Η σύγχρονη, “right-now” παγκόσμια dance σκηνή σίγουρα δεν αστειεύεται – ήδη από τα τέλη των ‘10s όπου μπορούμε να οριοθετήσουμε τις απαρχές της. Δεν επιδέχεται περιχαράκωση όσον αφορά το genre, βγάζοντας ταμπέλες που η ίδια γέννησε από πάνω της – βλέπε το trend του hyperpop και του πόσο δεν υφίσταται πλέον αυτό σαν όρος με την συχνότητα που είχε στο κοντινό παρελθόν, υπό τη μονοδιάστατη έννοια τουλάχιστον, θα έλεγε κανείς ότι απορροφήθηκε από το ευρύτερο concept. Αφουγκράζεται και οραματίζεται ήχος, τοπία και αισθήσεις από όλες τις μεριές σμιλεύοντας ένα αμάλγαμα ερεθισμάτων που έχει μια ξεκάθαρη αλλεργία στη 4-to-the-floor λογική – αν και βεβαίως θα αντλήσει στοιχεία και από εκεί. Πες το dubstep, 2-step, garage, breakbeat, hip house, techno, DnB, θα πέσεις έξω. Ή πιο σωστά, θα είσαι αρκετά εύστοχος μα και ταυτόχρονα ελλιπής.
Ο Autow Nite Superstore είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα που διαθέτουμε στα εγχώρια, με ένα διεθνές αποτύπωμα πλέον που τον έχει καταστήσει επίτιμο μέλος αυτής της παγκόσμιας πραγματικότητας. Δισκογραφεί εδώ και 5 χρόνια, ενώ νιώθει εξίσου άνετα με το να συνεργαστεί με (καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους όσο οι) Sigmataf και Die Arkitekt όσο και με το να remixάρει Τάμτα. Η μουσική του έχει φιλοξενηθεί σε πλατφόρμες όπως οι BBC Radio6, XLR8R, Bandcamp's New & Notable και HATE, μεταξύ πολλών άλλων, όμως οι επιρροές και τα αισθητικά του κριτήρια δεν περιορίζονται καν αποκλειστικά στον ήχο.
Ο δίσκος του, Running Towards the End of the Light μόλις κυκλοφόρησε (και) σε βινύλιο από τη Warner, έχει ποικίλες αναφορές που μπλέκονται αβίαστα μεταξύ τους, ενώ κατατάσσει τους σκηνοθέτες Sean Baker και Charlie Kaufman ως βασικές επιρροές δημιουργίας του ηλιόλουστου, grounded αλλά και αρκετά σουρεάλ σύμπαν του. Είναι, άλλωστε, το πρώτο του μεγάλο meta-quarantine project. Άραγε θυμάται ο ίδιος κάποια (χρονικά και μη) milestones που όρισαν τη δημιουργική διαδικασία; Του αρέσει να δουλεύει κατά κύριο λόγο με software ή έχει σκεφτεί να εντάξει και κάποιο (ενδεχομένως περίεργο ή απρόσμενο) φυσικό όργανο;
«Καταρχάς θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ. Τι να πω, νομίζω ότι σε κάθε δίσκο που δουλεύω, αδυνατώ να θυμηθώ πως δημιουργήθηκε, παρά μόνο υπάρχουν συγκεχυμένες εικόνες – υπήρχε μια περίοδος, που πραγματικά ένιωθα χαμένος δημιουργικά, ένιωθα πως πρέπει να κάνω danceable tracks, να ακολουθήσω μία νόρμα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Και όταν προσπάθησα να το κάνω αυτό, τότε ήταν που πραγματικά δεν είχε νόημα. Κι έτσι ένιωσα κάπως πιο ελεύθερος, επέστρεψα σε πράγματα που είχα στα drafts, τα ξαναδούλεψα ώστε να είναι κάτι που με εκφράζει και μου βγάζει έστω κάποιο συναίσθημα. Νομίζω πως αυτό είναι ο μόνος οδηγός μου.»
