Γεια σας παιδιά. Τι γίνεται λοιπόν με την εναλλακτική σκηνή της Αθήνας; Σιγοβράζει; Βιώνουμε μια αλλαγή ή είναι ιδέα μου;
Γεια και σε εσάς. Η εναλλακτική ροκ σκηνή της Αθήνας, καταρχήν, είναι 4-5 μπάντες, οπότε είναι ένας μικρός πυρήνας στην ελληνική underground πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι αυτές οι μπάντες (δεν σχολιάζω εμάς, που υποννοείς ότι ανήκουμε σε αυτήν τη σκηνή, μην με κράξετε) είναι πάρα πολύ καλές σε ό,τι κάνουν, και αξίζει να ασχοληθούμε οι μουσικόφιλοι μαζί τους. Τώρα αν βράζει, ίσως επειδή οι τάσεις κάνουν κύκλους και γενικά έχει επέλθει ένας σχετικός κορεσμός με τη γενικότερη φάση stoner/heavy rock κλπ., να είναι πιο ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά και σε άλλα ιδώματα της αγαπημένης μας μουσικής.
Σας βλέπω να έχετε πάρει αρκετά τα πάνω σας μετά την εμφάνιση με τους Nighstalker στο Gagarin: πολλές συντονισμένες κινήσεις, που έχουν τραβήξει τα βλέμματα. Υπήρχε στρατηγική ή απλά το πράγμα έχει αρχίσει και βρίσκει τον δρόμο του;
Δεν θα το έλεγα στρατηγική. Βασικά με την εμπειρία που αποκτούμε, μαθαίνουμε σιγά-σιγά να διαχειριζόμαστε λίγο καλύτερα το πρόγραμμά μας. Ταυτόχρονα, νιώθουμε ότι βρίσκουμε τον δρόμο μας. Έχουμε πλησιάσει περισσότερο στον θεμιτό ήχο, στη συνθετική δομή και γενικότερα στο ποιος θελουμε να είναι ο χαρακτήρας της μπάντας. Το live στο Gagarin ήταν σίγουρα κομβικό για εμάς, γιατί μας επέτρεψε να εκτεθούμε σε ένα μεγάλο ακροατήριο κάτω από πολύ καλές συνθήκες (η οργάνωση του event ήταν πολύ επαγγελματική). O κόσμος ανταποκρίθηκε εντυπωσιακά και πραγματικά περάσαμε απίστευτα.
Είδα το φοβερό βίντεο για το “Make Amends”. Πολύ τολμηρή κίνηση και κατά τη γνώμη μου άκρως επιτυχημένη. Νιώθω πως υπήρχε έντονη η ανάγκη να κάνετε κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο και πως αυτό όντως επετεύχθη. Κάνω λάθος;
Έχεις δίκιο στον χαρακτηρισμό «τολμηρή». Όταν αρχίσαμε να συζητάμε την κεντρική ιδέα του βίντεο, η πρώτη μας σκέψη ήταν «αποκλείεται να βγει καλό κάτι τέτοιο, θα βγεί σαν πολύ κακό b-movie». Όμως ο Χάρης και ο Πάνος έπαιξαν τρελή μπάλα και έριξαν πολλή δουλειά στα πλάνα και στο animation. O Λέλος, επίσης, δημιούργησε έναν φανταστικό κόσμο (ουσιαστικά ονειρικό) και η Χαρίσσα με πολλή υπομονή (την πρήξαμε) έδωσε ρέστα και οντότητα στον χαρακτήρα. Γενικά το ευχαριστήθήκαμε πολύ. Γυρίσαμε ολόκληρη ταινία, ουσιαστικά –δεν ξέραμε τι να κόψουμε για να βάλουμε στο κλιπ. Έχουμε δηλαδή πολλές ώρες αχρησιμοποίητου υλικού, το οποίο έμεινε εκτός.
Είχαμε πάντως ανάγκη από κάτι διαφορετικό σαν ακροατές/θεατές. Γενικά προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που θα θέλαμε να γευτούμε και σαν ακροατήριο. Θέλουμε η δουλειά μας να είναι αυτό που ιδανικά θα ζητούσαμε από τους καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζουμε.
