Αποποίηση Ευθύνης: Καλό θα ήταν να έχεις διαβάσει το βιβλίο «Μετέχνιο: Κυρίως τα Γραπτά» διότι τα σπόιλερς, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, δεν είναι καλά πράγματα.
Πλησιάζοντας προς το τέλος του παιχνιδιού σε εκείνο το κακόφημο escape room πάνω στη Λένορμαν, κάτι μέσα σε εκείνο το αραχνιασμένο (και γενικότερα αμφίβολης υγιεινής) δωμάτιο τράβηξε την προσοχή μου. Ένα μικρό κουτί με το ξεθωριασμένο λογότυπο ενός μεσήλικα γελωτοποιού να με κοιτάει απειλητικά, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του να δείξει ότι το επάγγελμά του προσφέρει αμιγώς θετικά συναισθήματα. Το βουτάω χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ παράλληλα φρόντισα να διαβεβαιώσω – όχι με ιδιαίτερη πειστικότητα, η αλήθεια είναι – τους υπεύθυνους του escape room ότι ήταν δικό μου εξαρχής. Ενόσω περιμένω ταξί για να με πάει πίσω στην Αλεξάνδρας, ανοίγω βεβιασμένα το κουτί και αντικρίζω ένα μετρίου μεγέθους βιβλίο ονόματι Μετέχνιο: Κυρίως τα Γραπτά. Αγχώνομαι στην ιδέα ότι διαθέτει πάνω από 300 σελίδες – ήδη οι 100 φαντάζουν Οδύσσεια στα μάτια μου, αν και ομολογουμένως διαθέτω μια αξιόλογη εμπειρία στο παιδικό βιβλίο (προφανώς εικονογραφημένο).
Μπαίνοντας στο ταξί, ξεκινώ να ξεφυλλίζω το απρόσμενο αυτό δώρο. Από κάποιον. Ελάχιστη σημασία έχει εξ’ άλλου. Η δυσοίωνη κίνηση στους δρόμους μου επιτρέπει να εντρυφήσω στο συγκεκριμένο ανάγνωσμα, παρέχοντάς μου παράλληλα πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποφύγω τη φλυαρία του κατά τ’ άλλα συμπαθέστατου ταξιτζή, ο οποίος κάτι ψέλλισε σχετικά με το ότι έλκει την καταγωγή του από την Τρίπολη και ότι η Τρίπολη «είναι σχεδόν παραθαλάσσια πόλη με πολύ ποιοτικό ψάρι». Φευ.
Πλησιάζοντας στην Ομόνοια, και ενώ έχω σχεδόν ξεμπερδέψει με το εν λόγω βιβλίο, παρατηρώ ένα σκισμένο σημείωμα κάτι από τη θέση του συνοδηγού το οποίο γράφει το όνομα και τη διεύθυνσή μου, ωσάν πιστοποίηση τρόπον τινά ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε εμένα. Μέσα έχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός τύπου που κάτι μου θύμιζε από ένα βιντεάκι στο YouTube που είχα δει πριν χρόνια – μα ναι, αυτός πρέπει να λέγεται «(Χέι) Πάνος»! – καθώς και μια περίεργη διεύθυνση που μάλλον βρισκόταν εντός Αθηνών μα δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου. Σημάδι της μοίρας, θαρρώ. Ξεκίνησα επαφή δι’ αλληλογραφίας με την παρούσα διεύθυνση για να συνειδητοποιήσω ευθύς αμέσως (αφού πρώτα έστειλα γράμμα με το απλό μήνυμα «Ποιος είσαι;» πληρώνοντας γραμματόσημο των 2,40 μιας και δεν είχα υπολογίσει το βάρος του χαρτιού που επέλεξα) ότι είχα να κάνω με την ακριβοθώρητη κολεκτίβα υπεύθυνη για τη συγγραφή του βιβλίου που τόσο τυχαία έπεσε στα χέρια μου. Ως εκ τούτου, δεν έχασα την ευκαιρία να τους μιλήσω λίγο παραπάνω μιας και η αλήθεια είναι πως είχα απορίες.
