Άλλον περιμέναμε κι άλλος μας βγήκε... Περιμέναμε να μιλήσουμε με την «φωνή» των Madrugada, Sivert Høyem, αλλά μας βγήκε ο μπασίστας, Frod Jacobsen. Βαρύς, τόσο στην προφορά όσο και την διάθεση, προθυμοποιήθηκε να μας μιλήσει, εν όψει και την πολλοστής συναυλιακής τους παρουσίας στην Ελλάδα, το Σαββατοκύριακο 24 και 25/5, στο Gagarin…
 |
Η περιοδεία σας κινείται στα «σύνορα» της Ευρώπης, με άλλα λόγια στις βόρειες χώρες και την Ελλάδα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
«Κοίτα, σε όλες τις χώρες που διαλέγουμε να παίξουμε νιώθουμε τρομερά οικεία. Ο κόσμος μάς υποδέχεται με ιδιαίτερη θέρμη και αυτό είναι το καλύτερο για έναν καλλιτέχνη. Από την άλλη, υπάρχουν πόλεις οι οποίες μας προσελκύουν πολιτιστικά, πόλεις στις οποίες νιώθουμε ευπρόσδεκτοι, σαν να είμαστε στο σπίτι μας. Είναι πάντως και θέμα κοινού. Μας αρέσει να παίζουμε σε μέρη που αισθανόμαστε κοντά στο κοινό».
Πάντως με τόσος φορές που έχετε έρθει εδώ, μάλλον σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι από τις αγαπημένες σας χώρες...
«Ναι, είναι πολύ διαφορετικά από την Νορβηγία. Η κάθε χώρα έχει κάποια ξεχωριστά στοιχεία που την κάνουν μοναδική και αξιολάτρευτη. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα συμπεριφέρονται πολύ ανοιχτά και μοιράζονται εύκολα όσα σκέφτονται και αισθάνονται με άλλους ανθρώπους. Κι όταν προβάρεις κάτι με τη μπάντα σου, τότε η διαφορά φαίνεται αμέσως. Στην Νορβηγία μας φαίνεται ότι παίζουμε για παράδειγμα σαν τους Gun Club, αλλά στην Ελλάδα μας φαίνεται ότι παίζουμε απίστευτα μελαγχολική μουσική. Πάντως οι μουσικές που αγαπάμε αρέσουν πολύ και στην Ελλάδα...».
 |
Σίγουρα θα σας έχουν κάνει πολλοί αυτή την προσωπική ερώτηση. Πώς είναι η καθημερινότητά σας χωρίς τον Robert Burås;
«Είναι σίγουρα πολύ διαφορετική. Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση αφού πέθανε ο Robert. Αλλά όταν φτάνεις σε ένα τέτοιο σημείο δεν έχεις και πολλές επιλογές. Δεν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο καλό και το κακό. Απλά πρέπει να συνεχίσεις. Γι αυτό αποφασίσαμε σχετικά γρήγορα να ολοκληρώσουμε τον δίσκο. Πάντως είμαστε χαρούμενοι που ο Alex ήρθε να παίξει στην μπάντα μας. Ήταν πολύ κοντινός φίλος του Robert, έπαιζαν μαζί στην μπάντα του, τους My Midnight Creeps, και εδώ και 7 χρόνια παίζει περιστασιακά μαζί μας. Πάντως ξαναλέω ότι πρέπει να βλέπεις το άμεσο παρόν και γι’ αυτό δεν έχουμε κάνει σχέδια για το μέλλον».
Δεν σκέφτεστε απολύτως τίποτα για μετά την περιοδεία; Ούτε να φτιάξετε έναν νέο δίσκο;
«Δεν ξέρουμε. Η πρώτη αντίδραση που θα έχουμε θα είναι «όλα τελείωσαν, ώρα να χαλαρώσουμε» και θα αποστασιοποιηθούμε για λίγο. Αλλά πραγματικά δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Δεν έχουμε κάνει σχέδια. Πρέπει πάντως σίγουρα να παίξουμε αρκετά ακόμα για να σιγουρευτούμε ότι η μπάντα είναι δεμένη, θέλει ακόμα δουλειά. Παίζουμε τα κομμάτια μας με διαφορετικό κιθαρίστα και φυσικά ο Robert ήταν αυθεντικός, Τώρα μερικές φορές δεν μπορώ να συνηθίσω εύκολα. Παίζαμε πολλά χρόνια μαζί και ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί...».
Πώς βλέπει το γεγονός ότι πολλοί καλλιτέχνες πλέον αντιμετωπίζουν τη μουσική σαν μια ασχολία μόνο για να βγάλουν το ψωμί τους;
«Υπάρχουν αρκετοί που σκέφτονται έτσι και αυτή η εικόνα γίνεται όλο και πιο συχνή πλέον. Δεν είναι και πολύ καλό. Η μουσική είναι απελευθερωτική, σε βοηθάει να θεραπευτείς, δεν είναι μηχανή που φτιάχνει χαρτονομίσματα. Πάντως υπάρχουν και πάλι διαφορετικές πλευρές. Για παράδειγμα κι ο John Lee Hooker έπαιζε μουσική για να βγάλει λεφτά, κάποιοι το θεωρούσαν προδοσία, αλλά ο άνθρωπος είχε μια απέραντη αγάπη για τη μουσική. Είναι ένας από τους ήρωές μου».
 |
