O Daniel Snaith είναι ο ευρηματικός τύπος που κρύβεται κάτω από το όνομα Caribou τώρα και Μanitoba παλαιότερα. Η μουσική του διαφέρει από album σε album και αυτό είναι κάτι που γοητεύει ακόμα περισσότερο τον κόσμο, μιας και, όσο και να αλλάζει το είδος, το αποτέλεσμα των δουλειών του είναι ελκυστικό. Λίγο πριν τη ζωντανή του εμφάνιση στην Αθήνα, δέχθηκε με προθυμία να απαντήσει στις ερωτήσεις του Avopolis…
 |
Γιατί διάλεξες τον τίτλο “Andorra” για το τελευταίο σου album; Έχει σχέση το μικρό πριγκιπάτο με το album;
«Επισκέφθηκα την Ανδόρρα όταν έφτιαχνα το album. Πριν πάω εκεί, είχα φανταστεί την Ανδόρρα σαν το ρομαντικό, απόμακρο, ξεχασμένο από τον χρόνο βουνίσιο τοπίο που θα είναι το κατάλληλο φυσικό σπίτι για τα τραγούδια του album, τα οποία ήταν πιο συναισθηματικά, ρομαντικά και νοσταλγικά από τα παλαιότερα μου τραγούδια. Όταν πήγα όμως εκεί, κάπως απογοητεύτηκα. Ναι μεν το τοπίο είναι μοναδικό, αλλά επειδή είναι φορολογικός παράδεισος, υπάρχουν πολλά κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά και όλη η ατμόσφαιρα δεν ήταν όπως την είχα φανταστεί. Στο τέλος συνειδητοποίησα πως τα τραγούδια μου έχουν μια διάθεση απόδρασης - το φυσικό σπίτι για αυτά ήταν ένα μέρος στο μυαλό μου και πουθενά αλλού στον πραγματικό κόσμο. Έτσι νομίζω πως το όνομα “Andorra” έχει σχέση με το μέρος που είχα φανταστεί, παρά με το πραγματικό μέρος».
Πόσα όργανα παίζεις;
«Παίζω μερικά όργανα αξιοπρεπώς και κάποια άλλα όσο καλά χρειάζεται για να τα χρησιμοποιώ σε συγκεκριμένα μέρη στους δίσκους μου. Δεν χαλάω αρκετό χρόνο για να κάνω πρόβες ως μουσικός μιας και ενδιαφέρομαι περισσότερο για την παραγωγή, τη σύνθεση και τις ζωντανές εμφανίσεις, παρά το να παίζω ένα μουσικό όργανο με δεξιοτεχνία».
Στην Αθήνα θα σε δούμε με πλήρη μπάντα;
«Όταν κάνουμε live είμαστε πλήρης μπάντα. Τέσσερις άνθρωποι - δύο από εμάς παίζουν την περισσότερη ώρα drums, κιθάρες, πλήκτρα, samples και άλλοι δύο στο μικρόφωνο. Συνηθίζουμε να παίζουμε πολύ περισσότερο μαζί σαν μπάντα απ’ ότι αφήνουν να εννοηθεί οι ενορχηστρώσεις στο album. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ένα live θέλω να είναι συναρπαστικό και ενστικτώδες. Συχνά μάλιστα κομμάτια που παίζουμε live είναι τελείως διαφορετικά από το πώς ακούγονται στα albums».
Έχω διαβάσει πως έχεις πάρει Ph.D. στα Μαθηματικά. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των Μαθηματικών και της μουσικής σου;
«Μου την κάνουν συνέχεια αυτή την ερώτηση. Με ακρίβεια σου λέω πως δεν υπάρχει κάποια σχέση με τα Μαθηματικά και τη μουσική μου. Δεν υπάρχουν δείγματα ή άλλες φόρμουλες ή τίποτα άλλο. Δουλεύω διαισθητικά και με συναισθηματικό τρόπο. Ωστόσο και η μουσική και τα Μαθηματικά έχουν ένα επίπεδο δημιουργικότητας. Και τα Μαθηματικά και η μουσική είναι αφαιρετικά δημιουργικές καταστάσεις, και αυτό με ελκύει. Είναι όπως σε ορισμένους ανθρώπους αρέσει να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους και να «πειράζουν» διάφορα πράγματα. Εμένα αντίστοιχα μου αρέσει να «παίζω» με τις ιδέες μου».
