 |
Η συνέντευξή μας με τον Scott Asheton, τον ντράμερ των θρυλικών Stooges, μπορεί να έγινε εν μέσω καύσωνα αλλά το πραγματικό τσουρούφλισμα μας περιμένει στις 5 Ιουλίου όταν βγουν στη σκηνή και πάρουν φωτιά τα βράχια από το εκρηκτικό συγκρότημα που αποδίδει την πραγματική έννοια και ουσία του rock’n’roll. Τέσσερις δεκαετίες μετά την διάλυσή τους ο Scott Asheton τελικά έπεισε τον παλιό του φίλο για την επανασυγκρότηση της μπάντας που καθόρισε πως θα πρέπει να παίζεται η μουσική.
Γειά σου, πως είσαι;
Πολύ κουρασμένος.
Εδινες συνεντεύξεις όλη μέρα;
Οχι, αλλά μόλις μπήκα στο ξενοδοχείο και παίζαμε χτές και προχτές και το ταξίδι μας έχει εξοντώσει. Είναι το δυσκολότερο μέρος της ζωής ενός συγκροτήματος.
 |
Ολοι οι punk ντράμερς ήθελαν να μπορούν να αντιγράψουν το παίξιμό σου. Πως νιώθεις που βοήθησες να γίνει μια μουσική επανάσταση;
Είναι ωραίο συναίσθημα, υπάρχουν πολλοί καλοί ντράμερς και σίγουρα δεν επηρεάστηκαν όλοι από εμένα, αλλά κι εγώ μεγάλωσα παίζοντας και επηρεάστηκα από άλλους ντράμερς. Ολοι από κάπου ξεκινήσαμε, όμως πάντα νιώθεις καλά όταν αναγνωρίζουν την επιρροή σου οι νεότεροι.
Ποιές ήταν οι δικές σου επιρροές;
Οι επιρροές μου προέρχονταν στην αρχή κυρίως από τους τζαζίστες και τους ντράμερς που έπαιζαν rhythm’n’blues, ενώ αργότερα από μουσικούς όπως ο Charlie Watts και ο Keith Moon. Οι κύριες επιρροές μου πάντως ήταν από μαύρους ντράμερς.
Θα έλεγες ότι έχεις επιρροές και από τον Gene Kruppa;
Ο Gene ήταν λίγο πριν την εποχή μου, αλλά μια και μιλάμε για επιρροές ήταν ο Elvis Presley που με επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και με έκανε να θέλω να παίξω μουσική. Αργότερα όταν άκουσα ντράμερς όπως τον Bernard Purdy και τον Elvin Jones, συνειδητοποίησα πως ήταν οι καλύτεροι.
 |
Είπες παλιότερα ότι αποφάσισες να παρατήσεις τα βαρέλια που έπαιζες στην αρχή, όταν υπογράψατε στην Electra. Πως κι έτσι;
Οταν ήρθαν από την Electra και μας είπαν πως η μουσική μας άξιζε να μπεί σε album, μέχρι τότε δεν είχαμε τραγούδια και παίζαμε ότι μας κατέβαινε. Ηθελαν να αρχίσουμε να ακουγόμαστε σαν συγκρότημα και έτσι γράψαμε στα γρήγορα μερικά τραγούδια και κάναμε το πρώτο μας album. Στην πραγματικότητα το συγκρότημα πριν το δίσκο δεν είχε καμιά σχέση με το συγκρότημα που ακούς στο δίσκο. Ημασταν περισσότερο μια jungle jazz rock μπάντα.
Μετά τη διάλυση των Stooges έπαιξες με αρκετά συγκροτήματα. Με ποιό group είχες τις καλύτερες εμπειρείες;
Επαιξα με την Sonic’s Rendezvous Band και κάποιος κυκλοφόρησε ένα box set με μερικές ζωντανές ηχογραφήσεις. Δεν είχαμε λεφτά για να μπούμε σε studio και να ηχογραφήσουμε, αλλά ο Fred (Smith) ήταν φοβερός κιθαρίστας και φχαριστιόμουνα να παίζω μαζί του.
Ταξίδεψες αρκετές φορές για να βρείς τον Iggy και προσπαθούσες να τον πείσεις να ξαναφιάξετε τους Stooges, αλλά έπαιρνες συνέχεια αρνητικές απαντήσεις...
Ναι.
 |
Τι σε έκανε να επιμείνεις μέχρι να συμφωνήσει;
Τελικά εγώ κι’ ο αδελφός μου με τον Mike Watt, βρεθήκαμε με τον Dave Mascis από τους Dinosaur Jr. ξεκινήσαμε να παίζουμε ένα σετ από τραγούδια των Stooges, ο κόσμος τα γούσταρε, τό 'μαθε ο Jim και αποφάσισε πως ήθελε να ξαναπαίξει με τους φίλους του. Αν είναι να παίζουμε καλά τα τραγούδια μας ας τα παίζουμε μαζί του. Χαίρομαι, απλώς χαίρομαι.
Οταν ξεκινήσατε να γράφετε το “The Weirdness” album σκεφτόσαστε να δουλέψετε με παραγωγό τον Rick Rubin. Πως και δεν έγινε;
Απλά δεν έγινε γιατί ο Rick δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται και πολύ. Το συζητήσαμε και είπαμε ότι ίσως και να μην είναι ο κατάλληλος παραγωγός, ενώ παράλληλα υπήρχε και ο Steve Albini που έδειξε ενδιαφέρον για το album. Ο Steve είναι υπέροχος και προσωπικά χάρηκα που δούλεψα μαζί του.
Το album έλαβε αρκετές αρνητικές κριτικές, το θέμα είναι αν σας ικανοποίησε σαν εμπειρία.
Εγώ το χάρηκα πολύ και σίγουρα είναι διαφορετικό από οτιδήποτε έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Δεν θά 'λεγα ότι θυμίζει κάποιο άλλο συγκρότημα και νομίζω ότι πήρε αρνητικές κριτικές ακριβώς επειδή δεν ακούγεται σαν ένας “δίσκος των Stooges”. Μάλλον όλοι περίμεναν ότι θα συνεχίζαμε από εκεί που αφήσαμε τη μουσική μας πριν από σαράντα χρόνια. Θα κάνουμε και άλλο album και θα 'ναι και αυτό διαφορετικό.
