Είναι ένα ακόμη ηλιόλουστο πρωινό στην Αθήνα και έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο επικρατεί μία απόκοσμη ησυχία που θυμίζει επαρχία. Το τιτίβισμα των πουλιών και ο ήχος των πρώτων, ξερών φύλλων που αποκόβονται από τα κλαδιά των δέντρων επικρατούν έναντι της ανθρώπινης παρουσίας, επιφέροντας μία γλυκιά μελαγχολία στην ατμόσφαιρα. Ένα συναίσθημα που απαντάται σε αφθονία στην καρδιά του Ghost Flower, του δίσκου που κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στο Φθινόπωρο στην Inner Ear ο Στράτος Κύρης ως 33 Lovers, ο άνθρωπος που περιμένω να συναντήσω κάνοντας τις παραπάνω σκέψεις. Από τις πρώτες κιόλας, αναγνωριστικές μας κουβέντες, νιώθω στον τρόπο ομιλίας και στην επιλογή των λέξεων, μία οικεία ευαισθησία. Έτσι αποφάσισα να μπω κατευθείαν στην καρδιά του θέματος και να μάθω ποια ιστορία γέννησε έναν τόσο εύθραυστο δίσκο γεμάτο γλυκόπικρες μελωδίες.
«Κάπου εκεί προς το τέλος 2019, όταν δώσαμε και το τελευταίο live με τους Monovine (η πρώην μπάντα του Στράτου) και μετά από έναν χαμένο έρωτα, κλείστηκα αρκετά στον εαυτό μου. Σαν κερασάκι στην τούρτα λίγο αργότερα έσκασε και η πανδημία. Δεν είχα καμία όρεξη να γράφω κομμάτια στην grungy αισθητική των Monovine, ενώ ήδη μεγαλώνοντας ένιωθα να φθίνει μέσα μου αυτό το είδος μουσικής έκφρασης. Επομένως αυτό που είχα ανάγκη να εκφράσω ήταν κάτι ήρεμο και απλό: Χατζηδάκης, Air, Blonde Redhead, Magnetic Fields, Elliott Smith, Nick Drake. Δεν ήταν καινούρια ακούσματα για μένα, απλώς άρχισαν να μου μιλούν διαφορετικά και να τα αισθάνομαι πιο κοντά μου. Βυθίστηκα σχεδόν εμμονικά σε αυτό το συναίσθημα για να το βιώσω όσο πιο έντονα γινόταν. Έτσι, η απώλεια του έρωτα είναι αυτή που γέννησε την ανάγκη να γράψω το άλμπουμ. Είτε ο ίδιος σε πλήρη δράση είτε το πένθος γι’ αυτόν, επιδρά καταλυτικά πάνω στον άνθρωπο. Μας διαμορφώνει σαν χαρακτήρες. Η συνθήκη αυτή ξεκλείδωσε πιο ευαίσθητες πτυχές του εαυτού μου και επέτρεψε στα τραγούδια να ανθίσουν.»
Η ερωτική απογοήτευση είναι ένα από τα πιο ανεξάντλητα κλισέ καλλιτεχνικής έμπνευσης - και πως αλλιώς να γίνει άλλωστε; Είναι η δημιουργική αντίδραση ίσως και ο μοναδικός τρόπος να θεραπευτεί ο πόνος;
«Ναι φυσικά. Είχα κάνει και ένα σχετικό post στο facebook που έγραφα “Εύχομαι αυτός ο δίσκος να σας αγκαλιάσει, όπως αγκάλιασε και εμένα”. Ήταν η ψυχοθεραπεία μου, έβγαζα όλες μου τις σκέψεις και τα συναισθήματα, σαν να είχα έναν ψυχολόγο απέναντι μου. Και τελικά σε κάνει να σκέφτεσαι πέρα από το πληγωμένο εγώ σου, δικαιολογείς συμπεριφορές, βλέπεις τα δικά σου λάθη. Ήταν μία διαδικασία που σίγουρα με οδήγησε να μάθω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου. Ο πόνος είναι μερικές φορές αναγκαίος για να συμβεί αυτό. Άμα δεν ραγίσει κάτι δεν μπορεί να μπει το φως.»
