Γιατί λοιπόν Zulu; Υπάρχει κάποια αναφορά στη γνωστή αφρικανική φυλή;
Zulu είναι το γράμμα Ζ στο φωνητικό αλφάβητο και είναι μία αναφορά σ' ένα αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε πρόωρα και το όνομά του άρχιζε μ' αυτό το γράμμα. Κατά τα άλλα, μια ζούγκλα είναι όλα και εμείς οι Ζulu.
Το ομώνυμο τραγούδι, που είναι και το πρώτο single του δίσκου, συνοδεύεται από ένα βίντεο με ένα Ouija board και αρκετά σύμβολα, τα οποία παραπέμπουν σε μυστικισμό και αποκρυφισμό. Έχετε σχέση με αυτές τις τέχνες ή απλά σας μαγεύει η αισθητική τους;
Καταρχάς, είναι από μόνο του ένα μυστήριο το πώς παίζουμε ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Λογικά υπάρχει κάποια διαβολική παρέμβαση, η οποία δεν μας αφήνει να μπούμε στον σωστό δρόμο και να εγκαταλείψουμε επιτέλους τη σκηνή, σε νεότερα σχήματα. Κατά τα λοιπά, ταιριάζει το ύφος με τον ήχο και τη θεματολογία του συγκεκριμένου κομματιού. Επίσης είναι cool να το βλέπεις.
Τελικά το ροκ και το μέταλ είναι σκοτεινές μουσικές; Θα έλεγα πάντως ότι συναντάω αρκετά συχνά το σκοτάδι στον δικό σας ήχο...
Δεν θα βάζαμε ταμπέλα. Όλες οι μουσικές μπορούν να κρύβουν σκοτάδι –ακόμα και οι πιο pop. Σίγουρα ο ήχος της «Σάλτσας» είναι σκοτεινός. Μας εκφράζει.
Μου δίνεται η εντύπωση πως το Zulu είναι ο πιο σκληρός σας δίσκος μέχρι σήμερα. Ήταν αυτοσκοπός ή υπήρχε μια καταπιεσμένη ανάγκη έκφρασης, με αποτέλεσμα να εξωτερικευτεί με ορμή;
Όλοι μας οι δίσκοι έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Κι εγώ πιστεύω όμως ότι αυτός ο τελευταίος είναι και ο πιο σκληρός. Δεν έγινε επίτηδες, πάντως. Με την έννοια ότι η σύνθεση δεν έρχεται κατά παραγγελία. Επομένως μάλλον καλά τα λες: «υπήρχε μια καταπιεσμένη ανάγκη έκφρασης με αποτέλεσμα να εξωτερικευτεί με ορμή». Τσουνάμι, όμως.
Είστε μπάντα με μία χαρακτηριστικά ...νωχελική συνέπεια, αλλά παρ’ όλα αυτά συνέπεια. Κάθε 4 χρόνια κυκλοφορείτε έναν δίσκο, πάντα σε φυσική μορφή, πάντα το artwork σας έχει κάτι να πει, ενώ και ο ήχος σας παρουσιάζει με τον καιρό μια εξέλιξη –αν και όχι ραγδαία, σίγουρα ενδιαφέρουσα και ενός κάποιου ανοδικού χαρακτήρα. Μήπως τελικά καλό είναι στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα, να παίρνει κανείς τον χρόνο του;
Οτιδήποτε δημιουργικό είναι γενικά καλό να τεστάρεται στον χρόνο, πριν βγει προς τα έξω. Έτσι πετυχαίνεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τώρα, στη δικιά μας περίπτωση, η τόση καθυστέρηση δεν είναι μόνο από επιλογή. Έχει σίγουρα να κάνει και με τον λίγο χρόνο που μένει να διαθέσουμε, πόσο μάλλον και με το γεγονός ότι είμαστε βαθιά σάπιοι και εντελώς ανίκανοι να συνεννοηθούμε και να κάνουμε τα απαραίτητα σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο αυτοί οι χαμηλοί ρυθμοί δεν σας έχουν στοιχίσει στο πόσο μακριά θα μπορούσατε να έχετε φτάσει; Δεν τυχαίνει να βλέπετε άλλες μπάντες της γενιάς σας (ή και νεότερες) να τρέχουν με ρυθμούς φρενήρεις και να αναρωτιέστε πού θα μπορούσατε να είχατε φτάσει, αν κάνατε το ίδιο;
Νομίζω ότι τελικά έχουμε φτάσει εκεί που θέλαμε. Αν το σκεφτείς, μπορεί να μην έχουμε την απήχηση που έχουν άλλοι, είμαστε όμως από τις παλιότερες εν ενεργεία μπάντες. Τελικά αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να παίζουμε μουσική και να περνάμε καλά; Εμείς λοιπόν το καταφέρνουμε εδώ και 20 χρόνια.
