Καλησπέρα Στέλιο. Θα ήθελες να μας συστήσεις τα Μωρά Στη Φωτιά του 2018;
Είμαστε μια παρέα φίλων, που συνεννοούμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Σε μουσικό επίπεδο μπορούμε να εκφραζόμαστε χωρίς μεγάλη δυσκολία· με αρκετά από τα παιδιά είμαστε πλέον πολλά χρόνια μαζί και υπάρχει αλληλοσεβασμός.
Υπάρχουν τα πνευστά, που ήρθαν στο συγκρότημα το 2007: είναι ο Κώστας Κατσαρός στην τρομπέτα και ο Δημήτρης Ματζίρης στο τρομπόνι. Στα ντραμς, στις συναυλίες μας, είναι εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια ο Φώτης Τσακυρίδης, ενώ στις κιθάρες βρίσκεται ο Λάκης Ραγκαζάς –ο οποίος έγραψε και όλες τις κιθάρες στον νέο δίσκο– αλλά και ο Σάκης Ζαχαριάδης για τις συναυλίες· πολλές φορές μάλιστα εμφανίζονται και οι δύο στη σκηνή. Στα πλήκτρα είναι η Ελένη Σινιάρη, όταν έχουμε ηλεκτρική συναυλία ως Μωρά Στη Φωτιά, ενώ όταν εμφανιζόμαστε ως Στέλιος Σαλβαδόρ Unplugged, πιάνο παίζει ο Κλαούντιο Στρούγκα. Στο μπάσο και στη φωνή είμαι εγώ. Στις ηχογραφήσεις και στους δίσκους έχουμε κι άλλους καλεσμένους μουσικούς, ανάλογα με τις ανάγκες ενορχήστρωσης κάθε κομματιού.
Τον Νοέμβρη κυκλοφορήσατε την 6η στούντιο δουλειά σας. Πες μας, αν θέλεις, λίγα πράγματα γι' αυτήν. Πού και πότε έγιναν οι ηχογραφήσεις; Ποιοι συμμετείχαν;
Είναι όντως το 6ο στούντιο άλμπουμ μας το Χρυσό Κλειδί, όμως ουσιαστικά είναι 7 οι κυκλοφορίες μας: ο live δίσκος του 2008 ήταν μια μεγάλη παραγωγή με 24 τραγούδια σε βίντεο και audio ταυτόχρονα, με καινούργια ενορχήστρωση, πακεταρισμένα σε τετραπλό box. Το βλέπω λοιπόν σαν κανονική κυκλοφορία, παρότι είναι ζωντανή ηχογράφηση.
Καινούργιος δίσκος λοιπόν το Χρυσό Κλειδί και θεωρώ πως είναι αν όχι η καλύτερη, μία από τις καλύτερες δουλειές μου. Περιέχει 11 τραγούδια σε στίχο και μουσική δική μου, αλλά και δύο μελοποιήσεις σε ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη: στη "Ρουλέτα" και στο "Χρυσό Κλειδί", το οποίο δίνει και τον τίτλο. Δούλευα το άλμπουμ από το 2015· ηχογραφήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του το καλοκαίρι του 2016, αλλά κυκλοφόρησε μόλις φέτος (στις 19 Νοεμβρίου), γιατί ήθελα να δώσω χρόνο στα κομμάτια να μου «μιλήσουν» χωρίς πίεση. Είναι αρκετά διαφορετικός και, κατά τη γνώμη μου, πιο ώριμος και πιο πλούσιος σαν ήχος από τις προηγούμενες δουλειές μου, αλλά πάντα στο γνώριμο ύφος των Μωρών Στη Φωτιά. Ο "Παπαγάλος" και το "Χρυσό Κλειδί" έχουν ήδη κυκλοφορήσει ως singles. Υπάρχει μάλιστα και ένα βιντεοκλίπ για τον "Παπαγάλο", ενώ ετοιμάζεται ακόμα ένα.