«Πλέον δουλεύω κατά κύριο λόγο "in the box". Μ’ αρέσει να πειράζω πολύ τους ήχους, να παρατηρώ πόσο μπορούν να αλλάξουν, να γίνουν κάτι άλλο. Δίνω έμφαση στο sound design, έτσι ξεκίνησα να κάνω μουσική εξάλλου. Και η σύνδεση με τον έξω κόσμο, μέσω recordings, memos, ή οι καλλιτέχνες που δανείζουν τις φωνές τους, ορίζει μία συνύπαρξη όμορφη και οικεία.»
«Χρησιμοποιώ keyboards να ορίσω μελωδίες και basslines συνήθως, και έπειτα θα περάσω την υπόλοιπη μέρα να βρω ή να φτιάξω τον κατάλληλο ήχο. Συνηθίζω να κάνω τη μίξη κατά τη διάρκεια της παραγωγής επίσης, το θεωρώ κάπως αλληλένδετο. Χρησιμοποιώ κομπρέσσορες στο φουλ, ειδικά αυτό το άλμπουμ είναι αρκετά τσίτα, γιατί αυτό ήθελα, ένιωθα μία ανάγκη για μαξιμαλισμό. Κατά καιρούς ωστόσο βάζω και κάποια πιάνα μέσα, από σαμπλαρίσματα που θα έκανα σε ένα παλιό δικό μου organ, μέχρι μεγάλα με ουρά και μέχρι μικρότερα, δωματίου, με την καρέκλα να τρίζει. Όλα ταιριάζουν αν βρουν το χώρο τους. Σε παλιότερα πρότζεκτ έβαζα και κιθάρες όπου έπαιζαν σε φουλ επεξεργασία για το noise grain, ακόμα και κλαρίνο (από τον φανταστικό Χρήστο Κυριαζή).»
Έχοντας πλούσιο CV (και) στα remixes για άλλους καλλιτέχνες, μιλάμε για το αν υπάρχει χώρος να αφήσει το δικό του στίγμα χωρίς να παρεμβαίνει εκφυλιστικά στον original artist:
«Τα ρεμίξ είναι μία διαδικασία πιο αφαιρετική, και λίγο πιο ελεύθερη, γιατί πάντα θα είναι ‘remix’. Οπότε απαλλάσσεσαι κατά κάποιο τρόπο από το βάρος του να κάνεις το ‘OG track’ (το οποίο πολλές φορές είναι και ψευδαίσθηση) και μπορείς να κινηθείς πιο ελεύθερα. Σκοπός μου όταν δουλεύω ένα remix είναι να βγάλω ένα άλλο angle προς τα έξω, αναδεικνύοντας τον main artist, τη φωνή του και το performance του, και κάνοντάς το να σταθεί σε άλλο setting, λίγο πιο κοντά στον δικό μου κόσμο.»
Το προαναφερθέν παγκόσμιο γκελ που έχει φιλοτεχνήσει ο ANS διαφαίνεται και από το γεγονός ότι τράβηξε την προσοχή ενός σπουδαίου ευρωπαϊκού agency, τη Modern Matters, που έχει στους κύκλους της την superstar πλέον VTSS. Κάποιες σκέψεις από τον ίδιο πάνω σε αυτό;
«Δουλεύουμε με την MΜ το communication του δίσκου - είχαμε έρθει σε επαφή παλιότερα και περίπου ένα χρόνο πριν, μιλούσαμε για τον δίσκο και θέλησαν να δουλέψουμε μαζί. Βοήθησαν και βοηθάνε στην επικοινωνία του προτζεκτ, σε φορείς του εξωτερικού, και είναι μια συνεργασία όμορφη θα έλεγα.»
