Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς (τελικά). Οι Queen παίζουν πια χωρίς τον Freddie Mercury και οι Doors έκαναν μνημόσυνα στον Morrison με το αζημίωτο. Οι Led Zeppelin τη γλύτωσαν – προς το παρόν – και δεν βγήκαν να παίξουν χωρίς τον Robert Plant, ο οποίος τσίριξε «never» στην πρόταση για επανένωση. Οι Ten Years After – όμως – ακολουθούν τη μόδα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον άνθρωπο που έπαιξε καρφί το απίστευτο “I’m Going Home” στο Woodstock και έφυγε από τη σκηνή κρατώντας ένα τεράστιο καρπούζι στον ώμο του. Αλλά κι ο ίδιος ο Alvin Lee τους έγραψε εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, δηλώνοντας ότι οι Ten Years After είναι: «One for the money, two for the money, three for the money and go cat go». Με καινούργιο άλμπουμ, η μπάντα που κάποτε σήμαινε κάτι στην blues-rock βρετανική σκηνή, επιστρέφει στην Ελλάδα το Σάββατο 9 Μαΐου στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, πάνω που οι τηλεοπτικές διαφημίσεις μαθαίνουν το “I’d Love To Change The World” σε μια ακόμα γενιά – κι εμείς μιλήσαμε με τον drummer τους Ric Lee…
 |
Ric, είχες δηλώσει ότι δεν πίστευες ποτέ ότι μετά το 1997 θα συνέχιζες να παίζεις. Είμαστε στο 2009 και να που σε βρίσκουμε ξανά σε περιοδεία. Τελικά, πώς είναι να συνεχίζεις;
Νομίζω ότι η ομορφιά του να παίζεις μπροστά σ’ ένα δεκτικό κοινό – το οποίο μπορείς ευτυχώς να βρεις παντού στις μέρες μας – είναι το στοιχείο εκείνο που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω. Μου αρέσει να παίζω μουσική για να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους μέσα από αυτήν.
Το 2002 οι Ten Years After συνάντησαν τον Joe Gooch και ρισκάραν να ξαναρχίσουν από την αρχή, γυρίζοντας σελίδα. Ποιές ήταν οι σκέψεις σας εκείνη την περίοδο και τελικά πόσο εύκολα ή δύσκολα ήρθε η απόφαση να αναλάβει ο Joe το ρόλο του κιθαρίστα-τραγουδιστή στη μπάντα;
Εκείνο το διάστημα έκανα ένα φρεσκάρισμα στον κατάλογο των παλαιών ηχογραφήσεων των τραγουδιών μας, σε συνεργασία με την EMI και τη Universal. Σε αυτή τη φάση επικοινώνησα και με τον Alvin για να του προτείνω να οργανώσουμε ένα κύκλο περιοδειών, με σκοπό να προωθήσουμε αυτές τις επανεκδόσεις, αλλά μου απάντησε κατά λέξη ότι «Δεν ενδιαφέρομαι για κάτι τέτοιο, εξάλλου είμαι σχεδόν συνταξιούχος». Την ίδια περίοδο ένας φίλος από τα παλιά, ο Kim Symonds των Savoy Brown μου είχε ζητήσει να παίξουμε μαζί στα πλαίσια κάποιας ευρωπαϊκής περιοδείας. Δέχτηκα και μετά το τέλος της περιοδείας, ήρθε και με βρήκε ο διοργανωτής για να μου κάνει μια πρόταση σε σχέση με τους Τen Years After. Με ρώτησε αν οι Τen Years After θα μπορούσαν να έκαναν μερικές εμφανίσεις, αλλά του απάντησα ότι ο Alvin δεν ενδιαφερόταν. Όταν κάποια στιγμή γύρισα στο σπίτι μου, βρήκα ένα fax να με περιμένει το οποίο είχε στείλει εκείνος ο διοργανωτής. Το fax έγραφε ότι υπήρχε ένας Αμερικανός κιθαρίστας ο Carvin Jones, ο οποίος ήταν έτοιμος για περιοδεία όμως την τελευταία στιγμή η μπάντα που θα τον συνόδευε αποχώρησε. Ο διοργανωτής με ρωτούσε αν μπορούσα να μαζέψω τον Leo Lyons και τον Chick Churchill για να σχηματίσουμε τη μπάντα που θα έπαιζε στο πλευρό του Carvin. Έτσι κι έγινε. Βρεθήκαμε μαζί του στην ευρωπαϊκή του περιοδεία και παίξαμε για 15 εμφανίσεις. Παντού όπου βρεθήκαμε ο κόσμος ζητούσε τους Τen Years After. Όμως χρειαζόμασταν οπωσδήποτε κιθαρίστα-τραγουδιστή για να μπορέσουν οι Τen Years After να βγουν ξανά στη σκηνή. Αρχικά δοκιμάσαμε δυο κιθαρίστες, οι οποίοι ήταν σχεδόν συνομήλικοι με μας, αλλά δυστυχώς δεν μας βγήκε όπως το είχαμε φανταστεί. Κάποια στιγμή ο γιός του Leo μας πρότεινε για τη θέση τον Joe Gooch, έναν παλιό συμμαθητή του ο οποίος ήταν πολύ καλός κιθαρίστας. Έτσι ο Joe μας έστειλε ένα cd όπου έπαιζε το “I’m Going Home” και το “Red House” του Hendrix. Μας εντυπωσίασε κι αποφασίσαμε να πάμε να τον δούμε, σε ένα live που έδινε εκείνες τις μέρες και το οποίο μας έστειλε αδιάβαστους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο μόνος ενδοιασμός που είχα αρχικά ήταν η διαφορά ηλικίας, γιατί μπορεί να εξελισσόταν σε πρόβλημα. Αλλά τελικά δεν υπήρξε κανένα θέμα. Λειτούργησε μια χαρά μεταξύ μας και νιώθουμε όλοι πολύ καλά γι’ αυτό.
