Έπρεπε να περιμένει μια περισσότερο πολυσυλλεκτική εποχή ώστε να αναγνωριστεί το μεγάλο της φωνητικό ταλέντο, πλέον όμως είναι σε θέση να κάνει ακόμα και παγκόσμιες περιοδείες. Ενόψει λοιπόν της επικείμενης αθηναϊκής της εμφάνισης στο Fuzz το Σάββατο 29/3, αλλά και του νέου της album (σε συνεργασία με τους Drive By Truckers), το Avopolis είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα τηλεφωνική συνομιλία με τη Bettye LaVette...
 |
Έρχεσαι για πρώτη φορά από τα μέρη μας. Πες μου ειλικρινά, ξέρεις τίποτα για εμάς τους Έλληνες, πέρα από τα σχετικά με την αρχαία ιστορία μας;
«(Γέλια!) Την περίμενα αυτή την ερώτηση, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο! Ετοιμαζόμουν μάλιστα να σου πω για την Ακρόπολη και για τους 300. Εντάξει λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι το μόνο που ξέρω για εσάς είναι το τυρί εκείνο που λέγεται φέτα! Αλλά μην με παρεξηγείς σε παρακαλώ, δεν είχαμε κάποια ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με εσάς τους σύγχρονους Έλληνες. Κι έτσι φαντάζετε σαν ένας λαός βγαλμένος από τα βιβλία της ιστορίας, γιατί όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε πράγματα για την αρχαία Ελλάδα».
Το I’ve Got My Own Hell To Raise, που σε καθιέρωσε παγκοσμίως το 2005, ήταν ένα album διασκευών σε τραγούδια γραμμένα από γυναίκες. Το νέο σου πάλι album Scene Of The Crime βασίζεται σε διασκευές τραγουδιών από έναν ανδρικό αυτή τη φορά κόσμο. Το συνέλαβες ως ένα είδος συνέχειας;
«Λοιπόν, άμα θες το πιστεύεις, όμως δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό αυτή η ιδέα μέχρι τώρα. Και τώρα που μου το λες, όχι μόνο πράγματι φαίνεται σαν να είναι έτσι, αλλά μου αρέσει και πολύ ως σύλληψη. Πάντως δεν διάλεξα τα τραγούδια του Scene Of The Crime με κάποιο τέτοιο σκεπτικό. Το I’ve Got My Own Hell To Raise ήταν βασικά μια ιδέα του προέδρου της δισκογραφικής μου εταιρείας. Όταν έκατσα να διαλέξω υλικό για το Scene Of The Crime το σκεπτικό μου ήταν να βρω τραγούδια τα οποία να ταιριάζουν στη φωνή μου. Ήταν το μόνο που με απασχολούσε».
Και γιατί πήρες την απόφαση να βασίσεις το album και πάλι σε διασκευές, αντί να αναζητήσεις νέο υλικό;
«Για μένα, που το βλέπω ως τραγουδίστρια, οι διασκευές δεν αποτελούν μια εύκολη λύση, ένα έτοιμο υλικό. Αποτελούν μια πρόκληση, ένα ουσιαστικά νέο υλικό, στις απαιτήσεις του οποίου όχι μόνο καλούμαι να ανταποκριθώ, μα πρέπει να βρω συνάμα και τον τρόπο να βάλω μια πιο προσωπική σφραγίδα. Έχουν γραφτεί πάμπολλα συναρπαστικά τραγούδια σε όλον τον κόσμο που θα ήθελα να έχω τραγουδήσει. Και, για μένα τουλάχιστον, είναι πιο δύσκολο να προσπαθώ να βρω πώς μπορώ να τους δώσω μια νέα διάσταση που να έχει να κάνει με το ποια είμαι εγώ, από το να δουλεύω πάνω σε καινούργια τραγούδια, γραμμένα για τη φωνή μου».
Πώς έγινε και έπαιξαν οι Drive By Truckers ως συνοδευτική σου μπάντα στο Scene Of The Crime;
«Αυτό δεν ήταν δική μου ιδέα. Το σκέφτηκε ο πρόεδρος της ANTI-, μου το πρότεινε και είδα στην πράξη ότι είχε ενδιαφέρον να δουλέψουμε μαζί. Δεν τους ήξερα τους Drive By Truckers, για να πω την αλήθεια, και αναρωτήθηκα αρχικά αν είχα κάτι να κερδίσω συνεργαζόμενη μαζί τους, καθώς έχω ξέρεις παιδιά στην ηλικία τους. Νομίζω όμως ότι όλοι περάσαμε καλά φτιάχνοντας αυτό το album και ότι ταιριάξαμε πολύ πιο εύκολα από όσο ίσως περίμενα πριν παίξουμε μαζί».
