Finchley Road: πώς κέρδισε αυτός ο δρόμος του βόρειου Λονδίνου τον τίτλο του νέου σου δίσκου;
Ήταν ο κεντρικός δρόμος της περιοχής όπου διέμενα και καθημερινώς περνούσα από εκεί. Σε αυτόν τον δρόμο συνάντησα πολλά από τα πρόσωπα των ιστοριών που αφηγούνται τα τραγούδια του άλμπουμ. Σε αυτόν το δρόμο είχα επίσης την ευκαιρία να γίνω μάρτυρας πολλών διαφορετικών εμπειριών, καθώς και να βιώσω πολύ έντονα εκείνο που ξέρουμε ή φανταζόμαστε όταν σκεφτόμαστε μία μεγαλούπολη όπως το Λονδίνο, ως προς το κοινωνικό τουλάχιστον κομμάτι, που πάντα αποτελεί μια σημαντική πηγή έμπνευσης για μένα.
Ζώντας λοιπόν όλη αυτή την κατάσταση και παρακολουθώντας όλα αυτά τα φαινόμενα για αρκετό καιρό, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι τα ανθρώπινα πλάσματα δεν ήταν στην πραγματικότητα τόσο μοναδικά όσο νόμιζα ή όπως εγώ τα είχα πλάσει στον νου μου, ως ένα μύθο. Αυτό άλλαξε όμως αμέσως όταν γνώρισα και συνομίλησα με τον άνθρωπο εκείνον που αποτέλεσε και την αιτία για τη δημιουργία του τραγουδιού που έδωσε και τον τίτλο τελικά στο άλμπουμ. Ήταν ένας άστεγος, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ο οποίος ζει για χρόνια έξω από τον σταθμό του Finchley. Τα λόγια του ήταν καταλυτικά και σηματοδότησαν την έναρξη της δημιουργίας του άλμπουμ.
Πότε και για ποιους λόγους επισκέφθηκες την πόλη; Τι σημαίνει εκείνη η περίοδος για εσένα;
Υπήρξα μόνιμος θαμώνας του Λονδίνου για αρκετό διάστημα τα προηγούμενα χρόνια. Καταρχάς πήγα για τη συνέχιση των σπουδών μου και παρέμεινα με αφορμή κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις εκεί. Γενικά έζησα αρκετά στην πόλη, ώστε να βιώσω και να αντιληφθώ τον τρόπο ζωής, το γενικότερο κλίμα της, αλλά και τους ανθρώπους της. Η περίοδος αυτή μπορώ να πω ότι υπήρξε σίγουρα ιδιαίτερη και σημαντική ως προς τη δημιουργικότητα και την έμπνευσή μου. Κατάφερα, ευτυχώς, να δω και να ζήσω αρκετά μέχρι να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός μου και αρχίσω να βλέπω τα πράγματα κάπως ανιαρά.
Το Λονδίνο είναι μία αρκετά μοναχική πόλη, που συχνά φέρνει στην επιφάνεια όλες τις εσωτερικές σου αντιφάσεις. Συχνά συνέβαινε να μπερδεύεσαι μέσα στο ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα που μπορούσες να κάνεις. Γιʼ αυτό εγώ εστίαζα πάντα στα πολύ μικρά, τα οποία τελικά με οδηγούσαν σε πολύ πιο δημιουργικά αποτελέσματα. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους και τα αντικείμενα αλλάζει σημαντικά σε μια τέτοια πόλη. Είναι εύκολο να γίνεις δυστυχισμένος, χάνοντας το νόημα των ουσιαστικών πραγμάτων.