Ας γυρίσουμε για λίγο πίσω στο 1969. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η εμφάνιση των Τen Years After στο Woodstock, ήταν μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της μπάντας. Εσείς συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψη; Πώς νιώθατε τότε;
Είναι γεγονός ότι η ταινία που βγήκε μετά τη συναυλία του Woodstock, μας ανέβασε πολύ. Πώς ένιωθα; Νέος!! Ήμουν είκοσι τεσσάρων χρονών τότε. Για μας το Woodstock επρόκειτο να είναι μία από τις πολλές εμφανίσεις στα πλαίσια μιας περιοδείας σε όλη την Αμερική, που θα κρατούσε περίπου 3 μήνες. Φυσικά αποδείχτηκε κάτι πολύ παραπάνω. Μετά τη διανομή της ταινίας η οποία είχε γυριστεί γι’ αυτές τις 3 μέρες μουσικής, όλα τα πράγματα φάνταζαν στα μάτια μας σαφώς μεγαλύτερα απ’ ότι μπορεί να ήταν: οι τοποθεσίες, τα αυτοκίνητα, τα ξενοδοχεία, τα δωμάτια των ξενοδοχείων και παει λέγοντας.
Σήμερα μια μερίδα του κοινού, όπως και μερικοί από τους μουσικοκριτικούς, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο «παλιομοδίτικη μουσική» για να περιγράψουν τη μουσική σας. Πώς το βρίσκετε αυτό;
Πιστεύω ότι οι συγκεκριμένοι κριτικοί ούτε έχουν δει, ούτε έχουν ακούσει το νέο μας line-up. Παραδέχομαι ότι κάποια από τα τραγούδια που παίζουμε δεν είναι καινούργια, όμως έχουν υποστεί μια διαδικασία αναδιοργάνωσης και αναζωογόνησης. Έχουμε κυκλοφορήσει δύο στούντιο άλμπουμ μέσα στα τελευταία 5 χρόνια και οι περισσότεροι κριτικοί δηλώνουν ότι πρόκειται για δουλειές οι οποίες ακούγονται τόσο φρέσκιες όσο και συναρπαστικές, οπότε δεν ξέρω ποιοι τελικά είναι αυτοί οι «παλιομοδίτες» μουσικοκριτικοί.
 |
Ο Alvin Lee είχε πει σε κάποια συνέντευξή του ότι το 1974 η μπάντα έφτασε στη διάλυση λόγω μιας έκδηλα αρνητικής ατμόσφαιρας ανάμεσα στα μέλη κι ότι εκτός αυτού όλοι ενδιαφερόντουσαν μόνο για τα χρήματα. Δήλωσε επίσης ότι η επανένωση της μπάντας τη δεκαετία του 1980 ήταν λάθος κίνηση. Ποιά είναι η δική σου άποψη, πάνω σ’ αυτό;
Ο Alvin ήταν εκείνος που πρότεινε την επανένωση της μπάντας στα τέλη της δεκαετίας του 1980 κι αυτό διότι μας είχαν προσφερθεί πολλά χρήματα για να παίξουμε ξανά όλοι μαζί. Άρα αυτό ήταν το δικό του κίνητρο και ίσως το δικό του λάθος. Κι έκανε ακριβώς το ίδιο στα μέσα του 1990, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σε ότι αφορά στο 1974, ο Alvin έλεγε ότι εκείνος ήταν «o star του σόου». Δεν διαφωνώ, αλλά κάποια στιγμή θέλησε να μας κάνει υπαλλήλους και να μας κόψει μισθό, ενώ ήξερε ότι από την αρχή όλα πήγαιναν δια του 4. Του είπα τότε ότι αυτό εμένα δεν μου ταιριάζει, ότι είχα μοιραστεί μαζί του όλα τα ρίσκα από τις πρώτες ημέρες που βρεθήκαμε να παίζουμε μαζί μέχρι κι εκείνη τη στιγμή, κι ότι αν ήθελε να μας δίνει απλώς ένα μισθό μπορούσε να το είχε κάνει έτσι από την αρχή των Ten Years After. Η ειρωνεία είναι ότι εκείνος ήδη έβγαζε πολύ περισσότερα χρήματα από εμάς τους υπόλοιπους, αφού εισέπραττε τα δικαιώματα από τη σύνθεση των τραγουδιών».