Είναι ο πιο αγαπημένος μου δίσκος μέχρι τώρα. Καταφέραμε να συνδυάσουμε στυλ φαινομενικά ανόμοια μεταξύ τους με δημιουργικό και διασκεδαστικό τρόπο. Έτσι, ενώ αρχικά ήθελα μια στροφή σε πιο σκληρά μονοπάτια, αυτό γίνεται ταυτόχρονα με την παρουσία των πνευστών. Επίσης, ενώ έχουμε punk rock ταχύτητες και αισθητική, σε κάποια τραγούδια αυτό γίνεται π.χ. με χιτζάζ αρμονίες, κάτι που συνηθίζεται στην ελληνική μουσική. O Οδυσσέας Ελύτης, τέλος, μελοποιείται με drum 'n' bass groove κι όλα αυτά γίνονται ενιαία και φυσικά.
Έχει παίξει ο Νίκος Βαργιαμίδης (ντραμς, κρουστά και overdubs), μαζί μ' εμένα στο μπάσο είναι ο Λάκης Τζήμκας, κιθάρες ηλεκτρικές, ακουστικές, rhythm και solo ο Λάκης Ραγκαζάς, πιάνο ο Κλαούντιο Στρούγκα και ο Φίλιππος Κωσταβέλης, τρομπέτες και brass section ο Κώστας Κατσαρός (επίσης ο Κώστας έπαιξε πολύ ωραίο συνθεσάιζερ), τρομπόνι σε μερικά κομμάτια ο Δημήτρης Ματζίρης και σαξόφωνο ο Χάρης Καπετανάκης. Τέλος, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Λάππα για τη συμμετοχή του σ' ένα κομμάτι στην κιθάρα.
Η ηχογράφηση έγινε στο studio Cue με ηχολήπτη τον Γιάννη Μαυρίδη, η μίξη του δίσκου έγινε στα OTSE studios με ηχολήπτη τον Νίκο Λογιοτατίδη και το mastering από τον Απόστολο Σιώπη στα Siopis Masters. To εξώφυλλο είναι του Βασίλη Γκογκτζιλά και o δίσκος είναι μια δική μου παραγωγή, για την Plus Records.
Ο Ελύτης σε είχε απασχολήσει και παλιότερα, αφού σχεδόν 20 χρόνια πριν είχες μελοποιήσει και τον "Χαμαιλέοντα". Ποιος είναι ο λόγος πίσω από αυτήν την επιστροφή;
Διαβάζω ποίηση και γενικότερα λογοτεχνία και αυτό καταγράφεται φιλτραρισμένο και στα τραγούδια. Όταν διάβασα λοιπόν τα ποιήματα του Ελύτη, ξεπήδησε αβίαστα η μελοποίησή τους. Είναι ποιητής που απευθύνεται σε νέους ανθρώπους, μου ταιριάζει πολύ και η μελοποίησή του είναι για μένα μια φυσική διαδικασία. H επιλογή είναι καθαρά καλλιτεχνική.
Έρχεστε επίσης σύντομα στην Αθήνα (28/12), ζεστοί μετά από μίνι περιοδεία σε Ξάνθη, Ηράκλειο, Χανιά και –φυσικά– Θεσσαλονίκη, αλλά και μία συναυλία στο Λονδίνο. Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας από αυτές τις εμφανίσεις;
Στο Λονδίνο ήταν καταπληκτικά: Μου άρεσε πολύ ο χώρος, οι άνθρωποι που μας κάλεσαν, το μουσικό περιβάλλον, όλα. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη έγινε ένα πολύ δυνατό live (στις 8 Δεκεμβρίου), που μας έκανε πολύ χαρούμενους, όχι μόνο για το κατάμεστο Eightball, αλλά και για τη συμμετοχή του κόσμου. Πάνω από 500 άτομα με μια φωνή τραγουδούσαν μαζί μου επί 2 ώρες και 40 λεπτά... Η Θεσσαλονίκη επέστρεψε λοιπόν μαζί μας, σ' αυτό που ξέραμε τόσα χρόνια!
Η Ξάνθη είναι πολύ αγαπημένη πόλη, παίζουμε μία φορά τον χρόνο το λιγότερο, ενώ για την Κρήτη τι να πούμε; Ηράκλειο και Χανιά πολύ δυνατές πόλεις, πάντοτε κάνουμε πολύ ωραίες εμφανίσεις εκεί.