Οι δουλειές που έχεις κάνει ως “Manitoba” είναι τελείως διαφορετικές από τις δουλειές σου ως “Caribou”. Ποια είναι η ιστορία εδώ;
«Αυτό δεν είναι καθόλου συνειδητή προσπάθεια. Δεν υπήρξε μουσική αλλαγή πορείας μεταξύ Manitoba και Caribou... Μόνο το όνομα άλλαξε και αυτό λόγω μιας δίκης. Από την άλλη πλευρά θέλω όλα μου τα albums να ακούγονται διαφορετικά και να ακολουθούν διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Δεν υπάρχει λόγος για μένα να περπατώ σε παλιά εδάφη ή να κάνω κάτι που έχω την εντύπωση πως το έχω ξανακάνει. Πάντα προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό - αλλιώς θα βαρεθώ».
Πολλοί Καναδοί καλλιτέχνες στις μέρες μας γνωρίζουν παγκόσμια επιτυχία. Γιατί πιστεύεις πως γίνεται αυτό τώρα, συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες;
«Πιστεύω πως ο Καναδάς πάντα «έβγαζε» σπουδαίες μπάντες. Για παράδειγμα από εκεί είναι ο Neil Young, η Joni Mitchell, οι Band και διάφοροι άλλοι από τα sixties και νομίζω πως είναι θέμα έκθεσης. Με την ξαφνική επιτυχία που γνώρισαν groups όπως είναι οι Arcade Fire, όλοι αυτοί οι τύποι από την A&R παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο και ταξιδεύουν από το Λονδίνο στο Μόντρεαλ. Το ξέρω επειδή έμεινα στο Λονδίνο και το είδα να συμβαίνει! Αυτό σήμαινε πως groups που δεν είχαν ανακαλυφθεί, έτυχαν προσοχής. Επίσης υποθέτω ότι αυτό ενέπνευσε και άλλες καναδικές μπάντες, αλλά δεν ξέρω και εγώ ο ίδιος να σου απαντήσω. Εικασίες κάνω. Ο Καναδάς είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να είσαι μουσικός - είναι μια πλούσια σχετικά χώρα που επιτρέπει σε νέους ανθρώπους να δουλεύουν σε part-time δουλειές και την υπόλοιπη ώρα να είναι μουσικοί. Το κόστος ζωής είναι σχετικά χαμηλό και υπάρχουν ακόμα τα απομεινάρια ενός χρηματοδοτικού προγράμματος τεχνών, που βοηθάει σε κάποιο βαθμό τις μπάντες».
Τι ακούς τελευταία; Ποια albums έχεις να μας προτείνεις;
«Ακούω πολλά διαφορετικά πράγματα αυτό τον καιρό. Συγκεκριμένα μου άρεσαν αρκετά δύο albums που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα, τα Koushik - Out My Window και Born Ruffians - Red, Yellow And Blue. Υπάρχει επίσης το καινούριο ΕΡ των Animal Collective που με έχει ενθουσιάσει και υπάρχουν και άλλες μπάντες που μ’ αρέσει να ακούω, όπως είναι οι Fuck Buttons, οι HEALTH, οι Wooden Shjips και ο Valerio Cosi. Πέρα από αυτό πάντα ψάχνομαι για πιο παλιά μουσική που δεν γνωρίζω καλά».
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια για τον Caribou;
«Θα βρισκόμαστε σε περιοδεία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και από τώρα λαχταρώ να γυρίσω και να αρχίσω ηχογραφήσεις για το καινούριο album. Δουλεύω τόσο αργά που το να βρίσκομαι σε περιοδεία και να γράφω για καινούριες δουλειές κάθε δύο χρόνια, με κρατά πολύ απασχολημένο».