Πολλοί απορούν, μαθαίνοντας το ιστορικό σου, πώς μια φωνή σαν και τη δική σου αντιμετώπισε τόσα πολλά προβλήματα στο να καθιερωθεί, αλλά και για να δισκογραφήσει, με δεδομένο μάλιστα πως ξεκίνησες την καριέρα σου πριν από 46 χρόνια. Ποια στάθηκε, κατά τη γνώμη σου, η κύρια αιτία για αυτό;
«Όταν ξεκίνησα το 1962 με το 45άρι single “My Man - He’s A Lovin’ Man”, θεώρησα πως τα πράγματα θα ήταν εύκολα για μένα. Ήμουν βλέπεις μόλις 16 χρονών και το πρώτο πράγμα το οποίο δισκογράφησα είχε την τύχη να γνωρίσει επιτυχία. Γρήγορα όμως φάνηκε πως δεν ζούσα σε μια εποχή έτοιμη να δεχτεί μια γυναικεία φωνή με τις δικές μου ιδιαιτερότητες. Τότε ξέρεις το κοινό ήθελε τα κορίτσια να τραγουδούν σαν κορίτσια, η δική μου φωνή τους ξένιζε. Και οι άνθρωποι στις δισκογραφικές δεν ήξεραν με τι τρόπο μπορούσαν να με πλασάρουν. Έπρεπε να αλλάξουν οι εποχές και ο κόσμος να εκτεθεί σε μεγαλύτερη ποικιλία ακουσμάτων, ώστε να μπορέσει μια φωνή σαν και τη δική μου να βρει έναν χώρο. Υπέφερα από αυτό για χρόνια, όμως πλέον χαίρομαι την αναγνώριση και προσπαθώ να μην πολυσκέφτομαι το παρελθόν».
Μεγάλωσες στο Detroit. Θεωρείς πως η πόλη αυτή σε γαλούχησε μουσικά;
«Όχι, καθόλου. Βασικά υπήρξα πριν από το Detroit που ξέρετε εσείς και χρωστάω έτσι τις επιρροές μου περισσότερο σε πράγματα τα οποία έγιναν κατά τις δεκαετίες του 1940 και 1950 με επίκεντρο άλλες πόλεις. Αν κάτι θεωρώ πως με γαλούχησε μουσικά, είναι ο μάνατζερ που είχα όταν ξεκίνησα, ο John Lewis. Ο άνθρωπος αυτός πραγματικά με ώθησε να μάθω πράγματα πάνω στο τραγούδι».
Όταν δεν ασχολείσαι με το τραγούδι, απολαμβάνεις αλήθεια το να ακούς μουσική;
«(Γέλια!) Όχι! Βασικά δεν θα έλεγα πως με ενθουσιάζει το να κάθομαι και να ακούω μουσική. Για μένα το τραγούδι είναι μια ανάγκη έκφρασης, όχι μια απόλαυση. Ο άντρας μου το βλέπει έτσι, είναι μανιώδης αγοραστής δίσκων και ασχολείται και πολύ με την ιστορία της μουσικής. Στον δικό μου ελεύθερο χρόνο ευχαριστιέμαι περισσότερο να παρακολουθώ ασπρόμαυρες ταινίες - τις λατρεύω, ανεξάρτητα από το τι είδος μπορεί να είναι! - και να ασχολούμαι με τα πολιτικά».
Με τα πολιτικά, ε; Οπότε θα σε απασχολεί φαντάζομαι πολύ το δίλημμα Hillary Clinton ή Barack Obama...
«Βέβαια! Και δηλώνω πολύ ενθουσιασμένη! Νομίζω πως, οποιοσδήποτε και από τους δυο τους και αν είναι τελικά ο νικητής, θα είναι πολύ καλό για τις ΗΠΑ. Γιατί επιτέλους μπαίνουμε σε μια φάση όπου η κοινωνία μας μπορεί να δεχτεί να κυβερνάται από έναν άνθρωπο με μαύρο δέρμα ή από μια γυναίκα - πράγμα που με κάνει περήφανη. Σε άλλες χώρες έχει ήδη συμβεί να κυβερνήσουν γυναίκες, θυμάμαι π.χ. τη Margaret Thatcher ή την Indira Gandhi. Είναι καιρός να συμβεί και στις ΗΠΑ. Από την άλλη, αν νικήσει ο Obama, θα μοιάζει λες και ό,τι ξεκίνησε τότε τη δεκαετία του 1960 με τον Martin Luther King θα φτάνει τελικά σε ένα καλό τέλος. Παρακολουθώ λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον το τι θα γίνει!».
