Όλο αυτό το διάστημα συνέθετα, έπαιζα μόνος μα και με άλλους μουσικούς και ηχογραφούσα, πράγμα το οποίο απολαμβάνω εξίσου με την κυκλοφορία ενός δίσκου. Συνεργάστηκα και συνεργάζομαι με μουσικούς (Modified Dog, Sunday School, Ντίνος Σαδίκης, This Ιs Nowhere, Γιάννης Αγγελάκας), κάθε συνάντηση μού έχει προσφέρει κάτι και με έχει βοηθήσει να προχωρήσω.
Το 2014 αποφάσισα να μετακομίσω στο Λονδίνο, όπου άρχισα να ανακαλύπτω την εκεί σκηνή· παράλληλα δούλευα σε έναν εκπαιδευτικό οργανισμό που ειδικεύεται στη μουσική, στον χορό και στο θέατρο. Μου πήρε καιρό να συγκεντρωθώ και να συνεχίσω να γράφω, αφενός λόγω του όγκου της πληροφορίας που έλαβα και αφετέρου γιατί κάθε μετακόμιση είναι μεγαλύτερο σοκ από αυτό που νομίζουμε ότι πραγματικά είναι.
Το χάρηκα το Λονδίνο και φυσικά μου λείπουν κάποια πράγματα που έχει να προσφέρει, όμως λειτουργώ καλύτερα σε μικρές πόλεις, όσον αφορά τη δημιουργική διαδικασία. Πριν 4 μήνες μετακόμισα λοιπόν στο Ελσίνκι, το οποίο ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα!
Άρα η πραγμάτωση του Leave Space For The Little Animals καθυστέρησε λόγω έλλειψης έμπνευσης ή λόγω διαφορετικών προτεραιοτήτων;
Το ντεμπούτο μου Brain Soup κυκλοφόρησε το 2009, αφού είχα περάσει κάποιον καιρό στο στούντιό μου χωρίς να νιώθω την πίεση κάποιας κυκλοφορίας· και χωρίς το βάρος των προσδοκιών. Ευχαριστήθηκα όλη τη διαδικασία, απ’ τη δουλειά στις ηχογραφήσεις, μέχρι το να βάζω μία-μία τις σφραγίδες στα CD (το Brain Soup βγήκε μόνο σε CD) πριν από τη live παρουσίαση στο Residents, στις 13.12.2009. Κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί νιώθω ότι είναι σημαντικό να απολαμβάνεις το κάθε στάδιο. Και, όντας σόλο μουσικός, αποφασίζω για την κάθε αισθητική λεπτομέρεια.
Φυσικά περνάω διαστήματα έλλειψης έμπνευσης, όπως όλοι μας, και άλλοτε διαστήματα έντονης δημιουργικότητας. Με το Leave Space For The Little Animals πήρα τον χρόνο μου κι επέλεξα τα 11 από τα 20 κομμάτια που θα έμπαιναν στην τελική μορφή του δίσκου, να είναι αυτά τα οποία με αντιπροσωπεύουν περισσότερο. Τα τραγούδια που θα παίξουμε στη Death Disco στις 30 Νοέμβρη είναι λοιπόν «the real Sonny Touch»!
Μπορείς να μας μιλήσεις για τη δημιουργική προσέγγιση που είχες ως προς τη νέα σου δουλειά;
Η δημιουργική προσέγγιση που ακολουθώ συνήθως έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα. Φαντάζομαι δηλαδή μικρές, αυτοτελείς ιστορίες και τις ντύνω με ήχους. Μπαίνω στον χαρακτήρα των ηρώων και μιλάω, τραγουδάω, κραυγάζω και παίζω, σαν να είμαι αυτοί. Συνήθως προτιμούν να μην αναφέρω ποιοι είναι και το σέβομαι. Εξάλλου, θα στερούσε απ’ τον ακροατή το δικαίωμα στη φαντασία. Συνθέτω λοιπόν τα κομμάτια μπαίνοντας στο μυαλό τους και πολλές φορές χάνοντας το δικό μου. Φαντάζομαι μια θεατρική παράσταση α-λα-Andy Kaufman, με ορχήστρα, χορωδία και όλους τους ήρωες να παρελαύνουν μπροστά σας, όπως τους αρμόζει.
