Καθώς τα καλοκαιρινά clubs επαναφέρουν στη μνήμη μας το “Big City Life” και το υπέροχο χωνευτήρι του προ τριετίας Signs Of A Struggle, μας δίνουν μια καλή αφορμή για να ξαναθυμηθούμε τους Mattafix - έστω και αν μας προσγειώσανε απότομα με το φετινό, μάλλον αγχωμένο, Rhythm And Hymns. Αυτός που δεν φάνηκε διόλου αγχωμένος πάντως ήταν ο Marlon, για όσο τα είπαμε, λίγες ώρες πριν την εμφάνιση-αστραπή των Mattafix στη χώρα μας, στα πλαίσια της φετινής Ημέρας Περιβάλλοντος…
 |
Αν δεν κάνω λάθος, μόλις ολοκληρώσατε μια μίνι περιοδεία στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης. Καμιά ιστορία απ’ το ανατολικό μπλοκ;
«Είναι πάντα ενδιαφέρον να εμφανίζεσαι σ’ αυτές τις χώρες με το τόσο ξεχωριστό παρελθόν. Τόσα χρόνια κάτω απ’ τη «σιδερένια κουρτίνα» (σιδηρούν παραπέτασμα για τους αυστηρούς) νομίζω πως τους προσδίδει σήμερα μια περίεργη γοητεία. Στη Λιουμπλιάνα, για παράδειγμα, το κοινό ήταν πολυάριθμο και όλοι τραγουδούσαν τα τραγούδια μας. Φανταστική εμπειρία!».
Ήρθατε στην Ελλάδα για να πάρετε μέρος σε μια συναυλία αφιερωμένη στη Μέρα του Περιβάλλοντος. Ξέρεις πολλοί εστιάζουν την κριτική τους στις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές, παραβλέποντας την προσωπική τους ευθύνη ως κάτοικοι αυτού του πλανήτη.
«Ο καπιταλισμός είναι ο κυρίαρχος τις εποχής, οπότε νομίζω πως κάποιος θα πρέπει να ελέγξει όλες αυτές τις τεράστιες επιχειρήσεις. Ακόμα και οι κυβερνήσεις, όμως, εν τέλει εξαρτώνται από όλους αυτούς τους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες. Το σίγουρο είναι πως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο δίχως γυρισμό. Χρειάζονται άμεσες λύσεις. Βέβαια, συμφωνώ απόλυτα και μαζί σου για την προσωπική ευθύνη του κάθε πολίτη. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ατομική περιβαλλοντική συνείδηση. Όλες αυτές οι μικρές κοινωνίες ανά τον πλανήτη, που κάποτε χαρακτηρίστηκαν οπισθοδρομικές, νομίζω πως τώρα παίρνουν την εκδίκησή τους. Καλό θα ήταν να διδαχτούμε κάποια πράγματα απ’ τον τρόπο ζωής τους».
Το νέο σας single (“Things Have Changed”) κυκλοφορεί στις 9 Ιουνίου. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος πίσω απ’ την επιλογή του; Ξέρεις, έχει ακριβώς τον ίδιο τίτλο με ένα απ’ τα «γεροντικά» τραγούδια του Bob Dylan…
«Μόλις προχθές το έψαχνα στο Google και συνειδητοποίησα το γεγονός. Εντάξει, δεν υπάρχει κάποια σύνδεση αν και θεωρώ τον Dylan έναν απ’ τους κορυφαίους στιχουργούς των τελευταίων δεκαετιών. Το δικό μας τραγούδι μιλάει απλά για ένα ταξίδι πίσω στην Καραϊβική και το πόσο είναι αλλαγμένο το τοπίο. Θεωρήσαμε πως άξιζε να γίνει το επόμενο single».
 |
Λίγες μπάντες τα τελευταία έχουν καταφέρει να βγάλουν εκεί έξω τόσο επιτυχημένα singles σαν το δικό σας “Big City Life”, πίσω στο 2005. Έχω την αίσθηση όμως πως η επιτυχία του επισκίασε το υπόλοιπο Signs Of A Struggle και είναι πραγματικά κρίμα για ένα τόσο όμορφο ντεμπούτο album.
