Για ένατη συνεχόμενη χρονιά ο θεσμός «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού», μια συνεργασία της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και του Παντείου Πανεπιστημίου, ανοίγει την αυλαία του με τέσσερις συναυλίες στις 7 και 8 Μαρτίου, Η πρώτη συναυλία (7 Μαρτίου, 20:30) είναι αφιερωμένη στο μουσικό σύμπαν του Γάλλου συνθέτη Maurice Ohana. Οι μουσικοί του Oros Ensemble Δημήτρης Καραγιαννακίδης (τσέλο), Ειρήνη Κρικώνη (βιολί) και Αντώνης Τσαχτάνης (κλαρινέτο), μαζί με την πιανίστα Μαριλένα Σουρή και τη συμμετοχή του Βαγγέλη Σταθουλόπουλου (φλάουτο) και του Γιάννη Τσελίκα (όμποε), ερμηνεύουν έργα των Maurice Ohana, Henri Dutilleux και Manuel de Falla, μαζί με ένα έργο ανάθεση της Στέγης στη συνθέτρια Νίκη Χαρλαύτη. Η Μαριλένα Σουρή, οι μουσικοί του Oros Ensemble και η Νίκη Χαρλαύτη μας μίλησαν για τις σπουδές τους, τις μουσικές τους εμπειρίες και την ανακάλυψη της μουσικής του Μορίς Οανά.
Κείμενο από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στην κατεύθυνση της Πολιτιστικής Διαχείρισης του Παντείου Πανεπιστημίου Λαμπρινή Σάλτη, Λουίζα Παπασυμεών, Παναγιώτης Βακάλης, Μίνα Κουρή, Ιωάννα Μακ Εντή, Αδαμαντία Κόκλα, Νίκη Παπαδοπούλου και Άννα- Μαρία Μαρουλίδου:
Μαριλένα Σουρή, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας αναφορικά με το πρόγραμμα της συναυλίας όπου συμμετέχετε παίζοντας στο έργο Syrtes για τσέλο και πιάνο του Οανά, αλλά είστε και η σολίστ του κοντσέρτου για πιάνο και πέντε όργανα του Μανουέλ ντε Φάγια;
Μαριλένα Σουρή: Έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Οανά. Δεν είναι τόσο γνωστός και η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ τώρα που άρχισα να ακούω περισσότερο την εργογραφία του. Ομολογώ, βέβαια, ότι όταν έρχομαι σε επαφή με ένα έργο ενός συνθέτη που δεν γνωρίζω πρώτα κάνω μια πρώτη ανάγνωση χωρίς να ακούσω τίποτα άλλο από αυτόν, γιατί κάπως θέλω να πάρω μια πρώτη αίσθηση που προκύπτει απλώς και μόνο από το ίδιο το έργο και πώς το αντιλαμβάνομαι. Πρώτα μελέτησα τα έργα δηλαδή, και μετά άρχισα να ακούω την μουσική του. Οπότε τώρα είμαι στη διαδικασία που ακούω το έργο του Οανά και μου αρέσει πάρα πολύ το πόσο διαφορετικά πράγματα έχει γράψει, πόση απίστευτη ποικιλία υπάρχει στο χρώμα των έργων του. Τώρα, για το κοντσέρτο του ντε Φάγια έμαθα από την Λορέντα Ράμου πόσο το αγαπούσε ο Οανά. Το βρίσκω τολμηρό έργο, το πώς έχει ενσωματώσει το ισπανικό χρώμα με τόσο τολμηρές αρμονίες. Σκοπεύω να το μελετήσω και στο τσέμπαλο, καθώς η σύνθεση του ντε Φάγια αφορούσε, αρχικά, στο συγκεκριμένο όργανο, γιατί θα ήθελα να δω πώς ακούγεται, αλλάζουν διάφορα πράγματα εκεί. Το λέει όμως και ο ίδιος ότι δεν πάμε να μιμηθούμε το τσέμπαλο, είναι κάτι άλλο αυτό που πάμε να κάνουμε. Φυσικά, το γεγονός ότι θα έχω την ευκαιρία να δουλέψω αυτά τα έργα με μουσικούς με τους οποίους συμπράττουμε για πρώτη φορά, είναι κάτι που με γεμίζει με ακόμα μεγαλύτερη χαρά και ανυπομονησία.
