 |
Οι New Model Army πατούν σε ελληνικό έδαφος μετά από πολύ καιρό, για 2 συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 7 & 8 Απριλίου (σε Υδρόγειο και Gagarin) αντίστοιχα και ο Justin Sullivan (ξανα)μιλά στον Αλέξη Μπρούλη.
Πως νοιώθεις που επιστρέφεις στην Ελλάδα μετά από 9 ολόκληρα χρόνια;
Υπέροχα, καιρός ήταν. Είχαμε κάποιες παράξενες περιπέτειες στην Αθήνα αλλά κάναμε και κάποια πολύ καλά live. Οπότε μας στενοχωρεί λιγάκι και αποτελεί ένα μυστήριο το γιατί δεν μας ξαναζήτησε κανείς να παίξουμε εκεί μέχρι τώρα.
Η εμφάνισή σας στην Αθήνα συμπίπτει με τα 50ά σου γενέθλια. Έχεις κάποια ιδιαίτερα σχέδια για εκείνη τη βραδιά;
Χμμ, όχι. Το είχα παρατηρήσει κι εγώ και σκεφτόμουν ‘’τι ωραίος τρόπος για να γιορτάσει κανείς’’. Το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα πάντως εκείνο το βράδυ, δεν το ξέρω ακόμα.
Υπάρχει ακόμα μέσα σου η φλόγα που σε οδηγεί στο να γράφεις μουσική;
Είναι ολοζώντανη στον καινούργιο δίσκο. Το Carnival είναι πολύ ενδιαφέρον από στιχουργικής άποψης, πιο σκοτεινό, δεν υπάρχουν πλέον επικά κομμάτια με μεγάλα ρεφράιν. Είναι σημαντικό για μας να μην γράφουμε το ίδιο κομμάτι δεύτερη φορά, να μην φτιάχνουμε ολόιδια albums. Θέλουμε να ξεχωρίζουν μεταξύ τους και αυτός ίσως είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο κόσμος ακούει το συγκρότημα. Προς το παρόν, πουλά όσο και οι τρεις προηγούμενοι. Είναι όμως ένας δύσκολος δίσκος γιατί δεν θα βγάλει hits, δεν παίζεται στο ραδιόφωνο και έτσι διαδίδεται από στόμα σε στόμα περισσότερο, αλλά πηγαίνει μια χαρά. Σ’ αυτή την περιοδεία έχουμε ένα καινούργιο κιθαρίστα, δυο drum kits και προσπαθούμε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα. Βαριέμαι να κάνω τα ίδια συνεχώς.
Ξέρω ότι σου αρέσει να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια όταν τραγουδά τους στίχους στα live.
Ναι, τότε καταλαβαίνεις ότι είναι πραγματικά δεμένοι μαζί σου.
Τι δεν σου αρέσει;
Κάποια πρακτικά πράγματα όπως ο ήχος για παράδειγμα. Μου αρέσει να ακούω τη μουσική. Κάποιες φορές έχουμε παίξει σε πολύ δύσκολα μέρη όπου ο ήχος ήταν κακός και αυτό που βγάζαμε δεν ήταν μουσική. Πιστεύω στη ιερότητα της μουσικής. Κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι ότι κάποιες βραδιές νοιώθω ‘’αποσυνδεδεμένος’’ παρ’ ότι βρίσκομαι εκεί, σαν να παλεύω να διαπεράσω ένα γυάλινο παραπέτασμα.
 |
Δεν σε κουράζει το να μιλάς με τον κόσμο μετά από το τέλος κάθε συναυλίας;
Δεν το κάνω πάντα. Συνήθως το κάνω στα μικρότερα gigs, όχι όπως στο αποψινό. Τώρα πια το κάνω λιγότερο απ’ ότι πιο παλιά. Δεν είμαι πάντοτε σε διάθεση να μιλήσω με κόσμο μετά από ένα live. Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες φορές είμαι πολύ εξαντλημένος για κάτι τέτοιο.
Πως διαλέγετε ποια κομμάτια θα παίξετε σε κάθε συναυλία;
Προφανώς θέλουμε να παίζουμε κομμάτια από το καινούργιο album -γύρω στα πέντε με έξι- σχεδόν πάντα τα ίδια. Υπάρχουν και μερικά που δεν τα παίζουμε καθόλου σαν το Fireworks. Αν ρίξεις μια ματιά στο set μας θα δεις ότι κυλά σαν μια ιστορία, δεν κάνουμε παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, έρχεται το ένα αμέσως μετά το άλλο οπότε πρέπει να βρεις κάποια που να ταιριάζουν μεταξύ τους. Το κεντρικό τμήμα του set παραμένει σταθερό εδώ και πολλά χρόνια αλλά αυτό γίνεται μόνο επειδή αυτά τα κομμάτια λειτουργούν καλά μαζί . Κάθε βραδιά το αλλάζουμε ελαφρώς στην αρχή ή στο τέλος. Ξεκινήσαμε αυτή την περιοδεία με περίπου 20 κομμάτια προβαρισμένα γιατί ο Marshall, ο καινούργιος μας κιθαρίστας, ήξερε τόσα. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να παίξουμε γύρω στα 30.
