Η ζεστή, γαλήνια και αργόσυρτη φωνή του Bill Frisell αποτελεί εμπειρία και μόνο να την ακούς. Πόσο μάλλον αν μιλάς με έναν θρύλο της σύγχρονης jazz, ο οποίος έχει και πολλά ενδιαφέροντα για να πει...
 |
Στο νέο σου album παίζεις και πάλι, μετά από κάμποσο καιρό, με μια μεγάλη μπάντα, ένα οκτέτο. Γιατί έκανες μια τέτοια επιλογή στον συγκεκριμένο δίσκο;
«Βασικά, όλες οι συνθέσεις τις οποίες ακούς στο History, Mystery έχουν γραφτεί και δουλευτεί σε βάθος χρόνου, μιλάμε για 5 ίσως και 10 χρόνια. Και ως τώρα παίζονταν με μικρά μουσικά σχήματα. Αποτελούσε ένα όνειρο για μένα να τα μαζέψω συγκεντρωμένα και να παιχτούν από ένα οκτέτο».
Οι συνθέσεις του History, Mystery έχουν εμπνευστεί από τη συνεργασία σου με τον οπτικό καλλιτέχνη Jim Woodring. Τι σημαίνει αλήθεια για σένα να δουλεύεις με τον Jim;
«Δεν μου είναι πολύ εύκολο να το εξηγήσω με λόγια αυτό που μου συμβαίνει με το έργο του Jim - πάντως είναι πολύ ισχυρό μέσα μου. Αισθάνομαι δηλαδή ότι με τον Jim αγωνιούμε και αναζητούμε τα ίδια βασικά πράγματα. Ασφαλώς μέσω διαφορετικών διαδρομών. Πιστεύω πάντως πως κανείς από τους δυο μας δεν έχει βρει κάποια άκρη στην αναζήτηση, οπωσδήποτε όμως έχουμε μοιραστεί το ταξίδι».
Γράφτηκε πως κάμποσες από τις μικρότερες συνθέσεις του album σου φέρνουν κατά νου τη μουσική για μια φανταστική θεατρική παράσταση. Συμφωνείς ότι το όλο project έχει και μια θεατρική πτυχή;
«Θα το έλπιζα! Βέβαια εγώ δεν είχα κατά νου καμία ιστορία, κανένα ενοποιητικό concept, ούτε καν κάτι συγκεκριμένο όταν τα έγραφα. Επεδίωκα μόνο το στοιχείο της έκπληξης και της εναλλαγής. Όμως, για τον ακροατή, θεωρώ σημαντικό να μπορεί να σχετιστεί με τη μουσική φτιάχνοντας μια δική του ιστορία».
Στην καριέρα σου έχεις συχνά αντλήσει επιρροές και από άλλα όργανα εκτός της κιθάρας. Θεωρείται λίγο ασυνήθιστο, στην εποχή της εξειδίκευσης...
«Θεωρείται, πράγματι. Όμως είναι αλήθεια πως, στη δική μου περίπτωση, η έμπνευση τις περισσότερες φορές έχει έρθει από τους ήχους άλλων οργάνων, τους οποίους στη συνέχεια προσπάθησα να αναπαράγω στην κιθάρα. Στη φαντασία μου συχνά παίζει μια ολόκληρη προσωπική ορχήστρα: ακούω τρομπέτες, βιολιά, φλάουτα, ακόμα και φωνητικά μέρη και στη συνέχεια καταπιάνομαι με το να τα «βγάλω» στην κιθάρα».
 |
Ως δημιουργός πάλι, έχεις συχνά και πολύ συνειδητά δράσει πέρα από τους καθιερωμένους jazz στιλιστικούς περιορισμούς, ωθώντας παράλληλα τα όρια της jazz προς έναν διάλογο με άλλα είδη σύγχρονης αμερικάνικης μουσικής. Πιστεύεις καθόλου στις ταμπέλες, όταν μιλάμε για μουσική;
«Όχι, για μένα όλα τελικά είναι το ίδιο πράγμα. Υπάρχει οπωσδήποτε κοινό έδαφος ανάμεσα σε όλα τα μουσικά είδη και ένας ευαίσθητος δημιουργός ή ακόμα και ένας ακροατής με «ανοιχτή» αισθητική μπορεί να το συλλάβει. Μου αρέσει να θολώνουν τα όρια μεταξύ των μουσικών ειδών, γίνεται πιο ενδιαφέρον έτσι...»
Πώς νομίζεις ότι θα εξελιχθεί η jazz από το σημείο όπου βρίσκεται στις μέρες μας;
«Μου είναι αδύνατον να το προβλέψω. Πάντως, σε όλη την ως τώρα ιστορία της, συνεχώς κάτι εμφανιζόταν και την έσπρωχνε προς τα μπροστά. Είμαι πεπεισμένος, λοιπόν, πως θα αλλάζει διαρκώς. Όμως δυσκολεύομαι να δω το πώς, ίσως γιατί βρίσκομαι κι εγώ μέσα στον χώρο».
Τι σχέδια έχεις για το υπόλοιπο της χρονιάς;
«Είμαι απασχολημένος με την περιοδεία - έχω να κάνω κάμποσα ταξίδια! Ισραήλ, μετά πίσω στη Νέα Υόρκη, στην Καλιφόρνια έπειτα, στην Ιταλία για μία εβδομάδα και γενικότερα στην Ευρώπη τον Νοέμβριο. Ελπίζω να μπορέσω να εμφανιστώ και στην Ελλάδα, αν προκύψει η ευκαιρία».
Σε γεμίζει το Seattle, για χάρη του οποίου άφησες κάποτε τη Νέα Υόρκη;
«Ναι, γιατί είναι ένα μέρος καλό για να συγκεντρώνεσαι. Όταν είμαι εδώ σπάνια παίζω ζωντανά, ασχολούμαι όμως με το να γράφω».