Πόσο διαφορετική είναι η εκτέλεση σας σε σχέση με προηγούμενες, οι οποίες είχαν τσέμπαλο αντί πιάνου;
ΜΣ: Σίγουρα υπάρχει διαφορά στο χρώμα. Το τσέμπαλο έχει πιο απαλό ήχο και καλό είναι οι υπόλοιποι παίχτες να μην παίζουν πολύ δυνατά όταν κάποιος παίζει με τσέμπαλο, γιατί είναι εύκολο να το σκεπάσουν. Παίζοντας πιάνο ένιωσα να έχω περισσότερες δυνατότητες και διαφορετικές δυναμικές σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα περισσότερη ευελιξία.
Πώς κάνατε πρόβα με τους συναδέλφους από το εξωτερικό;
ΜΣ: Πέρυσι ήρθαν 10 μέρες πριν. Με καλή προετοιμασία και προσωπική μελέτη, η συνεργασία επιτυγχάνεται, αν και σίγουρα δεν είναι ιδανικό να γίνονται περιορισμένες πρόβες.
Ποια ιστορία-μουσική αφήγηση θα βλέπατε πίσω από το έργο του Οανά Syrtes για τσέλο και πιάνο;
ΜΣ: Πολύ ωραία ερώτηση, ήταν το πρώτο έργο του που έπαιζα, μια πρώτη επαφή για μένα. Αυτό που μπορεί να πάρει κάποιος είναι ότι πολλές φορές είναι λίγο αυτοσχεδιαστικό, αν και είναι πολύ προσεκτικά γραμμένο και γνωρίζει ακριβώς τι χρειάζονται δύο μουσικοί σε ένα ντουέτο. Όταν αρχίσαμε να παίζουμε ήταν όλα εκεί, ήταν γραφή από έναν μουσικό που ξέρει πώς γίνεται η μουσική δωματίου, όταν είδα την παρτιτούρα σκέφτηκα ότι χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά μετά είδα ότι όλα έφτιαχναν, λειτουργούσαν. Είναι πολύ προσεκτική σύνθεση. Μου έρχονται στο μυαλό διαφορετικές υφές και χρώματα, δεν έχει μια αφήγηση, δεν μου έρχεται κάτι γραμμικό με αρχή μέση και τέλος.
Να ρωτήσουμε, μιας και είπαμε για το τσέμπαλο, εάν έχετε στο σπίτι σας; Σκέφτεστε να πάρετε;
ΜΣ: Δεν έχω αλλά θα ήθελα, δεν ξέρω βέβαια τι θα πουν οι γείτονες μου γι’ αυτό, το πιάνο είναι το πρωταρχικό μου όργανο και ήδη δυσκολεύονται με αυτό!
Ο Δημήτρης Καραγιαννακίδης, η Ειρήνη Κρικώνη και ο Αντώνης Τσαχτάνης μας μίλησαν για την συνεργασία τους στο Oros Ensemble. Πώς έγινε και ήρθατε εσείς οι πέντε καλλιτέχνες κοντά και αποφασίσατε να φτιάξετε αυτό το σύνολο και τι το ιδιαίτερο θέλετε να κάνετε;
Δημήτρης: Aυτός που μας μάζεψε όλους στο τέλος του 2019 είναι ο Αποστόλης Κουτσογιάννης, υπεύθυνος του σχήματος, ο οποίος είναι συνθέτης. Ο Αποστόλης σπούδαζε στο Cambridge στη Μεγάλη Βρετανία και γυρνώντας στην Ελλάδα είχε σκοπό να φτιάξει ένα σχήμα. Μετά από μια κουβέντα που είχε με τον κύριο Κουμεντάκη στην Εθνική Λυρική Σκηνή, μας είπε ότι θα υπάρξει υποστήριξη και ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να πάμε για residence σε ένα χωριό του Πάρνωνα, στην Πελοπόννησο. Αυτό μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Πλέον έχουν περάσει τρία καλοκαίρια κατά τα οποία είμαστε πολύ ενεργοί με το Oros. Ήταν τρεις χρονιές στις οποίες κινηθήκαμε σε διαφορετικό πλαίσιο την κάθε φορά. Τον πρώτο χρόνο είχαμε πέντε αναθέσεις. Ήμασταν ένα καλοκαίρι στην Βαμβακού, όπου δύο μήνες κάναμε πρόβα κάθε μέρα, παίρναμε καινούριο υλικό, μιλούσαμε με τους συνθέτες, αλλάζαμε πράγματα, ήταν μια πολύ διδακτική εμπειρία. Σε συνδυασμό με τη σύγχρονη δημιουργία, πάντα παίζουμε κάποιο μπαρόκ έργο και διασκευές άλλων έργων. Έτσι, τον δεύτερο χρόνο δώσαμε πιο πολύ βάση σε διασκευές και σε χορούς από τον μεσογειακό χώρο. Ο τρίτος χρόνος ήταν παρόμοιος με τον δεύτερο, με τη σημαντική διαφορά ότι για πρώτη φορά ερμηνεύσαμε διασκευές πάνω σε χορούς του Σκαλκώτα.
