Η επιτυχία του soundtrack της ταινίας Ω Αδελφέ Πού Είσαι;, άνοιξε και για το ευρωπαϊκό κοινό (συμπεριλαβανομένου του ελληνικού) ένα παράθυρο προς τον bluegrass ήχο και γενικότερα την country - είδη τα οποία, κατά τα άλλα, παραμένουν μάλλον άγνωστα στα μέρη μας και με λίγες συμπάθειες. Το Avopolis θεώρησε λοιπόν ως μια καλή ευκαιρία γνωριμίας την πρόταση για συνέντευξη με τον Sid Griffin, ηγέτη των επιτυχημένων στον χώρο Coal Porters - πόσο μάλλον όταν οι τελευταίοι τα έχουν καταφέρει τόσο καλά όντας... Βρετανοί!
 |
Καθώς κοιτούσα τη σελίδα σας στο myspace παρατήρησα ότι αναφέρεστε στον ήχο σας ως «alt-bluegrass». Ποια θα λέγατε είναι η διαφορά μεταξύ αυτής της μουσικής κατηγορίας και της country;
«Bluegrass ονομαζόταν στην Αμερική η country μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946-1947 το καλύτερο country συγκρότημα ήταν οι Bill Monroe & The Bluegrass Boys - με τον Bill Monroe στο μαντολίνο, τον Lester Flatt στην κιθάρα, τον μεγάλο Earl Scruggs στο μπάντζο, τον Howard Watts στο μπάσο και την εκπληκτική Chubby Wise στο βιολί. Ο Monroe πήρε αυτήν την παλαιού τύπου έγχορδη μουσική, την επιτάχυνε και την εκσυγχρόνισε και έφτιαξε το bluegrass! Είναι ένα μέρος της country μουσικής για το οποίο το Nashville δεν θέλει πλέον να μιλά, αλλά το ακούς μερικές φορές όπως στην ταινία Ω Αδελφέ Πού Είσαι;, μα και στην τέλεια συνεργασία του Steve Earle με τους Del McCoury Band ονόματι The Mountain. Και η Emmylou Harris έκανε ένα bluegrass album με το όνομα Roses In The Snow, ένα απ ’τα καλύτερα που έχει κάνει. Σχετικά τώρα με το «alt-bluegrass», η παλιά μου μπάντα - οι Long Ryders - θεωρούνται ως οι ιδρυτές της alt-country, μίας μουσικής που παίζεται από νεαρούς μουσικούς οι οποίοι αγαπούν την country και δεν υποστηρίζουν ή ακολουθούν τον τρόπο του Nashville. Οι Green On Red και οι Jason & The Scorchers ήταν επίσης alt-country μπάντες. Όπως και να ’χει, όταν οι Coal Porters άρχισαν να παίζουν ακουστική μουσική και να εισέρχονται στο χώρο της bluegrass, καταλάβαμε ότι δεν δίναμε σημασία σε ό,τι το Nashville έλεγε ή έκανε ή πρόσταζε… H αλήθεια είναι ότι μισώ το μεγαλύτερο μέρος της country μουσικής του Nashville, όπως μισώ το μεγαλύτερο μέρος της αμερικάνικης rock μουσικής, που σκοπό έχει να γεμίσει στάδια… Oπότε συνειδητοποιήσαμε ότι παίζαμε alt-bluegrass! Μ’ αρέσει να λέω επίσης, ότι οι Coal Porters ανακάλυψαν το alt-bluegrass!».
 |
Πρέπει να παραδεχτώ ότι το να ακούσω τους Coal Porters ήταν μία εμπειρία για μένα και κατά τη γνώμη μου θα είναι και για κάθε Έλληνα που θα ακούσει το album. Πιστεύετε ότι η country ή alt-bluegrass μπορεί να ελκύσει ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κοινό;
«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά bluegrass συγκροτήματα. Τα περισσότερα από αυτά ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο αμερικανικός στρατός στην Ευρώπη ήταν κατοχικός. Πολλοί από τους στρατιώτες είχαν μπάντζο και βιολιά και οι ντόπιοι που άκουσαν τη μουσική ενθουσιάστηκαν. Επίσης το bluegrass βασίζεται σε μουσική με βιολί και τραγούδια με βιολί από την Ιρλανδία, τη Σκανδιναβία , τη Γερμανία ακόμη και από την Ελλάδα! Οι μετανάστες έφεραν το ρυθμό, ο Bill Monroe έβαλε τα λόγια και μπαμ! - έχεις έναν νέο ήχο. Κάτι άλλο σημαντικό που συνέβη ήταν όταν στις αρχές του 1960 οι Ρώσοι άφησαν τον Pete Seeger να κάνει περιοδεία στο Ανατολικό Μπλοκ. Νόμιζαν ότι δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα, επειδή ήταν αριστερός και είχε ένα μπάντζο. Κι όμως, αυτός μόνος του ενέπνευσε χιλιάδες Τσέχους, Πολωνούς και Ούγγρους να πάρουν ένα μπάντζο ή τουλάχιστον να ερευνήσουν την αμερικανική ακουστική μουσική όσο καλύτερα μπορούσαν. Ο Pete Seeger ήταν ένας ήρωας. Τι εκπληκτικό άτομο! Σε κάνει περήφανο να είσαι Αμερικάνος».
