 |
Παρ’ ότι πνιγμένη με διάφορες υποχρεώσεις, η Natasha Atlas βρήκε τον χρόνο να τα πει λιγάκι με το Avopolis, για το καινούργιο album, για τη Μέση Ανατολή και για διάφορα άλλα…
Τι σημαίνει ο τίτλος του νέου σου album, Mish Maoul;
“Σημαίνει «δεν το πιστεύω!», είναι μια καθημερινή φράση που χρησιμοποιείται συχνά στην Αίγυπτο, αλλά και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.”
Πόσο αλήθεια είναι ότι στο Mish Maoul ανέτρεξες στις παιδικές σου αναμνήσεις από τη μαροκινή συνοικία στις Βρυξέλλες;
“Ναι, το έχω ξανακούσει αυτό. Δεν είναι και τόσο αλήθεια, ισχύει για ένα συγκεκριμένο τραγούδι μόνο. Το υπόλοιπο album έχει ποικίλες αναφορές στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, σε πιο Δυτικά μου ακούσματα. Για μένα ήταν μια γενικότερη επιστροφή στις ρίζες μου, όχι μόνο στις αναμνήσεις μου από τις Βρυξέλλες.”
Πες μου για τη Golden Sound Studio Orchestra of Cairo που συμμετέχει στο album.
“Δεν είναι φανταστική; Δεν είναι αληθινή ορχήστρα (γέλια)! Είναι διάφοροι session μουσικοί του Καΐρου που μαζεύονται σε ένα στούντιο της πόλης με το όνομα Golden Sound. Τους γνώρισα όσο ηχογραφούσα εκεί το album Aystheni και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Αποφάσισα λοιπόν να τους χρησιμοποιήσω.”
 |
Μέχρι τώρα έχεις κάνει αρκετά albums, τα οποία δεν μπαίνουν εύκολα κάτω από ταμπέλες και κατηγορίες. Εσύ πού θα κατέτασσες τη δουλειά σου;
“Η μουσική μου είναι αραβική. Καταλαβαίνω ότι διαφέρει από τη mainstream αραβική pop, όμως εκεί γενικά θα την ταξινομούσα. Εσάς ίσως σας κάλυπτε ένας όρος σαν το αραβική alternative pop, εγώ προτιμώ να τη βλέπω σαν ένα καβούρι που κινείται πλάγια στον κόσμο της σύγχρονης αραβικής μουσικής.”
Τι σου αρέσει να ακούς στον ελεύθερό σου χρόνο;
“Πολλά πράγματα… Αραβική pop, κλασική μουσική, hip-hop…Μου αρέσει πολύ το R’n’B/hip-hop, βρίσκω ότι είναι η πιο αντιπροσωπευτική μουσική των νέων της εποχής μας. Στο αυτοκίνητό μου ακούω πολύ Mohammed Fouam και Nancy Azram, ο Fouam είναι Αιγύπτιος και η Azram από τον Λίβανο. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μου δεν μπορούν να τους ακούνε, τους πέφτει πολύ αραβική η μουσική τους. Αλλά εγώ τους βρίσκω καταπληκτικούς.”
Αληθεύει ότι έχεις ζήσει ένα διάστημα στην Ελλάδα;
“Ναι, είναι αλήθεια! Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που αναπολώ τα νησιά της, τη θάλασσα και τη φύση της. Αλλά και από τους ανθρώπους έχω ωραίες αναμνήσεις, είναι καλό ακροατήριο και φαίνεται να του αρέσει πολύ η αραβική μουσική.”
Είσαι επίσης μια έμπειρη χορεύτρια της κοιλιάς, σωστά;
“Ε, όχι και τόσο έμπειρη. Δεν μπορώ να συγκριθώ με τις επαγγελματίες χορεύτριες. Έμαθα τον χορό της κοιλιάς μεγαλώνοντας. Έκανα πολύ λίγα μαθήματα. Μου αρέσει πραγματικά και είναι στιγμές στις συναυλίες, όταν η ορχήστρα παίζει, που το μόνο το οποίο σου έρχεται να κάνεις είναι να χορέψεις.”
 |
Τι αναμνήσεις έχεις από τη θητεία σου ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης των Ηνωμένων Εθνών κατά του ρατσισμού;
“Πολύ καλές! Με κολάκεψε πολύ που μου ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Το είδα σαν ευκαιρία για να κάνω κάτι σημαντικό, ήταν μια εμπειρία η οποία άξιζε.”
Παρακολουθείς την κατάσταση στη Μέση Ανατολή; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
“Την παρακολουθώ στενά. Είναι τραγικά τα πράγματα, έχει διαμορφωθεί μια πολύ, πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση.”
Πιστεύεις ότι θα έχουμε έναν ακόμα πόλεμο στο Ιράν;
“Όλοι όσοι εμπλέκονται πρέπει να κάτσουν και να το σκεφτούνε, γιατί δεν είναι καθόλου συνετό να προκαλέσουν κάτι τέτοιο. Αν γίνει ένας νέος πόλεμος θα ανακατευτούμε όλοι αυτή τη φορά και τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Η ανθρωπότητα πρέπει να προχωρήσει σαν είδος, πρέπει να μάθει να λύνει αλλιώς τα προβλήματά της. Αληθινά ελπίζω πως ο πόλεμος θα αποφευχθεί.”
Εσύ τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον;
“Ετοιμάζω δύο πολύ διαφορετικά albums, ένα με τον Marc Eagleton με jazz και latin επιρροές και ένα ακόμα όπου θα αναμειγνύω ευρωπαϊκή κλασική μουσική με αραβικές και ιρανικές μελωδίες. Παράλληλα δουλεύω και με τους Transglobal Underground σε ένα soundtrack. Είναι μια ταινία για μια κοπέλα από τις ΗΠΑ που έρχεται στο Κάιρο για να μάθει τον χορό της κοιλιάς!”
