρτο;
Οι Nektar πάντοτε έψαχναν να φέρουν στο όλο σόου το καινούργιο – είτε μουσικά μιλώντας, είτε οπτικά. Ο τότε άνθρωπός μας στα φώτα ήταν πολύ μοναδικός στην προσέγγισή του στα light shows, ικανός να ακολουθεί τη δυναμική της μουσικής μας με εικόνες και με μελανογραφίες. Ακόμα διατηρούμε αυτή μας την ανάγκη για το νέο: κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με κάτι διαφορετικό, που μπορεί να ενταχθεί στο σόου μας, το δοκιμάζουμε. Κάπως έτσι χρησιμοποιήσαμε σε κάποια φάση και synthesizers στον ήχο μας.
Τι συνέβη στη μπάντα μεταξύ της γερμανικής κυκλοφορίας του Man In The Moon (1980) και του Prodigal Son (2001); Αρκετοί νεότεροι fans σας αναρωτιούνται γι’ αυτό το σχεδόν εικοσαετές κενό στην καριέρα σας...
Τότε κάναμε βασικά ένα διάλειμμα. Υπήρχε ισχυρό αντι-progressive αίσθημα στη μουσική βιομηχανία, που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Πιστεύω πάντως ότι όσοι ζήσανε στα 1980s μεγαλώσανε αρκετά πια, ώστε να μπορούν να καταλάβουν και να έρθουν σε επαφή με κάτι έξω από τη νορμάλ pop μουσική.
Πράγματι, συγκροτήματα τα οποία έπαιζαν μουσική παρόμοια με τη δική σας δέχτηκαν πολύ σκληρή κριτική μετά την έλευση του punk – ειδικά στη Βρετανία – κατηγορούμενα ότι διαστρεβλώνουν το αληθινό νόημα του rock ‘n’ roll. Εσείς αισθάνεστε ότι ανήκετε σε μια γενικότερη rock ‘n’ roll σκηνή; Και τι πιστεύετε για το progressive vs punk ντιμπέιτ;
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, πρώτη φορά ακούω για το progressive vs punk ντιμπέιτ (σ.σ.: !!!). Στο τέλος της μέρας, οι Nektar αποτελούν μια rock μπάντα βασισμένη στις κιθάρες. Ας μας πει progressive rock όποιος του αρέσει, αλλά ας θυμηθεί ότι η μουσική αυτή προηγείται του punk περίπου μια δεκαετία. Μπάντες όπως οι Nektar, οι Yes, οι Genesis ή οι Gentle Giant δεν ήταν ικανοποιημένοι με το να παίζουν τη συνηθισμένη rock μουσική, αυτή δηλαδή που εξαντλείται σε 3-4 συγχορδίες. Θέλαμε να το πάμε παραπέρα, διατηρώντας βέβαια το rock στοιχείο αναλλοίωτο. Υποθέτω ότι με τον τρόπο αυτό δεν ανήκουμε στην ευρύτερη rock ‘n’ roll σκηνή... Τι σημασία έχει όμως; Οι Nektar είναι οι Nektar, παίζουμε και γράφουμε ό,τι αισθανόμαστε, δεν ακολουθούμε κάποιους «κανόνες».
Και αναφορικά με το μέλλον; Σχεδιάζετε να ηχογραφήσετε νέο υλικό ή δεν είναι ακόμα ο κατάλληλος καιρός;
Καθώς κάθομαι εδώ στο στούντιό μου, απαντώντας στις ερωτήσεις σου, δουλεύω παράλληλα σε υλικό προοριζόμενο για το επόμενο στούντιο άλμπουμ μας! Οι Nektar έχουν την πρόθεση να δισκογραφούν για αρκετά ακόμα χρόνια...