Ας πούμε δυο πράγματα και για σένα, Στέλιο. Ποια ήταν άραγε η μουσική της νεανικής σου ηλικίας; Πόση και ποια μουσική από τότε εξακολουθείς να αγαπάς;
Αυτά που άκουγα τότε ήταν πιο κοντά στο hard και classic rock από τα μεγάλα γκρουπ των 1960s, 1970s. Και φυσικά 1980s, που ήταν και η γενιά μου, με όλα τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που χαρακτήρισαν εκείνη την εποχή: Ramones, Dead Kennedys, Clash, Sex Pistols. Εντυπωσιάστηκα από τους Violent Femmes, αργότερα από Cure και Joy Division, Lou Reed, Iggy Pop, David Bowie, Hüsker Dü, Butthole Surfers, Bauhaus και πάρα πολλούς άλλους: Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Siouxsie & The Banshees... Ακόμη αγαπώ πολλά από αυτά τα συγκροτήματα, αν και τα ακούσματά μου πλέον έχουν διευρυνθεί περισσότερο και έτσι παρακολουθώ funk και jazz μουσικές, καθώς και το μαχητικό hip hop.
Παρακολουθείς δηλαδή τις μουσικές εξελίξεις στην ελληνική και τη διεθνή σκηνή; Υπάρχει κάτι που να σε έχει ενθουσιάσει πρόσφατα;
Φυσικά, όσο μπορώ ενημερώνομαι. Εδώ και 2-3 χρόνια έχω εντυπωσιαστεί από το funk συγκρότημα των Letucce. Πολύ ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα από την Ελλάδα κάνουν καριέρα πλέον στο εξωτερικό και υπάρχει μια άνθιση στη σκηνή.
Το ντεμπούτο σας υπήρξε σημαδιακό για τα εγχώρια πράγματα, και παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. Θα ήθελες να μας πεις μερικούς δικούς σου αγαπημένους δίσκους, από αυτούς που λέμε «για πάντα»;
Από τους Violent Femmes ο πρώτος και ο δεύτερος δίσκος (ο ομώνυμος και το Hallowed Ground), το ντεμπούτο των Iggy Pop & The Stooges και το London Calling από τους Clash.
Ας μιλήσουμε, αν θέλεις, και λίγο για το παρελθόν. Από τη διάλυση της αρχικής σύνθεσης το 1989 μέχρι την κυκλοφορία των Θεατρίνων, μεσολάβησαν 10 χρόνια. Τι συνέβη σε εκείνο το διάστημα; Γιατί άργησες τόσο πολύ να επιστρέψεις;
Δισκογραφικά φάνηκε να αργούμε, παρότι δημιουργικά υπήρχαμε κάνοντας συναυλίες και παρουσιάζοντας συνεχώς καινούργια τραγούδια, τα οποία ο κόσμος είχε μάθει ήδη από πολύ νωρίς. Ήταν μια περίοδος στην οποία προβλήματα με τις δισκογραφικές (και με την εταιρεία που κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο), σε συνδυασμό με μια δύσκολη κατάσταση για την οποία δεν θα ήθελα να μιλήσω, αλλά και θέματα υγείας στο οικογενειακό περιβάλλον, έκαναν σχεδόν αδύνατη τη συμφωνία μας με κάποιο label, ώστε να κυκλοφορήσουν όλα τα τραγούδια που είχα έτοιμα από την άνοιξη του 1988: "Αδρεναλίνη", "Βαβυλωνία", "Σαλονίκη", "Άνθρωπος Ελέφαντας", "Φωλιά Του Κούκου", "Γυναίκα", "Θεατρίνοι" κ.ά., τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί και επίσημα σε διοργάνωση της ΕΡΤ, στην Πολιτιστική Άνοιξη του 1988 στο Κιλκίς, με ηχολήπτη τον γνωστό πιανίστα της τζαζ Σάκη Παπαδημητρίου.
