Το απωθημένο μας επιτέλους εκπληρώνεται. Το Σαββατόβραδο της 16ης Ιουνίου θα είναι για κάποιους μια καθοριστική στιγμή. Με σημαντική καθυστέρηση. Ιώβειος υπομονή, τέλος. Οι Underworld φτάνουν στην Αθήνα, στα πλαίσια του Ejekt Festival 2007. Με σπουδαία παρέα – Madness και Beastie Boys. Κι όσο και να θέλεις να αποφύγεις τα κλισέ, η φράση ‘τα καλύτερά μας χρόνια’ κάπου θα εμφανιστεί παρέα με την ένδειξη ‘90s (άσχετα αν ο βασικός κορμός των Karl Hyde και Rick Price ήδη κουβαλούσε μια δεκαετία δράσης στην πλάτη του).
Μια τριάδα (τότε) που μας έμαθε πώς είναι να κάνεις χορευτική μουσική με παραδοσιακό rock attitude. Ντύνοντας με το απόλυτο χημικό σάουντρακ τη δεκαετία που έπεσαν και τα τελευταία ηλεκτρονικά ταμπού. Συνδέοντας τον ύμνο ‘Born Slippy’ με το καθοριστικό ‘Trainspotting’, πείθοντας μαζί με τους ήρωες του και μια ολόκληρη γενιά να βάλει στην άκρη τον Iggy και να αφεθεί στις εξωσωματικές πτήσεις της επόμενης πίστας, παρέχοντας σωρηδόν κολληματικά anthems.
Τα ‘00s ακολούθησαν λιγότερο παραγωγικά, πιο εκλεκτικά και διαδικτυακά. Ας μη γελιόμαστε, σε μια σχετική αφάνεια για τους μη φανατικούς που δεν παρακολούθησαν τα soundtracks και τα διαδικτυακά projects. Όμως το 2007 οι Underworld επιστρέφουν με καινούριο άλμπουμ. Ίσως στο τέλος η χρονιά να τους ανήκει. Και σίγουρα, η Αθήνα θα τους θυμάται για καιρό. Αυτό υπόσχεται ο Karl Hyde, ένας ευγενικός και ώριμος 50ρης πια, υπέροχος και ουσιαστικός συνομιλητής - καμία σχέση με τον διεκπεραιωτική (α)προθυμία νεότερων ομότεχνών του. Διαβεβαιώνοντας ότι, όχι μόνο δεν έχουν ξοφλήσει, αλλά όσα φανταζόσαστε ακούγοντας το live ‘Everything, Everything’ συμβαίνουν ακόμα. Και θα συμβούν σε λίγες μέρες. Αμήν, γιατί δεύτερη απομυθοποίηση σαν την περσινή εμφάνιση των συνταξιούχων New Order δεν αντέχεται...
 |
Γεια σου Karl, πού σε βρίσκω; Περιοδεύετε;
Όχι, είμαστε στην Αγγλία, χαλαρώνουμε κι ετοιμάζουμε κάποια πράγματα για την περιοδεία.
Αν και φαντάζομαι θα το ξέρεις ήδη από τους διοργανωτές πρέπει να σου πω ότι αποτελείτε ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα του ελληνικού κοινού. Πώς σου φαίνεται η ιδέα του πρώτου gig στην Αθήνα;
Κι όμως εμένα δε θα είναι η πρώτη μου φορά στην Αθήνα, έχω ξαναέρθει συμμετέχοντας στην μπάντα της Debbie Harry το 1991. Εκτός του ότι έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο για διακοπές στα νησιά, αν και λατρεύω τα μυστικά σοκάκια της Αθήνας...