Γεια. Ελπίζω όλα να είναι οκ. (Εδώ θα ήταν καλό να μου επιβεβαιώσετε αν όλα είναι όντως οκ ή όχι ούτως ώστε να μη νιώσουμε άβολα εκατέρωθεν.)
Αντώνης: Όπως έλεγε και ο ρόλος του Κώστα Φέρρη στην ταινία «Εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο»: Καλά είμαι. Τι θα πει καλά;
«Οι διακοπές του Νίκου» αποτελεί την πλέον κοντινή προσέγγιση στον όρο «χαρμολύπη» ή «δραμωδία» απ’ όσα ερεθίσματα έχω λάβει στην μέχρι τώρα ζωή μου. Είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα; Μήπως κρύβει μια υπερβατική αισιοδοξία πνιγμένη από την εξόφθαλμη ματαιότητα που διέπει τα τεκταινόμενα σε πρώτη ανάγνωση;
Πάνος: Ούτε υπερβατική, ούτε κανενός άλλου είδους αισιοδοξία δεν κρύβει. Είναι ένα κρεσέντο από απανωτά χαστούκια μέχρι την οριστική συντριβή του ήρωα. Ίσως η μόνη αισιοδοξία για τον αναγνώστη προκύπτει από το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είναι ο Νίκος. Χαίρομαι που σου προκάλεσε αυτά τα αισθήματα, η υπερβολική, συνεχόμενη ήττα είναι για μένα πάντα αστεία και αποτελεί πηγή έμπνευσης - και για να απαντήσω στην υποερώτηση για το αν στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα: όχι ρε, εγώ είμαι τρελό τυπάκι, σιγά μην είμαι τόσο λούζερ, καμία σχέση, ειλικρινά,..., αφήστε με.
Ο κλόουν Αντζουλάτος διατίθεται και για παιδικά πάρτι;
Πάνος: Ο κλόουν Αντζουλάτος είναι νεκρός. Όμως με τα χρήματα, όλα είναι δυνατά. Γούστα είναι αυτά. Δεν κρίνουμε. Απλά μην το πολυαργήσετε.
Αντώνης: Άντε και εγώ σου λέω ότι διατίθεται… Πιστεύεις ότι θα μας οδηγούσε σε κάποιο καλύτερο μέρος η χρήση του κλόουν Αντζουλατου; Πιθανώς ναι, αν σου αρέσει η αρρώστια. Ο κλόουν Αντζουλατος ανήκει στην ίδια κατηγορία που ανήκουν η παντομίμα, το improv, οι γαμήλιες τελετές και η γραβάτα στην ονομαστική σου εορτή. Σε αυτά που γενικά κάνουν οι «άλλοι ανθρωποι».
Οφείλω να ομολογήσω ότι η πορεία του Hey Panos με εξέπληξε, δεν περίμενα να ασχοληθεί με μια, αν μου επιτρέπετε, πενιχρή αναπαραγωγή εκείνης της θρυλικής συνέντευξής του το 2010, στα πλαίσια της όρθιας κωμωδίας (πόσο μάλλον να συγχρωτίζεται με έναν κύριο Μαθιουδάκη, τον οποίο δεν τον γνωρίζω αλλά εικάζω πως βρίσκεται στη σφαίρα της εγχώριας δημοσιότητας με αμφίβολα κίνητρα). Δεν θα έπρεπε να βλέπουμε τον Πάνο, εν έτει 2023, να ξεδιπλώνει το ταλέντο του σε κάποια έκθεση γλυπτών του ή σε παρουσίαση avant-garde ντοκιμαντέρ του για το έργο του Ιπποκράτη Πλέριου, φερ’ ειπείν;
Πάνος: Αν και απλά ένας ημίτρελος κρετίνος σε μία έκρηξη ευφορικής μεγαλομανίας την ώρα της «θρυλικής» συνέντευξης, ο Hey Panos κατάφερε να κοροϊδέψει αρκετό κόσμο - απ’ ό, τι βλέπω και εσένα - ότι ήταν κάτι περισσότερο. Όντας στην πραγματικότητα άεργος, η ζωή τον οδήγησε σε ένα θλιβερό τέλμα, ρίχνοντάς τον στην ανάγκη του εν λόγω Μαθιουδάκη. Μάλιστα, αυτό ήταν και το highlight της πολύχρονης εξαφάνισής του.