Terselle, Riskykidd, Sigmataf και Sworr. μόνο μερικές συνεργασίες (από το εσωτερικό) που υπάρχουν σε αυτό το δίσκο, ενώ το χεράκι του έχει βάλει και ο σπουδαίος Joker Kapsize (ο οποίος, μεταξύ άλλων, είχε σημαντική συμμετοχή στη δημιουργία του περσινού δίσκου του Skrillex, Quest for Fire). Μήπως το curation αναφορικά με την επιλογή των εκάστοτε guests αποτελεί, καταρχάς, όντως curation ή συμβαίνει πιο τυχαία, στη δική του περίπτωση; Είναι επίσης ορισμένες φορές τόσο κομβικό όσο η σύνθεση ή η παραγωγή των tracks σχετικά με τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος;
«Το άλμπουμ έχει αρκετές συνεργασίες, τόσο εγχώριες όπως ανέφερες, όσο και με καλλιτέχνες όπως η Lia Butler από το Durban, ο Stephen Carter από το Texas, και ο Ruby Heart από το Los Angeles. Κάποιες απ’ αυτές τις συνεργασίες προέκυψαν από κοινές επαφές, και κάποιες από καθαρή ανακάλυψη της μουσικής ενός εκ των δύο και εν καιρώ επικοινωνία.»
«Στο διάστημα της δημιουργίας του άλμπουμ έτυχε να δουλέψω με αρκετούς άλλους καλλιτέχνες, είτε για δικά τους πρότζεκτ, είτε για πράγματα που ως τώρα μένουν ακυκλοφόρητα, αλλά η συν-δημιουργία είναι κάτι που με τροφοδοτεί με πολλή ενέργεια.»
«Όσον αφορά τον Joker Kapsize, είναι ένας φανταστικός τύπος και από τους καλύτερους mastering engineers που έχω δουλέψει. Είχαμε συνεργαστεί σε προηγούμενο release μέσω Never Sleep, και ήθελα πολύ να επιμεληθεί κάποια masters κι αυτού του άλμπουμ.»
Μιλώντας για το Quest for Fire του Skrillex, ένας δίσκος που αποτελεί τρανό (και ποιοτικότατο) παράδειγμα σχετικά με τον πλουραλισμό αισθητικών κατευθυντήριων που ορίζει πλέον τη σύγχρονη dance πραγαματικότητα, μπορεί να περιγράψεις διαισθητικά και με τη δική του ερμηνεία το τι συμβαίνει στα dancefloors του σήμερα; Περιγράφεται επακριβώς ως ένας εναγκαλισμός μιας πληθώρας από bass sounds (UK garage, D&B, dubstep) συν το hyperpop (ή ό,τι άλλο, you name it) ή μήπως είναι ένα ευρύτερο πολιτισμικό κίνημα με ρευστή αισθητική;
«Με βρίσκεις πολύ σύμφωνο όσον αφορά την ερμηνεία γύρω απ’ τον ήχο στην επιστροφή του Skrillex - νομίζω οι άνθρωποι βαριούνται πλέον ένα πράγμα, και η ιδέα ότι μπορείς να είσαι αυτό αλλά μπορείς να είσαι και εκείνο, και το άλλο, και όλα αυτά μαζί, περιγράφουν καλύτερα τη σύγχρονη ζωή, και είναι λίγο πιο… πραγματικό; Βέβαια, και μιλώντας από μία πιο εμπορική σκοπιά, προφανώς η αισθητική και η μόδα και τα trends είναι ρευστά, αλλά στην ιδέα ότι ένα άλμπουμ έχει 10 διαφορετικές αισθητικές κατευθύνσεις (άσχετα αν μοιράζονται έναν βασικό κορμό), μπορεί να αγγίξει και 10 διαφορετικά segments κοινού, όπου αυτό είναι και το απόλυτο hack.»