Τελικά, πόσο πολύ έχει αλλάξει η εικόνα τον τρόπο με τον οποίον το κοινό καταναλώνει το αγαθό; Θα ήταν ίδια η μουσική βιομηχανία –αν μπορείς να πεις πως υπάρχει τέτοια– χωρίς τον παράγοντα εικόνα και βίντεο;
Αυτό ξεκίνησε από την εποχή που ξεκίνησε και το MTV, δεν είναι κάτι καινούργιο. Τώρα βέβαια που η φυσική κατανάλωση της μουσικής (βινύλια, CD) έχει περιοριστεί σχετικά με το παρελθόν, νομίζω η εικόνα γίνεται απαραίτητο συστατικό της εμπειρίας. Αφού δεν έχεις δηλαδή το εξώφυλλο του δίσκου –να το πιάσεις στα χέρια σου, να το μυρίσεις, να διαβάσεις τους στίχους– νομίζω χρειάζεσαι κάτι να γεμίσει το κενό. Εγώ προσωπικά δεν την παλεύω με παρουσιάσεις ολόκληρων δίσκων στο YouTube με μία φωτογραφία σκέτη, ξερή. Δεν το βρίσκω true. Είναι απλά φτωχή εμπειρία. Με αυτήν λοιπόν τη σκέψη, θα επιμείνουμε να προσπαθούμε να κάνουμε βίντεο με ό,τι μέσα διαθέτουμε. Το βλέπουμε σαν επιπλέον χώρο ώστε να αποτυπώσεις τη δήλωσή σου.
Το άλμπουμ Leaders (2017) ολοκληρώνει φέτος πολύ πετυχημένα τον κύκλο του, με συμμετοχές σε αρκετά καλοκαιρινά φεστιβάλ. Τι έρχεται μετά; Έχω δίκιο να πιστεύω πως το νέο single δείχνει τον δρόμο για τον επόμενο δίσκο;
Ναι, το νέο υλικό είναι γενικά κάπως πιο τραχύ, πιο live, και ίσως πιο ρευστό. Κυλάει πιο εύκολα. Πιο φυσικά. Δοκιμάζουμε και διάφορα καινούρια συστατικά. Μας αρέσει πολύ. Θα το λιώσουμε.
«We are the Leaders», λέει το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου και αναρρωτιέμαι: ποιοι είναι οι πραγματικοί αρχηγοί σε όλο αυτό που ζούμε; Υποβόσκει ένα ...επαναστατικό μανιφέστο κάτω από τον συγκεκριμένο στίχο;
Αρχηγοί είναι όσοι ξεπερνούν τη μαζοποίηση, την οκνηρία, τη θυματοποίηση, την υπερβολική ελαφρότητα ή βαρύτητα του εγώ τους και αποκτούν συνείδηση. Είναι το πρώτο βήμα για να είσαι ελεύθερος. Ίσως μπορείς να το πεις μια μικρή προσωπική επανάσταση. Θα προτιμούσα να το πω ευθύνη.
Ποιες ροκ μπάντες του σήμερα σέβεστε απόλυτα και ποια είναι αυτή που δεν θα βαρεθείτε ποτέ να ακούτε και να κοινωνείτε;
Αν ρωτούσες την ερώτηση μπροστά σε όλους μας, νομίζω θα άκουγες τέσσερις διαφορετικές απαντήσεις. Οπότε θα επιχειρήσω να απαντήσω εκ μέρους όλων. Νομίζω ότι οι τρεις «μεγάλοι» της ελληνικής ροκ σκηνής (Nightstalker, Planet Of Zeus, 1000mods) βγάζουν respect από τους πόρους τους. Και να θέλεις, δεν μπορείς να αμφιβάλεις για αυτό.
