Πίσω στα 1990s είχε αναπτυχθεί μια ολόκληρη κουλτούρα γύρω από τους Kissamatic Lovebubbles, με fanzines, κασέτες, συλλογές, αλλά κι ένα φανατικό κοινό, που ακόμα και σήμερα σας αποζητά. Τι συνέβαινε τότε στην indie κοινότητα της Αθήνας; Ποια ήταν τα στέκια και ποια τα «είδωλα» στα οποία προσβλέπατε, ξεκινώντας τις πρώτες σας εμφανίσεις;
Η κουλτούρα ήταν γενικότερη μάλλον, δεν αφορούσε μόνο τους Kissamatic Lovebubbles. Όντως υπήρξε τότε έντονη δραστηριότητα από νέους ανθρώπους, που αγαπούσαν τη μουσική και σε καμία περίπτωση την προβολή ή οτιδήποτε σχετικό. Το σκηνικό, μάλιστα, ήταν κατά κάποιον τρόπο παγκόσμιο: θυμόμαστε να ανταλλάσσουμε συλλογές σε κασέτες, fanzines, ακόμα και επτάιντσα με αντίστοιχους μουσικόφιλους στο εξωτερικό, αλλά και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Και φυσικά με το γνωστό, κλασικό ταχυδρομείο, όπου κρύβαμε καλά τα χρήματα χρησιμοποιώντας καρμπόν και κάθε πρωί κοιτάζαμε στο γραμματοκιβώτιο για να δούμε αν υπήρξε κάποια νέα άφιξη.
Την indie κοινότητα των Αθηνών την αποτελούσαν άτομα που τα χαρακτήριζε το πάθος, η αμοιβαία ειλικρίνεια και η αγάπη για τη μουσική. Υπήρχαν συγκεκριμένα στέκια στα οποία συχνάζαμε –clubs, καφετέριες, λαϊβάδικα, δισκάδικα κλπ. Αγαπούσαμε κινήματα όπως το C86 και εταιρίες σαν τη Sarah, τη Subway, τη Rough Trade και την Creation, όπως και μικρότερες (π.χ. Little Teddy, Heaven).
Σε ένα λοιπόν από τα στέκια της εποχής, λήφθηκε και η απόφαση να σχηματίσουμε τους Kissamatic Lovebubbles. Κι έτσι ένα βράδυ, εκεί στα Χριστούγεννα του 1992, ανεβήκαμε για πρώτη φορά στη σκηνή. Τα επόμενα 3 χρόνια ήταν συναρπαστικά και από εκείνη την περίοδο κρατάμε κυρίως τη φιλία που αναπτύξαμε μεταξύ μας, όπως και με άλλους του χώρου. Οι πρώτες μα και οι επόμενες εμφανίσεις μας ήταν ένα ατελείωτο πάρτυ, που ξεκίναγε από το πρωί και κράταγε τουλάχιστον ένα 24ωρο κάθε φορά. Το αλκοόλ έρεε εντωμεταξύ άφθονο, αφού υπήρχαν και οι ανάλογες αντοχές. Οι Kissamatic Lovebubbles ήταν (και είναι ακόμη) μία μπάντα με punk ψυχή και indie pop ταπεραμέντο.
Πώς βλέπετε να έχει διαμορφωθεί η indie κουλτούρα σήμερα; Τι σημαίνει με λίγα λόγια «indie» για εσάς σήμερα;
Για εμάς δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως, πέρα από το ότι πέρασαν περίπου 22 χρόνια, στα οποία ζήσαμε χαρές, λύπες και αποκτήσαμε εμπειρίες οι οποίες μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα, αφού τότε ήμασταν απλά παιδιά. Σίγουρα υπάρχει πλέον εύκολη πρόσβαση μέσω της τεχνολογίας, κάτι που σου δίνει τη δυνατότητα σχηματισμού άμεσης αντίληψης για ό,τι συμβαίνει. Ο όρος indie αντιπροσωπεύει όλη μας τη ζωή: παραμένουμε indie σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, όχι μόνο στα μουσικά μας ακούσματα. Ανεξάρτητοι από προκαταλήψεις, ιδεολογικά κολλήματα και ανούσιες συγκρούσεις, προσπαθούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μεταλαμπαδεύοντάς τους την κουλτούρα μας, εκείνη που μας κράτησε «ζωντανούς» όλα αυτά τα χρόνια. Μία από τις προτεραιότητές μας αποτελεί το δέσιμο των παιδιών με τη μουσική, αφού πιστεύουμε ότι θα τα κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Ενώ τότε είχε κυκλοφορήσει μόνο ένα επτάιντσο από την This Happy Feeling, με τα "Endless" και "Only Lust", δεν ακολούθησε άλλη επίσημη κυκλοφορία, πέρα από συμμετοχές σε διάφορες συλλογές. Πώς λειτουργούσε η indie pop δισκογραφία τότε;
Τότε δεν ήταν διαδεδομένοι οι δίσκοι, ήμασταν όλοι κολλημένοι με τις επτάιντσες κυκλοφορίες. Από την άλλη μάλλον δεν μας ενδιέφερε κιόλας, αφού γενικά είμαστε άνθρωποι του χαβαλέ –με την καλή έννοια– και κοιτάζαμε έτσι να περάσουμε καλά. Σήμερα πάλι παρατηρούμε ότι, ενώ γενικά υπάρχουν πολλές εταιρίες, σπάνια κυκλοφορούν 7”. Πρόσφατα μάλιστα διαβάσαμε μία συνέντευξη του Steward Anderson (των αγαπημένων μας Boyracer), ο οποίος εξηγούσε γιατί το προσωπικό του label, Emotional Response, δεν κυκλοφορεί 7”, αφού είναι ασύμφορα για οικονομικούς λόγους. Εμείς, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει, σκεφτόμαστε τη δημιουργία σε λίγο καιρό του δικού μας label, το οποίο θα κυκλοφορεί αποκλειστικά 7”. Και όχι μόνο από ελληνικά σχήματα: θα είναι ένα «global thing».