Αντώνης: Το ότι πήγαμε και μείναμε εκεί όλοι μαζί ως σχήμα για μέρες στο ίδιο σπίτι, πιστεύω ότι βοήθησε πάρα πολύ στο να δέσουμε μεταξύ μας γιατί για τη μουσική δωματίου έχει τεράστια σημασία όχι μόνο να είναι καλοί οι μουσικοί και να έχουν δεξιοτεχνικές ικανότητες, αλλά να δέσουν και ως προσωπικότητες. Τώρα πλέον κλείνουμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Συνδυάζετε δηλαδή και ρεπερτόριο άλλων εποχών, δεν παίζετε μόνο αναθέσεις και μουσική που είναι γραμμένη τώρα;
Δημήτρης: Ναι, ακριβώς! Εμένα προσωπικά με ενδιέφερε να υπάρχει και παλαιότερο ρεπερτόριο. Εξ αρχής ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θέλαμε να περιοριστούμε μόνο σε μια εποχή, σε ένα είδος. Παρόλο που υπάρχει αρκετή σύγχρονη δημιουργία στο ρεπερτόριό μας, ο συνδυασμός των οργάνων που αποτελούν το σύνολο είναι πολύ ιδιαίτερος και ενδείκνυται για πειραματισμό με διαφορετικά ρεπερτόρια. Έχουμε βιολί και τσέλο στα έγχορδα, φλάουτο με ράμφος, κλαρινέτο, ακορντεόν, και κρουστά που είναι όμως μελωδικά, καθώς συνήθως παίζουμε με βιμπράφωνο.
Ειρήνη, επειδή έχεις κάνει σπουδές στο εξωτερικό και ζεις τώρα στη Βιέννη, θα έβλεπες τον εαυτό σου στη χώρα μας μετά από μια εμπειρία στο εξωτερικό, λόγω του ότι ίσως μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα δεν δίνει τις ίδιες ευκαιρίες στους μουσικούς όσο άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
Παρατηρώντας την ελληνική πραγματικότητα, θα έλεγα πως θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο έως και αδύνατο να βιοποριστεί κάποιος καλλιτέχνης, όντας μόνο ελεύθερος επαγγελματίας, κάτι που σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Αυστρίας, στην οποία ζω, είναι εφικτό, κι αυτό όχι μόνο επειδή υπάρχει μεγαλύτερη καλλιτεχνική ζήτηση, αλλά κι επειδή οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλλιτέχνες έχουν την αναγνώριση και στήριξη από το ίδιο το κράτος. Προσωπικά χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια με το Oros Ensemble έχω την ευκαιρία όλο και πιο συχνά να είμαι καλλιτεχνικά ενεργή στην Ελλάδα. Ένα από τα μεγάλα στοιχήματα του σχήματος ήταν και είναι να ενισχύσουμε τη μουσική πραγματικότητα στη χώρα μας, τόσο με συναυλίες στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία. Δεν ξέρω λοιπόν, αν μελλοντικά μετακομίσω στην Ελλάδα –δεν το αποκλείω κιόλας– ωστόσο μέχρι να γίνει αυτό, είμαι πολύ χαρούμενη κι ευγνώμων για κάθε φορά, που μου δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου εδώ.