Προτιμάς επομένως ο δίσκος να ακουστεί ως ενιαία δουλειά ή ως συλλογή μεμονωμένων κομματιών;
Ο δίσκος είναι μικρές αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες συνθέτουν ένα παζλ. Ο καθένας, ανάλογα με τη διάθεση του, ας επιλέξει αν θέλει να δει μια μικρού ή μεγάλου μήκους ταινία.
Κάποιος ακούει λοιπόν το Leave Space For The Little Animals και ενθουσιάζεται. Πρότεινέ του 3 δίσκους με τους οποίους θα πρέπει να συνεχίσει τις ακροάσεις του...
Προσωπικά, δεν θα συνέχιζα την ακρόαση με κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να σκάψει περισσότερο στους ήχους του άλμπουμ, θα μπορούσε να ακούσει τα:
Sun Ra - Singles
Latin Playboys - Latin Playboys
The Legendary Marvin Pontiac - Greatest Hits
Πώς πιστεύεις επηρέασε την καλλιτεχνική σου ματιά το γεγονός ότι κρατάς μία φυσική απόσταση από την εγχώρια σκηνή; Θα ήθελες να έχεις εντονότερη ανάμειξη σε αυτήν;
Σίγουρα το να έρθεις σε επαφή με άλλους τρόπους σκέψης και οργάνωσης σε βοηθάει σε διάφορα επίπεδα. Δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα της ελληνικής σκηνής αυτήν τη στιγμή, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολύ αξιόλογες περιπτώσεις, όπως και άλλες, που δεν έχουν κάτι να πουν. Ό,τι συμβαίνει δηλαδή παντού, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα.
Έχοντας ζήσει τη σκηνή του Λονδίνου και ανακαλύπτοντας τη σκηνή του Ελσίνκι, θα έλεγα –τουλάχιστον για το Λονδίνο, που είναι μητρόπολη– ότι τα ερεθίσματα που λαμβάνει κανείς είναι πολλαπλάσια σε σχέση με εκείνα σε μια άλλη, μικρότερη πόλη. Έπειτα, υπάρχει μια ολόκληρη μουσική βιομηχανία, που στηρίζει το όλο θέμα: από φυτώρια τα οποία βγάζουν βιρτουόζους, έως promoters που στήνουν συναυλίες για μικρές μπάντες. Υπάρχουν επίσης αμέτρητα μέρη για να παίξει κανείς. Και στο Ελσίνκι υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή, λειτουργεί όμως υπόγεια και πρέπει να ψαχτείς πολύ περισσότερο. Οι Φινλανδοί είναι αρκετά μετριόφρονες.
Αν και δεν έχω μεγάλη ανάμειξη όπως λες με την εγχώρια σκηνή, επιδιώκω να συνεργάζομαι με τους μουσικούς που με ενδιαφέρει. Έστω κι αν αυτό δεν γίνεται σε μόνιμη βάση.
Έχεις γεννηθεί στο Παρίσι, έχεις μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, έχεις περάσει από το Λονδίνο και τώρα ζεις στο Ελσίνκι. Πιστεύεις ότι αυτός ο κοσμοπολιτισμός έχει βρει τον δρόμο του στη μουσική σου;
Νομίζω ότι επιρροές από μουσικές διαφόρων χωρών υπήρχαν και στον πρώτο μου δίσκο, τον οποίο ηχογράφησα ενώ ζούσα στην Ελλάδα. Μεγάλο μέρος του Leave Space For The Little Animals επίσης ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα. Πλέον, με την πρόσβαση που έχουμε στην πληροφορία και με τον τρόπο που έρχεται αυτή σε μας, είναι δύσκολο να μην επηρεαστείς από διάφορες κουλτούρες και γεγονότα.