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου, ντράμερ στον πρώτο δίσκο και αδελφός σου, πού βρίσκεται; Εξακολουθεί να ασχολείται με τη μουσική; Αν ναι, γιατί δεν επέστρεψε ποτέ στη σύνθεση της μπάντας;
Ο Γιώργος αποφάσισε να αποχωρήσει από το συγκρότημα το 1998. Δεν ασχολείται με τη μουσική και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει κάνει οικογένεια και ο γιος του, πάνω από 18 χρονών πλέον, έρχεται στις συναυλίες μας, χορεύοντας και τραγουδώντας μαζί με τους φίλους του στο κοινό. Ο Γιώργος συνεχίζει να παρακολουθεί το συγκρότημα και τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.
Έχεις κρατήσει επαφή με άλλους ανθρώπους-κλειδιά από τα πρώτα χρόνια της μπάντας; Τον Μπάννυ, την Κατερίνα;
Με το Δημήτρη «Μπάννυ» Βασιλειάδη μας συνδέει πολύχρονη φιλία και, παρότι δεν βρισκόμαστε συχνά, ξέρει και ξέρω πως, αν ποτέ χρειαστούμε ο ένας τον άλλο, η ανταπόκριση θα είναι άμεση. Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αγάπη.
Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας, Λεγεώνα Των Ξένων, Μωρά Στη Φωτιά, μια πορεία σχεδόν 35 χρόνων. Τι είναι αυτό που σε κρατάει και συνεχίζεις;
Η ίδια η μουσική, οι φιλίες που έχω φτιάξει με τα χρόνια, η θέληση για δημιουργία και η ανάγκη επικοινωνίας και έκφρασης, η αγάπη για το rock 'n' roll, το γεγονός ότι ωριμάζω και εγώ μαζί με τη μουσική.
Τι μπορούμε να περιμένουμε από την προσεχή σας εμφάνιση στο Piraeus 117 Academy;
Μια πολύ ενδιαφέρουσα νέα συνεργασία θα λάβει χώρα στο Piraeus 117 Academy: το χιπ χοπ συγκρότημα των Fer De Lance θα εμφανιστεί μαζί μας στη σκηνή, διασκευάζοντας τραγούδια από τα Μωρά Στη Φωτιά· επίσης ο πολύ καλός Tiny Jackal θα ερμηνεύσει μαζί μου κάποια κομμάτια, ενώ έχουμε ετοιμάσει κι ένα καινούργιο τραγούδι από κοινού με τον Tiny Jackal –αυτό θα παιχτεί για πρώτη φορά.
Θα είναι μια παράσταση παρά μια απλή συναυλία, με χιπ χοπ καλλιτέχνες να ραπάρουν σε γνωστά τραγούδια μαζί μου και με εξαμελή σύνθεση μουσικών, που φυσικά περιλαμβάνει τα πνευστά μας. Θα είναι η καλύτερη playlist των τελευταίων χρόνων και η συναυλία θα ηχογραφηθεί και θα βιντεοσκοπηθεί, γιατί ουσιαστικά πρόκειται για το πάντρεμα του ελληνικού ροκ με το ελληνικό χιπ χοπ.
Οποιοδήποτε τραγούδι από τους δίσκους των Μωρών Στη Φωτιά θα παιχτεί, αν ζητηθεί από τους φίλους που θα έρθουν στη συναυλία. Φυσικά η βασική αιτία για αυτή τη βραδιά-γιορτή είναι η παρουσίαση του νέου μας δίσκου: εκτός λοιπόν από τα τραγούδια που θα συστήσουμε στο κοινό, θα υπάρχει πλήρες merchandise με βινύλια, CD κ.ά.
Famous last words;
Kαι νιώθω τυχερός που έχω γλυτώσει από Γκραν Γκινιόλ
στα δικά μου τα λάθη κι ύστερα σ' όλα τα άλλα κοντρόλ
Γιατί ο σκλάβος αν παλέψει μια μέρα θα βρει λευτεριά
σαν καράβι που φεύγει από λιμάνι που έχει πάρει φωτιά
Τώρα πια μου απάντησες εσύ, ζωή rock n roll ως το τέλος
μοιάζει η ζωή μας με στροφή, τροχιά κυκλική από βέλος.
(Είναι οι στίχοι μου από την καινούργια στροφή της "Αδρεναλίνης" του 2018)
Ευχαριστώ πολύ!
{youtube}b4Pd8WEBE5I{/youtube}