Στο Facebook υπάρχει γκρουπ που «αιτείται» την επανένωσή σας. Πώς προέκυψε αυτή η ομάδα και πώς σας φαίνεται η ανταπόκριση των μελών της; Οφείλεται στη δύναμη του fandom η επιστροφή σας;
Όντως, το είχε ξεκινήσει ένας καλός μας φίλος, ο Νίκος, και δεν σου κρύβουμε ότι δύο φορές στο παρελθόν έγιναν κάποιες συζητήσεις για το reunion, αλλά δεν είχε προχωρήσει, λόγω αυξημένων υποχρεώσεων με δουλειές, μικρά παιδιά, έλλειψη χρόνου κλπ. Τελικά αυτό το γκρουπ έχει γίνει πλέον η επίσημη σελίδα μας.
Το χατίρι τούς κάνατε ωστόσο τον Δεκέμβρη, όταν και κάνατε την πρώτη σας εμφάνιση έπειτα από 22 χρόνια. Ποια ήταν τα συναισθήματα; Κρατάει ακόμα το άρωμα των 1990s ή βλέπετε κάτι νέο για τους Kissamatic Lovebubbles; Τι σημαίνει γενικά αυτή η επιστροφή;
Tελικά πράγματι καταφέραμε να ξαναμαζευτούμε και δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη μας εμφάνιση έγινε τα περασμένα Χριστούγεννα, όταν ήταν και η επέτειος των 25 ετών από την αρχική μας δημιουργία. Έτσι, σε ένα κατάμεστο Tiki, συναντήσαμε τους παλιούς μας φίλους, αλλά και (με αρκετή έκπληξη) πολλά νέα παιδιά. Κανείς μας δεν περίμενε τη δύναμη, την ένταση και την αγάπη που θα έβγαινε εκείνο το βράδυ, και πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πήραμε μεγάλη ώθηση για να συνεχίσουμε.
Καταφέραμε να μαζευτούμε τα 4/5 της αρχικής μας σύνθεσης, με την προσθήκη του καλού μας φίλου Στάθη στο μπάσο –βετεράνου της indie σκηνής της Αθήνας. Η επανασύνδεση νομίζω ότι έγινε κυρίως για τους εαυτούς μας, καθώς ψάχναμε μία διέξοδο από την καθημερινή ρουτίνα. Ήταν κάτι μέσα μας που όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε ζωντανό και το καταλάβαμε από την πρώτη κιόλας πρόβα. Δεν έχουμε βλέψεις να κυκλοφορήσουμε πολλούς δίσκους, ούτε να κάνουμε πολλές συναυλίες. Απλά να κάνουμε τις ζωές μας πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες. Αργά και σταθερά, και βλέπουμε. Αρχικά σκεφτόμαστε για ένα δεύτερο single. Το μουσικό μας ύφος παραμένει το ίδιο, δεν θα μπορούσε να αλλάξει.
Τι θα συμβεί λοιπόν στη Death Disco (18/5), στο Athens - Bristol Mini Indie Pop Festival; Θα γίνει η Αθήνα Μπρίστολ ή θα τα βρούμε κάπου στη μέση;
Κάπου στη μέση, θα λέγαμε. Είναι μία προσπάθεια DIY μουσικής συνέργειας. Σαν ένα πάρτι φίλων το βλέπουμε, μια ακόμη προσπάθεια να ταράξουμε τα νερά και να περάσουμε σούπερ!
Μετά τη συναυλία θα ακολουθήσει πάρτυ σε συνεργασία με τη Make Me Happy Records. Στα decks για εκείνο το βράδυ θα είναι ο Ιan Skiadas (Make Me Happy), o Λάκης Ιωνάς (The Callas) και ο Οδυσσέας Νικητιανός (Kissamatic Lovebubbles official crew).
