Ο τραγουδιστής των Supertramp ετοιμάζει βαλίτσες για την πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας (10 και 11 του μήνα στο θέατρο Badminton) και ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος, ως πιστός φαν των Supertramp, σπεύδει να του αποσπάσει μερικές κουβέντες για το Avopolis…
 |
Πριν αρκετά χρόνια θυμάμαι πως το “School” είχε ψηφιστεί από την Ε.Ρ.Α. ως ένα από τα πιο αγαπημένα ξένα τραγούδια στην Ελλάδα. Εσείς πως εξηγείτε τη δημοφιλία των Supertramp σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων;
«Δεν έχω να σου δώσω μια ικανοποιητική απάντηση, πέραν του ότι τα τραγούδια που γράψαμε τότε πήγαζαν από τη ζωή και τις εμπειρίες μας. Φαντάζομαι πως πολλοί νέοι σε πολλές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, κατάφεραν να ταυτιστούν με αυτά. Έρχονται ακόμη και σήμερα στις συναυλίες μου και μου λένε για το “Logical Song” και τους απαντάω πως γράφτηκε ακριβώς αφού τελείωσα το σχολείο, σε μια περίοδο της ζωής μου που τα ερωτήματα τα οποία είχα ήταν περισσότερα από τις απαντήσεις».
 |
Ποια η διαφορά της σόλο καριέρας από τη ζωή μέσα σε ένα συγκρότημα;
«Είμαι ευτυχισμένος με τα κομμάτια που έγραψα όσο ήμουν στη μπάντα –μερικά από τα οποία, όπως σου είπα, γράφτηκαν όταν ήμουν 18. Αλλά πλέον, εδώ και 25 χρόνια, πορεύομαι μόνος μου και είμαι ακόμη πιο ευτυχισμένος έτσι. Δεν μου λείπουν οι Supertramp, αλλά θυμάμαι εκείνη την εποχή με νοσταλγία».
Μιλάτε με κανέναν από τους παλιούς σας συνεργάτες;
«Μπα, όχι».
Πόσο δύσκολο είναι για έναν 60αρη μουσικό να συγχρονιστεί με τα τρέχοντα μουσικά ρεύματα;
«Δεν προσπάθησα ποτέ να πηγαίνω χέρι-χέρι με τον καιρό μου. Πάντα είχα τη δική μου φωνή και τις δικές μου μουσικές. Με τους Supertramp, ας πούμε, δεν μπήκαμε ποτέ στη λογική της disco, την οποία υιοθέτησαν πολλές μπάντες στα τέλη των 1970s. Η δισκογραφική μας εταιρία μας έλεγε «κάντε τρίλεπτα τραγούδια για το ραδιόφωνο» κι εμείς κάναμε πάντα του κεφαλιού μας. Δεν ακολούθησα ποτέ τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, ποτέ δεν περιχαράκωσα τις μουσικές μου επιρροές και είχα πάντα τα αυτιά μου ανοιχτά σε νέες μουσικές. Αν είσαι συνθέτης και κάτσεις και ακούς συνεχώς τα «θέλω» των άλλων, έχεις χάσει το παιχνίδι από την αρχή».
 |
Τι είδους μουσική σας εμπνέει σήμερα;
«Όχι πολλά είδη, που και που ακούω κάτι καλό, όπως π.χ. τη Sarah McLaughlin – και τότε νιώθω να χάνομαι μέσα στη μουσική, όπως χάνεται το μάτι σου πάνω σε ένα πίνακα. Ποτέ δεν είχα αγαπημένους καλλιτέχνες ή μπάντες. Ανέκαθεν μου άρεσαν άνθρωποι για κάποια από όσα συνέθεταν, αλλά όχι για όλη τη δισκογραφία τους».
Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σας στην Αθήνα;
«Επειδή είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα, θα παίξω όλα τα αγαπημένα κομμάτια των Supertramp, τα “Breakfast In America”, “Logical Song”, “Dreamer”, “School”, καθώς και μερικά τραγούδια από τα προσωπικά μου albums. Πάντως και τις δυο ημέρες θα υπάρξουν εκπλήξεις, οπότε αν θες να ακολουθήσεις τη συμβουλή μου, να είσαι εκεί και τις δυο γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει!».