Φωτογαφία: Μαρίζα Καψαμπέλη
Ο δίσκος έχει ραπ στοιχεία και, βγάζοντας από τη συζήτηση τον trailblazer (Kan)ye (West) για λόγους οικονομίας, θέλει κανείς να μάθει ποια η δική του σχέση με το rap/hip hop και αν νιώθει κάποια αισθητική συγγένεια με "leftfield" (να το πάλι) παραδείγματα που κυνηγάνε πιο abstract παραγωγές όπως πχ ο Bladee (με Varg2TM και Evian Christ) ή ο Tommy Cash (με τη μαφία της PC Music ή με τους Amnesia Scanner), φερ’ επείν.
«Εδώ είμαστε. Και όλα τα παραδείγματα σου είναι spot on. Μεγάλωσα ακούγοντας εκτός των άλλων και αρκετό rap - από local εποχές THHF (Zoltan Tribe, respect) μέχρι τις παραγωγές του σήμερα που ανέφερες, και σε πιο Αγγλία μεριά (από the Streets μέχρι Headie One), έτρεφα πάντα μία αγάπη προς το συγκεκριμένο genre. Περιέχει μία δυναμική και ένα honesty που δεν είναι εύκολα αισθητά σε άλλα είδη, και σε συνδυασμο με πιο (πραγματικά) leftfield στοιχεία, σχεδόν προαστικά, το κάνει ίσως το genre-crossing που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα να δοκιμάζω.»
Αναφορικά με τα εγχώρια, ή πιο σωστά, με τους εγχώριας καταγωγής τροφοδότες του (πειραματικού) dance, τα πράγματα βράζουν για τα καλά: ο Βασίλης Κουλιγκάς της PAN φαίνεται να έχει κάνει μια μελετημένη στροφή σε πιο "deconstructed club" μονοπάτια και φέρνει τον Skrillex ως headliner για το πάρτι του label, ο DJ Loser από τη Θεσσαλονίκη παρατάει τα όποια ψήγματα industrial και techno τον ενδιέφεραν και συνεργάζεται με τον πάλαι πότε συνεργάτη των Kanye και Gesaffelstein, Brodinski, ενώ ο ANS δίνει μέρος της τεχνικής επιμέλειας του δίσκου στον Kapsize. Νιώθει ότι η α λα ελληνικά συνεισφορά στο συγκεκριμένο ρεύμα, και λόγω των προαναφερθεισών συνεργασιών, έχει γίνει τρομακτικά ευδιάκριτη στο ευρωπαϊκο (και όχι μόνο) circuit, εγκυμονώντας ακόμα περισσότερα projects για το εγγύς μέλλον;
«Θα πω ένα μεγάλο μακάρι - όσους τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά από τους προαναφερθέντες έχουν ρίξει τρομερή δουλειά και ανταμείβονται, τουλάχιστον σ’ ένα βαθμό, και ελπίζω να μεγαλώσει αυτό το εύρος όλο και περισσότερο.»
Φωτογραφία: Evan Μαραγκουδάκης
Μερικές επιρροές (όχι απαραίτητα μουσικές) που τον χαρακτηρίζουν; Τι βρίσκεται στη playlist του (ή, για κάτι πιο τολμηρό, στο μυαλό του) αυτή την περίοδο;
«Indie cinema, μαξιμαλισμός, αρχιτεκτονική, Ikea, malls.
Α, και τα μακαρόνια με κιμά (γέλια).
Ακούω το καινούριο άλμπουμ της 070 Shake, του .by_Alexandrer, λίγο Paris Texas, λίγο Fontaines και πολύ ambient.»
Κλείνοντας (και χωρίς να υφίσταται αυστηρή σοβαρότητα στην ακόλουθη ερώτηση), είναι το "leftfield" ένας πιο σοφιστικέ τρόπος να λέμε "alternative";
«(γέλια) Πιθανώς! Θα προτιμούσα να συνεχίσει να εμπεριέχει ωστόσο τον όρο left, και να ορίζει και κάτι radical, πιο αποσπώμενο από τα κέντρα και τον συντηρητισμό.»
Το Running Towards the End of the Light του Autow Nite Superstore κυκλοφορεί από τη Warner.