Την κυκλοφορία του Finchley Road (2017) συνόδευσαν δύο πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις στο Faust (μία έγινε και sold-out). Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που έχεις πάρει από την κυκλοφορία αυτού του 2ου προσωπικού σου δίσκου; Πώς βλέπεις τον εαυτό σου να αφομοιώνει τις εμπειρίες, καθώς και να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες;
Καταρχάς νιώθω πολύ όμορφα με το αποτέλεσμα του δίσκου, αφού καταφέραμε να αποτυπώσουμε ένα πολύ προσωπικό υλικό με ειλικρίνεια και αμεσότητα, πράγμα που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο, επειδή αναδεικνύει πολύ το κλίμα των τραγουδιών. Το πιο όμορφο πράγμα που έχω εισπράξει είναι ότι αρκετοί άνθρωποι έχουν συνδεθεί με τα τραγούδια ή έστω με κάποιο τραγούδι, διότι μέσα σε αυτό ανακάλυψαν κάτι δικό τους. Αυτό είναι που δίνει λόγο ύπαρξης στα τραγούδια. Αυτό είναι κάτι που μπορείς να αντιληφθείς και κατά τη διάρκεια του live. O κόσμος αναγνωρίζει το υλικό σου και ξέρει την ταυτότητα του ήχου σου. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο και σπουδαίο, όταν συμβαίνει.
Απολαμβάνω πολύ αυτό το ταξίδι και μου αρέσει να παίρνω την ανατροφοδότηση που μου προσφέρουν όλοι όσοι έχουν έρθει κοντά στο υλικό μου. Όσον αφορά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, πλέον δεν με επηρεάζουν πολύ. Εξάλλου ένας Έλληνας δημιουργός στη σημερινή εποχή πρέπει να έχει μάθει να διαχειρίζεται την ήττα, αν θέλει να συνεχίσει να είναι παραγωγικός και να μην τα παρατήσει.
Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από το "Daughter"; Ποια είναι η «βόλτα» που υπόσχεται;
Το "Daughter" είναι το πιο αισιόδοξο τραγούδι του δίσκου και το έγραψα ακριβώς μόλις γεννήθηκε η κόρη του καλύτερού μου φίλου. Ζώντας το από κοντά, κατάλαβα ότι ένα τέτοιο γεγονός σε επανασυνδέει άμεσα με τον εαυτό σου: σε κάνει να αποβάλλεις κάθε κακό συναίσθημα, σε ωθεί μακριά από τον καθημερινό θάνατο που βιώνεις, σε κάνει να θέλεις να ξαπλώσεις καταγής ελεύθερος, ευτυχισμένος και γεμάτος ελπίδα. Αυτή λοιπόν είναι η βόλτα που υπόσχεται, μια βόλτα γεμάτη αγάπη και ελπίδα, μακριά από οτιδήποτε σε κρατά χαμηλά.
Σε μια κουβέντα μας το 2016, μιλήσαμε και για τη συμμετοχή σου στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Ποιος είναι ο απολογισμός για τον αντίκτυπο της δράσης του, 2 χρόνια μετά; Πώς εξελίσσονται τα πράγματα;
Είναι πολύ σημαντική η εμπειρία αυτής της εργασίας, καθώς και του έργου που παράγεται. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, καθημερινά υλοποιούνται ορισμένα πολύ σπουδαία επιτεύγματα. Σαφώς υπάρχουν και πολλές δυσκολίες, οι οποίες προκύπτουν από τη φύση της δουλειάς και τις οποίες καλείσαι να διαχειρίζεσαι διαρκώς, για να μπορείς να παραμένεις δυνατός μέσα σε αυτές. Ο απολογισμός είναι σίγουρα θετικός ως προς το δικό μας έργο, πάντα βέβαια στο μέτρο του δυνατού. Από εκεί και πέρα, η συζήτηση για το θέμα της ουσιαστικής ένταξης των προσφύγων, σίγουρα ξεπερνάει τα προσωπικά μας όρια. Δεν μπορώ να πω ότι η γενικότερη αντιμετώπιση του θέματος από την Ευρώπη και τον Δυτικό κόσμο δεν με έχει απογοητεύσει σε πολλά σημεία. Έχει έρθει η ώρα, η Ελλάδα ‒και η Ευρώπη‒ να κοιτάξουν βαθιά μέσα στις ίδιες τις ρίζες και στις αρχές της ύπαρξής τους, αλλά και να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα αίτια που τις καθιστούν συντηρητικές και ξενοφοβικές.