Το άλμπουμ του 2010 Early Dinner Αt Dr. Chakravarti's είχε κυκλοφορήσει με σύμπραξη τριών δισκογραφικών εταιρειών, της Spinalonga, της Catch The Soap και της TFK. Και οι τρεις τους, με χαρακτηριστικότερη τη Spinalonga, άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική σκηνή, αναδεικνύοντας μάλιστα κάποιες από τις μπάντες που πρωτοστατούν σήμερα στον χώρο (Planet Of Zeus λ.χ.). Νοσταλγείτε κάτι από εκείνες τις εποχές, όταν τα πράγματα ήταν πιο απλά και το ίντερνετ και οι διεθνείς ρυθμοί της μουσικής βιομηχανίας δεν έδειχναν τον δρόμο, αλλά όλα κινούνταν κάπως πιο ενστικτωδώς στην εγχώρια καλλιτεχνική κοινότητα;
Είμαστε σίγουρα νοσταλγοί του παρελθόντος. Ίσως επειδή είμαστε γέροι! (γέλια) Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια μαγεία στο να περιμένεις για παράδειγμα ν' ανοίξει το δισκάδικο να πάρεις αυτό που ήθελες, και να τρέξεις σπίτι να το ανοίξεις και να το ακούσεις. Τώρα, απλά μπαίνεις στο YouTube και είναι όλα εκεί. Αυτό ισχύει με τα πάντα. Παλιότερα ο κόσμος πήγαινε στα μαγαζιά ν ακούσει live, υπήρχε μια δίψα, την οποία δεν συναντάς πλέον συχνά. Είναι όμως όλα μέρος της εξέλιξης. Επομένως απλά κάνεις εκείνο που αρέσει σε εσένα και, μέσα από τη δουλειά σου στο σύνολο, αφήνεις το στίγμα σου, αυτό που έχεις να πεις. Εξού και η βινυλιακή έκδοση που κάναμε για το Right Under Your Nose (2014). Γενικά, όσο περνάει ο καιρός, είναι σα να φεύγει η ροκιά απο το Ροκ.
Τι θα φέρνατε λοιπόν πίσω από εκείνες τις ημέρες, αν μπορούσατε; Ή μήπως θα πηγαίνατε εσείς οι ίδιοι πίσω;
Εκεί ήμασταν. Κάναμε ό,τι ήταν να κάνουμε και τώρα πάμε παρακάτω, φέρνοντας ό,τι μπορούμε στις μουσικές μας αποσκευές. It's called Zulu, ladies and gentlemen!
Ό,τι και να λέμε, πλέον λογίζεστε ως μπάντα με βαθύ και συμπαγές βιογραφικό: διαθέτετε συμμετοχές σε συναυλίες δίπλα σε μεγάλα ονόματα του χώρου, έναν αρκετά ευρύ δισκογραφικό κατάλογο και πολλά, πολλά χρόνια στην πλάτη, μιας που η ίδρυσή σας χρονολογείται πίσω στα δοξασμένα 1990s. Τι κρατάτε από όλα αυτά τα χρόνια και ποιες στιγμές ξεχωρίζετε;
Έχουμε μόνο ωραία πράγματα να θυμηθούμε. Τον ενθουσιασμό κάθε φορά που έβγαινε ένα καινούργιο κομμάτι και την «αγωνία» να το παίξουμε πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο. Είναι πραγματικά θαύμα από μία πλευρα το γεγονός ότι δεν το κάνουμε για βιοπορισμό και έχει μείνει η φάση μας αγνή μέσα στον χρόνο. Αυτό κρατάμε, νομίζω.