«Στην αρχή, όσον αφορά την έκφραση της αγάπης, ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια να βγάλω τον δίσκο γιατί οι ιστορίες είναι πολύ προσωπικές. Ευτυχώς στη συνέχεια οι φίλου μου με έκαναν να αλλάξω άποψη, ενώ παράλληλα έτυχε να διαβάσω μία φράση του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου που έλεγε οτι “Σε σκληρές εποχές, αληθινή επανάσταση είναι η διατήρηση της τρυφερότητας”. Είναι μία έκφραση που με ηλέκτρισε. Πιστεύω πως είναι πιο κυνική η εποχή μας. Ο κόσμος αναζητά το ρομαντικό στοιχείο, αλλά δεν μπορεί να το εκφράσει. Έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, που είναι εντελώς αντιφατικό αν το σκεφτείς: έχουμε τόσους τρόπους να επικοινωνήσουμε πλέον, αλλά στο τέλος δημιουργείται ένα χάος που επιδρά εντελώς αντίστροφα. Ζούμε μία ψευδαίσθηση πολλών επιλογών, ενώ τελικά δεν επιλέγουμε καμία».
Όσο συζητάμε, ο Στράτος φοράει γυαλιά ηλίου αλλά το φως δεν χτυπάει το πρόσωπο του στο καφέ που καθόμαστε. Από τον τόνο της φωνής του, νιώθω την ευσυγκινησία να τον κατακλύζει. Αναρωτιέμαι πως και επέλεξε να εκφράσει στα αγγλικά τόσο προσωπικές ιστορίες και όχι στην μητρική του γλώσσα.
«Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αληθινός γίνεται και να αφήνω τα πράγματα να μου βγαίνουν πηγαία. Όταν σκεφτόμουν λέξεις για τις μελωδίες, έβγαιναν στα αγγλικά. Έπιανα την κιθάρα, έπαιζα και χωρίς να το πιέσω έβγαιναν όλοι οι στίχοι στα αγγλιικά, πάνω σε αυτούς που είχα ήδη γράψει. Τελευταία, πάντως, μου βγήκε με τον ίδιο τρόπο ένα τραγούδι στα ελληνικά.»
Το να ακούει το πρωταρχικό του ένστικτο είναι πολύ σημαντικό για τον Στράτο. Προσπαθεί να κάνει τα πράγματα με τον πιο αβίαστο τρόπο. Τόσο η δύναμη της απλότητας που αποπνέουν οι συνθέσεις, όσο και η ακατέργαστη, lo-fi παραγωγή του Ghost Flower, το μαρτυρούν.
«Όλα στο δίσκο μου βγήκαν πολύ φυσικά. Δεν είπα οτι θέλω να κάνω κάτι συγκεκριμένο ή να μην κάνω κάτι άλλο. Απλώς έπαιρνα την κιθάρα και σκαρφιζόμουν νέες μελωδίες όταν τις ένιωθα. Πάντα ήμουν φίλος της μελωδίας, αλλά τώρα την αναζήτησα περισσότερο. Μπορεί να μου έρθει μία ιδέα σφυρίζοντας στο μπάνιο ή τραγουδώντας χαζοστίχους στη γάτα μου την Odette. Μπορεί να μου έρθει μία ιδέα για ένα κομμάτι, αλλά δεν θα το πιέσω να βγει κατευθείαν. Συνεχίζω να το δουλεύω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και όταν έρχονται νέες ιδέες το εμπλουτίζω. To “Angels Yearn” είναι ένα καλό παράδειγμα. Νομίζω τα τραγούδια μιλούν από μόνα τους, αρκεί να είναι κανείς ανοιχτός να τα δεχτεί. Νομίζω ισχύει αυτό που λένε πως με το που κυκλοφορήσεις ένα κομμάτι, παύει να είναι δικό σου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν μουσικό, γιατί νιώθεις πως πρέπει να αποχωριστείς κάπως το παιδί σου. Είναι μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Όσον αφορά την παραγωγή, ήθελα εδώ και πολύ καιρό να λειτουργήσω με αυτό τον τρόπο, αλλά πάντα κάπως όλοι με αποθάρρυναν. Αρχικά, λόγω του οτι ήμουν σε μία πολύ κλειστή φάση της ζωής μου, ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια να εκτεθώ σε ένα στούντιο και να είμαι σε έναν χώρο μαζί με άλλους ανθρώπους. Επίσης ήθελα να αποτυπωθεί όσο πιο έντονα γινόταν το συναίσθημα τη στιγμή της σύλληψης των κομματιών. Έτσι αποφασίσαμε με τον Βασίλη Νησσόπουλο να το ηχογραφήσουμε σπίτι του και γράψαμε εκεί όλα τα τραγούδια, με πολύ χειροποίητο τρόπο. Δεν είναι η καλύτερη παραγωγή με ποιοτικά κριτήρια, αλλά είναι αυτή που συλλαμβάνει καλύτερα το πως ένιωθα όταν έγραφα τα τραγούδια. Αυτή την μοναχικότητα δηλαδή που αισθανόμουν.»
