 |
O Eero Heinonen, μπασίστας των Rasmus μιλά στο Avopolis από τη μακρινή Φινλανδία, με ηχητικό φόντο το φωνακλάδικο μωρό του, και μας λέει πως ανυπομονεί να ξαναδεί το ελληνικό κοινό από κοντά.
Avopolis: 11 χρόνια μαζί, 6 άλμπουμ κι ακόμα διανύετε τη δεύτερη δεκαετία της ζωής σας. Τι έχει αλλάξει, τι χάσατε, τι κερδίσατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια;
Heinonen: Ξεκινήσαμε πάρα πολύ νέοι, 14 χρονών και τότε δεν ξέραμε τίποτε για τη μουσική βιομηχανία, απλά μας άρεσε να παίζουμε μουσική. Μάθαμε πολλά για το σύστημα μέσα σε αυτά τα χρόνια, πώς να λειτουργούμε μέσα σε αυτό, αλλά και με ποιους τρόπους μπορούμε να υπερασπίσουμε τις νέες μας ιδέες. Είμαστε ακόμα γεμάτοι όνειρα για το μέλλον κι έχουμε πολλές νέες αγορές να ανακαλύψουμε. Μπορεί να χάσαμε ευκαιρίες όπως το πανεπιστήμιο, τα ταξίδια που κάνεις όταν είσαι νέος κι ελεύθερος. Αλλά από την άλλη, τα μυαλά μας ήταν πάντα γεμάτα μουσική, αυτήν ακολουθήσαμε. Και το γεγονός ότι όλοι στο συγκρότημα είμαστε φίλοι μας έδωσε την ευκαιρία να μοιραστούμε, να ενηλικιωθούμε μαζί και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο.
Avopolis: Πώς έχετε εξελιχθεί μουσικά από το πρώτο άλμπουμ στο “Hide from the Sun”, το τελευταίο σας;
H: Κοίτα, η πρώτη μας δουλειά ήταν ένας skate-punk δίσκος, γεμάτος ανόητους στίχους, δεν το σκεφτήκαμε ιδιαίτερα, απλά τζαμάραμε και γεννήθηκε έτσι, αυθόρμητα. Σταδιακά δοκιμάσαμε διαφορετικά στιλ και θα έλεγα πως μόνο στο τέταρτο άλμπουμ βρήκαμε πια μια ταυτότητα, αυτή τη μελωδική ροκ-ποπ που παίζουμε και σήμερα. Το “Hide from the Sun” είναι παρόμοιο μουσικά με το προηγούμενο άλμπουμ («Dead Letters», 2003), αλλά ίσως το επόμενο να είναι πολύ διαφορετικό. Πρόσφατα συζητήσαμε όλοι μαζί για μια στροφή, να δοκιμάσουμε άλλα πράγματα, να είμαστε πιο πειραματικοί. Έτσι βέβαια μπορεί να συμβεί το παράδοξο ότι εσύ θα αγαπάς πολύ τη δουλειά, αλλά το κοινό σου δεν θα ακολουθήσει. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή…
Avopolis: Εσύ τι μουσική ακούς και εκτιμάς;
H: Σ’ ένα ταξίδι στην Ινδία αγόρασα cd με ινδική μουσική. Ειδικά ένα από αυτά, από ένα βιρτουόζο του ηλεκτρικού μαντολίνου, μου αρέσει πάρα πολύ. Το ακούω μέσα στο αυτοκίνητο κι όταν έχει κίνηση μπορώ να ονειρευτώ, να ξεχάσω τι συμβαίνει γύρω μου. Γενικά είμαι ρετρό τύπος, ακούω πολύ Hendrix και Cream. Δεν μπορώ να αρνηθώ πως ένα συγκρότημα σαν τους Coldplay έχει μεγάλη επίδραση στον μουσικό κόσμο αυτή τη στιγμή, αλλά πιστεύω πως τα περισσότερα επιτυχημένα νέα συγκροτήματα έχουν 1-2 καλά κομμάτια, αυτά που παίζονται στο ραδιόφωνο, και τίποτα παραπάνω.
Avopolis: Δεν είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;
H: Εγώ έχω ταξιδέψει στην Αθήνα και στους Δελφούς, τους οποίους βρήκα συναρπαστικούς. Για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της Ελλάδας είναι η ιστορία, οι μύθοι της, η δυνατή αυτή μαγεία. Με το συγκρότημα είχαμε έρθει σε ένα φεστιβάλ, με πολύ καλή ατμόσφαιρα, γεμάτο νέους, αλλά και οικογένειες και παιδιά –απλά είχα την αίσθηση ότι δεν βρίσκονταν εκεί για μας. Ανυπομονώ να παίξουμε σε ελληνικό κοινό που θα τραγουδά μαζί μας.