Πως εξηγείς την διαφορά στην εικόνα σου όταν είσαι πάνω και κάτω από τη σκηνή; Ήρεμος και συγκροτημένος απ’ τη μια, σε κατάσταση υπερδιέγερσης -με εκείνο το αλλόκοτο βλέμμα- απ’ την άλλη. Δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.
Όχι, είμαι ακριβώς το ίδιο άτομο! (γέλια) Εντάξει, χάνομαι στη μουσική! Για μένα η μουσική πρέπει να είναι όμορφη. Κάποιες φορές γράφουμε πράγματα που έχουν να κάνουν με την ομορφιά, όπως για παράδειγμα στο Navigated By The Stars. Υπάρχει πολλή ομορφιά στη μουσική των New Model Army, για μένα είναι πάρα πολύ συναρπαστική. Χάνομαι λοιπόν σ’ αυτό, λατρεύω το να παίζω μουσική. Στη σκηνή δεν έχω απόλυτη συνείδηση του που βρίσκομαι ή του τι κάνω. Το σώμα μου παίζει τα ακόρντα αλλά στο μυαλό μου συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Αυτό που έχω καταφέρει είναι να δημιουργήσω την μπάντα που πάντα θα ήθελα να βλέπω και το κακό είναι ότι δεν μπορώ να την δω να παίζει γιατί πάντα πρέπει να είμαι πάνω στη σκηνή! Ποτέ δεν μπορώ να είμαι ανάμεσα στο κοινό.
Γιατί δεν βλέπεις ποτέ τα dvd σας;
Δεν θέλω. Ο κόσμος είναι ήδη γεμάτος από καθρέφτες.
Προσωπικά προτιμώ να σας βλέπω στη σκηνή παρά να ακούω ένα δίσκο σας. Σας θεωρώ καλύτερους live.
Ναι, νομίζω ότι έχεις δίκιο. Αλλά πιστεύω ότι κάτι τέτοιο ισχύει για όλες τις καλές rock μπάντες, όλες είναι καλύτερες live, σχεδόν πάντα.
Όχι όλες, υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να παίξουν live.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που κάνουν καταπληκτικούς δίσκους. Πάντως συμφωνώ πως υπάρχουν μπάντες που δεν είναι τόσο καλές στη σκηνή όσο εμείς. Η ιδέα πίσω απ’ το Carnival ήταν να κάνουμε κάτι που να πλησιάζει σ’ αυτό που είμαστε όταν παίζουμε ζωντανά και το μεγαλύτερο ποσοστό του είναι ηχογραφημένο έτσι.
Μπορείς να θυμηθείς το αγαπημένο σου κοινό;
Όλα! Είναι τόσα, μα τόσα πολλά. Σε ολόκληρο τον κόσμο, με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικά μέρη. Ίσως η Βραζιλία κι η Νότιος Αφρική.
 |
Γιατί δεν παίζετε ζωντανά το ‘’Vengeance’’ πλέον;
Έχασα την ψυχική μου επαφή μ’ εκείνο το κομμάτι μετά το Σεπτέμβρη του 2002. Απλώς μου φαίνεται ότι ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που ουρλιάζουν για εκδίκηση και κηρύσσουν φανταστικούς (και πραγματικούς) πολέμους ο ένας στον άλλο και δεν έχω τη θέληση να πάρω μέρος σ’ αυτήν την τρελά. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να αποδίδεται αλλά εκτός από μια φορά, σε μια αντιφασιστική συναυλία στη Γερμανία το 2003, δεν έχουμε ξαναπαίξει το κομμάτι εδώ και καιρό.
Πως προσδιορίζεις το “The Family” και ποια είναι η σημασία της για σένα;
Πραγματικά δεν μου αρέσουν οι ορισμοί. Η ιδέα του “Family” υπάρχει επειδή έτσι νοιώθουν κάποιοι άνθρωποι. Οι New Model Army είναι μια ιδιαίτερη μπάντα με μια ιδιαίτερη στάση απέναντι στη μουσική και απέναντι σε όλες τις πλευρές της ζωής (δηλαδή πράγματα που κι αυτά αψηφούν τους ορισμούς) και, μερικώς επειδή δεν βρισκόμαστε στον μουσικό τύπο, στο MTV και στη mainstream μουσική βιομηχανία, αυτοί οι άνθρωποι που γουστάρουν το συγκρότημα βρίσκουν ότι έχουν να μοιραστούν κάτι ξεχωριστό.