Ομολογώ ότι το 1991 μάλλον η μαμά μου δε θα με άφηνε να έρθω στη συναυλία. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και μια σχετική πόλωση για την εμφάνισή σας. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ‘fuck Underworld, they’re dead’ και άλλοι, οι περισσότεροι, που ανυπομονούν να έρθετε και να τους τινάξετε τα μυαλά. Τι υπόσχεσαι;
Ότι αυτό που θα βγάλουμε στη σκηνή προέρχεται 100% από την καρδιά μας. Εκεί πάνω το γιορτάζουμε, δεν υποκρινόμαστε. Οι ήχοι, τα visuals (φέτος είναι ξανά μαζί μας οι Tomato σε αυτό το κομμάτι), η performance που στήνουμε είναι απόλυτα αυθεντική και όχι κονσέρβα του παρελθόντος. Αρκεί να σου πω ότι δεν υπάρχει setlist πλέον στα live μας. Βασίζονται, σχεδόν απόλυτα, στον αυτοσχεδιασμό. Δεν ξέρουμε ποιο κομμάτι θα είναι το επόμενο, δεν κάνουμε πρόβες. Ο Rick δίνει το σήμα κι εγώ ακολουθώ, πλέον είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό. Μπορεί π.χ. να έρθει λίγο πριν βγούμε και να μου πει «άσε τα 20 πρώτα λεπτά να είναι χαοτικά, χωρίς φωνητικά, άσε να τριπάρουμε από την αρχή» ή αντίθετα να συμφωνήσουμε ότι θα ξεκινήσουμε κατευθείαν με HI NRG.
Ναι, αλλά δώσε μας μια εικόνα. Θα παίξετε τα εμβληματικά anthems των ‘90s, θα παρουσιάσετε το επικείμενο άλμπουμ;
Λίγο απ’όλα, αλλά μεταξύ μας θα ήταν τραγωδία αν στην πρώτη μας φορά στην Αθήνα δεν πaίζαμε και λίγα ‘90s (σ.σ. αρχίζει να γελάει, αποδεικνύοντας ότι οι κάτι έχει καταλάβει από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα)
 |
Μίλησε μου λίγο για το ‘The Riverrun Project’ που κυκλοφόρησε μόνο στο ίντερνετ. Κάπου διάβασα ότι σου θύμισε «τις εποχές που πουλούσατε τα πρώτα σας δωδεκάιντσα στο πίσω μέρος ενός βαν»...
Χαίρομαι που το αναφέρεις γιατί πολύς κόσμος δεν το ξέρει. Απλά θελήσαμε να μην συμβαδίσουμε με το καθιερωμένο παλιομοδίτικο σύστημα που κινείται η μουσική βιομηχανία: δίσκος - περιοδεία – στούντιο – ξανά δίσκος κ.ο.κ. Επιστρέψαμε στις μέρες της απόλυτης ελευθερίας, είπαμε για λίγο ‘fuck industry’. Ήταν ωραία η εμπειρία να γράφεις ένα κομμάτι και μετά από λίγες ώρες να το ανεβάζεις στο δίκτυο, χωρίς όλους τους ενδιάμεσους. Ήταν όπως παλιά, ολοκλήρωνες ένα κομμάτι το βράδυ και το επόμενο πρωί έκοβες τα βινίλια. Νιώσαμε punks ξανά. Και μάλιστα, όπως θα είδες, δεν ήταν κάτι φτωχό – είχε κι ένα virtual booklet με φωτογραφίες και εικαστικό υλικό. Αυτό είναι το μέλλον, αναπόφευκτα...
Πότε βγαίνει το νέο άλμπουμ; Πώς θα το περιέγραφες; Υπάρχει τίτλος;
Δυστυχώς, τον τίτλο δεν το ξέρουμε ούτε εμείς (σ.σ. liar, liar, liar). Θα βγει το φθινόπωρο, πρώτα στην Ιαπωνία. Ούτως ή άλλως, πέρα από τις διαδικτυακές μας δραστηριότητες, έχουμε κι ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και ήταν καιρός να επιστρέψουμε με κάτι πιο μαζικό. Το άλμπουμ είναι επηρεασμένο κυρίως από τον ήχο της νέας ηλεκτρονικής γερμανικής σκηνής, από DJs/ παραγωγούς όπως ο James Holden και ο Ricardo Villalobos και οπωσδήποτε από την κινηματογραφική μουσική. Θα έχει clubby στιγμές, θα είναι ταυτόχρονα ωμό και πολυεπίπεδο. Θα είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος που σε καλεί να ξεσπάσεις βλέποντάς τον με συγκεκριμένη οπτική.