Θέλετε να μας πείτε κάτι για τη συνεργασία με αφορμή της συναυλίας της 7ης Μαρτίου και για το έργο του Οανά, πώς το είδατε;
Δημήτρης: Ναι, ευχαρίστως! Το καλοκαίρι αρχίσαμε να συζητάμε γι’ αυτό, εγώ ομολογουμένως δεν γνώριζα τον Οανά μέχρι τότε. Εγώ θα συμμετάσχω σε όλα τα κομμάτια της συναυλίας. Θα παίξουμε με τη Μαριλένα το έργο του Οανά για τσέλο και πιάνο (Syrtes) και με την Ειρήνη το ντουέτο ανάθεσης της Στέγης στη Νίκη Χαρλαύτη. Όλοι μαζί θα παίξουμε το κοντσέρτο για πιάνο του ντε Φάγια και μόνος μου θα παίξω το σόλο έργο «Τρεις στροφές πάνω στο όνομα του Sacher» του Ανρί Ντυτιγιέ. Οπότε είναι ένα πρόγραμμα αρκετά μεγάλο, απαιτητικό, αλλά με πάρα πολύ ωραία μουσική. Το κομμάτι του Ντυτιγιέ έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και ανήκει στα βασικά κομμάτια του ρεπερτορίου του 20ού αιώνα. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα ιδιοφυές έργο, είναι αρκετά σύντομο, αλλά απαιτητικό. Είναι ένα έργο πυκνογραμμένο, ό,τι θέλει να εκφράσει το γράφει με ελάχιστα μέσα και δεν φλυαρεί καθόλου.
Το κομμάτι του Οανά είναι για μένα η αφετηρία να τον γνωρίσω ως συνθέτη, δεν τον ήξερα καθόλου. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα ηχητικά τοπία που δημιουργεί. Το κομμάτι διαρκεί 16-17 λεπτά, όπου μπορούν να συμβούν πολλά πράγματα. Είναι αρκετά αφηρημένο, στην πρώτη όψη, και έχουμε μια παρτιτούρα η οποία είναι, αν θυμάμαι καλά, 23-24 σελίδες. Πολύ σύντομα όμως ανακαλύπτει κανείς μια αφήγηση, η οποία έχει πολύ μεγάλη φαντασία. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν διάλογο μεταξύ του τσέλου και του πιάνου, ο οποίος κάποιες στιγμές είναι ειρηνικός και κάποιες φορές είναι πιο έντονος. Χρησιμοποιεί κάποια ιδιαίτερα ηχοχρώματα, όπως για παράδειγμα χτύπημα με ένα σφυρί των χορδών του πιάνου ή με το ξύλο του δοξαριού των χορδών του τσέλου, πολύ πιτσικάτο, χρήση διαστημάτων μικρότερων από το σύνηθες ημιτόνιο κλπ. Τα ηχοχρώματα αυτά με γοητεύουν και γίνονται το μέσο ανάπτυξης μιας μεγάλης ποικιλίας ιδεών, τις οποίες καταφέρνει ο Οανά να χωρέσει σε ένα μόνο έργο.
Ειρήνη: Χαίρομαι πολύ, που με αφορμή τη συναυλία μας τον Μάρτιο, ήρθα σε επαφή με το έργο του Μορίς Οανά. Χρειάστηκε να μελετήσω παρτιτούρες, να ακούσω ηχογραφήσεις και να βρω και να μάθω πληροφορίες σχετικά με τον συνθέτη και τη ζωή του – είναι μια πολύ όμορφη και δημιουργική διαδικασία, να αναζητά και να ανακαλύπτει κανείς μια νέα μουσική γλώσσα. Αντίστοιχα και για τα έργα του ντε Φάγια και της Νίκης, ανυπομονώ να ξεκινήσουμε τις πρόβες και να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε και να διαμορφώνουμε όλοι μαζί τα κομμάτια, μέχρι οι μουσικές μας ιδέες να πάρουν σάρκα και οστά.
