φωτογραφίες: Κάκια Κωνσταντινάκη (1), Μαρίζα Καψαμπέλη (3), Πηνελόπη Γερασίμου (4)
Μπλουμ όπως λέμε άνθιση ή όπως λέμε βουτιά; Στην πρώτη περίπτωση, πώς συνδεόμαστε με τον «σπόρο» του 2012; Στη δεύτερη, σε τι θα έλεγες πως βυθιζόμαστε με αυτόν τον δίσκο;
Νομίζω ότι ο κάθε δίσκος αποτυπώνει ένα στιγμιότυπο στην εξέλιξη ενός δημιουργού· μια συγκεκριμένη στιγμή στον χρόνο, η οποία φέρει την αισθητική και τους στόχους της, αλλά και τις εμπειρίες που μαζεύτηκαν ως εκεί. Κάθε βήμα φέρνει το επόμενο. Με αυτή τη λογική ως βάση, ο σπόρος, δηλαδή το άλμπουμ The Seed, φύτρωσε και άνθισε και έγινε το λουλούδιασμα του νέου μου δίσκου, Μπλουμ. Σε αυτόν τον νέο δίσκο νομίζω βυθιζόμαστε στο μέσα μας. Κοιτάμε προς τα μέσα, βουτάμε και προσπαθούμε ψηλαφώντας να κατανοήσουμε τι συμβαίνει ή τι θα μπορούσε να συμβαίνει εκεί.
Έπειτα από τη συνεργασία σου με τον Σπύρο Λιβάνη στην παραγωγή του Barock (2010) και του The Seed (2012), πρώτη φορά σε ακούμε δια χειρός Βασίλη Ντοκάκη στο Μπλουμ. Πόσο καθοριστική ήταν για σένα αυτή η συνεργασία και πώς αποτιμάς τη σημασία της παραγωγής στο σύνολο της δουλειάς σου μέχρι σήμερα;
Για αυτόν τον δίσκο είχα έναν συγκεκριμένο ήχο κατά νου. Όταν γνωρίστηκα λοιπόν με τη δουλειά του Ντοκάκη, ένιωσα ότι αυτός ο παραγωγός θα μπορούσε να υλοποιήσει ό,τι οραματιζόμουν. Και δεν έπεσα έξω. Κατάλαβε εκείνο που είχα κατά νου και το οδήγησε μάλιστα και σε δρόμους τους οποίους δεν θα φανταζόμουν ποτέ. Αυτή τη φορά ήθελα να δουλέψω περισσότερο με synthesizers, beats, γενικά με ηλεκτρονικό ήχο· και να απομακρυνθώ από τον ήχο των δύο προηγούμενων δίσκων μου, που βασίζονταν περισσότερο στις κιθάρες.
Γενικώς, και οι δύο παραγωγοί με τους οποίους έχω δουλέψει ως τώρα, είχαν ρόλο συνδημιουργού. Ενεπλάκησαν προσωπικά με το υλικό, έδωσαν κάτι από την ψυχή τους, πράγμα που νομίζω ότι ακούγεται στο τελικό αποτέλεσμα. Έχουν μεγάλο μερίδιο πατρότητας στα τραγούδια μου.
Μεσολάβησαν 6 χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία σου. Τι έχει μάθει η Βιολέτα για τη Nalyssa αυτόν τον καιρό;
Αυτά τα 6 χρόνια εκτός δισκογραφίας ήταν πολύ γεμάτα με άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, όμως η Nalyssa ήταν κατά κάποιον τρόπο σε χειμερία νάρκη. Μάλλον μάθαινε Ελληνικά.
Ποια είναι η έμπνευση πίσω από το βιντεοκλίπ της "Παπαρούνας"; Ένιωσες με αυτό το να πηγαίνεις κόντρα στο προφίλ της αθωότητας και της παιδικότητας που είχε διαμορφωθεί γύρω από την περσόνα της Nalyssa Green; Ήταν για σένα μια κομβική μετάβαση ή μια ομαλή συνέχεια;
Το βιντεοκλίπ είναι εξ ολοκλήρου ιδέα και εκτέλεση της υπερταλαντούχας Έφης Γούση. Η δική μου συμβολή αρκέστηκε στο να της προτείνω να οπτικοποιήσει αυτό το τραγούδι. Η έμπνευσή της για το βίντεο ήταν το ίδιο το κομμάτι και απολαμβάνω πάρα πολύ το αποτέλεσμα της συνάντησης αυτής: της δικής μου "Παπαρούνας" και της ματιάς της Έφης. Δεν ένιωσα ότι συμβαίνει κάποια κομβική μετάβαση με το κλιπ. Ίσως με το ίδιο το τραγούδι να συνέβη κάτι τέτοιο, ίσως με όλα τα νέα τραγούδια μου –ίσως γιατί έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τα προηγούμενα τραγούδια μου, και ίσως όντως πλέον να μην είμαι παιδί, αλλά γυναίκα.
Από τα φυσιολατρικά μοτίβα του The Seed περάσαμε στα φώτα του Αιγάλεω, στα άσπρα σμαρτ, στις μπύρες της αναμονής και στο αστικό ρομάντζο του Μπλουμ. Τι σου «λέει» η Αθήνα;
Ανέκαθεν μου δημιουργούσε έντονα συναισθήματα αυτή η πόλη. Η νύχτα της. Η βρωμιά της. Η κλασική της ομορφιά. Όλες οι αντιφάσεις. Είναι μια πόλη ποιητική και απολαμβάνω πολύ να την περπατάω και να της γράφω τραγούδια.