Όπως πάντα δηλαδή. Τι το ξεχωριστό έχει η Γερμανία και κρατάει πλέον τα ηνία; Η βρετανική σκηνή νομίζεις έχει χάσει οριστικά τον ηγετικό ρόλο;
Πάντα οι Γερμανοί είχαν μια ασυνήθιστη και πρωτοπόρο άποψη για την ηλεκτρονική μουσική. Εμείς επηρεαστήκαμε πολύ από τους Krtaftwerk, Tangerine Dream. Can και Faust. Είναι λογικό με τέτοιο παρελθόν να εξελίσσονται σωστά. Από την άλλη, στη Βρετανία η σκηνή γιγαντώθηκε, παράγινε μεγάλη, ξέφυγε από τις underground ρίζες κι έγινε poppy. Στα ‘90s πολλοί έγιναν stars. Στην αρχή, όμως, δεν υπήρχαν stars στη dance, παρότι υπήρχαν πολλοί που το άξιζαν. Γι’ αυτό κι εμείς χρησιμοποιούμε το internet, για να μην καταλήξουμε μια καρτούν εκδοχή των Underworld.
Πιστεύεις ότι τα ‘90s θα ήταν τα ίδια χωρίς μια υστερική φωνή που ούρλιαζε ‘lager, lager, lager’ σκεπάζοντας τις περιπέτειες μιας παρέας junkies στο Εδιμβούργο;
Το ‘Born Slippy’ μαζί με το ‘Trainspotting’ ήταν, ας πούμε, το Woodstock της δεκαετίας του ’90. Ήταν σημείο αναφοράς για όλους μας, μας έδωσε μια μεγάλη πλατφόρμα για αν κινηθούμε, αν και ήμασταν ενεργοί 15 χρόνια πριν.
 |
Σχεδόν 3 δεκαετίες ενεργοί, από τη συνάντηση σου με τον Rick στο Cardiff Art College μέχρι σήμερα που κυκλοφορείτε MP3 στο δίκτυο. Κοιτάζοντας πίσω, ποιες είναι οι μεγαλύτερες αλλαγές;
Το 1981 είχαμε σχέδια για να κάνουμε πράγματα αδύνατα. Τα οποία τώρα είναι εφικτά μέσω του internet. Δεν είναι το downloading η τελευταία μορφή εξέγερσης; Τότε δεν ανησυχούσαμε για το να θα πουλήσουμε, τώρα προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη λογική των anthems, για μας δεν έχει καθόλου πλάκα να κάνουμε άλλο ένα ‘Born Slippy’. Τότε, η επικοινωνία γινόταν απευθείας από το στούντιο στο δρόμο, τώρα υπάρχει απεριόριστη δυνατότητα να κυκλοφορήσεις τη δουλειά σου.
Τι ακούτε τελευταία;
Μας αρέσουν οι Holden και Villalobos, όπως σου είπα. Ανακαλύψαμε τους After plan από την Δανία, τους 120 Days, επίσης από τη βόρεια Ευρώπη.
Ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έχετε γράψει ποτέ;
Τι να σου πω; Πολύ δύσκολο. Μου αρέσει πάντως το ‘Dark Train’, μια εκδοχή του ‘Dark and Long’ από τις ‘πρώτες μέρες’ με τα ‘acid tapes’. Είναι φοβερό να το παίζεις π.χ. μπροστά σε 80.000 κόσμο. Κι αυτός είναι στο φινάλε ο λόγος που αυτοσχεδιάζουμε.
Στην Αθήνα θα παίξετε μαζί με Madness και Beastie Boys. Πώς σου φαίνεται το line-up;
Μια χαρά. Μου αρέσει να παίζουμε σε φεστιβάλ, την ώρα των άλλων συγκροτημάτων κάθομαι σε μια γωνία και τους χαζεύω...
Οι Underworld θα εμφανιστούν στο HEINEKEN EJEKT FESTIVAL 2007: ALWAYS ONE STEP BEYOND το Σάββατο 16 Ιουνίου 2007 στο Γήπεδο Baseball, Ελληνικό. Εισιτήρια: €60 και προπωλούνται στα καταστήματα Metropolis, το Tickethouse (Πανεπιστημίου 42, Αθήνα) και το Tickethouse Θεσσαλονίκης (Εθν. Αμύνης 20 και Τσιμισκή) και το www.i-ticket.gr. Την ημέρα του live κοστίζουν €70 στο ταμείο.