«Μου αρέσει που ο κάθε άνθρωπος θα μεταφράσει τα κομμάτια ανάλογα με το δικό του βίωμα. Ας πούμε το “When You Smile” σκέφτηκα οτι θα μπορούσε να είναι κάτι που τραγουδά μία μαμά στο παιδί της. Μου μεταφέρουν γενικά οτι τους αγγίζουν πολύ, κάτι που με χαροποιεί, γιατί έτσι έρχομαι πιο κοντά με κόσμο που δεν γνωρίζω. Μου στέλνουν μηνύματα οικειότητας και καταλαβαίνω πως πάνω-κάτω όλοι τα ίδια βιώνουμε και πάντα θα έχουμε κάποιον ανάγκη να μας ακούσει. Επομένως χαίρομαι που τα κομμάτια μπορεί να είναι εκεί για κάποιον που περνάει δύσκολα. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής.»
Σκέφτομαι πως αυτή η παράδοξη οικειότητα που ένιωσα και εγώ μαζί του, ίσως να προέρχεται από αυτό το κοινό βίωμα που λειτουργεί σαν μία μεγάλη σκηνή πάνω στην οποία όλοι περπατάμε και υποδυόμαστε τους ρόλους μας. Μέρος του σκηνικού είναι και η Αθήνα, μία πόλη που συνεχώς δυσκολεύει ως πίστα. Τι είναι πιο απαιτητικό στο να ζεις σε αυτήν;
«Σίγουρα το οικονομικό κομμάτι. Προσπαθώ όμως να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Και πιστεύω πως κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της. Μπορεί να αλλάζουν κάποια πράγματα, αλλά ουσιαστικά πάντα οι ευκολίες και οι δυσκολίες είναι ίδιες πάνω κάτω. Σημασία έχει να προσπαθείς να κάνεις αυτό που θες. Και αν το θέλεις πραγματικά, νομίζω μπορείς να το πετύχεις. Η Αθήνα είναι μία πόλη που παίρνει δύναμη και χαρακτήρα από τις αντιθέσεις της. Γι’ αυτό το λόγο ήρθα από την Πάτρα. Αισθανόμουν πως ήταν πολύ περιοριστική για μένα και δεν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω, αναζητούσα κάτι άλλο. Ερχόμενος εδώ άρχισα να πηγαίνω σε live και τελικά βρέθηκα σε ένα που ήταν σημείο τομής για μένα. Είχα πάει σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια, που αργότερα έμαθα οτι ήταν του Αλέξανδρου Βούλγαρη, που έπαιζαν Live οι Mary and The Boy. Είχα πάθει σοκ, ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα πως είχα έρθει στο σωστό μέρος, στην Αθήνα.»
Ο Στράτος μοιάζει ένας άνθρωπος που έχει τις απαντήσεις στα δυσκολότερα ερωτήματα. Οχι τα δικά μου, αλλά της ζωής. Ποια είναι η καλύτερη που έχει πάρει από την μουσική;
«Δεν το έχω σκεφτεί πραγματικά αυτό γιατί με κάποιον τρόπο η μουσική ήταν πάντα τόσο παρούσα στη ζωή μου που δεν μπορώ να την φανταστώ χωρίς αυτήν. Η μουσική ήταν πάντα το καταφύγιο μου, η ψυχοθεραπεία μου. Ήταν πάντα εκεί για μένα σε πολλές δυσκολίες της ζωής. Μετουσιώνοντας τες σε μουσική με ηρεμούσε και με έκανε καλύτερο. Υπήρχε ένα μικρό διάστημα που σκέφτηκα να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά μαζί της, αλλά σύντομα κατάλαβα πως είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστώ. Δεν γίνεται να μην το κάνω.»
Και ευτυχώς έτσι έγινε.
Οι 33 Lovers παρουσιάζουν live το Ghost Flower την Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου στην Death Disco.
Στράτος Κύρης/ φωνή και κιθάρα
Δημήτρης Βεντουράκης / πλήκτρα
Bipolia / κιθάρα
Νίκος Κόλλιας/ μπάσο
Σωτήρης Ντούβας / ντραμς
Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