Διάβασα στην προσωπική σου ιστοσελίδα την ιστορία σχετικά με το πώς προήλθε το όνομα του τελευταίου σας album και πραγματικά πιστεύω ότι κάθε λέξη αυτής της απίστευτης ιστορίας είναι αλήθεια. Έχετε αρκετούς fan στις συναυλίες σας; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Coal Porters έχουν μεγάλο κοινό;
«Κάθε λέξη αυτής της ιστορίας είναι αλήθεια! Σου το ορκίζομαι. Τώρα τελευταία η Μεγάλη Βρετανία ανταποκρίνεται πολύ καλά. Πριν θεωρούσα ότι οι δύο περιοδείες μας στην Αμερική ήταν οι καλύτερες και ότι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μεγαλύτερο απ’αυτό. Τώρα όμως πιστεύω ότι η Βρετανία είναι το καλύτερο μέρος για μας να παίζουμε. Μας κάλεσαν να παίξουμε και στο Glastonbury Festival, στο Acoustic Tent, ένα πολύ καλό σημείο. Συνήθως κάνουμε 200-250 εισιτήρια στις συναυλίες μας στη Σκοτία και στην Αγγλία και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό που κατάφεραν οι Coal Porters. Φυσικά, εδώ μας παίζουν στο ραδιόφωνο και γενικά οπουδήποτε ακουστείς στο ραδιόφωνο θα έχεις κάποιο κοινό».
 |
Ποιες είναι οι επιρροές σας;Μου φαίνεται κάπως παράξενο και ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μία μπάντα από το Λονδίνο αποδίδει τόσο καλά την παραδοσιακή αμερικάνικη μουσική. Πιστεύετε ότι η μουσική παράδοση μίας χώρας μπορεί να καταστήσει κάποιον φιλικά ή εχθρικά προσκείμενο προς τον ήχο των Coal Porters;
«Οι Byrds ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος μετάβασης από το rock & roll στην country και μετά φυσικά οι Flying Burrito Brothers είχαν bluegrass ήχους, όπως και οι My Uncle σ’ αυτό το φοβερό πρώτο album, μα και το Rubber Soul των Beatles, όπου περιέχεται το “I've Just Seen A Face” - ένα bluegrass κομμάτι. Και θυμήσου ότι ο Bob Dylan γνώρισε τον καλύτερο του φίλο Bob Neuwirth (ο οποίος στο “Don’t Look Back” αναφέρεται ως road manager) σε ένα φεστιβάλ bluegrass to 1961! Επίσης, στην πλειονότητά του, το bluegrass αποτελεί μια γρήγορη εκδοχή σκοτσέζικων και ιρλανδικών παραδοσιακών ήχων, άρα είναι φυσικό όταν παίζεις αυτή τη μουσική στο Λονδίνο να αρέσει στον κόσμο. Είναι στο DNA τους. Καταλαβαίνω ότι σε πολλούς δεν αρέσει το μπάντζο. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να του αρέσει το μπάντζο, όπως και κανείς δεν θα με κάνει ποτέ να μ’ αρέσουν τα δυνατά, επαναλαμβανόμενα dance beats - οπότε το βρίσκω δίκαιο. Αν σε κάποιους δεν αρέσει το ότι πρεσβεύω την αμερικάνικη παράδοση, αυτό είναι ανόητο.Το ίδιο έκανε και ο Elvis. Και το rock & roll έχει σώσει πολλές ψυχές. Ή τουλάχιστον τις προστάτεψε από το να έχουν βαρετές ζωές».
Το όνομα του συγκροτήματος…είστε fans του Cole Porter;
«Είναι απλά ένα λογοπαίγνιο! Ένας γείτονάς μου στο Hollywood το είχε κάνει. Τότε το έβρισκα αστείο και δεν θεωρούσα ότι είχε καμία σχέση με το Broadway ή με χορό. Προέρχομαι από μία πολιτεία που παράγει κάρβουνο, το Kentucky, και θεωρούσα ότι ήταν ένα ευφυές όνομα για συγκρότημα. Κάποιοι το μισούν. Σε άλλους αρέσει. Το έχω συνηθίσει και μ’ αρέσει, ειδικά τώρα που γινόμαστε τόσο δημοφιλείς και το Turn The Water On, Boy! πουλάει τόσο καλά».
 |
Μετά την ακρόαση του album ήθελα να βάλω στο dvd ένα road movie στο στυλ του Midnight Cowboy. Πιστεύετε ότι η μουσική σας μπορεί να θεωρηθεί κινηματογραφική;
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μουσική μας είναι κινηματογραφική. Ακούστε το πολύ ωραίο μαντολίνο του Chris Hillman στο “Mr.Guthrie” και σκεφτείτε πόσο τέλεια θα ακουγόταν αυτό σε μία ταινία ή σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Woody Guthrie. Απίστευτο έτσι; Και το “Adam & Evil” καθώς το ακούς μπορείς να κάνεις μία ταινία στο μυαλό σου, οι εικόνες που συνθέτεις να αντανακλούν αυτά τα οποία οι στίχοι αναφέρουν. Πρέπει να μπούμε σε κάποια ταινία, πάνω σε κάτι τέτοιο εργάζεται σήμερα ο πρώην drummer των Long Ryders, Greg Sowders. Βρίσκεται στη Warner-Chappell στο Los Angeles και κάνει μουσική για ταινίες και για την τηλεόραση».
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βρετανική μουσική;
«Δεν νομίζω ότι είμαι το κατάλληλο άτομο για να ρωτήσεις. Δεν ακολουθώ όλα αυτά τα βρετανικά rock συγκροτήματα επειδή, όπως και τόσοι άνθρωποι της ηλικίας μου, τα έχουμε ξανακούσει. Κάποια ακούγονται σαν να έχουν όλους τους δίσκους των Velvet Underground, και κάποια ακούγονται σαν να λατρεύουν τους Doors κ.ο.κ. Βέβαια, μ’ αρέσουν οι Oasis, οι Kooks, οι Bluetones και μερικοί ακόμα. Η νέα αγαπημένη μου μπάντα προέρχεται από την Αμερική και λέγεται Carolina Chocolate Drops. Ψάξτε τους γιατί είναι εκπληκτικοί!».