Εκτός από το σόλο project σου, συμμετέχεις και στους Dustbowl. Πώς βρίσκεις τις ισορροπίες σου, τόσο τις εκφραστικές, όσο και τις πρακτικές; Ετοιμάζετε κάτι με το συγκρότημα αυτήν την περίοδο;
Ως άνθρωπος και δημιουργός τρέφω μεγάλη αγάπη για τα τραγούδια και τη σημασία του να γεννάμε νέα και ενδιαφέροντα πράγματα. Αυτή θεωρώ πως είναι η δουλειά που πρέπει να κάνουμε: είναι η αρχή και το τέλος για μένα στη μουσική. Δεν έχει σημασία το ύφος ή ο ήχος. Η μουσική που γράφω εγώ πάντα με οδηγεί σε μια πιο noir αισθητική από την alt americana αισθητική των Dustbowl. Ο κανόνας είναι, πάντως, ότι, όταν υπάρχουν ωραία τραγούδια, υπάρχει ένας καλός λόγος να κάνεις μουσική. Αυτή η δημιουργική διαδικασία με ισορροπεί απόλυτα, ανεξάρτητα από το αν γράφω τα προσωπικά μου κομμάτια ή αν γράφω με τους Dustbowl. Με το συγκρότημα είμαστε σε μια φάση κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το καινούριο μας υλικό. Σίγουρα θα υπάρξει κάποια νέα κυκλοφορία, χωρίς αυτήν τη στιγμή να μπορώ να προσδιορίσω το πότε.
Με αφορμή το τραγούδι "Back Home", ποια πράγματα είναι για εσένα «σπίτι»; Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα στοιχεία, αντικείμενα ή πρόσωπα στα οποία (αποζητάς να) επιστρέφεις;
Εδώ θα πρέπει να πω ότι η έννοια του σπιτιού είναι κάτι που με απασχόλησε πολύ στο Finchley Road. Νομίζω ότι, κατά κύριο λόγο, ο δίσκος γυρίζει γύρω από την έννοια του σπιτιού μέσα σε πολλά εισαγωγικά. Έχει ιστορίες για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να είναι μακριά από το σπίτι, για ανθρώπους που γυρίζουν σπίτι, για ανθρώπους χωρίς σπίτι. Η έννοια του σπιτιού διαφέρει για τον καθένα.
Σπίτι για μένα είναι κάθε μέρος όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να ζεις με αγάπη και ασφάλεια πλάι στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι η ρίζα που σε συνδέει με τον τόπο σου. Ο ίδιος ο τόπος μπορεί να είναι το σπίτι, όταν, για παράδειγμα, είσαι μακριά και σκέφτεσαι τα ηλιόλουστα απογεύματά του. Από την άλλη, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι σημαίνει η έννοια του σπιτιού εάν σπάσει κάποια στιγμή ένα σύστημά του, όπως για παράδειγμα όταν χάσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Τότε καταλαβαίνεις βαθιά μέσα σου τη σημασία της ύπαρξής του, αλλά και της απώλειάς του.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το φετινό καλοκαίρι; Πού και πότε θα ξανακούσουμε ζωντανά το Finchley Road;
Προσπαθούμε να οργανώσουμε κάποιες εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι, αλλά είναι κάτι που δεν μπορούμε να ανακοινώσουμε ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι μέσα στον Ιούνιο θα παίξουμε στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Velvet Roof Sessions, όπου θα παρουσιάσουμε το Finchley Road σε ένα πιο ακουστικό set.
{youtube}8iT94upmcTQ{/youtube}