Πάνω: Δημήτρης Καραγιαννακίδης (Μύνστερ) και Ειρήνη Κρικώνη (Βιέννη). Κάτω: Αντώνης Τσαχτάνης (Θεσσαλονίκη) και Νίκη Χαρλαύτη (Σικάγο), © Μαρία Βαγενά
Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, μας μίλησε και η Νίκη Χαρλαύτη για τα προσωπικά της βιώματα ως συνθέτρια, μεταφέροντας τα δικά της μηνύματα. Μιλήστε μας για εσάς. Ποια είναι η διαδρομή σας ως τώρα;
ΝΧ: Είμαι συνθέτρια και τα τελευταία δέκα χρόνια κατοικώ στην Αμερική. Σπούδασα στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησα πιάνο και Ανώτερα Θεωρητικά σε Ωδείο. Ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στη σύνθεση στο New England Conservatory στη Βοστώνη και ακολούθησα διδακτορικές σπουδές στο Σικάγο. Προσπαθώ να οικοδομήσω μια ακαδημαϊκή καριέρα, λαμβάνοντας υπόψη τις προκλήσεις του να είμαι ελεύθερη επαγγελματίας συνθέτρια. Ταυτόχρονα, δεσμεύομαι στο να συνθέτω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το νέο σας έργο που θα ακούσουμε στη συναυλία προέκυψε από την ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Ποια είναι η ιδέα πίσω από αυτήν τη συνεργασία;
ΝΧ: Η ιδέα πίσω από την ανάθεση της Στέγης ήταν να γραφτεί ένα έργο για τους μουσικούς του Oros Ensemble ώστε να μπει στο ρεπερτόριό τους. Το δυσκολότερο μέρος της δουλειάς είναι να προσαρμοστούμε στα όργανα για τα οποία θα γράψουμε, ειδικά αν υπάρχει και ένα concept όπως έχει και η συναυλία του Ohana. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να συνδεθεί με την κληρονομιά του Ohana και να γίνει αυτό με τα όργανα που μου δίνονται. Στην ουσία δεν με περιορίζει κανένας για το τι θα γράψω, υπάρχει εμπιστοσύνη και εφόσον υπάρχει σεβασμός απέναντι στον τιμώμενο καλλιτέχνη νιώθεις και μια υποχρέωση παραπάνω.
Πώς ονομάζεται το έργο σας;
ΝΧ: Το έργο ονομάζεται “doRon eauTomb” και ο τίτλος αποτελεί μια αναστροφή των συλλαβών δύο λέξεων: του rondo που είναι μουσικός όρος και σημαίνει στροφική μουσική φόρμα και του tombeau που σημαίνει τάφος ή επιτάφιο αφιέρωμα. Ακολουθεί την παράδοση των tombeaux που χρονολογείται από την εποχή του μπαρόκ, με συνθέτες όπως ο Couperin. Αργότερα, ο Ραβέλ συνέθεσε ένα tombeau για αυτόν το 1917. Ο De Falla δημιούργησε ένα αφιερωματικό έργο για τον Debussy το 1920 και ο Ohana ακολούθησε το παράδειγμά του περίπου 50 χρόνια αργότερα, το 1962, σηματοδοτώντας την εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Debussy. Τόσο ο Ravel όσο και ο Debussy, ως Γάλλοι ιμπρεσιονιστές συνθέτες, εκφράζουν μια ονειρική αντίληψη με τη μουσική τους.
Ποιες ήταν οι πηγές τις έμπνευσής σας;
Το έργο “Tombeau de Debussy” του Maurice Ohana ενέπνευσε το μουσικό μου υλικό. Το συγκεκριμένο έργο, όπως και τα υπόλοιπα του Ohana, έχει μια κινητικότητα, έναν παλμό, χορευτικό κατά τη γνώμη μου, αλλά με ελαστικότητα, όχι αυστηρό και άκαμπτο. Έχει συνέχεια αλλαγές, μια ρευστότητα. Ειδικότερα, υπάρχουν τμήματα με σόλο μελωδίες, δραματικές και νοσταλγικές. Υπάρχει ένα κομμάτι που είναι δραματικό αλλά υπάρχουν και πιο ονειρικά αφηρημένα κομμάτια. Η αρμονική γλώσσα είναι κυρίως μετα-ιμπρεσιονιστική, γιατί αναφερόμαστε φυσικά στον Debussy αλλά και γιατί ο ίδιος ο Ohana έχει μια τέτοια φλέβα. Επίσης, υπάρχουν συστηματικοποιημένοι συνδυασμοί