Θα υπάρχουν και αρκετές ακόμα εκπλήξεις, όπως ένα CD που θα διανεμηθεί δωρεάν κατά την είσοδο στους 100 πρώτους, ενώ θα πωλούνται και διάφορα άλλα πράγματα: t-shirts, CDs, κονκάρδες, fanzines κ.ά.
Πώς γνωρίζεστε αλήθεια με τους Groove Farm και τους Le Page; Ποια είναι η σχέση σας με τις άλλες δύο μπάντες που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ;
Όπως είχα διαβάσει σε μία πρόσφατη συνέντευξη του Αντώνη (Κωνσταντάρα) των Le Page, του είχε κάνει εντύπωση πώς, από το πουθενά, εμφανίστηκε στα πρώιμα 1990s μία υγιέστατη indie pop σκηνή στην Αθήνα, με συγκροτήματα όπως οι One Night Suzan, Next Time Passions, Impossible Tymes, Seaside, Kissamatic Lovebubbles, Pillow, Sound Devise κ.ά. Aλλά και το πώς εξαφανίστηκαν όλες αυτές οι μπάντες μέσα σε μία πενταετία, σαν να άνοιξε η γη και να τις κατάπιε. Ήταν πράγματι κάπως έτσι. Νομίζω ότι στη συνέχεια συγκεντρωθήκαμε όλοι στο πώς θα προχωρήσουμε στις ζωές μας, αντλώντας βέβαια πάντα δύναμη από τις αναμνήσεις εκείνης της φάσης.
Mε χαρά διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ενδιαφέροντα σχήματα και τώρα, όπως οι Le Page και οι Post Lovers, από τον indie χώρο. Οι Callas, για παράδειγμα, αποτελούν την αγαπημένη μας ελληνική μπάντα αυτήν τη στιγμή.
Όσον αφορά τους Groove Farm, ίσως πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί τη σημαντικότητα της παρουσίας τους. Είναι όμως ένα από τα χαρακτηριστικότατα παραδείγματα αυτού που ονομάστηκε σκηνή C86. Αποτελούνται από ανθρώπους που έχουν περάσει τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής τους παίζοντας μουσική, στο περιθώριο της εν γένει βιομηχανίας, κάνοντας πράξη ό,τι ευρέως κυκλοφορεί ως DIY. Πέρασαν ένα φεγγάρι από τη Subway Records, αλλά οι περισσότερες κυκλοφορίες τους προέρχονται από το προσωπικό τους label, Raving! Pop Blast. O ήχος τους αποτελεί ένα κράμα garage, surf, punk και pop μελωδιών.
Aρκούσε μία πεντάλεπτη επικοινωνία με τον Andrew Jarrett, μέσω messenger, για να κανονιστεί το Athens - Bristol fest. Σήμερα οι Groove Farm λειτουργούν ως part-time μπάντα, αφού παίζουν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως αυτή στη Death Disco. Τα μέλη τους έχουν συμμετάσχει σε πολλά άλλα σχήματα στο παρελθόν (Beatnik Filmstars, Girlboy Girl, Kyoko, Five Year Plan, κλπ.), ενώ σήμερα ο καθένας έχει άλλο γκρουπ ως βασικό. Ο Jarrett τους Total Rejection, ο Τim Rippington τους Arrest! Charlie Tipper, o Jez Buttler τους ηλεκτρονικούς Twelve Hour Foundation, o Jon Kent τους Arrest! Charlie Tipper και το προσωπικό του project The Rev. Jonny Kinkaid, ενώ ο Rocker (κατά κόσμον Steph Wood) παίζει με όλους τους προαναφερθέντες, έχοντας παράλληλα ως κύριο μουσικό του όχημα τους θρυλικούς Flatmates.
Τo φεστιβάλ, επί τη ευκαιρία θα ανοίξει ο Jonny Kinkaid, παίζοντας κάποια δικά του κομμάτια. Λόγω μάλιστα και της ημέρας, οι Arrest! Charlie Tipper, μέσω των τριών μελών τους που θα βρεθούν στην Αθήνα με τους Groove Farm, θα παίξουν και κάτι που θα είναι αφιερωμένο στον Ian Curtis, αφού στις 18/5 συμπληρώνονται 38 χρόνια από τον θάνατό του.
Τι σας οδήγησε στη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ και ποιες είναι οι βλέψεις σας; Θα έχει συνέχεια;
Θέλαμε να διοργανώσουμε κάτι για το οποίο θα συζητάμε και χρόνια μετά. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποια άλλη μουσική κουλτούρα που υπάρχει στη χώρα μας σήμερα, οπότε ακολουθούμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα τόσα χρόνια: Do It Yourself! Ζητάμε από τον κόσμο να υποστηρίξει με την παρουσία του την προσπάθεια, η οποία αποτελεί κι ένα crash test για όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε στο μέλλον.
Θέλουμε να πιστεύουμε πως ναι, θα υπάρξει συνέχεια…
{youtube}ykdR7ZhgRRA{/youtube}
