Ετών μόλις 22, με το μισό σόι να βαστάει από τη Νορβηγία και το άλλο μισό από τη Νικαράγουα. Από καλλιτεχνική οικογένεια, γεννημένη με ένα πιάνο στο χέρι, πανέμορφη, έξυπνη, ευγενική και επιτυχημένη. Για αυτούς και για άλλους λόγους βρέθηκα 504 χιλιόμετρα από την ιδιαίτερη πατρίδα μου για εφτά μόλις λεπτά συνέντευξης με τη Maria “Just Hold Me” Mena, κατά την αθηναϊκή της εμφάνιση (και πρώτη της στην Ελλάδα) στο Casablanca Music Hall. Και δεν το μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο...
 |
Μαρία, κατ’ αρχάς πώς σου φάνηκαν οι Έλληνες fans;
«Όποτε εμφανίζομαι για πρώτη φορά σε μια χώρα μου κάνουν αυτή την ερώτηση! Είναι λίγο δύσκολο, γιατί κάθε λαός είναι διαφορετικός. Το μόνο που μπορώ να πω για απόψε είναι ότι αγάπησα πραγματικά το γεγονός ότι οι Έλληνες ξέρετε να εκφράζεστε. Βρέθηκα σε πόλεις όπου ο κόσμος που παρακολουθούσε την συναυλία δεν…έβγαζε άχνα. Δεν είχαν κανενός είδους έκφραση στο πρόσωπο τους».
Μετά το πολύ επιτυχημένο Apparently Unaffected νοιώθεις το τελευταίο σου άλμπουμ Cause And Effect σαν ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα σου;
«Καλή ερώτηση. Όταν έγραψα το Cause Αnd Effect απλά δεν με ενδιέφερε να κάνω εμπορική επιτυχία. Ήθελα να γράψω τον δίσκο που άρεσε σε εμένα και όχι ένα δίσκο που ενδεχομένως να ήθελε η εταιρεία μου. Ακόμη λοιπόν και αν πουλήσει λιγότερο, οι fans μου θα το εκτιμήσουν πιστεύω σαφώς περισσότερο. Θα μιλήσει στις καρδιές τους. Εξάλλου και οι ακροατές τελικά θυμούνται όσους καλλιτέχνες κατάφεραν στην καριέρα τους να κάνουν κάτι διαφορετικό. Ένα βήμα παραπάνω, όπως λες και εσύ. Την επόμενη φορά ελπίζω και πάλι να κάνω κάτι διαφορετικό. Και αυτή είναι η ομορφιά του να μπορείς να ελέγχεις την καριέρα σου. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό το άλμπουμ. Είχα ανάγκη να το βγάλω, με αυτό τον τρόπο ακριβώς...».
Πώς προκύπτει μία επιτυχία όπως το “Just Hold Me”;
«Δεν έχω ιδέα. Πάντα προσπαθώ να γράφω ωραία τραγούδια. Αν μετά κάνουν επιτυχία τότε αυτό με χαροποιεί ακόμη παραπάνω. Όσο για το “Just Hold Me” συγκεκριμένα, επηρεάστηκα ακούγοντας το κομμάτι κάποιας τρομερής τραγουδίστριας, η οποία ανέβαζε την φωνή της με τον τρόπο που ανεβάζω εγώ τη δική μου στο ρεφρέν. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που βρέθηκε το κομμάτι αυτό μπροστά μου».
Πόσο άλλαξες σε σχέση με το ξεκίνημα σου;
«Έχω αλλάξει όσο φαντάζομαι ότι άλλαξες και εσύ από την εφηβεία μέχρι τα 22 σου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου αλλαγή. Ότι είμαι μεγαλύτερη και με σαφώς περισσότερη αυτοπεποίθηση. Δεν φοβάμαι πια να ανεβώ πάνω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Για πολλά χρόνια, ανεβαίνοντας να πω ένα κομμάτι, δεν πίστευα ότι θα ασχοληθεί κανείς μαζί μου για να σχολιάσει κάτι θετικά, παρά μόνο για να με κρίνει αυστηρά και άσχημα. Αισθανόμουν ότι οι ακροατές με μισούν. Αυτό έχει αλλάξει άρδην σήμερα».
 |
Ήσουν 14 χρόνων όταν ξεκίνησες να τραγουδάς, σωστά;
«Όλοι όσοι μου παίρνουν συνέντευξη δεν σταματούν να μου υπενθυμίζουν πόσο χρονών ξεκίνησα να τραγουδάω! Μπορείς τώρα που με βλέπεις από κοντά να καταλάβεις πως…μεγάλωσα από τότε, σωστά; (γέλια!)».
Έχεις καταφέρει να ζεις όπως ένα κλασσικό 22αχρονο κορίτσι;
«Δυστυχώς. Έχω μια πολύ πιεστική ζωή τα τελευταία τρία χρόνια. Δουλεύω όλη μέρα, ταξιδεύω συνέχεια και όταν γυρίσω σπίτι με περιμένει το…τίποτα. Τίποτα. Κάθε βράδυ γυρνάω σπίτι, κάθομαι κατευθείαν στον καναπέ και σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Ότι δεν έχω κάτι να κάνω. Και τότε παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου και μου λένε «Είμαι στο πανεπιστήμιο, δουλεύω, έχω προσωπική ζωή». Μαθαίνω από αυτούς τι γίνεται στον έξω κόσμο».
Φαντάζομαι λοιπόν πως θα μετάνιωσες κάποιες φορές για την καριέρα σου.
«Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ποτέ. Ακόμα δεν σκέφτομαι καν το ζήτημα των χρημάτων, όσο ότι τραγουδάω γιατί περνάω υπέροχα. Φυσικά δεν με πειράζει καθόλου και το γεγονός ότι έρχονται χρήματα».
Συμφωνείς με την άποψη ότι η μελαγχολία είναι πηγή έμπνευσης;
«Απόλυτα. Όταν είμαι χαρούμενη θέλω να βγαίνω έξω και να περνάω καλά. Δεν θέλω να κάθομαι κλεισμένη σπίτι και να γράφω τραγούδια. Όταν είμαι λυπημένη, όμως, αρχίζω να σκέφτομαι και τότε είναι που έρχεται και η έμπνευση και μαζί της και η μουσική. Για αυτό και με ρωτάνε συχνά αν είμαι συνήθως θλιμμένη. Και τους απαντάω ότι δεν είμαι – απλά γράφω θλιμμένα τραγούδια».
Από τι άλλο εμπνέεσαι;
«Από την ίδια μου τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να κάνω διάλογο με τον εαυτό μου και να είμαι ειλικρινής. Και ξέρεις δεν είναι εύκολο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Κάποιες φορές είμαι…σκύλα και απλά δεν θέλω να το παραδεχτώ (γέλια!)».