οργάνων ενορχηστρωτικά με εναλλαγές ανάμεσα σε σόλο φωνή, σόλο πιάνο, και κάποια σύνολα όπως τα βιολιά, τα έγχορδα. Υπάρχουν δηλαδή κάποια μοτίβα στην ενορχήστρωση. Στο ποια όργανα παίζουν τι και τι ρόλο έχουν. Κάθε ενορχηστρωτικός συνδυασμός έχει το δικό του ύφος, το οποίο είναι αντιθετικό σε σχέση με άλλους συνδυασμούς. Αυτή η συστηματικοποιημένη εναλλαγή καταλήγει να αποτελεί σταθερά και χαρακτηριστικό της σύνθεσης. Στην ορχήστρα μετέχει το ζίθερ, ένα παραδοσιακό νυκτό έγχορδο όργανο τραπεζοειδούς σχήματος που χρησιμοποιείται αρκετά μόνο του και ακούγεται σαν να είναι ξεκούρδιστο, ένας μη συγκερασμένος ήχος, παίζοντας τους δικούς του μικροτόνους. Τα έγχορδα όργανα μας επιτρέπουν να παίζουμε αυτές τις μικρότερες υποδιαιρέσεις που δεν είναι τόσο καθαρές. Εντάσσοντας ένα παραδοσιακό όργανο μέσα στην ορχήστρα μπορείς να έχεις αυτό το εφέ. Όμως μπορείς να χρησιμοποιήσεις και κλασικά όργανα με αυτόν τον τρόπο, παίζοντας υποδιαιρέσεις, γλιστρώντας για παράδειγμα πάνω στις χορδές. Είναι κάτι που το έχω κάνει και εγώ.
Περιγράψτε μας το “doRon eauTomb”. Τι χρειάζεται να γνωρίζουμε για αυτό;
ΝΧ: Κάποια στοιχεία πήρα από το “Tombeau de Debussy” του Ohana αλλά μου άρεσε πολύ και το έργο του “Anneau Du Tamarit”. Το πώς συμβαίνει η δημιουργία είναι μυστήριο και η έμπνευση για αυτό το κομμάτι μου ήρθε σαν νερό. Σκεφτόμουν πολύ την κινητικότητα και δεν είναι τυχαίο που η λέξη tombeau περιέχει ως συνθετικό το eau (νερό). Μου ήρθε σαν σίφουνας, σαν παιχνίδι. Ήθελα να έχει παιχνιδιάρικη διάθεση και πάρα πολλές εναλλαγές όπως έχει όλη η μουσική του Ohana. Χρησιμοποίησα όλες τις περιοχές των οργάνων και πολλές διευρυμένες τεχνικές. Υπάρχουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αλλά παιγμένα με διαφορετικά εφέ.
ΠΕΜΠΤΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ | 20:30 | ΜΙΚΡΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΕΓΗ
Αφιέρωμα στον Μορίς Οανά
Πρόγραμμα:
Νίκη Χαρλαύτη (1987): “doRon eauTomb” για βιολί και τσέλο* (2023), ανάθεση της Στέγης
Henri Dutilleux (1916-2013): “Trois Strophes sur le nom de Sacher για σόλο τσέλο (1976)
Maurice Ohana: “Syrtes”, για τσέλο και πιάνο** (1970)
Manuel de Falla (1876-1946): Κοντσέρτο για τσέμπαλο (ή πιάνο) και 5 όργανα (1923-1926)
Oros Ensemble
Ειρήνη Κρικώνη: βιολί (μέλος του Oros Ensemble)
Δημήτρης Καραγιαννακίδης: τσέλο (μέλος του Oros Ensemble)
και η Μαριλένα Σουρή: πιάνο
Συμμετέχουν: Βαγγέλης Σταθουλόπουλος (φλάουτο), Γιάννης Τσελίκας (όμποε), Αντώνης Τσαχτάνης (κλαρινέτο, μέλος του Oros Ensemble)
*Πρώτη εκτέλεση
** Πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα
Οι φοιτητές Λαμπρινή Σάλτη, Λουίζα Παπασυμεών, Παναγιώτης Βακάλης, Μίνα Κουρή, Ιωάννα Μακ Εντή, Αδαμαντία Κόκλα, Νίκη Παπαδοπούλου και Άννα- Μαρία Μαρουλίδου, της κατεύθυνσης «Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, επέλεξαν το avopolis.gr για τις συνεντεύξεις τους με την Μαριλένα Σουρή, τους μουσικούς του Oros Ensemble και τη Νίκη Χαρλαύτη στο πλαίσιο της δράσης σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση: «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 9» που θα παρουσιαστεί στις 8 Μαρτίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης.