«Ξεχάσαμε τι σημαίνει δράση / ευτυχώς που ακόμα πιστεύω στη μοίρα»: Μέσα στη δυναμική της καλλιτεχνικής σου δραστηριότητας και εξέλιξης, αφήνεις αλήθεια ποτέ τα πράγματα στο «πεπρωμένο»; Στο τέλος της ημέρας μετράς περισσότερες μικρές νίκες ή ήττες στην αναμέτρησή σου με την πραγματικότητα;
Βασίζομαι πολύ σ' αυτό που λέμε «μοίρα», με την έννοια ότι αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν και εμπιστεύομαι αυτά που μου φέρνει η ζωή. Δεν προσπαθώ να εκβιάσω καταστάσεις. Αφήνομαι. Δεν μπορώ να πω ότι μου έχει βγει σε κακό. Ίσως, αν ήμουν αλλιώς, να είχα καταφέρει και άλλα πράγματα, όμως, και με τον δικό μου αυτό τρόπο, δεν νομίζω ότι έχω καταφέρει και λίγα.
Στους στίχους του "Πέφτοντας" θα μπορούσε να αναβιώνει ο νταλκάς ενός ρεμπέτη της δεκαετίας του 1940. "Τα Μαλλιά Της" θυμίζουν ελαφρό τραγούδι των 1960s, στο "Καλοκαίρι" διακρίνονται ακόμα και παραδοσιακές φόρμες –και οι αναχρονισμοί σίγουρα δεν σταματούν εδώ. Πώς προέκυψαν αυτές οι αναφορές μέσα στον ηλεκτρονικό κόσμο της Nalyssa; Ήταν πάντα εκεί, θα έλεγες;
Νομίζω ανέκαθεν ήταν εκεί. Και στα παλαιότερα τραγούδια μου μπορείς να βρεις αναφορές ελληνικότητας σε ρυθμούς και μελωδίες. Και μου φαίνεται λογικό κάτι τέτοιο. Το περιβάλλον μας εισβάλει στα έργα μας. Βασικά από αυτό πλάθονται. Και εγώ μεγάλωσα και ζω εδώ όλη μου τη ζωή. Και το παρελθόν είναι εκείνο που τροφοδοτεί το παρόν.
Συμφωνείς ότι οι καλλιτέχνες/δημιουργοί είναι σήμερα προσωπικά πιο εκτεθειμένοι, προσλαμβάνοντας τόσο μεγάλης κλίμακας κριτική σε τόσα διαφορετικά επίπεδα και μέσα; Πόσο σε επηρεάζουν αλήθεια όσα διαβάζεις/ακούς για τη δουλειά σου, από μια επίσημη δισκοκριτική, έως ένα σχόλιο στα social media;
Είναι αλήθεια ότι όλοι έχουν πρόσβαση σε κριτική που άμεσα θα πέσει στην αντίληψή σου. Αυτή η αμεσότητα της επικοινωνίας έχει ανοίξει τόσους ορίζοντες και δυνατότητες. Αλλά προφανώς έχει και την αρνητική της έκφανση. Τείνω να πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι έχουν ως χόμπυ να προσβάλλουν άλλους ανθρώπους σε σχόλια στο YouΤube. Τώρα όλο αυτό με κάνει και γελάω, το βρίσκω και κάπως χαριτωμένο. Παλιότερα με τάραζε πολύ.
Γενικά είναι πολύ καλοδεχούμενη η κριτική. Μόνο με την ειλικρινή ανατροφοδότηση μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για το τι δημιουργεί η μουσική σου στους ακροατές. Αλλά εμένα κυρίως με αφορά να είμαι πιστή και ειλικρινής σε ό,τι αφορά το δικό μου κριτήριο. Να βγαίνουν τα πράγματα αβίαστα και αυθεντικά, χωρίς να προσπαθούν να αρέσουν. Γιατί μόνο έτσι νομίζω ότι θα καταφέρουν ίσως να αρέσουν.
Πιστεύεις πως το γεγονός ότι το Μπλουμ είναι ένας δίσκος με σύγχρονες θεματικές, είναι ένας από τους λόγους που έχει λάβει τέτοια αποδοχή σε τόσο μικρό διάστημα, ακόμα και από άτομα που «δεν άκουγαν Nalyssa Green»; Ποια ήταν για σένα η σημασία του να μιλήσεις σε και για το σήμερα; Σε οδήγησε εκεί και η επιλογή του ελληνικού στίχου ή αυτό θα ήταν ένα δίλημμα του τύπου «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα»;
Μιας και ζούμε στο σήμερα, όλοι μας επηρεαζόμαστε από αυτό, και σε αυτό απευθυνόμαστε. Άλλος πιο φανερά, άλλος λιγότερο. Στη δική μου περίπτωση ίσως να γίνεται προφανές λόγω του τρόπου γραφής μου. Γράφω για πράγματα κάπως απλά και καθημερινά, νομίζω. Με τρόπο απλό, επίσης. Έχει όντως να κάνει πολύ και με τη γλώσσα. Νομίζω αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί τώρα που γράφω στα Ελληνικά, όλοι καταλαβαίνουν ξεκάθαρα και άμεσα ό,τι ακριβώς λέω. Με τα Αγγλικά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιοι. Όχι γιατί δεν ξέρουμε τη γλώσσα, απλά δεν είναι η μητρική μας. Η μητρική γλώσσα φέρει ένα συναισθηματικό φορτίο αναντικατάστατο και η επίπτωση που δημιουργεί είναι άμεση και πολύ έντονη.
{youtube}1PR2loj363A{/youtube}