«Πρώτον, ευχαριστώ για τα καλά λόγια και δεύτερον, νομίζω πως περιέγραψες ακριβώς τι συνέβη με το θέμα. Το τραγούδι μέσα σε δέκα μέρες έγινε τόσο μεγάλο hit που το ακούγαμε ακόμα και στο λεωφορεία τα βράδια, καθώς γυρίζαμε απ’ το studio. Δεν, ξέρω ίσως θα έπρεπε να βγάλουμε γρηγορότερα ένα δεύτερο single. Φταίει βέβαια και η γενικότερη πολιτική των δισκογραφικών. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη, οπότε αναπόφευκτα την πληρώνει ο υπόλοιπος δίσκος, ο οποίος ποτέ δεν κερδίζει την πρέπουσα προβολή. Άσε που η εποχή μας δεν περιμένει, δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν νέα μουσικά είδη εδώ και δυο δεκαετίες. Προφανώς και υπάρχουν, μα καίγονται στην ταχύτητα της εποχής. Πάρε το dubstep για παράδειγμα, δεν το αφήνουν να κάνει τον κύκλο του, ήδη ψάχνουν για το επόμενο φρέσκο είδος».
Φαντάζομαι πως θα σε ρωτάνε πολλοί, αλλά πως ήταν να γυρίζετε το clip του “Living Darfur” μέσα στην πολεμική ζώνη;
«Φίλε, αυτή η τρέλα δεν περιγράφεται. Ξυπνάς και σκέφτεσαι το πώς θα επιβιώσεις. Βλέπεις όμως γύρω σου τη δύναμη και την περηφάνια αυτών των ανθρώπων και σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητάς. Ήταν τρομερή εμπειρία και θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω σ’ αυτά τα μέρη».
Εδώ και πολλά χρόνια βλέπουμε rock αστέρες να ασχολούνται ενεργά με την φιλανθρωπία. Προφανώς και αυτό είναι καλύτερο απ’ το να αράζουν στον καναπέ τους, τα προβλήματα, όμως, παραμένουν. Πόσο ουσιαστικά είναι όλα αυτά;
«Νομίζω πως αυτός είναι ένας τρόπος για να αναδειχθούν κάποια προβλήματα. Να χρησιμοποιήσεις, δηλαδή, τη μουσική βιομηχανία για να πετύχεις τον σκοπό σου. Πολλοί νέοι άνθρωποι, άλλωστε, δίνουν πολύ περισσότερη σημασία στους καλλιτέχνες που αγαπάνε παρά στους πολιτικούς. Απ’ την άλλη συμφωνώ πως τα προβλήματα δεν λύνονται τόσο απλά. Μιλάμε για πολύπλοκες καταστάσεις. Πριν επισκεφθώ τη Νότια Αφρική νόμιζα πως το απαρτχάιντ είχε να κάνει με τη σύγκρουση λευκών και μαύρων. Υπάρχουν, όμως, τόσες διαφορετικές φυλές, με τόσο διαφορετικά συμφέροντα, γεγονός που περιπλέκει απίστευτα τα πράγματα. Όταν βρέθηκα στο Darfur ποτέ δεν πήρα θέση στη διαμάχη. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτό το μακελειό πρέπει να σταματήσει άμεσα. Κανείς δεν χρειάζεται μια νέα Ρουάντα στο 2008».
Τελευταία ερώτηση. Που είναι το φιλαράκι σου ο Pree;
«Είναι στο Λονδίνο, μάλλον στο studio αυτή την ώρα. Έτσι κι αλλιώς είναι παιδί του studio, δεν παίζει στα live! Καμιά φορά έρχεται για την εκδρομή, αυτή τη φορά, όμως, δεν μπόρεσε. Θα τον πείσω να έρθει την επόμενη».