Αντώνης: Αφήστε τον Ιπποκράτη Πλέριο στον πόνο του. Δεν φτάνει που τον λιώνει ο καρκίνος 15 χρόνια τωρα, δεν φτάνει που πλημμύρισε το υπόγειό του και καταστράφηκαν χιλιάδες κιβώτια με κίτρινα σκονισμένα χαρτιά που δεν θα διάβαζε κανείς ποτέ, τα τελευταία έξι χρόνια η 53χρονη κόρη του δεν έχει μελετήσει ούτε λιγο αρμόνιο. Κυρίως επειδή χάλασε το κουμπί On. Όσο για τον Χέι Πάνο, είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή αγοράζει ασημί/καφέ ρολόι τοίχου στο πασχαλινό χωριό στο Πεδίον του Άρεως, φορώντας φουσκωτό μπουφάν, φόρμα και παπούτσια εργασίας.
Είναι μήπως το Φαντάζιο για τον Πέτρο Θεοτοκάτο ό,τι ήταν το Being John Malkovich για τον, εχμ, John Malkovich;
Αντώνης: Όχι. Αλλά ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το βήμα που μας δίνετε για να ζητήσουμε -έστω και τώρα- ένα μεγάλο συγγνώμη από τον κύριο Θεοτοκάτο, που χρησιμοποιήσαμε το ονομα και το τραγούδι του χωρίς να τον ρωτήσουμε ποτε. Το κάναμε με αγάπη και πιστεύω πια το έχει καταλάβει.
Η ιστορία του «Μπιλιμπόη» θα γίνει ταινία, και μάλιστα μεγάλη παραγωγή του εξωτερικού (ούτε μπορείτε ούτε θέλετε να με πείσετε για το αντίθετο). Σε ποιον σκηνοθέτη (ή καλλιτέχνη εν γένει) θα αναθέσετε αυτή τη μεγάλη ευθύνη;
(Ελπίζω μόνο να μην το μετατρέψετε σε ραδιοφωνικό θέατρο, κρίμα δεν είναι;)
Αντώνης: Ακούγοντας την ερώτηση σας μου ήρθε μια ξεκάρφωτη ιδέα. Να κάνουμε τον Μπιλιμπόη ραδιοφωνικό θέατρο. Νομίζω είναι το πλέον ενδεδειγμένο φορμά(τ) για αυτήν την ιστορία. Είδατε; Καμιά φορά μια φαινομενικά άσχετη ερώτηση μπορεί να σου ανοίξει δρόμους που δεν φανταζόσουν. Πεταλούδα effect και τέτοιες ιστορίες, μιλάμε τώρα… Κατά τα άλλα, ο Μπιλιμπόης θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί μόνο με σκηνοθεσία και παραγωγή τύπου Game of Throne.
Πάνος: Όπως τα λέει ο Αντώνης. Lord of the Ring.
Νινίτα : Εμένα θα μου άρεσε να την σκηνοθετήσει ο Εμίρ Κουστουρίτσα. Πιστεύω είναι ο κατάλληλος γιατί έχει πάντα ωραία ζωάκια στα πλάνα του.
Από το παράρτημα του βιβλίου με τα «σχέδια σεναρίων» (καθώς και τις διάφορες σκόρπιες ιδέες στο τέλος του εν λόγω παραρτήματος), ποιο θεωρείτε ότι είναι πιο πιθανό να οπτικοποιηθεί στο προσεχές διάστημα;
Αντώνης: Κανένα. Είναι τόσος ο φόρτος του προσεχούς διαστήματος με ήδη υπάρχοντα πρότζεκτ προς υλοποίηση που δεν γίνεται, χωρίς φυσικά να είναι αυτός ο λόγος.