Γνωρίζετε ότι το τραγούδι σας “I'd Love To Change The World” έχει γίνει ξανά επιτυχία αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, χάρη σε μια τηλεοπτική διαφήμιση; Πολλά νέα παιδιά πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα τραγούδι που μόλις κυκλοφόρησε! Είναι φανερό ότι δεν γνωρίζουν τους Ten Years After, αλλά το τραγούδι αρέσει πολύ. Εσείς πώς αισθάνεστε με αυτό;
Θα παίξετε λοιπόν το τραγούδι αυτό στη συναυλία σας; Και τι άλλο μας περιμένει μόλις βγείτε στη σκηνή;
Το τραγούδι το παίζουμε σε κάθε μας εμφάνιση από το 2004, οπότε θα το ακούσετε και στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ένα μεγάλο σόου, που φτάνει σχεδόν τις 2 ώρες. Είναι ένας συνδυασμός από παλαιότερο και καινούργιο υλικό: “I’d Love To Change The World”, “I’m Going Home”, “Love Like A Man” (τραγούδι που έχει ανέβει στο top-10 της Αγγλίας κι έγινε μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη), “Good Morning Little Schoolgirl”, “Hear Me Calling”. Επίσης τραγούδια από τον δίσκο μας Now του 2004 (“King Of The Blues”, “Big Black 45”, “Reasons Why”), αλλά και πιο πρόσφατες μελωδίες από την τελευταία μας δουλειά Evolution: ένα φανταστικό blues ονόματι “Angry Words”, και τα “She Keeps Walking” και “Slip Slide Away”. Υλικό που καλύπτει όλα τα γούστα.
Στις συναυλίες σας ποιo είναι συνήθως το κοινό σας; Άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών οι οποίοι σας άκουγαν και στα 1970s ή και νεότεροι;
Εξαρτάται από τη χώρα. Στη Γερμανία είναι περίπου το 60% μεγάλοι άνθρωποι και το 40% νεότεροι. Τις περισσότερες φορές οι γονείς είναι εκείνοι που φέρνουν τις κόρες ή τους γιούς τους για να παρακολουθήσουν όλοι μαζί τη συναυλία. Στην Ελβετία είναι σχεδόν 50/50 μεγάλων/νέων, στη Γαλλία το ίδιο περίπου όπως στη Γερμανία, ενώ στη Σκανδιναβία και την Ολλανδία το ποσοστό μοιράζεται πάλι στο 50/50.
Τι είδους μουσική ακούς αυτή την εποχή;
Ακούω πολλά είδη μουσικής: Dream Theatre (θα ήθελα πολύ να τους έβλεπα και ζωντανά κάποια στιγμή), Feeling, Nickelback. Πήρα τη 17χρονη κόρη μου και μαζί με κάποιους φίλους παρακολουθήσαμε τους Feeling και τους Nickelback (σε διαφορετικές συναυλίες) και έμεινα εντυπωσιασμένος. Η κόρη μου ακούει πολύ την Pink, που κι εμένα μου αρέσει, ενώ απολαμβάνω ακόμα μουσικούς και σχήματα όπως ο Art Blakey, ο Buddy Rich, ο Frank Sinatra, οι Eagles, ο Jack Johnson. Βρίσκω πράγματα τα οποία μ’ ενδιαφέρουν σχεδόν σε κάθε ιδίωμα.
Ποια είναι η γνώμη σας για το παράνομο downloading, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα;
Είναι μεγάλος μπελάς και κοστίζει στη μουσική βιομηχανία ένα σωρό χαμένα έσοδα. Η IFPI (Ένωση Δισκογραφικών Εταιρειών) προσπαθεί να ελέγξει τα πράγματα, αλλά μόλις ένας ιστότοπος που παρέχει παράνομο downloading κλείνει, έχει ήδη ανοίξει ένας καινούργιος.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Είναι ίσως πολύ νωρίς για να μιλάμε για ένα νέο δίσκο;
Ναι, είναι μάλλον νωρίς να μιλάμε για νέο δίσκο, μιας και το Evolution έχει ελάχιστο καιρό που έχει κυκλοφορήσει – τον προηγούμενο Νοέμβριο – και υπάρχουν ακόμα αρκετές χώρες στις οποίες δεν έχει ακουστεί. Στο κοντινό μέλλον υπάρχει ένα dvd που γυρίστηκε στο Fiesta Festival στο Verviers του Βελγίου πέρσι. Τελειώνει πολύ σύντομα η ηχητική του επεξεργασία και θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Θα ήθελα να ετοιμάσουμε ακόμη ένα dvd μέσα σ’ αυτή τη χρονιά, με σκοπό να κυκλοφορήσει το 2010, το οποίο θα περιλαμβάνει ηχογραφήσεις που δεν υπάρχουν στο Verviers. Θα ήταν ωραία να υπήρχε εκεί ένα ακόμη disc με αρχειακό υλικό, ώστε να μπορέσουν να μάθουν όλοι την ιστορία των Τen Years After.