Δεν αναφέρω μπάντες εξωτερικού γιατί γουστάρω να είμαστε λίγο τοπικιστές σε αυτά. Το υλικό υπάρχει. Μεγάλωσα βέβαια ακούγοντας ξένες μπάντες, μου αρέσει όμως πολύ που αισθάνομαι ότι, αυτήν την περίοδο, έχουμε εφάμιλλο υλικό μέσα στα πόδια μας. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική, αλλά αν δεν παινέψεις και το σπίτι σου...
Αν θα σου έβαζα τη δύσκολη αποστολή να μου πεις τη μία βασική κεντρική επιρροή των Breath After Coma, μουσικά μιλώντας, ποια θα επέλεγες;
Πακέτο... Δεν νομίζω ότι έχουμε μία κεντρική επιρροή. Ουτε καν ένα κεντρικό μουσικό ιδίωμα. Αλλά, εφόσον επιμένεις, θα πω κάτι. Sepultura.
Ας το διατυπώσουμε αλλιώς: ποιον ροκ δίσκο θα έβαζες μέσα σε ένα χρονοντούλαπο, ώστε να τον βρούνε σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον και να μπορέσουν να ανακαλέσουν τον πολιτισμό μας;
Έναν;! Οποιονδήποτε δίσκο Jimi Hendrix. To τερμάτισε. Δεν πάει παραπέρα. Είναι ο μπαμπάς όλων μας.
Θεωρείτε τον εαυτό σας μια συναυλιακή μπάντα; Τι καθιστά τη λάιβ εμπειρία διαφορετική από εκείνη του στούντιο;
Είμαστε καθαρά συναυλιακή μπάντα. Γι' αυτό και παλεύουμε να πετύχουμε να βγει αυτό στις ηχογραφήσεις. Είναι πολύ δύσκολο. Η διαφορά μεταξύ στούντιο και συναυλιών, είναι ο κόσμος. Ο κόσμος σε πωρώνει, σε κάνει να βγαίνεις εκτός εαυτού. Στο στούντιο απολαμβάνεις να δημιουργείς, αλλά εγώ προσωπικά υποφέρω να πιάσω το vibe του λάιβ. Πρέπει να ξεπεράσεις την αποστείρωση και να εκφραστείς πραγματικά. Νομίζω το έχουμε στον επόμενο δίσκο. Αυτό θέλουμε.
Ας υποθέσουμε ότι μιλάς με έναν νέο άνθρωπο και θες να τον πείσεις να αρχίσει να ασχολείται με τη μουσική. Πώς θα τον παροτρύνεις;
Θα του πω ότι θα γλιτώσει από τους Ούννους της ποδοσφαιροποίησης, της κομματικοποίησης, του κονιορδισμού. Θα του πω και ότι θα ερωτευθεί έντονα. Θα του πω επίσης ότι δεν θα βγάλει φράγκο, αλλά θα γουστάρει φουλ. Τέλος, θα του πω ότι θα αισθάνεται πάντα 22 χρονών (ακόμα και αν είναι 12, όταν θα γίνει 22 θα καταλάβει πόσο γαμάει αυτό).
Αν κοιτάξουμε βαθιά στο μέλλον, ποιο θα έλεγες πως είναι το όνειρο, ο ευσεβής πόθος, το σημείο μηδέν για τους Breath After Coma;
Να βγαίνουμε για παγκόσμια περιοδεία και να τα σπάμε με φίλους στην άλλη άκρη του κόσμου.
Στις 1 Ιουλίου εμφανίζεστε στο Under The Sun Rock Festival, που θα λάβει χώρα στο Cariocas Beach Bar στην Παραλία Σχίνου, μαζί με τους VIC, Wish Upon A Star, Deaf Radio και Supersoul. Μοιάζει ξεχωριστή αυτή η τοποθεσία και αυτή η διοργάνωση, γενικότερα. Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε όσοι αποφασίσουμε να έρθουμε;
Γυμνά κορμιά και ποτάρες με 7000DB. Χρειάζεστε κάτι άλλο;
Υπάρχει κάποιο πράγμα στον κόσμο που θα σας σταματούσε από το να παίζετε μουσική;
Ο θάνατος.
{youtube}Sx1Re-RvqAM{/youtube}