Πάνος: Άλλωστε, άμα μας το είχαν επιτρέψει οι ασθενικές δυνάμεις μας, θα είχαν ήδη πραγματοποιηθεί. Δεν θέλαμε κιόλας.
Μιλώντας για το συγκεκριμένο παράρτημα, τι ακριβώς σημαίνει η φράση «πα να σφίξουμε τον πουλελέοντα»;
Πάνος: Σημαίνει «πάμε να φύγουμε». Ας κάνουμε βήμα-βήμα μία ετυμολογική ανάλυση. Το ρήμα «σφίγγω» ήρθε στο λεξιλόγιό μου από το φίλο (και βοηθό και συνοδοιπόρο του Μετεχνίου) τον Κώστα από την Κηπούπολη, και έχει πολλαπλές χρήσεις, εν προκειμένω «παίρνω]. Ο «πουλελέοντας» δεν είναι άλλος από τον γνωστό «πούλο», αναβαθμισμένο και με μία μια αόριστη οπτική αναφορά στον Θρυλέοντα, τη μασκότ του Ολυμπιακού. Όλα μαζί συνθέτουν μία εξωφρενική φράση, αδιανόητη για χρήση σε ρομαντικό πρώτο ραντεβού. (ορίστε, εξήγησα το αστείο)
Ετοιμάζετε καινούρια ταινία με το όνομα «Άλογα», αν δεν κάνω λάθος. Θα είναι κάποια spiritual συνέχεια στο έργο του σπουδαίου Τάσσου Σώντερς «Άλογο Κούρσας» ή η αναφορά στο συμπαθέστατο τετράποδο και στους δύο τίτλους αποτελεί μια κάποια σατανική σύμπτωση;
Αντώνης: Το άλογο απαντάται σε όλο το έργο του Μετεχνίου. Κάθε έργο μας θα μπορούσε να συνοδεύεται από την υποσημείωση: Προσοχή! Μπορεί να περιέχει ίχνη αλόγου. Στο Φαντάζιο ας πούμε τα άλογα είναι παρόντα σε διάφορα πλάνα. Στον Μπιλιμπόη επίσης, όπου το άλογο είναι αντικείμενο διαμάχης και μοχλός πίεσης. Γλυπτά αλόγων κοσμούν τη νεοταβέρνα «Του Μπουρνόβα το Ραβαΐσι» στο ομώνυμο κείμενο. Σίγουρα ξεχνάω και άλλες αναφορές στο άλογο. Η ταινία «Άλογα» είναι η αναγνώριση της σημασίας του συμπαθούς τετράποδου στην τέχνη μας.
Πάνος: Κάτι για άλογα λέτε εσείς. Να προσθέσω την παρουσία των αλόγων στα «Έθιμα του Σχίνου» (όπου αφήνονται να καλπάσουν σε ένα μικρό δωμάτιο) και στα «Έθιμα του Λεπούρ» (όπου βάφονται μαύρα καθώς λακέδες τα κεντρίζουν με μακριά σουβλιά). Αναφορικά με το τελευταίο έθιμο, δυστυχώς δεν μας επιτράπηκε η αναπαραγωγή της σχετικής εικόνας από το Mehrangarh Museum της Ινδίας, το οποίο κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα, καθώς όπως μας είπαν η εικόνα αυτή των βαμμένων και χρυσοποίκιλτων αλόγων (ελεφάντων θα πουν κάποιοι) έχει υψηλή θρησκευτική αξία για τους Ινδουιστές και ως εκ τούτου είναι ακατάλληλη για «χιούμορ» (αλήθεια λέω!). Τι ρώτησες;
Σας ευχαριστώ πολύ για τον αναντίρρητα πολύτιμο χρόνο σας και εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια.
Μετέχνιο: Να ‘στε καλά. Επίσης. Στο καλό να πάτε. Καλό δρόμο. Προσέξτε μόνο μη βγει το σκυλάκι. Ναι, θέλει λιγο δύναμη η πόρτα. Δώστε. Δώστε. Μην το φοβάστε… Αφήστε, θα κλείσουμε εμείς.