Για τα 1990s, αλήθεια, τι πιστεύετε; Ήταν αλλιώς τα πράγματα; Η μουσική ήταν αλλιώς; Μοιάζετε πολύ επηρεασμένοι από αυτήν τη δεκαετία...
Τα 1990s ήταν η εφηβεία μας. Είχαμε την τύχη να βγουν τρομερές μουσικές τότε. Ηταν αδύνατον να μην επηρεαστεί κανείς από αυτές και από τους δημιουργούς εκείνης της εποχής. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι έκτοτε έχει βγει κάτι τόσο γνήσιο.
Με το χέρι στην καρδιά, θέλω 5 βασικές σας επιρροές. Ας είναι οτιδήποτε: μπάντες, δίσκοι, βιβλία, ταινίες, ακόμη και καθημερινές καταστάσεις τις οποίες ζείτε...
Η σκηνή του Σιάτλ, ο Charles Bukowski, το Pulp Fiction, οι κολλητοί και τα παιδιά μας (όσοι έχουμε, ο άλλος σίγουρα απ' τον γάτο του).
Έχετε λοιπόν στα χέρια σας την 4η κυκλοφορία σας, αισίως. Για αρχή πείτε μου δυο λόγια για όσους συμμετείχαν σε αυτήν, από οποιοδήποτε πόστο. Τεχνικούς, μηχανικούς ήχου, γραφίστες... Είστε μπάντα με κάποιους σταθερούς συνεργάτες, αλλά και κάποιους ακόμα, που αλλάζουν με τον καιρό. Ποιους συναντάμε στο Zulu και γιατί; Τι προσέφερε ο καθένας τους από την αισθητική και την ιδιοσυγκρασία του;
Καταρχάς, παραγωγάρα Θοδωρής Ζευκιλής. Η Δανάη Δαρδανού που έκανε όλο το artwork, o Γρηγόρης Ρουμελιώτης ο οποίος όλα αυτα τα χρόνια βγάζει τις καλύτερες φωτογραφίες, Ο Ποντίκης και το στούντιό του, που μας ανέχεται εδώ και αιώνες. Ο Πανόκας, ο οποίος έφτιαξε το βίντεο του "Ζulu", οι GNP που έφτιαξαν το βίντεο του "Queen Οf Luck". Γενικά δεν αλλάζουμε συνεργάτες. Συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που μας ξέρουν καλά, οι οποίοι διασκεδάζουν με το χάλι μας και αποδίδουν όλον αυτόν τον θίασο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τι δρόμο προβλέπετε να διανύσει λοιπόν το Zulu; Τι σχέδια υπάρχουν στο συναυλιακό –και όχι μόνο– επίπεδο;
Ό,τι κάτσει, γενικά. Θα δούμε. Ελπίζουμε πάντως ν' αρέσει σ' εκείνους που θα το πάρουν.
Την Πέμπτη 24 Μαΐου εμφανίζεστε στο Temple, για να παρουσιάσετε live το Zulu. Εκεί τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε; Θα ...βγει η Σάλτσα, όπως σας έχω ακούσει συχνά να λέτε;
Θα βγει η Σάλτσα, ναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Απλό, αγνό ροκ.
Όλα αυτά τα χρόνια σας έμεινε κάποιο απωθημένο, κάποιος ευσεβής πόθος; Κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο; Αν ένα τζίνι σας έδινε μία ευχή για τη μπάντα, τι θα ζητούσατε;
Να μην υπήρχε.
Τελικά είναι οι Sabbath οι γεννήτορες και οι Melvins οι θεοί των πάντων;
Καλά τα λες...
Τον κόσμο μας, τέλος, πώς τον βλέπετε; Έχει ελπίδα να σωθεί;
Όπως είπε και ο γίγαντας Παύλος, «έχε τον νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
{youtube}U8i1IiUPBCQ{/youtube}