Από πότε άρχισε να σχηματίζεται;
Από το ξεκίνημά μας. Οπωσδήποτε από το 1983 υπήρχαν άνθρωποι που μας ακολουθούσαν κι έρχονταν σε όλες τις συναυλίες. Και αυτή η ιδέα του να ταξιδεύεις έχει συνεχιστεί και τροφοδοτείται με διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικές χώρες. Πολλοί από τους παλιούς συνοδοιπόρους, οι οποίοι τώρα βέβαια δουλεύουν κι έχουν παιδιά, έχουν γίνει φίλοι και αρκετοί φέρνουν τα παιδιά τους στα soundcheck κλπ. Μέσω του internet, η ιδέα του “Family” επεκτείνεται τώρα και σε ανθρώπους που δεν έχουν δει ποτέ την μπάντα (ίσως επειδή ζουν σε μακρινούς τόπους) και οι οποίοι βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους.
Πότε ξεκίνησε ο βρετανικός μουσικός τύπος να αγνοεί τους ΝΜΑ και για ποιο λόγο;
Νομίζω μας έβρισκαν παραπάνω προβληματισμένους απ’ όσο έπρεπε. Η αρχή της δεκαετίας του ’80 ήταν μια εκρηκτική πολιτικά περίοδος, ειδικά στα βόρεια της χώρας κι εμείς ήμασταν η ανυποχώρητη φωνή της δίκαιας οργής. Αυτό ήταν απίθανο να μας κάνει ποτέ αγαπητούς στους δημοσιογράφους οι οποίοι είναι πολύ κυνικοί και αλαζόνες για να αποδεχτούν τύπους σαν κι εμάς. Στο κάτω κάτω δεν είχαμε ανάγκη να μας ανακαλύψει ή να μας ερμηνεύσει κανείς. Απλά υπήρχαμε! Πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν τι είμαστε και για ποιο λόγο εξακολουθούμε να υπάρχουμε. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε ένα κομμάτι μας στο top 20 καμιάς χώρας. Ούτε ανήκουμε σ’ ένα μουσικό ή πολιτικό κίνημα και παρόλα αυτά συνεχίζουμε να βγάζουμε δίσκους, να κάνουμε συναυλίες και να πουλάμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν νομίζω ότι μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως είμαστε μία πραγματικά αξιόλογη μπάντα που κάνει ένα μεγάλο ταξίδι μουσικών ανακαλύψεων, υλιστικής γνώσης και πνευματικής αλήθειας και ότι θα συνεχίσουμε μέχρι να πεθάνουμε...
Διαπίστωσες μια αύξηση στην υποστήριξη του συγκροτήματος με τη διάδοση της χρήσης του internet;
Το internet αποτελεί ευλογία για συγκροτήματα όπως εμείς. Σημαίνει ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης και ότι ο κόσμος, ακόμα και χωρίς αυτά, μπορεί να φτάσει σε εμάς. Έχει πάρει από πάνω μας την ανάγκη να κάνουμε συμβιβασμούς με τη μουσική βιομηχανία.
Παρακολουθείς τι συμβαίνει στη σύγχρονη pop και rock μουσική σκηνή;
Λιγάκι...
Έχεις ακούσει κάποια νέα συγκροτήματα που να έχουν κινήσει το ενδιαφέρον σου;
Εδώ και 4 χρόνια οι Queens Of The Stone Age επανέφεραν με μιας την (μερικές φορές ασταθή) πίστη μου στη δύναμη και την εφευρετικότητα της rock μουσικής. Αντιστοίχως, οι καλύτερες συναυλίες που είδα πέρσι ήταν του Gillian Welch (αμερικάνικο φολκ) και των New York Alcoholic Anxiety Attack, μια πολύ νέα και συναρπαστική μπάντα από το Bradford που δεν έχει υπογράψει ακόμα πουθενά.
Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχεις βιώσει, κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, όλα αυτά τα χρόνια;
Ίσως όταν βγήκα στη σκηνή τον Οκτώβριο, στο Παρίσι για τη συναυλία-επέτειο των 25 χρόνων μας. Υπήρξε μια τόσο θερμή αντίδραση.
Και η πιο αστεία;
Δεν σου λέω, σε περίπτωση που κάποιος προσπαθήσει να το επαναλάβει...