Αυτό όμως που παρατηρώ είναι ότι, ανάλογα με το περιβάλλον όπου ζω, έχω ανάγκη από διαφορετικά ακούσματα. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι στην Ελλάδα άκουγα σε μεγαλύτερο ποσοστό αφροαμερικάνικα πράγματα, στο Λονδίνο σκληρές κιθάρες και ηλεκτρονικά και στο Ελσίνκι ηλεκτρονική και μινιμαλιστική μουσική. Απ’ την άλλη, μπορεί να έχει να κάνει με την ηλικία!
Θεωρείς ότι οι εποχές στις οποίες ζούμε βοηθούν τελικά την ανάδειξη μουσικών μικρότερου εκτοπίσματος; Ή όλο αυτό είναι, τελικά, μία φούσκα;
Ναι, πιστεύω ότι, αν και υπάρχει πολλή πληροφορία εκεί έξω όπως είπα, μπορούμε ακόμη να τη χειριστούμε σωστά. Έχουμε τη δυνατότητα να περάσουμε το μήνυμα γρηγορότερα. Το πρόβλημα είναι ότι ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος και ο ανταγωνισμός, φυσικά, μεγαλύτερος. Από μια τέτοια άποψη θα έλεγε κανείς πως ναι, όλο αυτό είμαι μια φούσκα. Απ’ την άλλη, το γεγονός ότι η μουσική μου μπορεί να φτάσει σε κάποιον στην άλλη άκρη της Γης, αν κοινοποιήσω κάτι στο διαδίκτυο, με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Τώρα, για την ανάδειξη, εξαρτάται όπως ανέφερα απ’ τη βιομηχανία στην οποία θα στηριχτεί και απ’ τις προσδοκίες που έχει ο κάθε μουσικός μικρού εκτοπίσματος –συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, εννοείται. Αν ζεις στο Λονδίνο λ.χ. και είσαι μια μικρή, νεοσύστατη μπάντα, έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες, πέρα από εκείνες που σου προσφέρουν τα social media, να σε ακούσει κάποιος και να δικτυωθείς κατάλληλα. Σε μια μικρή πόλη οι πιθανότητες είναι μικρότερες, αλλά και πάλι μπορεί αυτό να αποτελεί συνειδητή επιλογή.
Ποια είναι η πιο σημαντική απάντηση που σου έχει δώσει η στενή ενασχόληση με τη μουσική; Έχεις αμφισβητήσει ποτέ την αξία της στη ζωή σου;
Το να μην έχεις ως κίνητρο τη διασημότητα ή τον πλούτο, γιατί τότε θα σ’ εκδικηθεί. Προσωπικά δεν πιστεύω πως έκανα ποτέ μουσική γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά γιατί ένιωθα και νιώθω την ανάγκη.
Πιστεύω στη μουσική που έχει ουσία και στη δύναμή της να αλλάξει τον τρόπο σκέψης. Ίσως η μουσική να είναι η μεγαλύτερη θρησκεία.
Τελικά αφήνουμε χώρο σε αυτά τα «μικρά ζώα» του τίτλου του πρόσφατου δίσκου σου, ώστε να μπουν στη ζωή μας;
Αυτό έχει να κάνει με τον καθένα μας ξεχωριστά και με το πόσο ακούμε και σεβόμαστε τον εαυτό μας. Τα μικρά ζώα μιλάνε, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τα ακούσουμε.
* Μετά το live της Αθήνας, ακολουθεί μίνι περιοδεία με τους εξής σταθμούς:
Κυριακή 1 Δεκέμβρη - Πάτρα (Café del Bar)
Τρίτη 3 Δεκέμβρη - Θεσσαλονίκη (ΣΤΕΡΕΟ - DJ set)
Σάββατο 7 Δεκέμβρη - Θεσσαλονίκη (Music Showcase - Ξυλουργείο, Μύλος)
Κυριακή 8 Δεκέμβρη - Θεσσαλονίκη (καφέ Ήλεκτρον)
{youtube}wtUjqPs8FH8{/youtube}
